Wist even niet zo snel waar ik dit moest posten.. Mijn vriend en ik hebben al 4 jaar een relatie, gepaard met veel ruzie's aan het begin. De laatste tijd ging het allemaal veel beter en waren we beide super blij toen we erachter kwamen dat ik in verwachting ben. In het verleden heeft hij me al heel veel pijn gedaan.. In de eerste paar maanden van onze relatie kwam ik erachter dat die op facebook erotisch getinte berichten naar zijn ex en random meisjes aan het sturen was, in spanje tijdens zijn werk heeft die zijn nummer weggegeven aan een meisje en deze ook nog één sms gestuurd, hij heeft op twitter ook pb's gestuurd naar random meisjes, ook over instagram hebben we vaak ruzie gehad omdat die random meisjes ging volgen en liken (jaloers, i know), hij poste nooit een foto van mij of ons op zijn instagram terwijl ik daar vaak om vroeg, en nu als klap op de vuurpijl heeft die ook sex gehad met een meisje (wel toen we tijdelijk ook uit elkaar waren, maar alsnog niet netjes). We zijn alle keren terug bij elkaar gekomen omdat ik weet dat hij echt een goede jongen is.. Nu kwam ik laatst thuis (we wonen net samen) en ik had zo een raar gevoel toen ik de trap op liep, ik dacht nog "zou wat zijn als ik hem nu betrap met een ander". Hij sliep nog en zijn laptop lag op de bank, very wrong i know maar ik ging alles even checken vooral omdat ik die rare gedachte had. Eerst dacht ik niks te vinden totdat ik een andere browser zag en in zijn geschiedenis ging snoepen, je raad het al.. Heeft hij gewoon een profiel op tagged (soort tinder denk ik) en hele gesprekken met vrouwen dat die opzoek is naar een relatie en dat hij een leuke vrouw naast zijn zij wil, of ze een x willen afspreken en één van die dames zei dat die hem al kende van instagram en app en dat hij toendertijd zei dat die opzoek was naar een "piepbuddy" en zij niet en daarom was het contact verbroken (!!!). Nu vielen alle puzzelstukjes dus ook op zijn plaats waarom hij nooit een foto van mij of ons op social media plaatste, dan zouden al die vrouwen weten dat hij een vieze leugenaar is die al jaren een vriendin heeft. Ik hem wakker gemaakt en gevraagd of die naar de woonkamer wou komen, heb hem zijn laptop laten zien en ja toen had die door dat die de lul was. Hij kon alleen nog maar naar beneden kijken uit schaamte en huilen en zeggen dat het hem speet. Ik bleef tot mijn verbazing redelijk rustig, ik trilde wel als een gek maar kon nog kalm met hem praten. Ik heb hem de kans gegeven om uit te leggen waar hij mee bezig is en dit is wat hij zei: hij kan er niet tegen dat ik en zijn familie niet echt met elkaar kunnen opschieten, dat we het oneens zijn over de naam en dat ik liever niet wil dat onze dochter gedoopt wordt (ik ben totaal niet gelovig dus zou het hypocriet van mezelf vinden), dat alles volgens hem maar volgens mijn regels moet en dat hij het gevoel heeft dat hij niks te zeggen heeft omdat ik best hard kan zijn. Dat ik best hard kan zijn is waar, vroeger was ik niet zo maar door alles wat ik in mijn verleden (met en zonder hem) heb meegemaakt kan ik een onwijze bitch zijn en heel hard zijn met mijn woorden. Sommige mensen grijpen naar de fles of doen iets anders, zijn uitvlucht was dus dat hij met andere vrouwen aan het chatten was. Hij zegt wel dat alles wat hij tegen die vrouwen heeft gezegd bullshit was, dus dat hij wou afspreken en dat hij hun foto's "zooo mooi" vind was allemaal een leugen. Wel zegt die dat die met geen een van die vrouwen heeft afgesproken of iets. Oja, nog een leuke detail. Hij was dus gewoon aan het chatten terwijl ik in de kamer ernaast lag te slapen! Dus eerst lekker chatten en daarna tegen mij aankruipen, maakt me zo woest als ik daar aan denk! Nu zegt hij dat hij er alles aan wil doen om zijn leven te beteren en dat hij hulp wilt zoeken en er ook alles aan wil doen zodat wij samen als een gezin onze dochter kunnen opvoeden. Jullie snappen natuurlijk dat ik daar totaal geen behoefte aan heb omdat ik hem in het verleden ook al zo vaak heb terug genomen. Aan de ene kant probeer ik hem te begrijpen omdat ik zelf zo'n anderhalf jaar geleden tegen het randje van depressie aanzat en ipv met mannen chatten ik mijn woede en stress op een andere manier uitte wat ook niet goed was. Ik slaap, sinds ik er achter ben gekomen, wel nog gewoon thuis omdat ik geen zin hem om naar mijn ouders te gaan omdat die pas alles over hebben gebracht. Maar gezellig is het uiteraard niet. We praten niet met elkaar, ik wil niet dat hij me aanraakt en al praten we wel met elkaar dan gaat het over dit onderwerp. Ik heb lang getwijfeld of ik dit online zou zetten maar ik moest het toch even van me afschrijven omdat ik niet meer weet wat ik nu moet doen.. Ik hou onbeschrijfbaar veel van hem omdat ik weet dat hij ook een goed hart heeft, hij doet alles voor me en vooral sinds ik zwanger ben zorgt hij extra goed voor me als ik me maar even niet lekker voel of iets dergelijks. Ik zie ook aan hem dat die kapot van verdriet gaat omdat ik hem negeer en hij me al dagen niet heeft mogen aanraken, maar ik heb zoiets van als je dit een zwangere vrouw aan kan doen dan is er toch wel echt iets goed mis met je.. Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het toch even kwijt..
Wat rot voor je Maar ik denk wel dat je van het idee af moet dat dit een goede man met een goed hart is. Hij heeft je al meerdere keren bedondert, meid! Dat doet iemand met een goed hart niet, die gaat niet vreemd, die neemt geen contact op met andere vrouwen... Je verdient echt zoveel beter joh!
Wat wil jij? Wil je bij hem blijven? Praat het uit. Wil je bij hem weg? Ga dan weg! Wat hij heeft gedaan, meerdere keren is niet goed te praten. En jij moet beslissen of je veder met hem wil, wij kunnen dat niet voor je doen. Dus meid, denk eens hééél goed na. Hoe ze jij je toekomst voor elkaar?
Jeetje meid wat een moeilijke situatie. Als ik heel eerlijk ben was mijn eerste gedachte: wegwezen bij hem. Zijn gedrag zoals je het omschrijft zal denk ik niet over gaan. Ook de reden die hij opgeeft vind ik echt onzin. Maar jullie krijgen wel een kind samen... Mijn advies zou dan ook zijn om hem te dwingen naar een therapeut te gaan en hier echt een aantal sessies mee gaat hebben. Het komt op mij namelijk over als ernstig verstoord sociaal gedrag. Daarnaast zou ik toch een tijdje apart gaan wonen, niet voor altijd maar voor een tijdje. Zodat hij ook kan ervaren hoe het zonder jou is. Misschien wil hij wel helemaal geen relatie meer met jou, maar is het puur het lichamelijke contact wat hij mist. Nou dan zou hij van mij mooi een ander mogen gaan bedriegen maar niet jou daar voor gebruiken. En tot slot, wees open en eerlijk tegen je familie, jij hebt hier ook niet om gevraagd. Misschien kun je toch weer een tijdje bij je ouders intrekken. Je hoeft niet direct alle spullen mee te verhuizen toch? Het is alleen maar goed als ze weten wat je doormaakt zodat ze er voor je kunnen zijn. En gun jou en de baby ook wat rust, zoveel stress is echt nergens goed voor nu. Sterkte!
Sorry, maar hij heeft inderdaad een steekje loshangen! Ik zou ook woest zijn en mezelf afvragen of ik hem ooit weer zou kunnen vertrouwen. Vertrouwen en eerlijkheid is voor mij de basis van een goede relatie, als dat stuk is loop je altijd met een naar gevoel rond als hij niet in de buurt is. Zou ie nou...? Wat als hij...? En eerlijk is eerlijk, er zijn er genoeg die op heterdaad betrapt worden en dan plechtig beloven er alles aan te doen om te veranderen en vervolgens op dezelfde voet verder gaan. 4 jaar aanmodderen en geen verbetering is voor mij einde verhaal. Dan kan ie nog zo lief zijn nu... Denk er goed over na wat je wilt meid. Je hebt nu nog tijd om alles voor jezelf op orde te brengen voor je kleine er is. Sterkte!
En geen slappe excuses zoals: -ben net verhuisd. -ben zwanger. ( wil je een kind die mee maakt dat de ouders keer op keer dit soort problemen hebben?) -Kan nergens heen. -ik weet niet wat ik wil. Etc. Als je weg wil, ga dan weg! Ga naar je ouders, vraag of ze willen helpen. Zoek particulier een tijdelijke woning. Schrijf je in voor een gezinswoning voor later. Kortom neem serieuse stappen. Als je bij hem blijft zal ik eens heel goed met hem praten en uitdeling maken dat je er echt niet van gedient bent. Maar uitgepraat is uitgepraat. Later dan ook geen oude koren meer uit de sloot halen.
mmmm eerlijke mening? hij heeft niet 1 misstap(je)gedaan, je schrijft een blad vol met alle dingen die hij doet. ik vind het rot voor je maar mijn gevoel zegt "een vos verleert z'n streken niet".. vroeg of laat doet hij het opnieuw. maar ik vind het héél rot voor je meid, wat wil jij? dat is de vraag, maar ik hoop voor je dat je de juiste keuzen maakt voor jezelf en je toekomstig kindje.
Goede man, of een gluiperd die allemaal lieve dingen doet en zegt om vrouwen het bed in te krijgen terwijl hij thuis alles prima voor elkaar heeft. Een vrouw die zijn was doet, voor hem kookt, het huishouden doet en hem keer op keer z'n fouten vergeeft? Een keertje de mist in gaan is niet leuk, maar kan gebeuren. Maar als hij daar echt spijt van had gehad en echt had gezien wat het met jou had gedaan, dan was hij daar echt niet mee door gegaan! Ok een kind heeft zijn vader en moeder nodig. Maar het belangrijkste is nog een stabiele basis, ouders die echt van elkaar houden en elkaar kunnen vertrouwen. En niet een relatie die aan een zijden draadje hangt. Verwacht je dat je hem ooit nog zou kunnen vertrouwen? Heel veel sterkte ermee in ieder geval meis!
Pardon? Hij valt erover dat jij je kind niet wilt laten dopen, maar zelf naar 'andere vrouwen' gaan? Over hypocriet gesproken... Volgens mij zijn die excuses van hem puur bedacht om zichzelf nog enigszins hieruit te lullen.
weet je waar hij spijt van heeft? dat jij hem betrapt hebt! hij gaat heus nu niet ineens veranderen...
Vertrouwen zal zo ontzettend lang duren voor dat het terug is.. Jou verhaal heb ik ook mee gemaakt alleen was dat in het eerste jaar dat ik met mn vriend was en toen was hij ook een paar keer de fout in gegaan! En geloof me ik heb zo vaak in zn mob gekeken en op de comp in geschiedenis... na 4jaar vertrouwde ik hem pas weer en kan ik nog meer van hem houden dan we ooit hebben gedaan. Onze band is sterker dan ooit we zijn met 4 jaar samen gaan wonen in een koop huis en 2 jaar later ben ik zwanger geraakt! Ik hou ziels veel van hem! Maar wij waren 16 .... En als jou vriend in 4jaar tijd je verschillende keren heb voorgelogen dan zou het bij mij afgelopen zijn! 1x is te vergeven ... maar niet zo vaak als bij jullie is gebeurt! Geloof me al eenmaal het vertrouwen geschaafd is dan is het moeilijk om dat weer te dichten en te herstellen.. iets wat ooit stuk is gegaan is maar heel moeilijk te maken en herstellen.. ik snap alleen niet dat als hij weet dat je zwanger bent dat hij je nog steeds kan bedriegen .. je bent tenslotte de moeder van zijn kind! Als ik dr achter zou komen dat mijn vriend me zou bedriegen in mn zwangerschap nou dan heeft hij totaal geen respect! Ik zou weg wezen! Na 4 jaar samen zijn en nu zwanger van zijn zoon of dochter ... nou ik had het geweten .. zulke mensen leren het niet! Tuurlijk zal hij lief voor je zijn ... maar als jij in je bed ligt.. dan zit hij wel met andere vrouwen te praten en dr opgewonden van te worden... meid denk na! Ga tijdelijk ergens anders wonen en vertel familie en vrienden het! Want als iedereen het weet dan zal hij het veel sneller leren en iedereen kan je steunen. Ik heb het toen ook verteld en het heeft me goed gedaan! Laat hem maar lekker een tijdje in zn sop gaar koken en met het idee dat je lekker voorlopig niet terug komt! Nou dan kan hij zien wat hij mist! Misschien mist hij je niet eens ... hij heeft toch tenslotte toch ook al die tijd zich met andere vrouwen vermaakt! Of misschien gaat hij wel denken wat hij jou heb allemaal aan heeft gedaan ... en dan er proberen samen eruit te komen en dat je langzaam maar dan echt langzaam soms weer bij hem kan zijn en soms slapen en dat over de maanden langzaam kan opbouwen! Maar een een wond die ooit geopend is daar zal altijd een litteken achter blijven! Na 4 jaar vertouwde ik hem weer!
Klinkt als de ideale man. En inderdaad een goedzak. Mijn advies? Wegwezen. Hij verandert niet. Hij heeft alleen spijt dat hij betrapt is. Zo'n man wil je niet in je leven, laat staan als vader van je kind....
Ik moet zeggen dat ik dit wel erg hypocriet vindt van je vriend want HIJ gaat vreemd en geeft jou daar dan in principe de schuld van. Logisch dat hij begint te huilen als je hem ermee confronteert, hij is gewoon bang jou en zijn kindje kwijt te raken. Hij heeft geen spijt van zijn daden, alleen spijt dat jij hemt betrapt hebt! Dit is geen goede man zoals je het zelf beschrijft, een goede man gaat zijn gerief niet buitenshuis halen al vanaf het begin van jullie relatie! Een goede man maakt zijn vriendin niet zwanger maar is ondertussen met andere vrouwen bezig! Deze man zul je nooit meer kunnen vertrouwen want het is niet een eenmalig incident (wat ook nooit goed te praten is trouwens!), dit is gewoon structureel en daar komt echt geen verandering in. Hoe lastig ook, ik denk dat je het beste af bent zonder hem, zo'n man verdient niemand!
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ervan schrik, dat je 'm al zoveel kansen hebt gegeven. Ik en mijn vriend zijn sinds we puber zijn bij elkaar. Helemaal in het begin is het ook een xtje fout gegaan.. Hij heeft toen laten zien dat hij alles voor me overhad en nu 6 jaar later krijgen we ons eerste kindje. Maar als het me nu jaren later zou gebeuren nu we volwassen zij etc, zou ik het heel moeilijk vinden maar ik zou hem niet een tweede (of in jou geval) zoveelste kans geven. Ik snap dat het heel moeilijk is, jullie krijgen wel een kindje maar ik denk niet dat je er gelukkiger van word om elke dag als een psycho zijn laptop te controleren omdat je hem niet vetrouwd. Dat is toch geen gelukkig leven? Laten we eerlijk zijn.. Je moet die knoop doorhakken, en een vriendin van mij heeft precies in dezelfde situatie gezeten als jou ( ook zwanger ) Maar na van die slappe zak af te zijn is ze zo veel gelukkiger geworden, samen met haar kindjes.
Dit dus, helaas ook ongeveer dezelfde ervaring gehad met mijn ex. Zo'n mensen veranderen helaas niet. Sterkte!
Als mijn vriend zo met mij om zou gaan dan was ik snel weg hoor. Ik snap best dat dat misschien niet de makkelijkste weg is, alles regelen en alleen met een kindje, maar zo'n vent zou ik echt niet hoeven. Als hij zo'n goed hart had dan zou hij jou niet zo behandelen hoor..
Chatten om aandacht bv is nog 1 ding. Maar hij doet gewoon alsof jij en de baby niet bestaan en hij vrij is voor alle vrouwen? Dat is echt zo respectloos en liefdeloos. Bedenk je dat een goede vent die van jou houd dit soort dingen niet doet. Ik weet hoe moeilijk het is maar er zijn zoveel lievere en leukere mannen, dit verdient geen enkele vrouw!
Wat jij moet doen kan alleen jij zelf bepalen, ik kan je wel mijn mening geven en wat ik zou doen. Ik denk niet dat je vriend gaat veranderen, als ik lees hoe vaak je hem al een kans hebt gegeven en hoe vaak hij de mist in is gegaan. De redenen die hij opnoemt om zijn gedrag te verklaren maken nog niet dat het acceptabel is maar ik krijg wel het idee dat jullie communicatie beter kan. Wist jij van deze dingen af, dat hij hiermee zit? Praten jullie met elkaar, om erachter te komen wat jullie bezighoudt? Wat ik zou doen is zorgen dat er een stevig gesprek plaatsvind. Zonder verwijten ofzo maar een serieus gesprek over waar dit gedrag vandaan komt, waarom hij het gevoel heeft dit te 'moeten' doen, wat er mis is/beter kan in jullie relatie en of er überhaupt van beide kanten de wil is om het te laten slagen/eraan te werken. Vertrouwen is moeilijk terug op te bouwen, maar als hij dit blijft doen krijg je die kans al helemaal niet. Als een van jullie of jullie beiden geen reden zien om verder te gaan of de wil ontbreekt er iets aan te doen, dan zou ik, zwanger of niet, weggaan. Het heeft geen zin te blijven trekken aan een dood paard en soms is alleen houden van niet genoeg. Lijkt me slopend om om de zoveel tijd in deze situatie te zitten en dat er weinig tot niks veranderd. Daarnaast heeft hij blijkbaar niet zo heel veel spijt, anders zou hij zijn gedrag veranderen. Maar zolang jij telkens terugkomt blijft voor hem de verleiding groot om het nog eens te doen. Immers, jij komt toch wel terug. Je houdt van hem, maar wat levert dat houden van jou op? Om de zoveel tijd zo'n crisis (om het maar zo te noemen) legt een bom onder je relatie, en als je hier niks mee doet zie ik hier geen verandering in komen en wordt het, denk ik, alleen maar erger. Bovendien lijkt me dit niet het voorbeeld wat je aan jullie kind mee wil geven?! Denk dus niet alleen aan jezelf, maar ook aan jullie kind. Op een gegeven moment moet je tegen jezelf zeggen dat het genoeg is, dat er iets moet gebeuren of veranderen. Hoe het de afgelopen jaren is gegaan werkt blijkbaar niet, tijd voor een andere aanpak. Wat deze ook mag zijn. Jullie kind verdient beter, jij verdient beter en als hij zo'n moeite heeft met jouw persoonlijkheid (in de zin dat je hard kunt overkomen etc) dan pas jij wellicht ook niet bij hem als partner. Ik zeg er wel bij dat ik al lang weg had geweest. Hoewel ik het niet begrijp vind ik het knap van je dat je hem zoveel kansen hebt gegeven. Ik had daar toch anders in gestaan en mijn koffers gepakt. Misschien niet gelijk de eerste keer, maar na zoveel kansen had ik er geen energie meer in gestoken. Maar ja dat ben ik.