Inmiddels is ons zoontje bijna 2 en tja het kriebelt toch voor een tweede. Lichamelijk ben ik er aan toe maar af en toe twijfel ik ook nog wel. Dit ook omdat ik de zwangerschap toch best wel zwaar vond en ik echt een horror bevalling heb gehad. inclusief schouderdystocie. Flinke knip en een zoontje die toch wel erg blauw zag bij geboorte. Ondanks dat ik het wel bijna allemaal verwerkt heb wil ik dit niet zo meer meemaken..of te wel het vertrouwen is weg. De medici zat er namelijk fink naast met geboortegewicht(4,2 kg). ik 25 kilo erbij (ws zwangerschapssuiker ongemerkt)en ook verschijnselen passend bij help of ecplampsie die gemist zijn.Dit allemaal omdat ik zelf tot het laatste moment wel stoer was en tandjes op elkaar. Afgelopen jaar ook diagnose fibromyalgie gekregen en daar mijn leven op ingericht en inmiddels kan ik zeggen dat het echt weer goed met mij gaat. Tja en dan voel je de wens voor een 2de en besef ik dat ik weer een traject ik kan gaan. Dan wel met meer medische controle ivm de medische geschiedenis. We gaan over 2 maanden verhuizen naar ons tijdelijke huurhuis want ons nieuwbouw huis moet nog gebouwd worden. Dat is namelijk ook wel spannend. Maar misschien duurt het wachten op een 2de wel wat langer en dat wordt het leeftijd verschil wel heel groot. Ja mijn man die denkt wat nuchterder en zegt laten we het gewoon proberen, We zien wel. Ik probeer het nu allemaal te relativeren en met meditatie de gevoelens die het oproept te accepteren en te laten zijn. Hebben jullie dit ook meegemaakt of hebben jullie nog tips?
Hoi hoi, Hier ook nog in twijfel. Ik heb het echter niet zo ervaren als jij. Wat ik wel uit ervaring van anderen kan vertellen is dat je waarschijnlijk betere controles krijgt, vaker testen etc en ze het niet zover laten komen. Daarbij (maar geen garantie) gaat een tweede bevalling makkelijker.
Mijn zwangerschap was ook vreselijk, tot de 20 weken enorm misselijk geweest 2x in het ziekenhuis opgenomen aan het infuus, nierbekkenontsteking gehad, kuur gehad.. pff.. wel hele makkelijke bevalling ( 8 uurtjes) en makkelijke baby, J. is nu 7 maanden en bij mij kriebelt het nu alweer Wie weet is je tweede zwangerschap/bevalling heel anders! ik zou zeggen ga ervoor
Als ik het zo lees lijkt het mij doen overkomen dat je er nog niet aan toe bent(kan het mis hebben?) Maar met je verhuizingen in het vooruitzicht en dan nog een kindje hebben(en misschien zwanger zijn)zou ik wachten... Succes met de beslissing,het zal niet makkelijk zijn.
Als ik je verhaal zo lees, dan heb je inderdaad heel wat meegemaakt! Heel veel vrouwen houden een soort van 'trauma' over aan zo'n bevalling en ik kan zeker begrijpen dat je een beetje bang bent voor een 2de... Maar zoals hiervoor al gezegd, hoogst waarschijnlijk heb je het moeilijkste al achter de rug en zou je bij een volgende kunnen ervaren hoe het is om een 'gewone' bevalling te hebben... De angst voordien, die kan je natuurlijk niet doen verdwijnen, daar zal je mee moeten leren omgaan... Net als jou heb ik nu 2 jaar fibromyalgie, dus op dat punt begrijp ik je volledig! Ook ik heb ermee leren leven en alles draait nu zoals het moet, een vaste job, voldoende structuur, rust, gezonde voeding etc. Mijn vriend stond in het begin ook niet echt te springen om aan kindjes te beginnen, omdat ik toen echt heel vermoeid was, constant pijnen enz. Maar ik heb mijn leven weer in de hand en we geloven dat we het samen aankunnen... Zolang er twijfels bestaan, zou ik er ook niet aan beginnen als ik jou was... Maar als het al begint te kriebelen, dan zijn binnenkort die twijfels misschien wel verdwenen als sneeuw voor de zon! Denk er nog eens goed over na met z'n tweetjes, je moet het allebei willen natuurlijk Maar als je ervoor gaat, probeer dan zeker voor jezelf een manier te vinden om met die angst voor de zwangerschap en bevalling om te gaan, desnoods eens gaan praten met een therapeut ofzo, zodat je voorbereid bent op een volgende bevalling (die écht waar, waarschijnlijk 100% beter zal meevallen dan wat je nu hebt doorstaan!). Ook zien dat je een goede arts en opvolging hebt natuurlijk, je moet die persoon ook kunnen vertrouwen! Alvast veel succes! P.S. Je bent trouwens de eerste hier op het forum die ik tegenkom die ook fibromyalgie heeft (misschien gekregen na je zware zwangerschap/bevalling?) Als je tips of ervaringen hebt, je mag me gerust alles vertellen...ben wel benieuwd naar andere mama's met fibro!
Thanks voor jullie reacties. Eigenlijk zijn er geen twijfels of ik wel een tweede wil. Mijn moeder hart is groot genoeg❤️ . Het is inderdaad meer dat ik op zijn tegen zwangerschap en bevalling maar inderdaad van het positieve uitgaan is veel prettiger. Het is een andere mindset. Fijn om hier ook met iemand te praten die ook fybromyalgie heeft. Ik werk nu 3 dagen en dat is voor mij echt perfect. Is er ene bepaalde sport die jij nu veel doet. Ik deed met een fysio in groepsverband veel toen ik zwanger was en erna. Echter na 1,5 jaar bedankte ik maar omdat het Eiegenlijk bedoeld was voor na zwangercwhaps mama's. Zon revalidatie scheme zie ik niet zo zitten. Dan voel ik me gelijk een patient
Hé, Sporten doe ik niet, maar ik doe wel mijn dagelijkse wandelingen met de hond (toch zeker 1 uur - 1.5 uur per dag) en dat is mijn beweging... Ik werk momenteel ook ongeveer vaste 3 dagen in de week, voordien werkte ik 4 dagen in de week als verkoopster (dus wel heel wisselende dagen en uren). Sinds februari ben ik bezig als opvoedster (had immers een hoger diploma, maar vond niet meteen werk in de sector) en het is een job die ik natuurlijk vele liever doe! Fysiek is ze minder zwaar, maar mentaal dan wel weer een stuk zwaarder dan verkoopster. Op zich voel ik me daar ook heel goed bij; ik heb ook een vast contract, want voordien was dat slechts per half jaar en 'mocht' ik eigenlijk niet zwanger worden. Na mijn overstap naar mijn nieuwe job zijn we meteen gestart Ik weet het nu ongeveer 2.5 jaar dat ik het heb, in het begin was het heel lastig en kon ik me moeilijk aanpassen. Door het lange thuis zitten nadat ik van school kwam kreeg ik ook schrik om te gaan werken, aangezien ik thuis al altijd zo moe was! Vorig jaar in augustus beginnen werken en de structuur, het dagritme...maken dat ik me vele beter voel en slechts af en toe nog eens een pijnstiller neem of een dipje heb. Hoe is het voor jou geweest met je fibromyalgie en de opvoeding van je kleintje? Want ik veronderstel dat veel slapeloze nachten ook niet gezond zijn voor je lichamelijke toestand hé! Ben trouwens ook héél blij dat er hier nog een mama en mama-in-spé is met fibromyalgie Alhoewel we het beter niet hadden gehad hé
ik had juist tijdens de zwangerschap en de periode erna weinig moeite met de gebroken nachten. Ik heb 6 maanden borstvoeding gegeven en in die periode echt geen klachten van fibro gehad. Ik had al fibro voor de zwangerschap a.g.v lyme waar ik jaren mee heb rond gelopen. Ik heb inderdaad moeten wennen aan goede en slechte dagen. De opvoeding blijft voor elke moeder denk ik een uitdaging. het fysieke aspect is wel wat zwaarder natuurlijk. Het tillen van de kleine. Mijn zoontje ging pas met 17 maanden echt lopen. en ik woon ook nog eens 3 hoog.(ga nu verhuizen naar een benedenwoning) Heb een erg begripvolle man en bovendien kan ons zoontje af en toe een dagje extra naar de crèche, Dan kan ik even bijtanken. Een tip. Ga niet op je reserve energie maar door en door. Dat deed ik dus en dan duurt het langer voordat je weer even uit je moeilijke episode bent. idd fybro kun je beter niet hebben.Maar ik denk juist in mogelijkheden.
Hoi Melissa20, Je schrijft een erg herkenbaar stuk. Ik heb ook een zware en traumatische bevalling gehad met ons zoontje. De zwangerschap verliep eigenlijk vlekkeloos, op lichamelijke klachten na. Ik heb tot 21 weken elke dag overgegeven en ik kreeg vanaf 23 weken last van veel harde buiken. Met 32 werken moest ik minder werken vanwege bekkeninstabiliteit. De bevalling duurde 32 uur, ik had rugweeën en de ontsluiting vorderde traag omdat mijn zoontje als sterrenkijker lag (daar kwamen ze pas achter nadat ik al 7 uur op 6 cm ontsluiting zat en ze een echo maakten). Uiteindelijk mocht ik na 32 uur persen, maar de kleine kwam in nood dus ik kreeg met spoed een knip en daarna heb ik een fluxus gekregen waarbij ruim 1,5 liter bloed verloren ben. In plaats van genieten op een roze wolk tijdens de kraamweek, lag ik volledig in de kreukels in bed. Onze zoon was de eerste 10 weken een huilbaby vanwege verborgen reflux, maar nu is hij 7 maanden en een heerlijke blije baby. De gebroken nachten zijn al een tijdje voorbij (hoewel, toch is hij wel 1 a 2 keer per week een keertje 's nachts wakker). Ik voel mij eindelijk weer een beetje mijzelf en geniet nu intens van het moederschap. Toch heb ik ook geworsteld met veel lichamelijke klachten sinds de bevalling. Gewrichtspijn, onstekingen in mijn schouder, vermoeidheid.. De huisarts dacht aan een burn out ten gevolge van de traumatische bevalling of anders fybromialgie, hoewel ik voor fybro volgens haar te weinig 'klachten' heb. Ik heb nu 3 gesprekken gehad met een psycholoog en het 'zware' gevoel van de bevalling is wel een beetje uit mijn gedachten. Toch blijf ik het allemaal maar heftig vinden. Mijn man en ik hadden het plan om rond de eerste verjaardag van zoonlief weer voor een tweede kindje te gaan. Dat zal begin september zijn. Maar alles wat er is gebeurd is mij niet in de koude kleren gaan zitten en hoewel ik dolgraag weer opnieuw het wonder zou willen meemaken, ik ben gewoon heel bang voor een herhaling van bovenstaande. Daarbij duurde het ruim een jaar voordat we zwanger raakten van zoonlief en stonden we toen op het punt om de MMM in te gaan. Dus het is niet eens zo vanzelfsprekend dat het weer mag lukken. Mijn hart wil dolgraag nog een kindje, nog een keer zwanger raken. Mijn verstand blokkeert die wens weer een beetje. Pff... Lastig, he? Liefs
Ik denk ook altijd aan het positieve hoor, maar met die fibro is het dikwijls toch nog een extra zware klus... Wat ik ook al wel meer gehoord heb is dat vrouwen gedurende hun zwangerschap en na de bevalling net minder last hebben van hun fibro; mogelijk door een verandering van de hormonenhuishouding ofzo. Dus dat zal bij jou ook wat het geval geweest zijn. Op het moment weet ik mijn energie ook goed te doseren, bij een zwangerschap of met een baby weet je natuurlijk niet hoe dat zal veranderen hé, maar voorlopig lukt het me goed en zien we het volledig zitten
Hier ook twijfels... Dl is net 2 jaar geworden, ik heb sinds een maand weer werk. We willen eerst afwachten of mijn contract verlengd gaat worden en dan zien we wel verder. Maar ik zou heel graag de knoop doorhakken want ik ben er op het moment in mijn hoofd heel erg mee bezig. Ik twijfel of ik het wel aan kan, onze dochter is best pittig/druk en ik ben snel moe, heb weinig energie en moet er ook weer aan wennen om aan het werk te zijn. Vl twijfelt omdat we heel veel geluk hebben gehad met onze dochter. Snel zwanger, zwangerschap is goed verlopen en een snelle bevalling. Onze dochter is naast dat ze pittig/druk is, heel makkelijk. Ze is een goede eter en slaper. Hij is bang voor complicaties in de zwangerschap of tijdens de bevalling. En of we wel een gezond kindje krijgen. Hij heeft zoiets van het is goed zo, waarom zullen we dat risico nemen. Dat was het hem niet waard. Ik merkte dat die opmerking van vl mij meer doet/deed dan ik had verwacht. Zou de wens bij mij dan sterker zijn dan ik wil toegeven?