Mijn zoon is 20 maanden en sinds een paar dagen is hij helemaal weg van mij. Het lijkt wel of ik secondelijm aan mijn broek heb. Dat vind ik verder niet erg en overdag kan ik dat prima hebben. Maar er is dus ook s nachts. Ik mag hem alleen op bed leggen en als hij s nachts wakker wordt ben ik de enige door wie hij zich laat troosten. Vannacht bleef hij maar huilen zodra ik weg ging. We hebben hem uiteindelijk maar bij Ons in bed genomen. Nou hij kroop haast in me. Maar we konden zo alle 3 niet slapen dus ma een uurtje weer in zijn eigen bed gelegd. Toen was het over. Zo gaat het Al een paar dagen. Ook s nachts. Wat zeggen jullie? Toegeven en bij ons in bed nemen. Of kiezen op elkaar en laten huilen?
N is ook zo. Doodvermoeiend Ik geef er de ene keer wel aan toe de andere keer probeer ik hem te troosten en in zijn eigen bedje te laten.
Ja dr ene keer laat hij zich troosten en slaapt hij zonder problemen verder. De andere keer wordt hij helemaal niet wakker. En weer een andere keer blijft hij gewoon 2 uren huilen..
Ja dat doet N ook. Bij mij ligt het er aan hoe moe ik ben maar ik pak hem gerust even bij ons in bed. Soms gaat ie na 10min alweer terug en dan is het goed. Soms vallen we allemaal in slaap en slaapt ie bij ons. Maar hij neemt nogal veel ruimte in beslag en duwt constant in je rug. Dus vaak gaat ie weer terug naar zijn eigen bed.
Ja dat is hier ook. Ideeën aan wie ik het hier vraag zegt; je moet hem niet in bed nemen. Dan maar even doorbijten. Maar echt.. onze slaap is heilig. Wij worden zo enorm bloed chagrijnig als we niet slapen... Dus ik weet even niet waar ik nou goed aan doe...
Ik zou hem gewoon in bed nemen hoor. Als je dan allemaal slaapt is het toch veel beter. Ik ben daar sowieso niet zo moeilijk in.
Hier gaat ze ook bij ons in bed. Door alle opnames angst ontwikkeld voor dr eigen bedje. Als ze slaapt leggen we d'r in eigen bed, wordt ze wakker komt ze weer bij ons. Soms blijft ze liggen, maar meestal slaap ik dan inderdaad ook amper dus probeer dr toch steeds terug te leggen.
Ja maar ik zou het sowieso doen hoor, met de oudste ook wel eens gedaan. Was vaak een paar nachten en dan ging het weer beter of konden we het afbouwen.
Hier had ze ook zo'n kleefbui rond die periode. Doodvermoeiend. Echter bij ons in bed nemen werkt niet, die gaat op avontuur uit en tis gelijk mega feest. Ons bed is 80cm hoog dus dat geeft ook weinig rust, mja slapen is dan toch ook kansloos. Dus ik koos voor een stretcher in haar kamertje en dat was gelukkig ook goed. Paar dagen volgehouden, toen stretcher laten staan en er niet bij gaan liggen, dat paar dagen volgehouden en ging goed. Dus toen ze op de kdv was, stretcher weggesmokkeld en bij thuiskomst was ze totalloss en sliep ze gewoon weer normaal. Ze moet niet zien dat ik die stretcher weghaal want dan gaat t dak er af.
Die kans bestaat altijd, maar kun je natuurlijk ook weer afleren als je merkt dat hij weer beter in zijn vel zit en het niet echt meer nodig hebt. Maar hier heb ik er eigenlijk ook altijd aan toegegeven mijn dochter in bed te nemen, het was de snelste manier om allemaal weer te slapen en in de nacht ben ik niet op mijn best. Zodra ik merkte dat ze het niet echt meer nodig had en er misbruik van begon te maken pakte ik een weekend om het weer af te leren en haar verder te laten slapen in haar eigen bed. Was dan meestal 1 of 2 nachten even veel strijd, maar de periode daarna ging het dan weer een stuk beter. Sinds de geboorte van haar broertje heeft ze ook weer zo'n fase, gelukkig niet meer elke nacht maar als ze wakker wordt slaapt ze verder in ons bed. Haar broertje slaapt bij ons op de kamer en er zit dus ook een stukje jaloezie bij, maar juist daarom heeft ze in de nacht (ook wel overdag) de bevestiging nodig dat we er ook gewoon nog steeds voor haar zijn. Over een tijdje als ik in de nacht ook weer wat meer energie heb ga ik de strijd wel weer aan, voor ju komt ze gewoon tussen ons in liggen en krijgt ze een extra knuffel.
Ja t is hier ook echt niet elke nacht hoor. Meestal lukt het wel on even te kroelen en weer terug te leggen en dan slaapt hij verder. Maar dan gaan we maar gewoon met hem mee.. Als hij er behoefte aan heeft.. tegen de tijd dat ze weer een paar jaar ouder zijn zal het wel weer over gaan. Ik vind het ook wel stiekem gezellig hoor. Haha
Aan toegeven. Hier wordt deze fase nu wat minder. Liever met zn drieën in een bed en alle drie slapen dan dl in haar eigen bed eb iedereen wakker. Dan worden we hier pas chagrijnig..
Slaap is hier ook heilig. Ernaast liggen. Bij ons in bed. We hebben het allemaal gedaan en het ging vanzelf weer over en we hebben goed slapende kinderen. Gewoon doen.
Nou t is weer raak hier. Al 1.5 uur. Niet in zijn eigen bed wil en. Bij ons in bed gaat hij liggen keten. GEK wordt ik er van. De zoveelste keer deze week.... Ik weet het niet meer.. gaat al weken zo..
Wij kunnen ook niet slapen met peuters in bed. Daarom hebben wij bedjes voor hun op onze eigen kamer gehad. Dan waren ze toch dichtbij en hadden wij onze ruimte. Bij keten brachten wij ze wel terug naar hun kamer. Met slapen zijn wij makkelijk, maar dan moet er wel geslapen worden. We hebben geen last van gewenning gehad met de kinderen. Maar ze slapen samen wellicht was het anders geweest als ze alleen hadden geslapen.
Mijn zoontje is precies zo, en heeft dus ook met fases dat hij 's nachts huilend wakker wordt en alleen door mij getroost wil worden, 9 van de 10 keer niet meer wil slapen zonder mij, dus leg ik hem naast me. Soms duurt zo'n nachtelijke fase een week, soms 2, afgelopen keer bijna 1.5 maand. Dood vermoeiend. En nu is het weer over, 's nachts tenminste. Hij wil 's avonds ook alleen maar door mij naar bed gebracht worden (ik ben ook de enige die hem in bad mag doen) en hij verliest me geen seconde uit het oog overdag als ik thuis ben. Ergens schattig maar ook dood vermoeiend soms. Af en toe laat ik mijn vriend het weer proberen maar het eindigt standaard in heel veel drama 's avonds wat weer resulteert in nachtelijke onrust die nacht. Dus om dat allemaal te voorkomen breng ik hem maar naar bed. Ik moet eigenlijk gewoon doorzetten maar na een hele dag werken heb ik er ook geen energie meer voor
Onze dochter is 1 dagje jonger dan jouw zoontje maar ook hier is het regelmatig raak! Eerst dachten we: we gaan haar laten liggen want anders went ze eraan maar inmiddels weten we beter. Als ze echt verdrietig is halen we haar op en ligt ze eventjes bij ons. Want op gegeven moment gilde ze ongeveer de hele buurt bij elkaar en sliep er niemand meer. Ik moet zeggen dat het de laatste weken weer wat beter lijkt te gaan. Wel dramatisch huilen bij het naar bed gaan maar dan laten we haar even en meestal slaapt ze binnen een half uur. Sterkte! Hopelijk gaan ze gauw weer normaal slapen!
Ja hij gaat echt zonder problemen slapen. Het is echt alleen als hij s nachts wakker wordt. We nemen hem nu gewoon bij ons dan. En als hij slaapt (of blijft keten) leggen we hem terug in eigen bed en dan is er niks meer aan de hand. Overdag is hij super leuk en lief en grappig. Haha. Gaat vast weer over. Er komt vast weer een tijd dat hij weer hele nachten doorslaapt.