Hallo allemaal, Ik heb jullie advies heelhard nodig!! Ik heb eind oktober een ander huis gekocht, nou ja, getekend voor een ander huis. Overdracht moet nog plaatsvinden Ik woon niet samen met mijn partner maar hij was het er niet mee eens en vond dat ik dit moest bespreken met hem. Ik denk zo, mijn geld, mijn huis en de intentie om in dat huis samen te gaan wonen was er niet. Had ik dit moeten overleggen? Nu komt het; Ik ben in verwachting!! We weten het nu bijna 4 weken. Geheel onverwachts, door de pil heen, dus even schrikken maar voor mij heel erg welkom en ik ben er heel erg blij mee! Mijn partner daarentegen is er nog niet klaar voor en weet niet wat hij wil. Ik heb besloten het kindje te houden. Het huis wat ik heb gekocht opknappen en daar met het kindje en evt. mijn partner in wonen, dat is het plan. Ik wil niet naar het dorp waar hij woont, ik heb daar niets, als ik 4 dagen in de week thuis zit met die kleine heb ik niks en niemand om me heen, mijn familie heeft geen auto en geen rijbewijs en als er wat is duurt het voor mij met het openbaarvervoer ruim 5 kwartier voordat ik in het ziekenhuis ben, op mn werk of bij mn ouders. Als ik straks weer aan het werk ben nadat het kindje is geboren en er is wat aan de hand, eerder dat ik daar ben dat risico wil en kan ik niet nemen. Ik zal daar ongelukkig worden en ben ik ongelukkig zal dat zn weerslag hebben op het kindje. Mijn partner wil dat ik mijn huis verkoop (met alle schulden die er dan overblijven de hypotheek is veel hoger dan de verkoopwaarde van het huis ivm verbouwings depot) en dus met minimaal een schuld van 50000 euro blijf zitten. En samen een ander huis gaan zoeken. Met zoveel schuld krijg je volgens mij niet eens een hypotheek! Mijn partner vind dat we dat dan later maar moeten bekijken hoe we die schuld wegwerken.Dat vind hij nu niet belankgrijk In mijn ogen is dat een beetje te simpel. Een andere optie voor mijn partner is dat ik het huis opknap en dat hij zijn huis in het dorp aanhoudt en dat we daarna meteen allebei onze huizen te koop zetten en samen iets gaan kopen. Dit wil ik niet om de volgende reden; Ik kan niet als ik op het punt sta te bevallen of net bevallen ben mijn huis te koop zetten en op zoek naar een ander huis, dat opknappen en me druk maken om een schuld die we hebben. Dus heeft mijn partner bedacht dat ik ga wonen in mijn nieuwe huis, hij houdt zijn huis in zijn dorp en kijkt wel wanneer hij bij mij en ons kind is en wanneer hij in zijn dorp blijft. Ik accepteer dit niet en wil het niet. Ik vind dat als hij kiest, hij volledig moet kiezen of voor het kind of hij trekt zijn handen ervan af. Ik kan niet accepteren dat je wel de lusten hebt maar niet de lasten. Je kiest voor 100% voor een kind of niet! Ik wil voor mijn kind geen part time vader. Mijn partner heeft de financiën niet om zijn huis aan te houden en mij financieel te ondersteunen. Dus heb ik besloten dat als hij niet bij mij wil komen wonen en niet begrijpt dat je een zwangere vrouw niet laat stressen over schulden en huizen verkopen en dan nog een nieuw huis zoeken, en opknappen en verbouwen ik het alleen ga doen. Ik wil niet leven met twijfel en onzekerheid wanneer hij tijd heeft voor mij en zn kind. Dit vinden zijn ouders en mijn partner heel erg egoistisch van mij. Zijn ouders vinden dat mijn partner gewoon in zijn dorp moet blijven wonen omdat hij er nog niet klaar voor is om samen te wonen. Ze vinden dat ik het geen eerlijke kans geef omdat ik van mijn partner vraag volledig te kiezen voor zijn kind en anders niet! Zijn ouders vinden dat ik maar in dat dorp moet gaan wonen en dat ik nog ff snel mijn rijbewijs moet gaan halen. Dan heeft mijn partner alles bij het oude en moet ik maar wennen aan de situatie. Het is mijn lijf, mijn leven en vooralsnog mijn kind. Ik heb toch niets te maken met wat zijn familie vind? Zijn ouders boeien me niet en die hebben niets over mij of mijn kind te zeggen Mijn partner kan geen keuzes maken als hij niet weet wat zijn moeder en zus ervan vinden. Ik vind dat je een keus maakt vanuit je eigen gevoel, gedachten en verstand en dat je een ander om raad vraagt maar je laat niet je mening afhangen van wat een ander denkt dat goed is. Ik vind dat ik het recht heb om te kiezen voor het kind, alles er aan te doen om zelf gelukkig te zijn en dat ook over te dragen op het kindje. Als ik ongelukkig ben of gestresst heeft dat zijn weerslag op de baby en dat zou toch niet de bedoeling moeten zijn?! Ik vind ook dat je als moeder zijnde niet met je kind moet meepraten dat hij het zo zwaar gaat krijgen en dat hij er niet aan toe is en dat hij er nog niet klaar voor is/. Ben ik nou echt zo egoistisch als ik zeg dat ik vind dat zijn moeder had moeten zeggen kom op, je bent volwassen genoeg om het te doen, dan moet je nu ook je verantwoordelijkheid dragen als je het kindje wilt?! Ik snap niet dat iemand dan tegen haar zoon kan zeggen dat ze het zo erg voor hem vind en dat ie er nog niet klaar voor is en dat ie maar lekker in zijn dorp moet blijven wonen. Ik snap dat niet. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet doen Ik weet dat ik het alleen kan en dat het kindje ook gelukkig wordt zonder mijn partner en zn familie Ben ik dan echt zon egoist dat ik alleen datgene wil dat goed genoeg is voor mijn kindje!? Ik weet dat ik het niet ga redden in dat dorp, ik wil dat ook niet. Ervan uitgaan dat hij 4 dagen in de week blijft werken en op zaterdag naar de voetbal gaat dan ben ik dus 4 a 5 dagen alleen in dat dorp met niemand om me heen. Ik kan niet ff snel een bakkie thuis bij mn ouders doen, dan ben ik 5 kwartier onderweg. Ik kan niet ff snel naar een vriendin op de fiets want ik heb die kleineen ben dan ook een uur onderweg Ik vind dat ik het recht heb om tegen mijn partner te zeggen of je komt er bij mij in en dan zetten we het huis ook op zijn naam zodat hij ook de helft heeft of je blijft in je dorp maar dan blijf je ook alleen en voorgoed en dan doen ik en die kleine het wel alleen. Ik heb steun genoeg! We knappen samen mijn huis op, gaan daar in wonen samen, en dragen samen de lasten en over een paar jaar zien we wel weer verder. Maar niet we wonen samen in dat huis, hij houdt voor de zekerheid zijn huis aan, betaald veel geld daarvoor waardoor hij mij niet kan ondersteunen en ziet wel wanneer hij bij mij en in zijn huis en dorp is. Hij wil nu nog bedenk tijd of hij het vaderschap wel wil en aankan, maar samenwonen wil hij sowieso niet. Hij vind het niet eerlijk van mij dat ik heb gezegd het gaat op mijn manier en anders niet. Wat moet ik doen? Ben ik echt zo'n naar mens (geworden)?
Hoi, Nou, een naar mens ben je zeker niet! Ik kan me voorstellen dat je in deze situatie grenzen gaat afbakenen en zekere eisen gaat stellen. Dat mág ook, want er gaat een hoop veranderen in jouw leven. Jij moet ervoor zorgen dat jij en je kindje een veilig bestaan gaan krijgen. Maar ik vind wel dat je veel van je vriend verwacht, terwijl hij niets van jou mag vragen... Dit is geen kritiek, maar misschien kan je er wel wat mee. Jij wilt niet verhuizen naar zijn dorp (ook niet als het wel haalbaar was), mag je dan wel van hem verwachten dat hij naar jouw huis verhuist? Als je hem gaat dwingen bij jou te komen wonen is dat gedoemd om te mislukken... Jullie moeten samen naar een vorm van samenwonen/samenleven zoeken die op dit moment ben jullie gezin past. Als dat in twee aparte huizen is voorlopig, so be it. Ik zie dat niet zozeer als een 'parttime' vader. Ik ken ook genoeg papa's die wel thuis wonen, maar die minder aandacht hebben voor hun kinderen dan goed voor ze is. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen dat het misschien beter is om elkaar niet zo voor het blok te zetten (jij móet dit, jij móet dat), want dan is de kans groot dat jullie er niet uit gaan komen. Tot slot, waar ik eigenlijk mee had moeten beginnen, van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Jullie komen er vast wel uit.
Hey, dank je voor je berichtje. Ik snap wat je bedoeld te zeggen maar wat mijn partner heel erg duidelijk heeft gemakt is dat hij om het heel plat te zeggen agenda's wil trekken om te kijken wanneer het hem uit komt dat hij er kan zijn. Dat is iets dat ik niet kan accepteren en ook niet wil. Als het haalbaar was geweest dan had ik overwogen om naar zijn dorp te gaan maar dat valt nu niet onder demogelijkheden. Hij ziet ook het liefst dat het kindje niet in de stad in een ziekenhuis ter wereld komt maar thuis in zijn dorp zodat er op het paspoort als geboorteplaats niet de stad staat vermeld waar ik vandaan kom.... dat zijn dingen die ik gewoon heel erg lastig vind.
Is de papa in spé wel een volwassen man? Het is niet realistisch zoals hij denkt, er is geen tijd voor dit geharrewar. Ook zijn fam. maken het niet beter!! Jij wil neemt je verantwoording qua stabiliteit, financiën, werk, netwerk wat alleen maar positief is. Nee hoor meid, sta gerust op je rechten, met een baby'tje in je buik is er geen ruimte om water bij de wijn te doen, je moet zorgen voor een fijn en veilig nestje. Zolang hij niet eens zeker weet wel samen te willen zijn, een familie te vormen en dus vader te worden heb jij geen keuze dan de beslissingen te maken. Sterkte en succes!
het is in een relatie geven en nemen. Mijn vriend wilde ook graag dat ik in een ziekenhuis beviel en ik wilde liever thuis, al kon ik hem wel begrijpen en ben dus ook in het ziekenhuis bevallen. het lijkt wel alsof jij alles wil bepalen. jij wil niet naar hem, hij wil niet naar jou, dus mag hij geen vader zijn? misschien begrijp ik het verkeerd hoor. Is er geen middenweg? dat jullie allebei richting elkaar verhuizen?
Hier ben ik het mee eens. Niet lullig bedoeld maar op mij komt het over alsof jij juist degene bent die alles wil bepalen Zoals ik het begrepen heb is hij juist degene die met oplossingen op de proppen gekomen is, en dan doel ik op het feit dawt ie samen een ander huis wil kopen bv? Maar ook dat wil je niet. Ik krijg een beetje het idee dat het op jouw manier moet en anders maar niet. Ik denk dat het inderdaad een kwestie van geven en nemen moet zijn en vooral niet van de ander verwachten wat je zelf ook niet zou willen want dat werkt niet. Wil je iig feliciteren met je zwangerschap en je heel veel succes wensen!
Ik begrijp dat je dit gedrag vervelend vindt. Zou ik ook niet leuk vinden. Jullie moeten er beide voor jullie kindje zijn, of je dat nou uit komt of niet. Uiteraard moeten jullie daarover structurele afspraken maken en daarbij is het geven en nemen... Je moet op elkaar kunnen bouwen. Zo werkt het ook in een normale relatie waar papa en mama bij elkaar wonen. Misschien is het een idee om eens samen met een onafhankelijk persoon te gaan praten? Iemand die in het belang van jullie alle drie denkt en niet bevooroordeeld is? Als er liefde is tussen jullie kan ik mij namelijk niet voorstellen dat jullie niet tot een redelijke oplossing kunnen komen...
Een complexe situatie die je zo beschrijft. Ik krijg het idee dat je man niet erg volwassen is, jong in leeftijd of wordt jong gehouden door zijn ouders? Wat jij doet is heel logisch, je ziet zijn ouders invloed op hem uitoefenen en dat werkt, dus ga je dat zelf ook doen. Daardoor staat je vriend wel tussen twee vuren. Dat is geen gemakkelijke positie. Maar als man moet je wel je thuishaven verlaten als je volwassen wilt worden en een gezin gaat stichten. In zijn dorp gaan wonen lijkt me in jullie geval echt geen goede oplossing. Niet zozeer omdat jij niet wilt toegeven naar hem toe maar omdat dat van hem geen volwassen papa gaat maken. Dat jij niet in het isolement van een dorp wil wonen begrijp ik en dat zul je dan ook beter niet moeten doen. Je komt nu over als een sterke vrouw, je hebt een inkomen dat voldoende is om een huis van te kopen, je hebt vrienden en familie om je heen. Dat is een goede basis voor een baby. Jezelf ongelukkig gaan zitten maken in een dorp waar je niet wilt zijn moet je echt niet doen, je relatie zal daar zeker niet beter van worden en jij als sterke vrouw en straks als mama ook niet. Het is niet erg om concessies te doen binnen je relatie maar je moet ook geen paden inslaan waar je ongelukkig van word. Mijn advies aan jou is om een lijstje te maken met plussen en minnen. Wat vind je echt belangrijk en wat wil je echt niet. En waarom moet alles opgelost worden voor de geboorte van het kindje? Waarom niet een jaartje in jouw huis aankijken hoe dat gaat en dan kunnen jullie alsnog het huis verkopen en iets zoeken wat wel bij jullie beiden past. Verder moet je goed nadenken of je uberhaubt wel met deze man verder wilt. Ik zou als ik jou was je huis aanhouden, mocht je relatie niet bestand zijn tegen deze emotionele storm dan behoud jij wel je veilige stekkie. Ik krijg uit je verhaal een beetje het gevoel dat je ook liever alleen verder wilt, hoe komt dat? Valt zijn reactie je nu tegen of was hij toch al niet de ideale man voor je? Je komt sterk over en zou alleen vast een goede mama zijn, maar het zou ook zonde zijn als je een man laat lopen die na een rumoerige start een hele leuke papa en man zou zijn. Probeer hem ook duidelijk te maken dat hij zelf zijn verantwoordelijkheden moet nemen en hij zou ook zijn ouders op een afstand moeten houden zodat hij met jou een relatie kan opbouwen die gelijkwaardig is. Heel veel succes met dit dilemma en een goede zwangerschap toegewenst.
Hey allemaal, bedankt voor jullie reacties. Fijn om te lezen wat anderen er van vinden buiten mijn vertrouwde kringetje om... mijn partner is een volwassen man van bijna 30. Het is gewoon dat ik niet kan begrijpen hoe iemand zo makkelijk kan denken. Joh je verkoopt je huis gewoon, lekker belangrijk die schuld van 50000 euro en we kijken wel hoe we dat gaan doe en hoe dat gaat. we hebben geinformeerd en als hij ook zijn huis verkoopt blijft hij ook met een schuld van 20000 euro zitten. Dat betekend samen een schuld van 70000!! Ik weet niet ho ejullie daar over denken maar ik vind dat veel geld om mee te beginnen als je net een kindje hebt, op zoek moet naar een huis en dan is het nog maar de vraag of we een goede hypotheek kunnen krijgen voor een evt nieuw huis. ik kan dat niet accepteren. Ik kan ook niet begrijpen dat iemand, als er een kindje op komst is zo makkelijk over geld kan denken. Een halve ton is niet niks. Ik heb de diverse opties al bekeken en naar een midden weg tussen zijn woonplaats en mijn woonplaatsm maar die is er niet. Hij wil dat niet. Hij en zijn ouders vinden niet dat je een kind in een stad als Den Haag zou moeten groot brengen, dat zou slecht zijn voor de ontwikkeling van het kindje.... Een stad is dus voor hem uitgesloten. Praten met een onafhankelijk persoon heb ik voorgesteld maar dat vind hij te Amerikaans en dat doen ze niet waar hij vandaan komt. Hij mag wel vader zijn, graag zelfs maar niet als we daar agenda's voor moeten trekken. Sowieso kan hij op zaterdag niet naar mij toe komen omdat hij dan moet voetballen en de kroeg in wil. Hij wil dan dronken worden en niet aan mij of het kind hoeven denken. Hij heeft al gezegd donderdag avond niet te kunnen en maandag avond niet omdat hij dan eet met vrienden. Ik vind dat ik dan mag zeggen, mijn manier of pech voor hem. Als je kiest kies je toch volledig voor je kind? Hij is er niet klaar voor zegt ie en daarom ga ik op mijn strepen staan, ik wil geen part time vader voor mijn kindje die ook financieel geen bijdrage kan leveren omdat hij constructies heeft bedacht die niet haalbaar zijn. ik heb met verschillende partijen gesproken, notarissen, mijn advocaat, de hypotheek adviseur en het komt er op neer dat als ik mijn huis verkoop ik blijf zitten met een schuld van minimaal 50000 en daar kan ik niet bij hem op terug vallen. Ik heb het idee dat ik met handen en voeten gebonden ben. Hij wil van mij nu nog 4 maanden de tijd om te bedenken wat ie wil... ik denk niet dat ik hem die tijd nog kan en wil geven. Liever zekerheid en pijn dan nog 4 maanden in de stress en onzekerheid.
Hier wel een soort parttime vader.. En het bevalt mij prima Wij woonden heel snel samen, kregen heel snel een kind en dat werkte gewoon niet. We wilden er beiden voor gaan, hij wilde en wilt er helemaal voor ons zijn.. maar soms is beide eerst alles zelf goed op een rijtje krijgen toch helemaal niet erg? We hebben nu geen 'relatie' meer, maar werken wel apart van elkaar aan onze toekomst samen. Jayro heeft meer aan 2 gelukkige ouders met 2 huizen dan 2 ongelukkige ouders in 1 huis. Ik zou in jouw situatie met zoveel twijfels van beide kanten er juist niet voor kiezen om samen te wonen, maar gewoon alleen aan het kindje denken. En wat hij precies wilt gaan betekenen in jullie leven merk je dan toch vanzelf wel? En ik begrijp jouw eisen wel hoor, ik heb soms ook wel een beetje van ja halllooo wel de lusten, niet de lasten. Maar juist door 24/7 bij mn kindje te kunnen/mogen zijn heb ik veeeel meer lusten dan hij. En als hij die lusten ook weer wilt dan mag hij daar voor vechten en wie weet. En de papa van mijn kindjes gaat zich juist steeds meer bewijzen, hij doet echt harder z'n best dan hij in die 3 jaar samen heeft gedaan. Ze gaan vanzelf beseffen wat ze allemaal moeten missen door ergens anders te wonen.
Probeer aan te geven dat zijn ouders er echt buiten moeten blijven. En met een schuld blijven zitten moet je zeker in deze tijd niet doen. Kan je daarin geen ongelijk geven. Jullie moeten samen het beste van de situatie proberen te maken. Moeten natuurlijk wel beide partijen mee werken inderdaad. Zoals jij het brengt lijkt hij weinig te willen opgeven inderdaad. Kan je dan geen ongelijk geven dat je ook op de strepen gaat staan. Kunt eens proberen wat punten op papier te zetten en dat hij daarover moet nadenken en jij ook. Even een time-out. Even geen contact. En pas daarna proberen objectief tot een beslissing te komen. Die natuurlijk ook haalbaar moet zijn. Heel veel succes samen.
Pfoe, wat een verhaal. Ik wil eerst even zeggen:gefeliciteerd met je zwangerschap! Ten tweede: ik ben niet alleenstaand, dus ga alleen op mijn gevoel af wat ik evt. zou doen. Ik denk dat door je zo star op te stellen ook je kindje iets ontzegd, namelijk een vader in zijn/haar leven, ook al is dat parttime. Misschien als het kindje er is en jullie zien elkaar parttime dat hij bijdraait en heel graag naar jullie toekomt/blijft. Maar dat weet je niet als je nu al de deur dichtgooit. En ik vind dat je ook om het kindje zijn/haar toekomst moet denken. Kijk als het een zakkewasser is die je uitscheldt, slaat noem maar op, zo'n persoon wil je niet bij je kind hebben. Maar hij klinkt (hoewel wat onvolwassen) mij niet als zo'n persoon in de oren. Dus ik ga ervan uit dat het wel een stabiel persoon is waar je kind wat aan heeft, wanneer ik dus het volgende neerzet: Het is mijns inziens beter als hij nog parttime betrokken is bij het kind (voor het kind, misschien niet voor jou) dan helemaal niet. En over zijn moeder: jij beschermt je kind nu al (en heel goed overigens!), dat doet zij ook bij de hare..dus ook al is het niet het meest verstandige wat ze zegt, vanuit haar oogpunt klinkt t ook wel logisch. Verder klink je als een sterke vrouw en je zal het zeker ook alleen redden, mocht je daar toch voor gaan. Succes in ieder geval!
Tja ik krijg een nare smaak van jou berichten. Het lijkt alsof alles voor jou al besloten is en de vader zich hier gewoonweg maar bij neer moet leggen anders maar geen vader Je vraagt om meningen en dit is dus mijn mening. Het komt misschien bot over, en ik snap je dat je je zekerheden wilt behouden en geen schulden wilt opbouwen. Dit is je goed recht. Maar moet je partner dan wel een schuld opbouwen van 20.000 om bij jou te komen wonen?? Want dit lees ik jij 50.000 en hij 20.000 dit is toch niet fair?? Maar goed hij mag niet van jou eisen dat je alles achterlaat, want je moet 5 kwartier rijden etc... Maar je verwacht wel dat hij zijn familie achterlaat en voetbal etc... Jullie zullen beide water bij de wijn moeten doen, en als dat inhoud even apart wonen tot de economie aantrekt. Of jij verhuurt tijdelijk je woning en gaat het gewoon eens proberen bij hem.... (dan laat je in ieder geval wel zien dat je wel wilt.) Nogmaals diverse mogelijkheden maar dan niet zoals jij het stelt met eisen en nog eens eisen. Kan me goed voorstellen dat zijn ouders die dit van een zijlijn aan moeten zien zich er ook mee gaan bemoeien... Het is tenslotten wel hun kind. Net zoals jou kind over 30 jaar ook nog jou kind is waar jij het beste voor wilt. Dus nee sorry van mij krijg je geen begrip
Ik begrijp niet zo goed waarom er wordt gevonden dat zij wel bij hem moet gaan wonen, ondanks dat ze dat niet wil, en haar partner niet bij haar 'hoeft' komen wonen. Ik zou ook geen trek hebben in iemand die komt en gaat wanneer hij wil, waarvan je niet opaan kan en die elke zaterdag niet aan zijn vrouw en kind wil hoeven denken. Ik zou mijn plan trekken en verder je leven verder leven zoals je doet. Zijn eisen vind ik ouderwets en onvolwassen. Mochten jullie samen verder willen, dan kan hij bij jou gaan wonen en zijn huis eventueel verhuren en als de huizenmarkt aantrekt, samen kijken voor een woning op een plek waar jullie beide gelukkig kunnen worden.
Nou ik bedoel dit meer in de zin, dat hij met oplossing komt aandragen en ts voet bij stuk blijft houden. Dus beide water bij de wijn doen. Hij wil eventueel wel samen iets opnieuw kopen. Maar ts wil eigenlijk niets!! Maar goed het is een mening...
euhm daar moet je toch wel een keer mee stoppen hoor als je kind 30 jaar is. I.p.v. te beschermen en hem afhankelijk te maken van jouw mening zou het veel verstandiger zijn als je je 30 jarige "kind" zou stimuleren om zelf na te denken en zijn eigen verantwoordelijkheden te nemen. Ik zou ook absoluut niet akkoord gaan met zijn eisen, weet je waarom niet? Het is geen gelijkwaardige relatie zo, net zoals hij geen gelijkwaardige relatie heeft met zijn moeder. Ik zeg *valkuil* TS is een stuk volwassener als partner en moeder bij elkaar, ze ziet verschillen, ziet die ongelijkwaardigheid, zij zit op een heel ander niveau als hun en daar ga je niet zomaar uitkomen. Natuurlijk moet je water bij de wijn doen, maar wel in een gelijkwaardige relatie en niet jij alles opgeven en ongelukkig gaan zitten zijn omdat hij naar zijn mama luistert die het beste voor _hem_ wil en niet voor het gezinnetje.
Allereerst van Harte Gefeliciteerd met je (jullie) zwangerschap! Ik denk eerlijk gezegd dat jullie nu in een situatie zitten waarbij jullie allebei ikke ikke ikke ikke roepen........ik wil zus, ik wil zo enz. Zo komen jullie er zeker niet uit. Voor beide kanten is wat te zeggen. En zoals ik lees is het een niet geplande zwangerschap...........hoe mooi het ook is het is toch wel even schrikken en wennen. Kunnen jullie niet eerst even wennen? Jullie weten het nu 4 weken en nu al zoveel gezeik.....Ik ben ook tijdens pilgebruik zwanger geraakt........heel welkom maar wel even een ommezwaai van het roken, wijntje drinken, uitgaan en noem maar op naar ineens het tegenover gestelde. Maar niet alleen voor mij maar toen ook voor mijn (ex)partner. Elkaar even de tijd gunnen om alleen al aan het idee te wennen dat je zwanger bent laat nagaan dat je nog aan het idee moet wennen dat je ouder wordt. Geef elkaar ook de tijd en ruimte ervoor. En misschien dat jullie ipv ikke ikke ikke, jullie SAMEN beslissingen gaan nemen wat JULLIE het beste vinden/lijken voor JULLIE kindje. Iedereen heeft een bepaald beeld over hoe hij/zij hun kindje willen grootbrengen. Luister daar eens naar van elkaar? Ik hoop voor jullie dat jullie eruit komen. Maar probeer ook te genieten van je zwangerschap, wat werkelijk een wondertje is. Dit hoort een van je mooiste tijden van je leven te zijn en het zou zonde zijn dat je daar later met veel spijt een nare smaak aan overgehouden heb. Veel Sterkte
Oja en iemand gaf een tip om jou/hem huis te verhuren.......echt een super tip! En waarom zou je idd niet je rijbewijs gaan halen.........als je hem eenmaal heb pakken ze hem ook niet meer af.
Na het eerste bericht gelezen te hebben, dacht ik dat het zou gaan om een jongen van een jaar of 16, wie nog niet volwassen is en mams nodig heeft. In dit geval, een man van 30, moet zijn eigen beslissingen kunnen nemen. Dat zou ik zelf wel aankaarten bij hem. Dat sommige mensen zeggen van...hij komt tenminste met een oplossing, slaat echt nergens op. Is het dan een goede oplossing om allebei je huis te verkopen met 70 000 schuld? Het is inderdaad wel een leuk idee om 1 van de 2 huizen te gaan verhuren. Er zijn zat mensen die een woning zoeken en nog niet in aanmerking komen bij de woningbouw en graag 1 van jullie's huis zou huren. Zodat je in de toekomst als de markt meer aantrekt en het er financieel aantrekkelijker uitziet voor jullie om te verkopen, je kan gaan verkopen. En inderdaad....je rijbewijs zo snel mogelijk halen. Als ik aan mezelf zou denken, zou ik hetzelfde als TS denken.. Maar...je neemt nu niet alleen een beslissing voor je eigen, maar ook voor de toekomst van je kind. Zou je het je kind toewensen om zonder vader op te groeien..dat denk ik niet. Ik zou het gewoon even laten bezinken, het is inderdaad jammer dat hij er meer tijd voor nodig heeft om over na te denken, maar denkende aan je kind en de toekomst zou ik hem die kans geven om er even over na te denken. Daarnaast...vind ik het wel vreemd dat je met je eigen partner niet overlegt dat je een huis koopt, terwijl hij ook al een koophuis heeft. Hierdoor ga ik denken dat jullie relatie niet zo veel voorstelde en je op eigen houtje verder wilde gaan. Want als je een serieuze relatie hebt, kijk je toch ook samen naar de toekomst, qua wonen enz. Is dit ook zo, of stelt jullie relatie meer voor dan ik het idee heb? Indien de relatie niet zo veel betekende/ betekent, kan ik het mij beter voorstellen dat je vriend er even over na moet denken.