Hallo, Ik lees al een tijdje mee op dit forum en heb nu toch besloten om een topic te openen. Ik ben bang dat het een lang verhaal gaat worden dus probeer het zo kort mogelijk te houden. Ik ben de trotse moeder van 2 lieve jongens (2,5 jaar en 10 maanden). Na beide bevallingen wat opstart problemen gehad i.v.m. de gezondheid van de kinderen en postnatale depressies. Tijdens mijn vorige zwangerschap is mijn contract niet verlengd en gezien deze moeilijke tijd is het mij nog niet gelukt om een nieuwe baan te vinden dus ik ben op dit moment thuis mama. Nu gaat het sinds de geboorte van mijn jongste niet zo goed tussen mijn man en ik. Wij hebben veel ruzie en onenigheid en mijn man is niet echt een prater wat het vaak lastig maakt. Ik heb al veel geprobeerd en voorgesteld (relatie therapie, een poosje uit elkaar etc) maar dit werd allemaal afgewezen. Daarnaast is hij niet veel thuis en sta ik er vaak alleen voor en dit zorgt voor nogal wat ergernis vanuit mijn kant. Nu zijn wij er afgelopen zaterdag achter gekomen dat ik weer zwanger ben, ondanks het gebruik van de nuvaring toch weer een wondertje in mijn buik! Nu zijn wij natuurlijk wel geschrokken maar mijn man reageerde wel erg heftig.. Hij liet meteen het woord abortus vallen en nam het mij kwalijk dat ik in verwachting ben! En toen is de bom gebarsten..Ik kreeg in eens de volle laag over me heen, dat alles wat ik doe niet goed is, dat ik als persoon niet goed genoeg ben...Het komt er dus op neer dat hij vindt dat ik alles aan mezelf moet veranderen om aan zijn standaard te voldoen, en een derde kind is al helemaal niet gewenst want hij wou de tweede eigenlijk ook al niet...(was ook fijn om te horen...) Er zijn veel kwetsende worden gevallen en ik heb me nog nooit zo vernederd gevoeld. En nu ben ik eigenlijk op...ik denk niet dat ik verder kan met iemand die zo over mij denkt, mijn partner hoort mij juist te steunen en niet de grond in te stampen. Maar wat moet ik nu? Doorgaan als alleenstaande moeder van 2, misschien wel 3 kinderen? Bij hem blijven en proberen te veranderen? Ik weet het gewoon niet meer.. Sorry voor het lange verhaal, ik denk dat ik gewoon even mijn hart wou luchten.. Liefs, Charlotte
Poeeh wat heftig! En wat een nare reactie van je man Kan me voorstellen dat je er even helemaal doorheen zit.. Jezelf (helemaal) veranderen voor een ander is volgens mij nooit de bedoeling.. Je bent een bepaald persoon en als je jezelf verandert, zal je er zelf waarschijnlijk ongelukkig van worden.. Alleen verder gaan, lijkt me ook een lastige keuze, vooral nu je ook geen werk hebt.. Kun je bij mensen terecht die evt kunnen oppassen als je wel werk vindt? Wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!
Jeetje meid,das ff schrikken.. Misschien is het eerste reactie geweest? Ik zou het even laten bezinken... hier is het ook heibel maar ik hou me nu voor dat het door de situatie is (man geen werk kunnen vinden, financieel niet lekker, en geen tijd voor elkaar kunnen/willen vinden) Meid verander jezelf tot op bepaalde hoogte. Zolang jij je er prettig bij voelt en ook zelf vind dat je wat kunt veranderen moet je het doen.. vind je dat niet moet je het ook niet doen.. Anders even een paar daagjes los van elkaar om het even allemaal te laten bezinken? Het klinkt mij alsof je man erg geschrokken is en het allemaal ff niet meer kan plaatsen.. knuf meid en pben mag altijd
Poeh, wat een verhaal. Wat een reactie van je man, dat is alles behalve respectvol. Je spreekt zelf over een wondertje in je buik. Zelf wil je geen abortus als ik het zo hoor. Dat zou ik dus ook echt niet doen als ik jou was. Ik ben bang dat je hier altijd spijt van zult gaan hebben. Ik zou persoonlijk zelf gaan zoeken naar andere woonruimte en gaan informeren wat je zou kunnen zonder je man. Heb je recht op bijstand ed. Ik zou in ieder geval niet verder willen met een man die zo over mij en mijn kinderen zou praten... Succes!!!
Wat een moeilijke situatie. Ik zou niet weten wat te doen, maar ik zou zeker geen overhaaste beslissingen nemen. Het klinkt alsof je man al veel langer niet goed in zijn vel zit en sommige mensen zeggen in wanhoop in een ruzie dingen die ze eigenlijk helemaal niet menen, maar die ze dan zeggen om de ander te kwetsen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik dat soort mensen wel altijd uit mijn leven verwijderd heb, maar dat was in mijn geval makkelijker dan voor jou met je man. Op de korte termijn zou ik hem tot rust laten komen en nog eens het gesprek aangaan. Geen beslissingen nemen die je niet meer kunt terug draaien. Op basis van dat gesprek zou ik dan een beslissing nemen. En die abortus moet je zeker niet voor hem doen! Hij hoort ook te weten dat geen enkele hormonale anticonceptie 100% veilig is. Hij heeft je zwanger gemaakt, binnen het huwelijk, dus heeft hij de gevolgen te dragen!
wat een verhaal ik denk jullie het even moeten laten rusten en er eind deze week erop terug moeten komen maak geen overhaasten beslissingen succes en sterkte
Ik zou eerst uitzoeken wat jij zelf wilt met dit nieuwe wondertje. En hem aan het idee laten wennen dat er een derde komt. Maar als hij zo onbeschoft blijft, weet ik echt wel niet of ik bij hem zou kunnen blijven. Als hij 100 % zekerheid wou en geen kind meer wou, had HIJ zijn voorzorgen maar moeten nemen. Dus zich laten steriliseren of een condoom gebruiken. Jij kan wel de pil slikken of andere anti-conceptie, maar als je daardoor nog zwanger wordt ... daar kan je toch echt wel niks aan doen. Het wondertje is er nu, nu is het aan jou wat je ermee wil doen. Uiteraard zal het niet simpel zijn om alleenstaande moeder te zijn met 3 kinderen. Maar leven met een partner die je eigenlijk helemaal veranderd wil zien naar zijn normen, is ook niet simpel.
Hier een soortgelijke schok gekregen toen het niet lekker liep. 7 weken na de geboorte van onze zoon bleek ik zwanger van nummer 3. Toen ik een afspraak had bij de abortuskliniek in Utrecht ging de knop om bij mij... Heb de kindjes en een kar vol spullen gepakt en ben een maand weggegaan. Een maand vol wanhoop, ruzie en uiteindelijk hoop! Hij sloeg om en we zijn in therapie gegaan. Nog werken we keihard aan onze relatie, maar weten nu wel echt zeker dat we niet zonder elkaar willen. En ook dit kindje wordt groot. Helaas niet zoals ik het graag zou zien met alle financiële zekerheden, maar we werken er heel hard voor! Ik zou geen overhaaste beslissingen nemen, maar een time out kan geen kwaad voor er nog meer ruzie komt...
Dankjullie wel voor alle reacties Ik hoop inderdaad dat hij een beetje rustig wordt en we nog een goed gesprek kunnen voeren. Ik ben wel akkoord gegaan om naar een informatief gesprek te gaan bij de abortus kliniek en hier kunnen wij morgen al terecht. Maar ik denk niet dat een abortus is wat ik wil. Maar het gene wat mij het meest heeft gekwetst is dat hij zich zo respectloos over onze kinderen heeft geuit en over mij als moeder.. Dat is niet iets wat ik kan vergeven... @Sam86 jeetje wat heftig! Maar super knap dat jullie er samen voor gaan en bereid zijn om er aan te werken. Ik hoop dat jullie er samen uit komen
jeetje heftig hoor! *digi knuf* die kan je vast wel gebruiken nu. Wat naar dat je man zo reageerde, voor jou is het ook niet makkelijk nu je weer zwanger bent van een niet geplanned kindje. zoals andere meiden hier al zeiden, tijd voor jezelf, of tijd samen doorbrengen. zet alles op een rijtje wat je wil en wat je voor je toekomst wil. was zijn reactie een schrik van het babynieuws, of staat hij volledig achter zijn woorden. wilt hij echt een abortus, en wat vind jíj van een abortus. breng de kids anders een weekendje naar oppas (opa, oma, zus, nicht) en ga er samen even weekendje tussenuit. gewoon even man-vrouw moment en probeer in dit weekend even goed te praten. onwijs veel succes!!!
Heftig meid. Persoonlijk denk ik dat je man al langer met problemen rond loopt maar er nooit over heeft gepraat. Misschien zit die er ook mee dat jij geen werk kunt vinden, met beide pd bij de geboorte van je kindjes? Het kan haast niet zijn of er is iets wat ontzettend diep zit. Ik praat het natuurlijk niet goed, maar in tijden dat je je slecht voelt of verdrietig/ongelukkig bent kun je er nogal eens wat uitflappen. Probeer echt met elkaar te praten, en hou het gesprek bij jezelf ( ik heb het gevoel dat... ) het zal niet makkelijk worden maar jullie kunnen hier samen uitkomen. Je man kan ook depressief zijn het is allemaal niet niks en zeker niet in deze tijd. Gun het de tijd en probeer toch een beetje te veranderen waar je je zelf goed bij voelt. Als je zelf wat opvliegerig bent ( bijvoorbeeld ) probeer dan eens een paar weken alles te slikken om zo te kijken of er verandering ontstaat. Breng de kindjes eens een avond weg en doe lekker koken, wat moois aan en praten praten praten. Heel veel succes en sterkte gewenst, je mag me altijd pben.
Heel veel sterkte en een knuffel. Verder kan ik alleen maar zeggen: volg je hard en doe geen overhaaste dingen.
Zo dat zou je gezegd worden.. Ik denk dat je echt moet doen wat jij wilt. Het kleine mensje groeit in jou buik. En hij zal ook groot worden met jou liefde. Persoonlijk als mijn man dat zou zeggen, zou hij weg kunnen gaan.. Wat vreselijk moeilijk, sterkte!
Doe geen overhaaste beslissingen en ga geen abortus plegen omdat hij het wil. Denk aan wat jij wilt. Dit kindje komt ook wel groot.
Even een update vanuit mij.. We zijn inmiddels ander halve week verder en nog steeds drama hier. Ik ben voor een informatief gesprek bij de abortus kliniek geweest en het voelde echt niet goed..vond het vreselijk om daar te zitten! Ik voel me met de dag meer zwanger, pijnlijke borsten, misselijk dus dat maakt het ook niet makkelijker. Er zijn weer veel ruzies geweest maar mijn man blijft bij zijn 'standpunt' wat betreft de zwangerschap. Wel is hij akkoord gegaan met relatie therapie en morgen hebben wij onze eerste afspraak. Maar het blijft moeilijk, de keuze over de zwangerschap en mijn huwelijk. Ik lijk wel om de dag van gedachte te veranderen. Mijn verstand zegt 'ga alleen met de kids verder' maar de zwangerschap dan? En mijn gevoel zegt 'vechten voor dit kindje meid!' Liefs, Charlotte
Ik hoop voor je dat je man door de therapie anders gaat denken over de abortus. Als hij je namelijk hiertoe dwingt, dan zal jullie huwelijk hierop stuklopen. Sterkte meid, dikke knuffel!
Meid, wat een verschrikkelijke situatie voor je. Ik vind dat ieder mens moet doen wat je gevoel je ingeeft. Zoals ik er nu aan zou denken, zou ik in geen situatie abortus kunnen plegen. Laat staan als ik er zelf niet 100% achter zou staan of omdat mijn man dat liever zou zien. Ik denk dat, ook al zal het soms niet makkelijk zijn, je het wel zal redden alleen met drie kindjes. Ik hoop dat de relatietherapie wat oplevert, zo niet wens ik je veel sterkte met je keus!
Als je niet achter een abortus staat zou ik dat niet doen, je kan niet meer terug. Ook in je eentje kom je er vast wel. En als het zo moet zijn kom je wel weer bij elkaar. Ik spreek een beetje uit ervaring. Mijn vriend en ik stonden op het punt van uit elkaar gaan na lange relatie. Terwijl we daar over spraken bleek ik, niet gepland, zwanger. Afspraak bij kliniek gemaakt, daar slapeloze nachten van gehad. Mijn vriend gaf wel aan dat hij mijn keuze zou respecteren. Afspraak afgebeld, bij elkaar gebleven om te kijken hoe het zou lopen en inmiddels 3 jaar (gelukkig) verder. Doe wat jij denkt wat bij jou past.