Ik vind dat we elkaar hier op het forum veel te vaak kwetsen. Het gaat zo vaak hard tegen hard en zelf doe ik hier ook veel te vaak aan mee. Ik merkte net bijvoorbeeld dat ik weer een heel kwetsende opmerking wilde maken omdat ik me gekwetst voelde door een opmerking van iemand over borstvoeding. Ik vind het gewoon jammer dat het elke keer zo moet gaan. Dus dit topic is juist bedoelt om eens een eind te maken aan het kwetsen.... Ik ben van plan om hier elke week een nieuwe vraag neer te zetten en wie mee wil doen doet mee en het is bedoelt om je kwetsbaar op te stellen en juist ook te oefenen met begrip tonen over en weer. Misschien vinden julie het stom en misschien is er helemaal geen animo voor, maar wie weet werkt dit wel super! De vraag van deze week: Wanneer voelde jij je een faalmoeder en wanneer juist een succesmoeder? Faalmoeder: toen ik definitief de keuze maakte om te stoppen met borstvoeding. Succesmoeder: elke keer als Tobias me een dikke knuffel geeft
Faalmoeder, toen mijn jongste nauwelijks sliep en ik tegen hem begon te schreeuwen dat hij me eindelijk moest laten slapen. Succesmoeder, afgelopen weekend in het museum. Ze waren zo heerlijk bezig, aan het ontdekken en spelen en ik bedacht me opeens: zij zijn van mij, onze rijkdom.
Knuff Femkes. Ik kan me echt heel goed voorstellen dat je dan behoorlijk wanhopig wordt als je zó moe bent
Faalmoeder: toen ik twee weken na de bevalling die ik ook al niet succesvol kon afronden en die eindigde in een spoedkeizersnede, ook nog eens moest stoppen met bv aangezien ik amper productie had en dit met geen mogelijkheid op gang kreeg. (Schiet er weer vol van als ik er aan terug den.) Succesmoeder: Afgelopen week. We zijn nu op vakantie en zoonlief was erg verkouden geworden. De nachtrust werd flink verstoord met gesnotter en gehoest maar...., ik had hoestsiroop en zoutoplossing bij mij waardoor meneer weer lekker door kon slapen. Toen we vertrokken was er nog niets aan de hand dus trots op mijn moedergevoel dat ik dit toch zomaar had ingepakt! 😀
Faalmoeder: toen ik mijn dochter van enkele weken oud krijsend in huis achterliet en in de tuin ging staan huilen, omdat ik er niet meer tegen kon. Succesmoeder: toen mijn dochter van toen twee jaar oud het haar door mijn schoonmoeder opgedrongen ijsje aan de kant schoof een van mijn aardbeien begon mee te eten.
Haha shakes, wat een mooi succesmoment, 1-0 voor jou Faalmoeder: straks al ik weer ga werken, dat hij vier dagen naar het KDV moet. Mn gevoel roept NEE NEE NEE! Hij is nog zo jong!! Maar financieel is het met twee huizen niet haalbaar om niet /minder te werken. Succesmoeder: na elke overwinning waarbij ik twijfel wat t juiste is, dat ik dan mn gevoel volg en het goed gaat. Laten doorslapen, jbpm gaan geven enz enz. En natuurlijk bij elk lachje ennieuwe ontwikkeling. Ben echt zo'n verschrikkelijk trotse moeder
Faalmoeder. Owwww die herinner ik me nog heel erg goed! Vroeger na het flesje rond een uur of 5 snachts legde ik hem altijd beneden in de box neer en ging ik op de bank verderslapen want vriend snurkt heel erg hard dus boven met dat lawaai in slaap vallen was geen optie. rond 11.30 s'ochtends werd ik pas weer wakker! En buikpijn dat ik had van het plassen pffff. Had extreem diep geslapen. zoontje was rond een uur of 8 wakker geworden en had zo hard geschreeuwd tot mijn vriend dat tot boven hoorde. Deur beneden toe,... ik voelde me zo schuldig dat ik mijn manneke niet had gehoord terwijl ik anderhalve meter van hem verwijderd was in dezelfde kamer! Vriend was er wel maar hoorde hij zijn gehuil onmiddellijk of pas na 20min ofzo? niks gehoord, overal doorheen geslapen, vriend kreeg me zelfs niet wakker. Was dus zwaar oververmoeid na het plassen had ik nog een uur buikpijn gehad, zo dringend moest ik plassen, zo diep had ik geslapen Als het geen weekend was had mn vriend zelf naar het werk moeten bellen omdat ik met geen mogelijkheid wakker te krijgen was Succesmoeder. In het ziekenhuis. 1e dag storte ik in elkaar want we wisten niet of we met hem naar huis zouden gaan. Enige wat de dokter zei was 'het is niet goed' 2e dag wist ik het. Mijn gevoel zei 'het komt goed' en ik vertrouwde erop. Op de 13e dag mochten we naar huis en 2,5 jaar later gaat het nog steeds super. Blij dat ik op mijn gevoel vertrouwde en daarom zo sterk was.
Ik voelde me eigenlijk al een faalmoeder toen ik 7 weken zwanger was en ik naar het ziekenhuis moest omdat ik extreem spuugde. Voelde me zo stom dat ik niet normaal zwanger kon zijn. Denk dat ik me heel erg voelde falen tot Thijmen een half jaar was, ik kreeg dat babygedoe gewoon niet in de vingers. Daarna werd dat minder. Nu zijn het meer momenten. Meer een succes was toen ik bij Thijmen moest blijven toen hij een spoed blindedarmoperatie moest ondergaan. Ik heb grapjes met hem gemaakt en samen met mijn vriend hebben we er voor gezorgd dat het geen traumatische ervaring is geworden. Ik was bij hem in de OK tot hij ging slapen en heb me tot het laatst goed kunnen houden. Alleen toen hij ging slapen ging bij mij ook het licht uit Toen stortte ik echt in.
Faalmoeder dat het eerste jaar met de oudste zo verrot was en ik mijn moedergevoel opzij zette en dacht dat de kinderarts het wel zou weten. Uiteindelijk bleek mijn moedergevoel te kloppen maar durfde pas na 7 maanden op mijn strepen te staan. En dat ik nu bij de oudste mijn zelfbeheersing weleens verlies en ik ten einde raad ben omdat geen enkele opvoedingstechniek lijkt te werken bij hem. Succes moeder: als mijn oudste naar mij toe komt en zegt dat hij van mij houdt tot de maan en terug schijnbaar ondanks onze strubbelingen die nu heel erg aanwezig zijn ben ik toch nog een goede moeder voor hem
Faalmoeder: Toen mijn dochter bronchiolitis kreeg als ze 2 weken oud was. Of toen ik mijn zoontje van 2.5 een mep (niet hard) op zijn poep gaf en hij me terug sloeg. Succesmoeder: Elke keer dat mijn zoontje rustig aan het tekenen is of als hij zelf zijn blokjes en speelgoed begint op te ruimen aan het einde van de dag. Of als mijn dochtertje goed haar hapjes eet. En ook elke keer dat ze in de creche zeggen dat ze zich voorbeeldig gedragen hebben
Wat een mooie verhalen dames!! Zo herkenbaar denk ik voor iedereen, dat je soms heel onzeker en verdrietig kunt zijn maar aan de andere kant ook zoooo enorm trots en intens gelukkig! Kinderen....., het zijn bijzondere wezentjes. 😍
Haha ja, ik was wel trots. Niet te veel inzitten met dat werken joh. In België is het heel normaal dat kinderen voltijds naar de opvang gaan, en onze kindjes groeien echt gelukkig op hoor. Je doet gewoon wat nodig is, en dat is ok.
Ik reageer eigenlijk nooit op een topic, maar dit vind ik toch wel een heel goed en mooi topic.. Dus bij deze. Faalmoeder, op dit moment, ben 38.3 weken zwanger van de 2de en heb bekkeninstabiliteit+ alle gebruikelijke ongemakken. Kan helaas nog vrij weinig en voel me soms zo schuldig tegenover mijn zoon van 2,5. En ook de eerste keer dat mijn zoon viel en een sneetje in zijn tandvlees had. Was heel klein, maar bloede als een rund. Succesmoeder, om heel simpel te zijn.. Eigenlijk iedere keer als ik naar mijn zoon kijk, tegen hem praat, naar hem luister en met hem speel. Ben zo trots op hem, naast zijn nukken is het een heerlijk mannetje..
Helemaal eens dat we elkaar te vaak kwetsen op dit forum. Komt ook omdat je de toon van hoe iets gezegd wordt er niet bij hoort. En ja we hebben gierende hormonen omdat we net bevallen zijn of zwanger zijn. Soms begrijpen we elkaar niet en dan vliegen we uit de bocht. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar als iemand zich gekwetst voelt door wat ik ooit op dit forum heb geschreven... dat spijt me dan. Het is nooit mijn bedoeling iemand pijn te doen met een opmerking. Faalmoeder: Als ik geprikkeld, druk of moe ben en mijn zoon werkt niet mee waardoor ik tegen hem uitval, hem stevig bij z'n arm of been pak tijdens het aankleden dan voel ik me echt slecht... Succesmoeder: Als mn kind lekker geconcentreerd zit te spelen/ontdekken. Of wanneer hij helemaal tegen me aan kruipt of tegen me omhoog klimt om bij me te zijn en vervolgens me kusjes geeft. Wat een geluk voel ik dan...
Faalmoeder: Als ik tegen ze sta te schreeuwen en boos doe...Waarom kan ik alleen op die manier de aandacht trekken op zo'n moment? En soms heb ik het gevoel dat ik niet genoeg persoonlijke aandacht voor ze heb... Succesmoeder: De blijdschap als ik weer thuis ben na vliegen... Lekker op het strand, samen spelen, samen een ijsje eten.....en dan denk ik: zijn die van mij? Heb ik die gedragen, gebaard? En nu zo groot?? #trots
Faalmoeder: toen mijn oudste dochter met ongeveer 4 maanden van de commode afviel ze besloot om juist op het memory dat ik ff wat moest pakken voor het eerst om te rollen..... Succesmoeder: elke keer als ik een dikke knuffel krijg en hoor dat ik de liefste van de wereld ben.... Liever dan papa, ja liever dan papa
Wat een mooi topic! Ik schiet er helemaal vol van die openhartige verhalen. Ik faalmoeder: Toen ik mijn dochtertje haar teennageltjes voor het eerst wilde knippen en in haar teentje knipte... ik huilde nog harder dan zij. Of als ik net iets te ruw met haar doe tijdens het aankleden en ze hartverscheurend begint te huilen. (Kan er zo weer om gaan huilen)... Succesmoeder: Als ze haar armpjes naar me uitstrekt en me echt al wil knuffelen en kusjes geven op haar manier. En dan voel ik me ook nog eens faalechtgenote omdat mijn man en ik al sinds de geboorte niet meer intiem zijn geweest omdat het bij mij zeer doet en hij zo ontzettend veel begrip voor mij heeft...
Wat een super initiatief! Ik heb me trouwens aangemeld bij dit forum omdat ik het bij andere forums nog veel erger vond. Faalmoeder: Als ik boos word op m'n dochter omdat ze aan het jammeren is bijv. tijdens het eten terwijl zij er eigenlijk ook niets aan kan doen. Praten kan ze immers nog niet. Succesmoeder: Als ik helemaal platgekust word door m'n dochter. Dat vind ik overigens altijd wel heel bijzonder bij kinderen. Je kan boos op ze worden, maar ze blijven evenveel van je houden.
Dat vind ik ook het leukste aan moeder zijn: zo´n kleine fan hebben En dan ook nog dat degene van wie je het meeste houdt je grootste fan is. Dat is toch eignelijk wel geweldig
Faalmoedergevoel overvalt me soms, vaak op de momenten dat ik het even niet in de hand heb. Bijvoorbeeld laatst had ik een verschrikkelijk prikkelbare dag. Niets wilde en zoontje gebruikte dat natuurlijk meteen om verschrikkelijk uit te proberen. Nu heb ik normaal erg veel geduld, maar die dag niet. Ik liet me steeds zó uit de tent lokken door hem! En dan reageerde ik fel, waardoor hij nog bozer/opstandige werd. Voelde me die hele dag al een faalmoeder, maar de druppel was toen ik mijn zoontje met tranen in zijn ogen tegen me hoorde zeggen: 'nu moet je ophouden met mopperen, mama!' (Dan hoor je je kind ineens tegen jou zeggen wat je steeds tegen hem zegt...) En hij had gelijk. Ik kon de rest van de dag alleen nog maar huilen. Succesmoeder: de tegenovergestelde momenten, als het me juist wél lukt om mijn geduld te bewaren als ik erg op de proef gesteld word. Of als het me lukt een 'boze ochtend' (verkeerde been uit bed ofzo) om te draaien in een hele leuke dag. Goed initiatief Bolkje. Ik deel je mening en schrik ook wel eens van hoe we hier op elkaar reageren. Ach, laten we het er op houden dat we ook als forummers faalmomenten en succesmomenten hebben.