Hoi meiden. Ik zit al een tijdje ergens mee,, als sinds ik zwanger ben lijkt het alsof het kindje helemaal niet van mij is. Het lijkt zo ver van mijn bed. Is dit normaal?? Toen ik ons kleintje voor het eerst op de echo zag en het hartje klopte mooi en hij/zij was lekker om zich heen aan het schoppen! Dat voelde zo bijzonder!! Ik kon wel huilen van geluk. Maar daarvoor en daarna lijkt het weer alsof het niet van mij is, Ik kijk ook amper of niet naar de echo en heb het gevoel iedere keer dat er iets mis is en ik dit kindje nooit te zien krijg ik voel me zo k*t. Mischien bescherm ik mezelf wel onbewust voor eventueel verdriet als ik dit kindje zou verliezen? Ik wil dit kindje zo graag en ik wil me gewoon mama voelen,en echt het gevoel hebben dat kindje echt van mij is. Ik wil van dit gevoel af want het voelt zo "fout" Waar is mijn roze wolk? Wanneer kan ik echt gaan genieten? Ik denk ook dat ik mijn geluk gewoon niet kan geloven dat ik gewoon echt zwanger ben! Maar waarom voel ik me dan geen mama?? Ik voel me zo schuldig
Het komt wel vaker voor...ik zou nog even afwachten en als het donkerder word de gedachtes hulp gaan zoeken bij je VK of HA. Het kan zijn dat hormonen parten met je spelen en dat je licht depressief ervan word. Maar vooral, ben je heel bang om het te verliezen geweest al voordat je zwanger was? Je angsten kunnen hoogtij vieren door de hormonen nu.. Ik wed...bij gevoel van binnen...dat bij jouw een knoppie omgaat en je gevoel gaat veranderen. Voor nu...probeer er zoveel mogelijk over te praten, dat hielp bij mij. En probeer ook echt alle voordelen van de zwangerschap te zien...probeer het bij alles wat je doet te betrekken zodat het deel word van je gedachten...op een gegeven moment zal het vanzelf sprekend worden en misschien ook wel fijn voor je! Sterkte ermee meis, het is verschrikkelijk...ik weet het uit eigen ervaring. Heb nooit hulp gezocht ervoor, maar misschien moet je eens met je Vk toch overleggen.....ik denk...dat het vaker voorkomt bij meiden die pril zwanger zijn...en dat het mogelijk over gaat! Probeer zoveel mogelijk te genietne van je zwangerschap, en sterkte!! Groetjes, Miranda
Hoi Miranda Heel erg bedankt voor je reactie nu voel ik me in ieder geval niet zo alleen. Ja al voor ik zwanger was dacht ik al,, wat nou als ik mijn kindje verlies ik probeer dit van me af te zetten, hopelijk voel ik me na 12 weken beter. Je reactie doet me goed, Heel erg bedankt!
ik had dit ook in het begin.. het is niet leuk maar wel begrijpelijk, er kannog van alles fout gaan. dat is ook niet leuk maar helaas wel realiteit... ik heb voor deze zws een mk gehad en dan wordt dat alleen maar erger wacht even tot na die 3 mnd, daar ben je al bijna! en dan ga je ook meer kindje herkennen op de echo en bij de 20 wkn echo wordt het NOG allemaal iets duidelijker .. dat werkt echt! geef je zelf nog even de tijd want naar mate de zws vordert komt die rose wolk vanzelf dichterbij....
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik herken het niet zoals je het beschrijft, maar herken wel dat het allemaal niet echt voelt. Dat het besef er niet (steeds) is. Mara ik ben er wel heel erg blij mee geweest altijd..! Ik denk dat je gewoon moet wennen aan het idee. Neem gewoon de tijd!
Ik ken je gevoel had het bij alle 3 ging er pas aan wennen toen ik ze voor het eerst voelde schoppen. Ik ging vanaf toen een beetje van ze houden en wennen toen mijn dochters geboren werden toen hield ik pas echt van ze klinkt eigenlijk wel raar en heel hard. Sind een paar maanden heb ik ook echt pas het gevoel dat ze van mij zijn want het voelde ook als een droom. Nou ben ik alweer 30 weken zwanger en kan het nou weer niet geloven ook omdat het een jongen is en ik dacht eigenlijk dat ik een meisjes mama was. Ik hoop dat je me snapt. En voordat ik krietiek krijg ik hou van mijn kids en zou ook niet zonder ze kunnen. Misschien dat ik het niet geloofde en het voelde als een droom is dat wel die roze wolk. Wel lekker dan want dan zit ik al bijna 3 jaar op die roze wolk
Oowja ik heb bij de tweede hulp gezocht bij de vk omdat ik op het eind het gevoel had dat ik van mijn 2de dochter niet zoveel hield en dat als ze geboren zou worden dan ik hield van eerste. heb het daar heel moelijk mee gehad.
Ik herken me ook wel in je verhaal. Helemaal de eerste weken, natuurlijk hartstikke blij dat we in verwachting waren, maar het voelde nog zó ver weg. Tijdens de termijnecho helemaal in de wolken toen ik onze uk zo druk zag doen. Maar nu vind ik het nog steeds allemaal heel onwerkelijk. Ik zie enorm naar de geboorte uit, dat we ons kleintje in onze armen kunnen houden, maar ik kan me niet voorstellen dat die dag ooit komt. Als ik de kleine voel, vind ik dat een geweldig gevoel en ben elke keer weer opgelucht dat hij er blijkbaar nog is. Maar ik kan er ook enorm nuchter onder zijn. Misschien inderdaad wel zelfbescherming wat jij zei (ik houd er heel veel rekening mee dat het fout zou kunnen gaan, heb daar inmiddels teveel voorbeelden van gezien), maar misschien ook wel gewoon omdat we niet weten wat ons te wachten staat?
Hoi Dikkebuik, Ik herken enigsinds wel wat jij voelt. Bij de termijn echo voelde het even allemaal heel echt, met dat bewegende beeld en alles. Maar verder is het nog super onwerkelijk. Ik telde trouwens elke dag tot de 12 weken, toen ik eenmaal daar was veranderde er eigenlijk nietzoveel tot mijn grote verbazing. Ik verwachte dat dan alles anders zou zijn ofzo, heel apart. Ik denk dat veel vrouwen en ook ik zich ook goed oplaten fokken door internet en dingen op tv, al die drama overal! Sinds mijn klachten aan het afnemen zijn voelt het allemaal alleen nog maar onwerkelijker en ver van me vandaan. Ik denk dat het meegaat helpen als we straks de bewegingen in onze buik kunnen voelen. Ik heb ook soms zoeen gevoel van, mama worden, ik? noway!? Misschien ook omdat het mijn eerste kindje word en ik het me ook gewoon totaal niet in kan denken. Sterkte ermee in ieder geval.
Het is heel herkenbaar hoor, voor veel vrouwen. Het komt sowieso door de hormonen, daar kun je je behoorlijk negatief door voelen en de angst dat het misgaat zal natuurlijk ook meespelen. Van de eerste zwangerschap herinner ik me ook heel goed dat ik me niet kon voorstellen dat er echt 2 kindjes in m'n buik zaten. Ik voelde me ook nog geen mama tijdens de zwangerschap, al groeide het besef wel meer vanaf het moment dat de schopjes voelbaar werden. Sterker nog, de eerste 2 weken na de geboorte voelde ik me niet eens mama door alle onzekerheid die er bij kwam kijken, durfde de eerste dagen niet eens een luier te verschonen... Weet je, maak je er geen zorgen om, je bent niet abnormaal, en je bent ook niet verplicht om nu al op een roze wolk te zitten. Dat komt vanzelf en het hoeft ook helemaal geen constant gevoel te zijn, ook roze wolkjes komen met fases.
Ik herken het ook wel. Het is inderdaad een soort van zelfbescherming. Ik durf mij er niet teveel op te verheugen want onderbewust denk ik dan dat de klap minder groot is als het misgaat (wat echt niet zo is!). Ik kan erg van mijn zwangerschap genieten en heb absoluut geen prenatale depressie of wat dan ook maar soms lijkt het allemaal te mooi om waar te zijn. Maar het ligt er ook aan of je van jezelf al zo bent. Ik denk altijd dat alles mij of mijn naasten gaat overkomen (vliegtuigongeluk, ziekte enz.). Kan mij ook gewoon niet voorstellen dat we over 2 maanden een kindje hebben van ons samen!!
@Caithlin Bedankt voor je reactie! Ik denk inderdaad dat roze wolkjes met fases komen,, lijkt we ook onwerkelijk om op de roze wol te zitten voor 9 maanden. Ook zullen mijn hormonen wel meespelen want ik voel me ook heen anders in mijn vel dan voor ik zwanger was. @ Chai Bedankt voor je reactie! Ook in jou verhaal herken ik veel!En inderdaad we moeten het kindje voelen en dat gaat het allemaal wel beter,, dan is het veel echter! Heel veel succes in je zwangerschap en probeer lekker te genieten! @ Maart In jou reactie herken ik ook heel veel en vooral ook het stukje dat je bang bent dat je niet van je kindje gaat houden, die angst heb ik ook heel erg! Heel erg bedankt voor je reactie en heeeeeel veel succes met de bevalling en daarna en vooral lekker genieten! Je reactie deed me goed! @ Jois Bedankt voor je reactie! Ik denk inderdaad dat ik gewoon nog moet wennen en dat zal vanzelf wel komen! Nogmaals bedankt voor je reactie! @ Wendy Heel erg bedankt voor je reactie! En wat spijt het me van je miskraam het is inderdaad niet niks. Ik snap dan dat je je zo gaat voelen. Hier zijn we ook bijna bij de 3 maanden met 12 weken en 1 dag krijg ik een echo mischien dat het dan allemaal wat echter gaat lijken. Ik wil jou ook heel veel succes wensen in je zwangerschap. En nog maals bedankt voor het reageren! @ Moosey Heeel erg bedankt voor je reactie! Wat jij daar beschrijft herken ik ook,, en ja het zal inderdaad zelf bescherming zijn. En het lijkt inderdaad te mooi om waar te zijn, Ik wil je heel veel plezier en succes wensen met je kleine die over 2 maand komt! Je reactie doet me goed. Dames echt bedankt voor julie tijd voor de reacties, ik vind ze erg lief!! Voor de dames die zwanger zijn heeeeeel veel succes en liefde toegewenst! En ook voor de niet zwangeren natuurlijk!
@DikkeBuik: Graag gedaan . Van de andere kant probeer ik het wel te relativeren en als ik goed nadenk weet ik ook wel dat de kans dat het goed gaat 100x groter is dan de kans dat het niet goed gaat. En als je je baby voelt, krijg je er inderdaad al een hechtere band mee. Maar het blijft raar om een kindje op de echo te zien. Het besef dat dat echt in mij groeit is er niet, terwijl ik het zie en voel! Ik weet nog dat ik vroeger weleens naar de Bevalling keek (tv programma) en ik niet snapte waarom die vrouwen altijd zo hysterisch, onwennig en verbaasd reageerde als de baby op hun buik werd gelegd. "Je weet toch dat je een baby krijgt?" dacht ik dan . Maar nu snap ik dat het echte besef er pas is als je het kindje ziet en vast kunt houden! Voor jou ook heel veel succes en liefde gewenst en als je iets kwijt wilt dan mag je mij altijd een pb'tje sturen. Ook om gewoon wat te kletsen ofzo. Ik heb over 3 weken verlof en heb dan tijd genoeg haha!