En, hoe ging/gaat het daar, Moniponi? Hier vanochtend eerst rampzalig. Kindje heeft doorgeslapen, komt netjes om 6.30 uur naar ons toe. Kruipt in mijn bed en gaat naast me liggen. Ik denk: "nog even een paar minuutjes". Normaal doe ik dat niet op werkdagen, maar ik dacht: extra knuffeltje geven. Na een minuut zegt ze: "Ik wil niet naar [naam groep]" Dus ik zeg dat papa en mama moeten werken en dat ze er wel heen gaat. Begint onbedaarlijk te huilen. Ik ging aankleden. Ze wil in mijn bed blijven als ik het ontbijt maak. Daarna moet ze echt naar beneden. Ik heb er nog net wat te eten in kunnen praten. Elke keer als ze zei dat ze niet wilde, zei ik: "We gaan eerst eten en drinken," want ik wilde dat ze wel iets binnenkreeg. Daarna weer huilen. Huilend er naar toegebracht. Ik had haar thuisknuffel thuis gelaten. Ligt de reserveknuffel WEER niet in haar bakje (ja, inderdaad rommelig :x ). Moest wel wat aandringen dat hij meteen werd opgezocht. Toen heb ik een boekje gelezen met haar. Daarna wilde ik weg. Haar leidster kwam naast me zitten en ze huilde weer zo. Toen moest ik ook huilen en ze keek me aan met zo'n blik van: "Hee..." Toen stelde de leidster voor om naar de enige groep te gaan waar ze wel heen wil (afgezien van de baby's waar ze wel 100x keer om heeft gevraagd vanochtend). Dus ze ging met haar eigen leidster puzzelen op die andere groep. Andere kindjes volgden. ('s Morgens spelen alle peutergroepen nog gezamenlijk op grote hal, met diverse leidsters) Toen ik wegging zat ze te puzzelen en keek niet op. Ze zag er betraand uit, maar probeerde wel echt te puzzelen. Ik had er geen goed gevoel bij. Veel te laat op het werk natuurlijk... Kom ik uit een gesprek, zie ik dat het KDV heeft gebeld.... Voicemail! Oh, oh... straks moet ik haar ophalen! Ik luister hem snel af... Boodschap: "Het gaat goed, ze heeft fruit gegeten en daarna gespeeld en zit nu lekker aan een boterhammetje! Dat wilde ik even laten weten." Wat een opluchting!!! Dit had ik niet verwacht. Hoop maar dat ze wel echt eerlijk zijn... Dat moet wel, toch? Ik heb wel de afgelopen dagen mijn best gedaan om te laten merken dat we haar heel lief vinden en gezegd dat papa en mama altijd bij haar terugkomen, dat we graag bij haar zijn. En extra geknuffeld. Had ze ook echt behoefte aan. Gisteren was trouwens haar dag met haar vaste oppas (1x in de 14 dagen) en dat wilde ze eerst ook niet, maar uiteindelijk ging dat wel goed, zowel qua afscheid als de rest van de dag (en qua zindelijkheid ook super gegaan).
EN ik kreeg net een foto toegemaild van mijn blije peutermeisje, dat met modder aan het spelen was! Van een andere leidster, met de mededeling dat het weer helemaal goed gaat.
Poeh, lijkt me toch dat je dochter heel erg gehecht is aan haar leidsters (en logisch!) en dat ze die gewoon mist. Kan ze daar niet weer altijd naartoe? En fijn dat ze je zo actief op de hoogte houden, krijg je er ook weer vertrouwen in.
Tsja, ze was -denk ik- meer gehecht aan de leidsters van de baby-dreumesgroep (die was eerst verticaal, maar vlak voor ze 2 werd, werden alle groepen horizontaal en moest ze alsnog toen ze 2 werd naar een peutergroep). Die leidsters heeft ze ook meegemaakt van 3 maanden tot 2 jaar. Maar daar kan ze dus nu niet meer heen. Het is trouwens wel 4 maanden WEL goed gegaan bij de peuters. Ze vond het eerst superleuk daar! Maar de leidsters die ze nu heeft, doen wel heel erg hun best, gelukkig. Door de groepssamenvoegingen heeft ze nu best veel verschillende leidsters af en toe, ze heeft ook 2 vaste, hoor. Ik heb in totaal van 3 leidsters gehoord dat het vandaag zo goed ging, vanaf het fruit eten. Maar na het eten begon ze weer te huilen dat ze er niet heen wilde Ik heb maar gezegd dat ze nu eerst in bad en naar bed ging en dat morgen mama thuis is. Het heeft weinig zin om te zeggen: over 3 nachten ga je toch weer.
Mijn zoontje heeft deze fase ook gehad, rond de drie jaar. Altijd vragen wanneer hij weer moest, en s ochtends huilen omdat hij weer naar het kdv gaat. Helaas voor hem, ik vertel hem dat zo is. Punt. Ik zou een afspraak maken met het kdv , waarbij je uitlegt dat het voor je dochter belangrijk is dat de knuffel klaar ligt. Ik zou helemaal niet met groepen schuiven. In haar groep (ik neem aan de peuter groep) zit ze, en moet ze blijven. Dat schept duidelijkheid voor je kind. En s ochtends als ouder huilen op het kdv, sorry, probeer je te vermannen want daarmee geef je ook beeld af op je dochter.
Even voor de duidelijkheid: op ons KDV zijn 8 groepen, 4 baby-dreumes groepen en 4 peutergroepen. Op de dag dat ze over een steen viel is ze ÉÉN keer een uurtje bij de baby's geweest, daarna NOOIT meer. De dag waar jij op reageert is ze een uurtje of een kwartiertje of 5 minuten (ik was er niet bij, tenslotte) op PEUTERgroep Y geweest met de leidster van haar eigen PEUTERgroep W. Niks uitzondering dus, de groepen spelen ook samen buiten en doen ook samen activiteiten op de gang. Ik kan er ook niets aan doen dat er in vakanties en doordat het KDV niet vol zit, af en toe groepen worden samengevoegd. Dat zal gewoon zo blijven. Ik vind het heel iets anders of een kind zegt dat hij/zij er niet heen wil en misschien even 5-10 minuten huilt rond het afscheid, of dat het kind de hele ochtend huilt nog tot in de slaap toe. Het eerste vind ik normaal, het 2e niet. Als ik had geweten dat het even een paar minuutjes huilen was en dat het dan goed was, dan had ik me na 2 minuten uit de voeten gemaakt. Maar ik wist dat ze weer de hele ochtend kon huilen en ik had al 1 uur en 45 minuten naar een huilend kind geluisterd. Toen werd het me even te veel, ja. Niet iedereen is zo ongevoelig. Maar ik ben er van overtuigd dat ik juist door mijn eigen gevoel te laten zien (wat ik heus niet met opzet deed), bij haar ook iets zag veranderen. Zo van: "het raakt mama ook dat ik zo verdrietig ben, ze begrijpt mij." Dat zal heus niet bij elk kind werken, vast bij de meeste kinderen niet, maar mijn dochter kan toevallig al heel goed gevoelens benoemen, zowel van zichzelf als anderen. Het tonen van medeleven en begrip staat niet gelijk aan toegeven aan alles wat een kind 'wil' of niet wil. Ik begrijp haar goed en laat dat merken, dat wil niet zeggen dat ze steeds haar zin krijgt. Ja, mijn kind gaat naar het KDV. Ze blijft ook gaan. Daar is geen discussie over mogelijk. Maar ik ga niet op dinsdagavond voor het slapengaan in discussie met haar over de vrijdagochtend. Daar heb ik geen zin in en het heeft ook geen nut op dat moment. Dus als ze dan zegt: "Ik wil niet naar groep W" dan is het antwoord: "Je gaat zo in bad en naar bed en NU ga je niet naar groep W". Toevallig weet ze heel goed wat NU is, want dat woord gebruikt ze zelf ook volledig correct in de juiste context. Als ze op vrijdagochtend zegt dat ze niet wil, dan is het antwoord dat papa en mama gaan werken en dat ze wel gaat. Dat heb ik dinsdagochtend ook steeds gezegd. Alleen, dat ga ik dus niet zeggen onder een boterham. Dan gaat ze alleen maar huilen en niet eten en drinken. Dan had ik haar met een lege maag kunnen brengen. Dus toen was het antwoord dat we eerst boterhammen gingen eten en melk gingen drinken. Daarmee suggereer ik helemaal niet dat ze niet gaat.
We zijn dinsdag niet geweest, even een dagje gevlucht voor de hitte in oma's vakantiehuisje. Zegt ze maandagavond uit zichzelf - we hadden het helemaal niet concreet over de "juffies" gehad - Mama, als ik morgen naar de juffies ga, ga ik jou niet missen! En dan ga ik niet huilen! Fijn om te horen natuurlijk, wel jammer dat ze nou net niet ging Ik ging bijna alsnog terug naar huis, haha. Vrijdag mag ze weer, benieuwd hoe dat gaat. Denk dat wel belangrijk is om te laten merken dat je lief voor haar wilt zijn en het zo leuk mogelijk wil maken, EN dat je haar verdriet begrijpt en dat ze verdrietig mag zijn, maar niet dat ze met overstuur zijn haar "zin" kan krijgen zeg maar. Om te voorkomen dat ze dat bewust gaat inzetten. Zo probeer ik het ieg te doen Ik geloof wel dat ze zich echt rot voelde hoor, maar het legt ook op hun eigen schoudertjes zo'n verantwoordelijkheid als ze het idee hebben zelf mede te kunnen bepalen.
Ja, zo probeer ik het ook te doen. Bijv. die donderdag, die een extra dag was en toen ze er voor de 1e keer huilend heen ging, toen brak mijn hart bijna. Ik snapte echt wel dat ze na de ervaring van dinsdag geen extra dag wilde. Ik hoefde niet te werken, ik ging voor mijn plezier wat anders doen. Ik dacht: "ik wil eigenlijk niet gaan als ze zo overstuur is". Maar toen heb ik tóch doorgezet, omdat ze anders zou denken dat ze zo haar zin kon krijgen en dat het ook op dagen dat ik echt moest werken zou lukken. Ze is dus wel gegaan, hoewel ik zelf helemaal geen zin meer had in mijn eigen dagje. Wat apart dat jouw dochter opeens wel wilde gaan. Misschien omdat ze dacht: 'dat kan nu toch niet, nu we hier zijn, is het KDV veel te ver weg. Dus ik kan nu wel zeggen dat ik wil gaan.' Je zou het bijna denken, maar dat beseft ze -denk ik- toch nog niet.
Apart he. Ik hoop gewoon dat het beter gaat met haar Denk ook niet dat ze het kon overzien, ik heb misschien zaterdag voor het laatst gezegd dat we 3 dagen samen thuis zouden zijn, en zondag en maandag 's ochtends: nee, vandaag ga je niet naar de juffies - na haar vraag daarnaar.
Euhm, niet zo geweldig, maar ook niet super slecht. En ze was daarna een keer stellig dat ze me niet ging missen, maar vanochtend weer vanouds sip en verdrietig Manlief heeft eind van de ochtend gebeld (ik durfde niet ) en het ging volgens de juffie beter dan de laatste tijd. Maar weer niet te laat halen dussss en hopen dat het zo is gebleven.
Het zou misschien ook een fase kunnen zijn die toevallig samen gaat met een lastige week. Ik denk dat je het niet te veel als vervelende gebeurtenis moet zien. Mijn zoontje heeft ook wel eens een aantal weken gehad. Altijd huilen en lastig loskomen. Al vrij snel probeerde ik het hem echt niet te laten merken, nam ik kort afscheid en deed heel gewoon over het kdv. Na paar weekjes ging het vanzelf over. Het is heel naar en moeilijk, maar het is niet anders......
Het gaat hier eigenlijk weer heel goed. Vanmorgen nog even kort huilen toen ik zei dat het een KVD-dag was. Toen zei ik: kom maar even een knuffel bij mama halen, toen deed ze dat. Was nog wel verdrietig. Ik zei: "ga maar even lekker in mama's bed liggen, dan ga ik boterhammen maken en ontbijten we zo met zijn drieën". Toen wilde ze dat graag. Toen ik het ontbijt klaar had, kwam ze met mijn man naar beneden. Ze wilde graag dat mijn man haar zou ophalen (normaal doe ik dat) en dat kon vandaag. Dus dat toegezegd. Ze ging er vrij vrolijk heen, wel met knuffel en speen. Eenmaal op het KDV heeft mijn man nog even voorgelezen en daarna heeft ze hem vrolijk uitgezwaaid. De dag verliep goed. Vlak voor de lunch moest ze even huilen (er was een speldje uit haar haar kennelijk, maar toen dat opgelost was, was het weer in orde). Ik was blij toe, want wij hebben vakantie deze week (blijven thuis), maar wilden ook even wat tijd samen doorbrengen en even babyshoppen voor de nieuwe baby. De andere dagen zijn voor onze dochter: speeltuin en strand hebben we al gedaan en de dierentuin volgt morgen. Dus het is niet zo, dat ze tekort komt. Veel begrip getoond voor haar gevoel en wel volgehouden dat ze er heen ging, heeft hier goed gewerkt. @Moniponi: hoe is het daar met jouw dochter? Las ergens anders dat jij ook werkt met How2talk2kids, ik ook!
Nou ermee werken is veel gezegd, ik moet het nodig weer eens lezen (heb het lang geleden gelezen, toen ik er nog niet zo heel veel mee kon omdat ze nog een beetje te jong was ) Hier gaat het ook wel wat beter op het kdv. Dinsdag huilde ze nog wel, en was ook wel snel sip overdag. Ik was net een paar minuutjes te laat, waardoor ze naar de ander groep moest aan het eind van de dag: betraande oogjes en rood neusje toen ik kwam aan"rennen". Maar het was okee gegaan volgens mij. Ze zit wel nog in een panische fase: bang voor poezen, ik mag niet verder weg lopen dan 1 meter van haar, etc. Het is gelukkig niet altijd zo, maar wel vaak, pfff. Mantra: het is een faaaaaaseeeeee
Ik heb het ook gelezen toen ze jonger was, en een lezing erover gehad op het KDV. Het spreekt me zeer aan. Maar onze dochter is ook nog niet voor alle 'technieken' oud genoeg. Wel vind ik het een verstandige richtlijn dat alle gevoelens er mogen zijn, maar dat niet alle gedrag is toegestaan. Daar kan ik wel wat mee! Jammer dat je dochtertje nog snel sip was op het KDV. En dan net nog naar een andere groep.... maakt veel indruk soms op zo'n kleintje.