Tijdje getwijfeld of ik dit zou plaatsen. Toch gedaan, want ik ben opzoek naar tips, of misschien herkenning. Situatieschets: Mijn man heeft sinds zijn pubertijd vastgestelde dyslexie, maar soms twijfel ik of er niet 'meer' aan de hand is. Hij is supersnel afgeleid. Tijdens het online oudergesprek van onze oudste, wordt hij binnen 10min al onrustig, kan hij het niet meer goed volgen en begint vaak te gapen. Dat komt al snel ongeïnteresseerd over, al weet ik dat dat absoluut niet zijn bedoeling is. Maar hij kan dan de focus er echt niet meer bijhouden. Hij kan niet omgaan met zijn eigen emoties. Zegt vaak niks te voelen. Kan wel boos worden, maar springt nooit echt uit zijn vel. Geldt ook voor andere emoties. Hij weet vaak ook niet wat hij dan zou moeten voelen. Hij deelt thuis wel dingen van zijn werk, bijv een opvallende gebeurtenis, maar zegt dat hij dit vooral doet 'om wat te vertellen', omdat dat 'zo hoort' als je beide thuiskomt van je werk. Voor mij is dat anders, ik wil het graag met hem delen omdat ik het kwijt moet, zijn mening wil weten, of een bepaalde emotie erbij heb. Dat heeft mijn man dus helemaal niet. Als hij bezig is met zijn hobby, buiten is, of in de schuur bezig is, is hij geconcentreerd en gefocust. Het is totaal geen bankzitter. Hij voelt zich dan lui, vindt zelf dat hij wat moet doen en is het liefst bezig. De zaken waar hij aan begint, maakt hij af. Al duurt het de hele nacht, bij wijze van. Een echte doorzetter op die gebieden. Zijn baan vraagt veel geregel en georganiseer. Hij stuurt mensen aan en lost problemen op. Dat is ook meteen hoe hij de dingen in het dagelijks leven het liefst aanpakt: oplossingsgericht. Hij zegt zelf: ik denk niet in problemen, maar in oplossingen. Qua taal: als ik zeg, je broek ligt daar en daar (dus in principe een vrij simpele, in mijn ogen goed te volgen uitleg), komt hij beneden met een T-shirt, bij wijze van. Hij heeft nooit een seconde zijn boeken open gehad om ergens voor te leren, maar haalde zijn examens wel. Op dit moment valt het hem zelf steeds vaker op dat hij 'anders' is in dingen. Ik gooi het ook op het verschil tussen man en vrouw, maar bij ons is het verschil echt groot. Hij heeft bij wijze van alleen een aan- en uitknop, terwijl ik een bord vol met knopjes heb De laatste tijd staat het wel eens tussen ons in. Ik mis wel eens een stukje waardering, het gevoel dat hij mij graag ziet. Hij ziet dit niet zo. Voor hem is het logisch, want hij is toch met mij en we hebben toch 2 kinderen? Maar dan kom je dus weer bij het stukje omgaan met emoties. Hij voelt zijn eigen grenzen ook niet zo aan, maakt lange dagen, maar voelt niet wanneer het teveel wordt. daar moet ik hem dan op wijzen (uit zich vaak in een slechte gezondheid). Ik hoop op herkenning, misschien iets wat jullie ook bekend voorkomt? Is dit nou man eigen, of toch iets diepers? Ik kan nog wel meer dingen schrijven, maar dan wordt t wel een erg lange OP. Dus eerst zo maar even
Ik zie dat mijn telefoon er manen ipv mannen van heeft gemaakt @Beheer , kunnen jullie de titel aanpassen?
Ja dit is wel iets ‘anders’ dan een gewone man denk ik hoor. Maar vast ook deels typisch man. Denk ik beetje combi van meerdere dingen misschien eigenlijk. Dacht zelf ook aan iets van autisme eigenlijk zo op het eerste gezicht.
In het onderstaande beschrijf je mij zo ongeveer . "Hij deelt thuis wel dingen van zijn werk, bijv een opvallende gebeurtenis, maar zegt dat hij dit vooral doet 'om wat te vertellen', omdat dat 'zo hoort' als je beide thuiskomt van je werk. Voor mij is dat anders, ik wil het graag met hem delen omdat ik het kwijt moet, zijn mening wil weten, of een bepaalde emotie erbij heb. Dat heeft mijn man dus helemaal niet. Als hij bezig is met zijn hobby, buiten is, of in de schuur bezig is, is hij geconcentreerd en gefocust. Het is totaal geen bankzitter. Hij voelt zich dan lui, vindt zelf dat hij wat moet doen en is het liefst bezig. De zaken waar hij aan begint, maakt hij af. Al duurt het de hele macht, bij wijze van. Een echte doorzetter op die gebieden. Zijn baan vraagt veel geregel en georganiseer. Hij stuurt mensen aan en lost problemen op. Dat is ook meteen hoe hij de dingen in het dagelijks leven het liefst aanpakt: oplossingsgericht. Hij zegt zelf: ik denk niet in problemen, maar in oplossingen." En ik ben een vrouw, en vrij 'normaal' naar mijn mening. Ik lees in je verhaal iemand zn karakter. Hij is blijkbaar erg anders dan jij. Maar jij bent ook anders dan hij. Het is voor jullie belangrijk om een gezamenlijk balans te zoeken, waar hebben jullie beide behoefte aan en hoe past het karakter van de ander daarin?
Haha @amdaa ik dacht precies hetzelfde. Ik ben ook behoorlijk dyslectisch trouwens. @MissBlue ik lees helemaal niks geks eigenlijk. Je verwachtingen moet je misschien een beetje bijstellen. Als voor hem iets vanzelfsprekend is en jij iets nodig hebt kan je het hem gewoon vragen. Klinkt als een man die daar dan wel iets mee doet. Laat jij hem overigens wel weten hoeveel je hem waardeert en om hem geeft? Soms helpt dat ook een beetje om het aan te zwengelen.
Het lijkt wel alsof je mijn man beschrijft! Behalve het stukje dyslexie en snel afgeleid zijn. Mijn man is dan wel (zeer) hoogbegaafd en daardoor ook wel een tikje anders dan doorsnee is.
Autisme icm dyslexie is ook wel een veel voorkomend iets. Ik werk in het onderwijs en heb ook leerlingen met deze combi, en ook alleen met 1 van beide. Maar bij volwassenen is dat toch anders, merk ik. Omdat ze zich hebben laten aanpassen aan de maatschappij, bijvoorbeeld. Zover dat gaat. Maar je snapt vast wat ik bedoel.
Als ik het zo teruglees, is er ook niks geks aan toch is het een bepaald gevoel. Wij verschillen zeker. Dat maakt het ook leuk en uitdagend. Maar soms zijn we elkaar kwijt, zeg maar. En ik vraag me dus echt af of dat nou aan mij ligt, of aan hem, even zo gezegd.
Je hebt helemaal gelijk. Ik kan ook echt dingen aan hem vragen en dat doet hij dan ook. Ik moet er zelf voor waken dat ik er niet teveel vanuit ga dat 'hij het wel kan ruiken', of kan onthouden, omdat het al vaker zo was bijvoorbeeld. Want dat onthoudt hij dan echt niet. Ik laat hem wel weten hoeveel ik van hem houd. Door even te knuffelen, of het te zeggen (niet zomaar in het wilde weg, ofzo, maar wel regelmatig). Een kus, of een blijk van affectie. Daar heeft hij moeite mee. Ik geloof dat hij nog nooit heeft gezegd, ik hou van jou. Hij zegt het wel terug, omdat het zo hoort. Een spontane kus of knuffel heb ik nog nooit van hem gehad. Dat soort genegenheid vindt hij moeilijk. En hij ziet ook niet zo waarom ik dat wel belangrijk vindt. Ik moet het uit de kleine dingen halen. Zoals een getankte auto. Vooral uit praktische zaken, in ieder geval, want dat past bij hem
Klinkt mij alsof er ook een stukje autisme bijzit. Ik heb 3 kids met diagnose en een man met 'vermoeden van' maar nooit zwart op wit gezet. Het over de grenzen heengaan en emoties niet zo tonen herken ik. Ook zeggen waar een broek ligt en met iets anders terugkomen herken ik.
Mijn man is enorm technisch. Binnen zijn vakgebied stijgt hij er bovenuit. Doordat hij niet mee kon komen op de basisschool, heeft hij zelf het gevoel dat hij dom is. Wat dus echt niet zo is. Hij heeft zich nu opgewerkt tot een leidinggevende functie op zijn werk en dat eigenlijk zonder ook maar iets uit boeken te leren. Want dat lukt hem gewoon niet. Bijzonder dat jouw man zo begaafd is. Maar het lijkt me ook best lastig soms. Het altijd maar rationele stuk kan ik soms echt wel afschieten!
Merk jij ook dat vooral het talige stuk lastig is voor je man? Dus dat gesproken taal (uitleg bij een cursus bijv) moeilijker is dan het op zijn eigen manier aanleren van iets? Mijn man begon ook pas op late leeftijd met praten. Heedt jouw man de behoefte om zich daar nog op te laten testen? Wel heftig lijkt me, als je 3 kinderen hebt met diagnose..
Mijn man is niet zo een prater. Telefonisch afspraken maken laat hij aan mij over en als enkel hij dat kan doen (zijn werk) dan gebeurd dit via mail of een smsje. Hij schrijft dus liever dan praten. Het gebeurd ook dat als hij iets niet snapt ik het hem uitleg zodat hij het wel begrijpt. Mijn man heeft er geen behoefte aan om zich te laten testen, hij weet van zichzelf dat hij autisme heeft en vind het geen meerwaarde om het op papier te hebben. Het veranderd toch niets. Het is idd best heftig soms om 3 kids met ass te hebben maar we maken er het beste van, iedere kind heeft zijn / haar eigen manier van aanpak. Vooral veel structuur en vaste gewoonte. Helpen ons goed vooruit.
Klinkt als mijn man In het begin gaf het wel eens botsingen, maar nu weet ik beter. Dit is wie hij is, hoe hij is, hoe hij omgaat met emoties en hij doet het echt onbewust. Zoals je schrijft, kan ik ook vanalles vertellen van wat ik die dag heb meegemaakt op m'n werk en wat er is gebeurd etc. etc. Maar vanuit hem bijna niks. Hij is zich daar niet bewust van trouwens. En misschien is dat ook wel een mannen/ vrouwen ding. Denk ook niet dat ik er iets aan kan veranderen, maar dat geeft ook niet. Hij heeft als kind wel veel problemen gehad.. bij psychologen gelopen etc, maar nooit echt gediagnosticeerd, omdat hij nergens écht in het rijtje paste (add/adhd/ass). Ik denk zelf aan add, maar vind het niet noodzakelijk om dat te gaan benoemen.
Weet je hoe je man is opgevoed op het gebied van emoties? In mijn omgeving zie ik ook veel dat mensen (en dan vooral mannen) ook dit soort dingen minder goed oppikken als ze ouders hebben die moeilijk emoties laten zien of met hun kinderen over praten.
Fijn dat je man er wel op zijn manier is gekomen. Wel zonde dat hij denkt dat hij dom is doordat hij niet mee kon komen. Dat was door zijn dyslexie neem ik aan? Wat betreft mijn man is het wel een zoektocht geweest in het begin ben onze relatie. Ik best slim (als ik dat van mezelf mag zeggen ) maar iemand die continue 5 stappen voorloopt en een zeer snel denkvermogen heeft vergt wel wat afstemming van elkaar. Inmiddels hebben we daar wel een goede weg in gevonden gelukkig. Zijn vader, opa, broers, zussen en neefje zijn ook (zeer) hoogbegaafd. Mijn oudste is niet getest nog maar ook zij zal het hebben en bij onze jongste zien we ook tekenen. Dus voldoende ervaring in huis
Gezien de dyslexie doet mijn man dat liever pratende het is meer dat hij vaak moeite heeft met gesproken taal. Een lange uitleg over iets en hij haakt af, is afgeleid en volgt het daardoor niet meer. Hij leert echt anders, eerder top down dan bottom up. Wat je zegt over dat jij iets nog een keer uitlegt als hij het niet snapt, herken ik wel. Fijn dat jullie thuis de juiste handvatten hebben ontwikkeld om ermee om te gaan! En ik snap wat je zegt, over niet de meerwaarde zien van een diagnose bij je man.
Het gaat bij ons met pieken en dalen. Ik snap hem soms echt niet en hij mij niet. Dan kunnen we het maar beter even laten rusten, of accepteren dat we er anders over denken en dat dat ook oké is. Ik vind dat dus lastig, is het een mannen/vrouwending, of is het iets anders? Ik denk soms ook wel dat het aan mijzelf ligt. Voel me vaak anders en onbegrepen. Dus daar nog t ook nog een stukje Ik weet ook niet of mijn man in jouw rijtje past. Maar er is wel wat herkenning, hier en daar. Fijn dat jullie een balans gevonden hebben!
Ja.. Hij is opgevoed met niet zeuren, maar doen. Er werd/wordt, vooral door zijn vader, nooit over emoties en gevoelens gesproken. Zijn moeder uit zich meer, maar het is vooral hard werken en doorzetten. Dus daar zeg je wel iets! Ik heb wel het idee dat zijn ene zus en broer zich beter kunnen uiten dan mijn man. Zijn andere 2 zussen kunnen dat ook minder goed.
Grappig @Koekie1 ik dacht ook in die hoek. Ik herken mezelf ook redelijk in de openingspost. Met 2 kinderen die getest hb zijn en de 3e (van een ander vader) die ook tekenen laat zien valt de appel waarschijnlijk niet ver van de boom @MissBlue ik moet heel eerlijk zeggen, toen ik jouw stuk las vroeg ik me af wat eigenlijk je probleem is. Klinkt wat onaardig maar zo bedoel ik het niet.. ik bedoel meer: alle mensen zijn anders en dat mag toch ook? Door die verschillen vul je elkaar ook aan. Of zou je graag iemand naast je willen hebben die net is als jijzelf? Ik zou gek worden hoor als mijn man net als ik zou zijn