Eigenlijk heb ik geen vraag voor jullie, maar ik heb zojuist iets meegemaakt dat ik graag wil delen. Maar ik wil er niet iemand voor bellen die ik irl ken. Dus dan maar hier? Helaas is er geen 'Wat wil je kwijt'-topic actief op dit moment, dus ik open er nu een. Bij deze. Hier in de buurt loopt een man rond van een jaar of 40, in zijn eentje. Het viel me op dat hij altijd dezelfde jas aanhad, of het nu -5 of +30 is. Hij slentert uitdrukkingloos rond. Ik dacht eerst dat hij depressief was. Maar op den duur merkte ik dat hij reageerde op mijn zoon. Mijn zoon is autistisch en verstandelijk beperkt. De man begon te lachen als hij mijn zoon zag en soms een beetje dezelfde geluiden te maken. Ik kreeg door dat de man ook verstandelijk beperkt was. Hoe dan ook, sindsdien zwaai en lach ik altijd naar hem als ik hem tegenkom. Een uurtje geleden was ik even met mijn zoon in de het overdekte winkelcentrum. Alleen de AH was open, dus ik haalde broodjes en drinken voor een kleine picknick met zijn 2-en. Daarna liet ik mijn zoon even rondrennen in de rest van het winkelcentrum, dat helemaal uitgestorven was omdat alles winkels dus dicht waren. We liepen een beetje langs de donkere etalages. Ineens zag ik de verstandelijk beperkte man. Hij liep recht op ons af, breeduit lachend. Ik zwaaide en lachte terug. Ik vroeg hoe het met hem ging en probeerde een praatje met hem te maken. Hij praatte wat terug, maar heel warrig en onverstaanbaar. Hij wilde me een knuffel geven. Ik zei: "Nee, geen knuffel. Laten we handen schudden." Ik schudde zijn hand en lachte vriendelijk. Maar hij boog zich weer naar me toe om te knuffelen en zei de hele tijd "Mooi, mooi, mooi!". Ik zei weer nee, maar hij bleef op me af komen. Tegelijkertijd moest ik mijn zoon in de gaten houden die rond aan het rennen was en ik merkte dat ik me heel ongemakkelijk voelde. Ik probeerde de man weg te duwen, maar hij had beide armen om me heen en probeerde me te zoenen. Ik draaide steeds mijn gezicht weg en hij begon me op mijn haar te kussen en mijn voorhoofd en mijn wang. Ik heb een zwarte band in een vechtsport, maar ik wilde de man geen pijn doen, want hij is duidelijk niet toerekeningsvatbaar. Uiteindelijk kreeg ik met een van mijn handen zijn hand te pakken en kon ik deze omdraaien om hem in een armklem te zetten. Hij moest toen huilen en ik voelde me heel erg slecht. Ik zei nog een keer: "Alleen handen schudden, geen knuffels!", maar de man was boos en verdrietig. Ik pakte mijn zoon en zetten hem terug in zijn kar en ben weggegaan. Ik voel me nu heel raar en vervelend. Ik voel me aangevallen en aangerand, maar ik ben me ervan bewust dat de man ook niet echt goed wist wat hij deed. Ik was erg bang en gestressed, ook omdat ik mijn eigen gehandicapte kind bij had. Ik maak me zorgen over de toekomst: gaat mijn zoon ook dit grensoverschrijdende gedrag vertonen? En moet ik voortaan wat beter opletten in het contact met dit soort mensen en duidelijker afstand houden? Ik voel me echt rot.
Nou wat een zondag zeg. Je hebt gehandel uit goede bedoelingen wist jij veel dat hij zo zou reageren? Schrikken zeg! In het vervolg weet je wel beter. Wat betreft je zoon. Sja dat is moeilijk in te schatten denk ik. Maar ik snap je zorgen wel.
Oeff wat een moeilijk situatie, wat zul je geschrokken wezen. Misschien valt er te achterhalen waar deze meneer woont? Kan "s is natuurlijk goed aanwezig dat hij niet op zichzelf woont. Je zou dan daar je verhaal kunnen doen. Ook kunnen ze jou vertellen hoe deze man is.
Wat een nare ervaring Manque. Ik kan me helemaal voorstellen dat je je echt rot hierover voelt, maar ook dubbel omdat hij er in feite ook niet zo veel aan kan doen. Ik vind dat je het ontzettend goed hebt gedaan, je bent niet boos geworden maar je hebt wel duidelijk je grens aangegeven . Over de zorgen over de toekomst kan ik je niet echt advies geven omdat ik niet in jouw situatie zit, maar het enige dat je kunt doen is je zoon leren dat niet iedereen van knuffels houdt en dat nee ook echt nee is. Meer kun je niet doen. He getsie, wat ontzettend vervelend dit. Ik zou je bijna een knuffel geven maar laten we maar een hand doen. (of is het nog te vroeg voor een grapje? )
Ja, dat kan ik me helemaal voorstellen. Wat een ontzettend vervelende ervaring moet dat geweest zijn. Kan me voorstellen dat je niet wist en weet waar je nu goed aan doet/deed. Maar dit is gewoon heel erg vervelend voor jou en ondanks deze man niet (goed) weet wat hij deed, hoefde je het zeker niet te accepteren. Ik denk dat je, gezien de situatie van het moment, naar eer en geweten hebt gehandeld. Ik hoop dat je dit nare gevoel weer kwijt raakt.
Dat is schrikken inderdaad. En ik snap je dubbele gevoel. Mijn dochter heeft ook een verstandelijke beperking en wil ook iedereen knuffelen en kusjes geven. Wij leren haar dat het niet gepast is om iedereen te knuffelen en kussen en ook op school zijn ze hier alert op en mogen de kinderen de juffen en meester geen kussen geven. Mijn ervaring is dat grensoverschrijdend gedrag bij kinderen/volwassenen met een verstandelijke beperking best moeilijk is om af te leren, bij mijn dochter in ieder geval wel. Logisch natuurlijk, maar dus wel extra belangrijk om consequent te zijn. En bepaald ongewenst gedrag moet dan aangepakt worden door alle mensen die betrokken zijn bij het kind, dus ouders, maar ook leraren/hulpverleners etc.
Je hebt gehandeld naar beste eer en geweten. Je moest op een manier hem duidelijk maken dat dit te ver ging en hebt dat op de minst kwadelijke manier gedaan. Ik had niets anders kunnen doen als hem slaan, dat was er niet beter op geworden. Jij hebt met een duidelijk teken gezegd tot hier en niet verder en dat was gelijk duidelijk. Ik denk dat je juist heel goed gehandeld hebt. Je had niet kunnen verwachten dat hij je gong snappen met taal en jij moet voor jouw veiligheid en de veiligheid van je zoon er een einde aan maken. Je hebt echt juist gehandeld twijfel daar alsjeblieft niet aan. Sterkte met het mentaal op een rijtje krijgen , ik weet dat je op het moment niet zo lekker in je vel zit, maar dit heb je juist gedaan . Echt waar. En of je voortaan afstand noet bewaren, niet elke persoon is hetzelfde , dus dat moet je zelf inschatten, maar ik denk dat je hierdoor er sowieso al anders naar gaat kijken? En je zoon... aangezien jij je hier nu al bewust van bent denk ik dat je hem het sowieso qua sociaal wenselijk gedrag aan kan leren dat dat niet de bedoeling is. Dat komt vast wel goed, begeleiding / automatisering doet een hoop.
Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat ik het inderdaad wel goed opgelost heb, maar toch. Ik voel me echt aangevallen en dat wil ik helemaal niet omdat ik best begrijp hoe dit is gebeurd en dat die man geen kwaad in de zin had. Maar ik ben wel vastgepakt door een sterke man die twee koppen groter was dan ik, meerdere keren gekust ondanks dat ik herhaaldelijk nee zei en er was niemand in de buurt en ik moest op mijn kind letten. En dat gevoel laat me echt niet los nu.
Ik denk dat je dat ook de tijd moet geven. Het is ook gewoon iets heel naars, daar moet je overheen zien te komen. Dat kost ff tijd. Sterkte!
Dat schud niemand ook zo even van zich af . Hè ! Er is iemand heel hard over jouw veiligheid en eigen grens heen gegaan! Verwacht ook niet dat je dit zomaar vergeet..
Wat vervelend. Je wilt goed doen en vriendelijk zijn,(want heel veel mensen zullen deze man gewoon voorbij lopen en hem geen blik waardig gunnen) maar dan loopt het anders dan je gedacht had. Ik kan mij voorstellen dat je je raar en angstig voelt.....wat als je de man nog eens tegen komt? Die gedachten zal je nu wel hebben. Wat betreft je zoon zal ik mij niet gelijk heel druk maken. Je bent er als ouder om dit ook in goede banen te kunnen leiden toch? Waar zijn de ouders of naasten van deze man? Mijn indruk is dat hij een beetje aan zijn lot over gelaten wordt, omdat jij al aangaf hem altijd in dezelfde jas te zien ongeacht de weersomstandigheden en omdat hij doelloos schijnt rond te lopen.....waar is de begeleiding die deze man schijnbaar nodig heeft? Heel triest....en ik begrijp ook jou ook dat je aardig wilt zijn voor deze man...het is tenslotte ook een mens. Maar wel een die helaas te weinig toezicht krijgt/heeft in zijn situatie denk ik. Ik zou nu even niet weten wat je er verder mee moet.... Misschien achterhalen waar hij woont? Maar dan zou je hem moeten volgen of het vragen aan hem.....maarja het is aan jou hoe ver je hier in wilt gaan. Je kan hem ook op afstand houden en dat duidelijk maken als dat nodig is. Maar als je een zwak hebt voor de ''underdog'' is dat ook best lastig om het zomaar los te laten juist als er de indruk gewekt wordt dat niemand zich echt bekommerd.........(of misschien is hij wel stronteigenwijs en is er geen land te bezeilen met de man ). En misschien naar de politie om melding te maken? misschien hebben zij al meer meldingen gekregen over deze man,weet jij veel. En dan kunnen hun er misschien iets mee?
Jeetje mina zeg, wat zul jij geschrokken zijn. Kan me goed voorstellen dat je vreselijk geschrokken bent. Uiteindelijk heb je hem pijn moeten doen. Ik snap dat dat heel vervelend is. Maar ik denk niet dat je een andere keuze had. Al kan ik me heel goed voorstellen dat je je over het hele gebeuren echt ontzettend rottig voelt. Je hebt in elk geval wel duidelijk een grens aangegeven. Ook al was dat op een pijnlijke manier, hopelijk was dat toch een les voor hem. In die zin van; dat hij dat misschien niet nog een keer bij iemand anders doet. Is er een manier waarop je kunt proberen er achter te komen of deze man een vaste verblijfplaats heeft en wat die is? Want ik zou het daar persoonlijk wel willen melden.
Precies. Het zou niet gezond zijn als dit je niets deed. Of en hoe je dit verwerkt, is denk ik mede afhankelijk van eventuele vervolgstappen die je nu al dan niet doet. Maar van jezelf verwachten of vinden dat wat je nu voelt er niet mag zijn, is niet reëel naar jezelf toe. Ik weet niet of je dit van plan bent maar ga je je man inlichten hierover?
Ik begrijp je gevoelens. Zowel dat je geschrokken bent van de “aanval” van deze man als dat je je rot voelt over wat je hebt moeten doen. Dat laatste zegt ook iets over jou, hè? Ik heb een oom met een lichte verstandelijke beperking die ook tot zoiets in staat zou kunnen zijn. Al weet ik niet of hij het bij vreemden zou doen. De man die jij beschrijft lijkt me “beperkter” (kan het goede woord er niet voor vinden). Hij heeft altijd naast mijn ouders gewoond en daardoor zagen wij hem vaak en er werd ook geknuffeld. Hij is echt in die fase blijven hangen terwijl wij er niet meer echt op zitten te wachten. Maar hij is natuurlijk familie dus laat ik het af en toe wel toe als het bij een omhelzing blijft. Ik heb me wel echt ooit afgevraagd of hij bij een ander niet te ver zou gaan. Is er een instelling in de buurt die je eventueel zou kunnen bellen of zij iemand kennen die aan je beschrijving voldoet? Ik denk namelijk wel dat deze man wat meer begeleiding of toezicht kan gebruiken om ergere dingen te voorkomen. En als je je echt rot voelt over je optreden (hoe terecht ook) zou je hem kunnen opzoeken om nog even met hem te praten. Over je zoon hoef je je denk ik niet zo druk te maken. De begeleiding voor kinderen met een beperking is zoveel beter dan 40 jaar geleden. Ik heb wel eens gezegd dat als mijn oom de begeleiding had gehad die kinderen nu krijgen hij waarschijnlijk veel meer mogelijkheden en vaardigheden had gehad. Heb je al begeleiding voor je zoon? Misschien kun je je gevoelens eens aankaarten?
Jouw ratio weet dat hij je geen kwaad wilde doen, maar jouw lijf heeft iets anders gevoeld. Het is heel normaal dat je daar moeite mee hebt. En een en ander raakt een hele diepe angst, dus dat duurt even.
Wat moet je je angstig gevoelt hebben tijdens zijn 'knuffels'. Je hebt goed gehandeld, je hebt jezelf verdedigd en dat is je recht. Ik denk dat het goed is als je wel met iemand gaat praten. Moeder, partner, vriendin? Al is het om even te ventileren zoals je hier doet, en / of om alles op een rijtje te zetten. Onderschat niet de impact van een aanranding he.. Ook al is hij ontoerekeningsvatbaar , zijn actie was fout. Daar is geen twijfel over mogelijk. Veel sterkte. Neem jezelf serieus lieverd. Knuffel!
Ik vraag me af of dit niet gemeld moet worden bij zijn begeleider oid. Misschien dat de politie je daarbij kan helpen. Uiteraard alleen als jij dat wil en wanneer jij er klaar voor bent.
Ik snap je gevoelens heel goed, en je hebt goed gehandeld maar hij is duidelijk een grens over gegaan. Ik denk dat het misschien lastig is te achterhalen waar hij woont en als je daar wel achter komt misschien lastig om in contact te komen met de evt begeleiding. Misschien zou je contact op kunnen nemen met de wijkagent, ik denk dat het heel belangrijk is dat die ook weet wat er gebeurd is en dat die wellicht makkelijker contact kan leggen met de begeleiding. Een paar wijken verderop waar ik vaak wandel kom ik ook vaak verstandelijk beperkte mannen tegen, de een zoekt nooit contact, de ander wil vaak wel een praatje maken. Vind dat ergens toch best eng, en wellicht ook terecht na het lezen van jouw verhaal. Aan de andere kant breekt het ook mijn hart als deze mensen genegeerd worden omdat ze anders zijn en hier helemaal niets aan kunnen doen. Kan me voorstellen dat het als moeder van een verstandelijk beperkt kind ook echt je hart breekt.