Heel herkenbaar. Hier twee meiden van bijna 4 en 2 jaar. Ze kunnen heel lief spelen maar meestal is het constant huilen en krijsen helaas. Onze oudste is waarschijnlijk hoogstimulatief dus dat helpt ook niet echt mee. Over 5 weken mag ze naar school en ik kijk er stiekem wel naar uit. Het zal ons allemaal wat meer regelmaat en rust geven.
Ja, van 2-4 jaar vond ik echt de drukste tijd, niet teveel bij stilstaan, anders word je gek, er komt echt weer een makkelijkere tijd.
Ons ventje is hoogsensitief en erg slim voor zijn leeftijd. Dit helpt ook niet mee idd, hij schrikt snel van harde geluiden, en krijgt soms 'kortsluitings momentjes' als het in zijn hoofd te druk wordt en nog wat andere gebruiks aanwijzingen .... Doordat hij zo slim is verveeld hij zich snel, we proberen hem genoeg uitdaging te geven, maar als de jongste ook veel aandacht #vraagt lukt dit niet altijd... Nog 2 maandjes en dan naar de basisschool, hoop dat het dan rustiger wordt in huis .
Heel herkenbaar. Ze is snel overprikkeld en krijgt dan "kortsluiting". Als de oudste te veel prikkels krijgt weet de jongste dat precies en gaat haar dan nog meer uitdagen. Wat natuurlijk resulteerde in een grote huil en krijs partij. Dat maakt het soms erg moeilijk.
Ik lees mee! hier een dochter van 3,5, 2e op komst(in Mei). Onze dochter mag na de zomervakantie naar school, yesss!!! Ze heeft temperament al vanaf haar geboorte, is snel overprikkeld(maar daar kunnen we steeds beter mee om gaan), maar ze is ontzettend leergierig en snel met alles. Fijn te lezen dat er meer moeders zijn die er naar uit kijken dat kind naar school mag, dat jullie behoefte hebben aan "rust". Als je zoiets zegt, kijken mensen je soms aan alsof je een ontaarde moeder bent! Jeetje, alsof je altijd maar in dienst moet staan van je kind, je bent er zelf ook nog! Mogen we na 4 jaar intensief moederen ook verlangen naar een paar uur per dag rust in huis? en niet alsmaar als een soort peuterjuf fungeren?
Merk hier idd ook verschillende reacties als ik dat zeg... Ben van huis uit best onzeker, en kan dan ook flink twijfelen aan mezelf als moeder... Komt de rust ook niet ten goede. In mijn omgeving hoor ik vaak alleen maar leuke verhalen over hoe goed en lief broertjes en zusjes met elkaar omgaan... Dan is het lastig om mij gevoel uit te spreken omdat ik tegen onbegrip aan loop.
Leuk om te lezen dat veel de periode 3,5 tot 4 jaar intensief vinden. Ik vind het bij de oudste vanaf 3 jaar juist relaxer worden. Praten goed, kunnen steeds meer dingen doen. De periode van 1 jaar tot 2,5 jaar vind ik veel lastiger. De jongste is bijna 2,5 jaar. Hoera!
Ik vind het juist veel makkelijker worden vanaf 3 jaar. Tot 2-3 jaar vond ik het het heftigst, vooral de periode dat ze gingen lopen. Pff ik had er mijn handen vol aan. Ik ben sowieso niet van het verzorgen, ik vind het veel makkelijker nu ze zelfstandiger zijn. Ja, ze kwebbelen de hele dag door en die mondjes staan bijna nooit stil, alles is mama voor en mama na, maar ik kan het goed hebben, vind het wel gezellig. Ik ben blij dat ik nu eindelijk na zo veel jaren weer een fatsoenlijk gesprek aan kan gaan met mensen zonder dat ik constant met de kinderen bezig moet zijn. Ik vind het heerlijk om mijn eten weer warm op te kunnen eten, en ik kan eindelijk weer genieten van de vakanties zonder dat ik vermoeider terug kom dan dat ik er heen ging. Mijn relatie met mijn man is trouwens ook weer vele malen beter dan in de eerste 2 jaren, toen waren we echt aan het overleven, en leefden we best wel langs elkaar heen ondanks de tijd die we voor elkaar probeerden vrij te maken. Nu gaat alles weer vanzelf en heeft ieder zijn rol binnen het gezin, we hebben weer vol op humor met elkaar en dingen lopen vanzelf ipv de overlevingsmodus waar we de eerste jaren in zaten. Voor mij zijn de tropenjaren voorbij, denk ik, hoop ik.
Enorm herkenbaar. Ik heb een hele pittige peuter van ruim 2.5 en een baby van 9 maanden. Broer vond zusje in het begin nog lief en leuk maar nu ze kruipt en gaat staan en zijn speelgoed afpakt ben ik de hele dag als politieagent bezig. Ik ben s avonds doodmoe. Ze slapen ook allebei superslecht. Overdag en s nachts. Zoonlief praat heel erg goed en vaak is hij zo hilarisch maar jemig wat een temperament heeft hij. Ik vind de peuterpubertijd echt super zwaar, zeker in combinatie met een baby er bij.
Klopt allemaal...dat zijn de tropen jaren... Ik zit nu in een fase waarbij ze me echt veel minder nodig hebben. Aankleden, douchen, eten maken, zelf thuis blijven ( oudste) zelf naar huis lopen/fietsen et cetera... alles kan helemaal zelf. Alleen op bed brengen dan natuurlijk nog wel tandenpoetsen en een verhaaltje. aar dat zal zelfs de oudste nog wel een paar jaar leuk vinden. En het is heerlijk. Ik kan een boodschap alleen doen. Maar samen kan nu ook want ze helpen mee in plaats van dat ze een blok aan je been kunnen zijn. Meedenken en meewerken. Ook samen koken.. Kledingadvies van mijn dochter is ook erg handig. Ik loop nu niet meer voor gek buiten Sporten thuis kan nu op elk moment.. Ja deze leeftijden zijn heerlijk.