Hoi Leden, ik ben nieuw hier en heb hier en daar wat gelezen. Ik denk dat het goed is om mijn ei kwijt te kunnen. Ik kan goed met mijn man praten maar vrouwen onder elkaar is toch anders.. Dit is mijn 2e zwangerschap. Op het moment ben ik 32 weken zwanger. Mijn zoontje is 1 jaar en 9 maanden. Een lekkere peuter dus. Vanaf het begin van mijn zwangerschap had ik last van extreme misselijkheid wat de hele dag aan bleef houden. Hier door meerdere malen opgenomen geweest en aan het infuus gelegen. Hierna kreeg ik medicatie. Dit was een uitkomst want het spugen werd iets minder. Maar ik viel hard af en was enorm verzwakt en woog 44 kg. Niet ideaal met een drukke peuter om je heen. Die al goed nee kent en zelluf doen.. Dit redelijk onder controle, ik slik hier nog steeds medicatie voor als ik afbouw of stop komt het spugen gelijk weer terug. Ik zit dus vanaf het begin af aan al thuis van mijn werk.. ik werk in de zorg op een pg afdeling waar je veel krachten voor moet hebben en dat stuk ontbreekt tot vandaag. Later kreeg ik ook veel harde buiken ondanks de rust die ik al nam zakte dit niet af.. meerdere keren ziekenhuis in aan ctg was verder prima tot dat ze inwendig gingen kijken en bleek dat mijn baarmoedermond al flink verweekt was. ik kreeg een verwijzing voor de fysio en een verbod om te tillen ect. En zoveel mogelijk plat te rusten.. en voor langere stukjes in de rolstoel die ik via het ziekenhuis kreeg. En ohja beginnende bekkeninstabiliteit. Goed! Hoe gaan we dat doen met een peuter... ik sta trouwens vanaf het begin onder een gyn. In het ziekenhuis.. en zal ook medische bevallen. Mijn zoontje is 3 nachten in de week bij mijn ouders omdat ik het alleen niet red.. in het weekend is die lekker thuis. Dit is fijn dat het zo kan maar ook enorm rot.. ik faal als moeder zijnde dat ik niet eens voor me eigen kind kan zorgen en dat ik hem flink te kort doe. In het ziekenhuis word ik ook begeleidt door de pop poli. Ik kreeg olanzapine tegen de onrust die ik in me had.. ook omdat ik niet kon slapen.. wel erg moe maar klaar wakker zowel overdag als snachts ook dat brak me op. Voelde me zo zwak. Hier reageerde ik goed op en ik was wat rustiger.. Tot vandaag.. hele week al verschrikkelijk hoofdpijn en pijn boven in mijn buik.. als je op klachten gaat zoeken kom je al gauw uit op hellp of zwangerschapsvergiftiging. Hier werd ik helemaal onrustig van. Na een week van klachten toch maar gebeld. Volgende keer mag ik geen week meer wachten maar wil niet zo een zeur zijn.. gelukkig was verder alles goed en kwam er niks uit.. maar goed het slapen is niks en voel me steeds verder achter uit gaan.. fijn dat er niks uit komt en het kindje het goed maakt maar aan de andere kant.. mijn klachten worden alleen maar erger ondanks alle rust.. dit geeft me soms zoveel onrust. Ik heb nu oxazepam gekregen en woensdag moet ik terug komen om verder te kijken en als het erger werd gelijk terug.. maar wat als ze woensdag weer niks kunnen vinden.. ik ga dit niet volhouden tot 40 weken heb echt het gevoel dat ik er bij neer val ondanks alle rust die ik al neem... Na de medische bevalling moet ik trouwens 48 uur blijven omdat het kindje versuft kan worden door alle medicatie die ik slik en ter observatie. Dames hebben jullie tips of soort gelijke verhalen.. en wat deden jullie als er steeds niks uit komt maar wel beroerder word. Soms voel ik me zo machteloos angstig. Sorry voor me lange zeur verhaal
Lieve @Denicee , wat ontzettend vervelend dat je ondanks je rust toch heel veel kwalen en pijn hebt, ik kan je niet helpen en heb geen tips maar wil je wel veel sterkte wensen en hoop dat het straks toch minder wordt.. heb je wel genoeg mensen om je heen waarbij je dit verhaal echt kan uiten? Je moeder, man, vriendinnen etc. ? dikke virtuele knuffel!
Wat een verhaal, zo pittig voor jullie. Ik vind het moeilijk om te lezen dat je denkt dat je faalt als moeder. Alles wat ik lees is juist dat je verschrikkelijk je best doet. Je moet keuzes maken die niet makkelijk zijn. Maar je maakt wel de goede keuzes. Voor je zoontje en het kindje in je buik. En hopelijk ook voor jezelf. Bij de geboorte van mijn zoontje kon ik weken niet voor hem zorgen omdat ik zelf ziek was. Ik heb me verschrikkelijk schuldig gevoelt. Maar het is onmacht. Geen gebrek aan liefde. Ik heb verder geen tips, behalve dat je dit moet blijven aangeven in het ziekenhuis. En hoop dat je vertrouwen hebt in jezelf en dat je niet te streng bent voor jezelf! Je doet wat je kunt! Heel veel sterkte
Hey hallo Denicee. Ik snap dat je je verhaal kwijt wilt en dat dit soms thuis niet lukt. De tip die ik wil geven is dat je moet accepteren dat de situatie is zoals die is. Ik lees ook, net als Lieneke, dat je ontzettend je best doet om alles te regelen en in goede banen te leiden. Ja, dat is moeilijk en helemaal omdat je je zo voelt. Je geeft ook aan het niet te redden tot 40 weken. Het is goed om voor jezelf helder te hebben wat jij nu op dit moment nodig bent. Je maakt je zorgen, je voelt je schuldig, je zou het zo graag anders zien, maar je kunt er niets aan veranderen. Je moet het op je af laten komen en de angst los laten. Heb vertrouwen in jezelf en in je kleintje in je buik. Blijf positief ook. Hoe frustrerend het allemaal is, kijk in je omgeving wie je kan helpen? Er zijn vast mensen die je kunnen helpen. Veel sterkte nog even! Liefs