Ik erger me niet snel aan opmerkingen (heb er ook niet veel gehad volgens mij). Tijdens de geslachtsbepaling zei mijn vk: 'Als je een jongen wilt, moet je toch op zoek naar een andere man', waarop ik reageerde (tegen mijn man): 'nou doei hè'. En we hebben ook wel eens operkingen gehad of we 3 meisjes niet jammer vinden en of we net zolang doorgaan tot een jongen. Wij maken er geen geheim van dat we het leuk hadden gevonden als we ook een zoon zouden Hebben, maar we zijn onwijs gelukkig met onze 3 meiden. En misschien gaan we nog wel voor een 4e, maar niet omdat we graag een jongen willen, maar omdat we nog een kindje willen. Maar ik vind die opmerkingen echt niet irritant. Wat ik wel irritant vond was dat mijn leidinggevende altijd zei 'zwangerschap is geen ziekte'. Nee, maar je kunt wel hele vervelende kwaaltjes hebben. En opmerkingen over 3 kindjes kort op elkaar. 'Je gunt je lichaam ook geen rust'. Ja dus? Dat is toch mijn keuze?
Hier redelijk snel (bewust!) weer zwanger geraakt. Onze dochter was nog geen 7 maanden toen we erachter kwamen dat ik weer zwanger was. Reacties van onze omgeving hierop variëren van “he? nu al?!” en “ooooh dat was vást een ongelukje!!!” tot de fantastische, o zo lollige dingen als “hahaha tv op de slaapkamer stuk?!” en “nou zeg, jullie lusten er wel pap van, he!” Echt alsjeblieft, zeg
Tijdens mijn zwangerschap alleen positieve opmerkingen. Wel voordat zwanger was. Ik was 36-37 . Ik had een indirecte collega die was vrij snel zwanger. We kennen elkaar alleen van gesprekken aan de telefoon en dan alleen over koetjes en kalfjes zegt zij tegen mij: kan jij wel zwanger worden je bent al 36. Ik moest even tot 10 tellen. Heb gezegd ik ook al zou dat de reden zijn dan ga ik jou dat niet vertellen maar een vriendin van mij zwanger van de 2e en die kreeg op een gegeten moment zwangerschaps vergiftiging moest worden opgenomen. De bevalling was een drama duurde lang is ingescheurd en nu incontinent en van urine en een slecht sexleven. Ik heb liever een goed sexleven en jij succes met bevallen. Daarna was het stil en heeft ze nooit meer er iets opgezegd. Het verhaal van die vriendin was helemaal niet waar ( gelukkig maar wens het niemand toe maar moest haar even de mond snoeren) ik ben op mijn 38 bevallen
Toen ik zwanger was van de eerste, kreeg ik de vraag of ik wel zeker wist dat ik zwanger was. Bekkeninstabiliteit was een smoesje van mij om maar niet te hoeven werken... kan ik er wat aan doen dat die kleine zich goed verstopte. Met 27 weken droeg ik mijn eigen kleren nog, geen positie kleding nodig. Met 29 weken de eerste broek aangeschaft. Mensen geloofden me gewoon echt niet!