Haaj, Zal wel weer een heel verhaal worden maar moet t ff kwijt. Ik heb niet zo'n goede band met mn ouders. De eerste 4 jaar van mn leven heb ik bij mijn oma en opa gewoond. En daarna ben ik naar mijn ouders gegaan omdat ik naar school moest en ze geen scheve ogen wilden. Zelfde is gebeurd met mijn broertje die 1 jaar jonger is ( hij heeft een achterstand van 5 a 6 jaar ). Terwijl ik naar school ging, gingen we elk weekend en vakanties naar mijn oma en opa want daar woonden ook onze vriendjes. Ook als we ziek waren werden we daar gebracht. Toen ik 7 was werd mijn zusje geboren, zij heeft altijd thuis gewoont en die is alles voor mijn moeder. Prinsesje dit en dat. Toen ik 16 was kreeg ik een relatie met mijn huidige vriend, toen waren we bijna altijd bij hem thuis, ook in het weekend. Maar dan gingen we elk weekend ff op bezoek bij mijn oma en opa. Reden dat wij amper bij mij thuis waren is dat mijn vader ontzettend veel dronk en als ie dat niet deed was ie super sjaggie en ligt ie op de bank en moest iedereen boven blijven. Mijn moeder is in de loop der jaren erg veranderd, doet niks meer in het huishouden en het is te vies voor woorden. Er word nooit gelucht daar terwijl het 2 kettingrokers zijn. Stofwolken achter een open verwarming, op de muren, op t plafont overal. Vind het erg onfris, en nu helemaal met mn kids. Toen ik 18 was ging ik samen wonen, wat een opluchting was dat zeg.. In die tijd gingen we ook veel naar mijn oma. Toen ik zwanger werd van mijn dochter hebben we het als eerst tegen mijn oma verteld. Omdat we op dat moment geen contact met mijn ouders hadden. Tijdens de zwangerschap is het contact wat hersteld maar niet super. Ze hadden veel verwacht van het opa en omaschap, maar ik vind het totaal niet fijn mijn dochter daar achter te laten vanwege de vieze lucht ( als je 5 minuten binnen bent stink je al ontzettend ). En daar klagen ze dan weer over tegen mijn oma. En dan oma vervolgens tegen mij omdat t toch mn ouders zijn. Tijdens de zwangerschap van Lucas ook maar weinig gehoord van ze maar ze wist t wel als eerste. Nu zijn wij 2 jaar geleden verhuisd naar de plaats waar mijn oma ook woont en mijn oma past op onze kinderen wanneer het nodig is en zie ik ook meerdere malen in de week. Toen mijn zoontje naar de hap moest hebben we onze dochter snel bij mijn oma afgezet en doorgereden naar de hap. Daar werd onze zoon opgenomen in het zkh. Dus ik bel mijn moeder krijg ik eerst een lading gezeik over me heen dat ze het later weet als mijn oma, en dan heb ik al zo iets van zoek het uit. In die 10 dagen is ze wel 3x op bezoek geweest in het zkh, maar waarom kan ze dan wel contact opnemen? Ik hoor bijna niks van hun, maar als er 1 in het zkh ligt kan in ene keer alles. Terwijl ze in die 2 jaar dat we hier wonen ze hier misschien maar 4 a 5 keer geweest zijn, dat terwijl ze bijna elk weekend in deze plaats zijn. Nou begon mn oma weer te zeuren dat ik contact op moet nemen met mn ouders want mn moeder had zitten janken dat ze nooit wat van me hoort en dat ze alles via mn oma moet horen of op facebook moet lezen. Terwijl ik zoiets heb van wil je iets weten, je hebt ook een telefoon hoor!! En mn oma heeft zoiets van de lieve vrede bewaren. Ik vind het maar lastig, ene kant heb ik zoiets, dan bel ik wel weer maar de andere kant van ze kan me zelf ook bellen. Ik bel mn oma ook niet voor alles, mn oma belt mij wel 5 keer per dag met de smoes, je had gebeld?? niet?? o dan zag ik t verkeerd Pff wat zouden jullie doen?
Ik zou doen waar jij je goed bij voelt. Persoonlijk zou ik het contact afhouden tot op zekere hoogte. Ik zit er niet op te wachten om in een dergelijke situatie mijn zoon achter te laten en zou dit ook zeggen. Daarnaast zou ik ook benoemen dat jij de situatie met je ouders niet optimaal vind en dat ze daarom niet betrokken zouden worden zoals zij dat zouden willen. Eigenlijk; ik zou het zeggen waar het opstaat
Ik ben het eens met chocotof. Probeer toch een gesprek aan te gaan met je ouders in de hoop dat ze begrip zullen hebben. Gewoon zeggen zoals je het hier hebt opgeschreven. Duidelijk en genuanceerd. Wel een rot situatie zeg. Ook dat je je jeugd op die manier hebt doorgebracht. Veel sterkte!
meis volg je gevoel. als ik het zo lees zul je nooit iets goed kunnen doen heel lullig gezegd maar zo is het wel