Nadat bij mij de verloskundige thuis was geweest en mij vertelde dat het toch echt wel begonnen was ( weeen om de 3 minuten) had ik zo'n zin om eindelijk ons kindje te kunnen zien en vast te kunnen houden...Waar je eigenlijk de laatste weken na toe leeft komt dan echt uit. En ja dat het pijn doet dat weten we, maar wat je er voor terug krijgt is zo veel mooier. En het maakte voor mij niet uit hoe lang het duurde....Uiteindelijk na 18 lange uren toch bevallen van onze kerngezonde dochter....
Wat mij geholpen heeft is lopen tijdens de eerste cm's en daarna in bad gaan. Zo kon ik heerlijk meedeinen op de weeën door met m'n voeten af te zetten. Het fijne was dat ik de beenweeen niet meer voelde. En de gedachte dat ik door een golf overspoeld werd (de wee die in volle kracht aankwam) en ik dan in m'n gedachte naar boven zwom om er bovenuit te komen (het moment dat ik de pijn weer de baas was.) Zo kon ik me volledig overgeven aan de pijn, want ik wist dat ik de kracht had om steeds weer naar boven te zwemmen. Klinkt raar als ik het zo opschrijf. Toch even zoet gesuiker: Ik vond het de 2 mooiste dagen van m'n leven (2 bevallingen). En ze waren beide ingeleid, eerste van 8 uurtjes (vanaf 2 cm, anders totaal 13,5 incl verweken bmm) geëindigd in vacuumverlossing. Tweede was een weeenstorm van 1,5 uur (vanaf 2 cm, anders 6,5 uur incl verweken bmm) geboren in bad. Echt, ik kijk weer naar de volgende bevalling uit en ben zo blij dat ik het nog een keer mag meemaken. Zou het zo nog een aantal keer willen doen, maar dit is toch echt het laatste kindje