Wat helpt is denk ik erg afhankelijk van het kind en de omgeving. Daarbij is er veel onbekend en loopt er ook veel in elkaar over. Ik vind het maar een hoop gepuzzel. Ik heb 2 jongens met beiden hun uitdagingen. De één meer dan de ander. Mijn middelste zoon gaat komend jaar een intelligentie onderzoek krijgen. Ik hoop dat hij dan wat meer aangepast werk kan krijgen om zijn hyperfocus meer aan te spreken en daarmee een deel prikkels ook te kunnen weren. Mocht dat niet de juiste route zijn dan ga ik verder onderzoek aanvragen.
Ik heb een zoon volledig thuiszitten (autisme spectrum, kenmerken ADHD gebruikt diverse medicatie) met woedeaanvallen/agressie waardoor hij op geen enkele school geaccepteerd wordt en nu kom jij hier dit even melden? Moeten maar een dieet proberen? Het valt me vaker op dat jij je bemoeit met onderwerpen die je geen bal aan gaan. Net als laatst met kinderen die snel overprikkeld raken met eten. Jij had daar ook alweer een mening over. Hou toch eens op hiermee als je zelf geen ervaring hebt! Dan piep je wel anders.
oh niet persoonlijk naar jou maar ik vind dit een enorm kwalijke ontwikkeling. Adhd coach waar je geen enkele vooropleiding voor nodig hebt en 6 maanden een cursus volgt. Ik vind echt dat dit verboden moet worden. Ik heb het hier volgens mij al vaker geschreven, ik heb een hbo pedagogiek diploma met een universitaire minor social wetenschappelijk onderzoek en ik weet niks. Echt een enorm gat met een orthopedagoog of kinderpsychiater hoor, laat staan een adhd coach.
Er is een enorme geschiedenis van adhd en zorg. We komen nog maar net uit de tijd dat ouders van kinderen met ADHD gewoon beschuldigd werden van slecht ouderschap door zorgverleners en genoeg ouders krijgen dat in hun omgeving nog steeds regelmatig te horen. Er is ouders en kinderen in de loop der jaren heel veel leed aangedaan door alleen te kijken naar omgevingsfactoren ipv ook goed te kijken naar de fysieke aspecten. We zijn nu eindelijk zo ver dat er voor de meeste kinderen goede zorg kan komen, waarbij medicijnen 1 van de mogelijkheden is, maar heel vaak kom je pas bij hulpverlening als er zaken al heel erg mis zijn gegaan. De norm in Nederland is namelijk nog steeds, wacht maar even af, het gaat wel over. Als er dus door artsen medicijnen wordt geopperd is daar al een lang traject van onderzoek, maar ook het uitproberen van andere mogelijkheden zoals specifieke training, aan vooraf gegaan. Daarnaast zijn er weinig ouders die medicijnen zomaar accepteren voor hun kind, ivm de slechte naam uit het verleden zijn ouders (terecht) kritisch. Medicatie is dus bijna nooit het eerste waarnaar gegrepen wordt, maar bijna altijd een stap in een weg naar een kind wat zich prettig voelt in zichzelf en zijn omgeving. Die ook heel vaak niet wordt genomen. Dit dieet is ontzettend intensief en ook geen wondermiddel. Daarom wordt dit niet als eerste geprobeerd, wat niet betekent dat er dus meteen medicijnen worden voorgeschreven, dat is namelijk echt niet het geval.
Vergeleken met andere landen vind ik ons hier trouwens heel conservatief met medicatie in het algemeen. Er wordt helemaal niet standaar gekeken naar medicatie ook en er wordt altijd eerst naar psycho educatie gekeken. Pas als de diagnoses volgens dsm5 ernstig is kan er direct over medicatie gesproken worden. Maar goed dat weten ouders van kinderen met ADHD waarschijnlijk wel. De battle is niet alleen met je eigen kind, eigen gezin maar ook op meerdere fronten met de buitenwereld. Mijn zoon is een gevaar voor zichzelf, meerdere keren in het ziekenhuis gelegen en geopereerd door zijn impulsiviteit. Zijn woede is vaak alles overheersend. Mensen denken vaak alleen maar aan een druk kind. Om nog maar niet te spreken over de impact op zijn broer en zus dus het is heel fijn om hier lotgenoten te vinden.
Herkenbaar. Als ze jong zijn dan hebben er wel meer een driftbui. Zo noemde mijn omgeving het. Voor mij voelde het niet goed want de jongens waren gewoon verdwenen. Pas bij mijn dochter kon ik zien wat een driftbui dan was. Oudste heeft gelukkig al een tijdje geen echte kortsluiting meer gehad. Maar mijn middelste heeft ze nog steeds. Lang niet zo vaak meer als eerder. Maar hij wordt groter en sterker.
Ik heb zelf ADHD, mijn vriend ook, heb een neefje die Autistisch en HB is vandaar dat ik eraan begonnen ben. Wilt niet zeggen dat ik er wat mee ga doen, sowieso is mijn eerste beweegreden meer zelfkennis en dingen die ik zelf heb gemist als kind en puber. Daarnaast heb ik SPW gedaan (niet volledig afgerond) en heb ik een dokterassitente opleiding. Mijn interesse gaat uit naar een jongvolwassen/volwassen doelgroep welke wat meer handvatten kunnen gebruiken en meer overzicht kunnen creeeren en uit een vicieuze circkel kunnen komen met wat begeleiding of doorverwijzingen naar de juiste instanties en coaching. Daarnaast, mochten wij nog ooit ouders worden is de erfelijkheidsfactor groot en houd dat in dat ik wellicht zelf ook op het punt kom een traject te starten voor mijn eigen kind. Zelf ervaringsdeskundige zijn met nog wat aanvullingen zou bij de opvoeding baad kunnen hebben. Eerlijk voelt het wel een beetje als aanval, je weet natuurlijk helemaal niet wie je tegenover je hebt evenmin dat ik dat van jouw weet. Dat gezegd hebbende laat ik het topic voor wat het is.
Die van mij was een huilbaby, er eerst nooit iets gevonden en al snel ging het over in driftbuien, overdag en snachts. Uren lang ontroostbaar huilen. Ik heb nooit twijfels gehad dat er iets niet klopte en de buien van andere kinderen waren heel anders. De weg die je dan als ouder nog af moet leggen is gewoon een martelgang en elke dag nog het onbegrip en gebrek aan steun uit onze omgeving.
Dat is precies ook het probleem, dat je werkt met een kwetsbare groep die denkt iemand met veel kennis voor zich te hebben. Dat deze cursus wordt bedacht vind ik gewoon fout. ik denk dat het prachtig zou zijn als je een ondersteunende rol kunt vertolken voor ouders en mensen die ADHD hebben bij het onbegrip in de omgeving, en de wegen die ze moeten begaan om eindelijk hulp te krijgen. Maar niet in het begeleiden van de ADHD zelf wat de naam van de opleiding wel suggereert.
Ah, snap ik en nee dat is niet hoe ik de "opleiding" voor mezelf geinterpreteerd heb. Maar precies zoals jij omschrijft, ik snap dat je er uit jouw ervaring en kennis een sterke mening over kunt hebben of hebt, maar ik voel het wel als aanvallend en dat vind ik niet nodig.
De eerste dosis toen ze begon werkte eigenlijk al heel goed. Altijd mazzel gehad dat ze geen last had van rebounds of andere bijwerkingen. Maar je blijft altijd afstellen. Toen ze begon was ze 7 en inmiddels 9. Dus gegroeid waardoor de werking minder werd en er weer een andere dosis nodig was. Ze denk ik een jaar a anderhalf jaar stabiel geweest op een dosis. Gelukkig kan ze zelf prima aangeven dat het niet goed meer werkt. Onze dochter gebruikt het alleen op school. Dus niet in de avond, weekend of vakanties. Vind ze zelf zo fijner. Op school is ze heel blij dat ze het heeft voor de rust in haar hoofd en lijf. Maar ze heeft er dus ook behoefte aan om medicatie vrij te zijn. Heeft wel tot gevolg dat ze thuis nog steeds zo nu en dan haar buien kan hebben. Gelukkig lijkt het met het ouder worden wat minder te worden. Maar die onbeheersbare emotie blijft voor het hele gezin lastig. Gelukkig wordt ze niet agressief en is het dus alleen een oncontroleerbare huil/schreeuw bui. De psycho-educatie heeft haar vooral geholpen met inzicht te krijgen hoe haar hoofd werkt. Kan ze ook wel inzetten om opmerkingen te pareren. Laatst werd ze bij een nieuwe sport aangesproken door andere kinderen. Zij stond stuiterend tussen de andere kinderen die heel braaf stil naar de uitleg stonden te luisteren. Dus die kinderen vroegen haar waarom ze niet even gewoon stil kon staan. "Ow, daar kan ik niets aan doen, ik heb ADHD". Om vervolgens vrolijk verder te stuiteren. En dat werd wel geaccepteerd door de andere kinderen.
Nou idd dit dus. Heeft me echt wel eens tot wanhoop gedreven. Vind het vreselijk om mijn kind zo met zichzelf te zien vechten en er gewoon op dat moment geen contact meer te mee te kunnen krijgen. Je wil dan zo wanhopig graag helpen en dat gaat dan niet.
Oudste zoon met adHd. Traject: Melding leerkracht consult kinderarts, psycholoog(2, de 1ste was geeb match), iq test bij logopedist, speltherapie en dan psychiater die dan ook medicatie voorschreef. Wij zijn de psychiater 2 keer per jaar en bij aanpassing na 3 maand terug. Wij zijn regelamtig van dosis en soort veranderd. Kortwerkend, trage afgifte, langwerkend. Wij liepen vooral tegen het afvallen aan, waardoor we meermaals aangepast hebben. Sinds het middelbaar langwerkende want hij wil op school geen extra dosis nemen. Opvolging gebeurd door de huisarts (gewicht opvolging) en psychiater. Hele goede psychiater voor zowel onze zoon als ons als ouders. Wij halen medicatie in Nederland (groot prijs verschil ). Zeer aangename dame die goed meedenkt en als we bellen weet men ook snel waarover het gaat. Onze zoon word er 14 en ik vind het echt wel extra pittig. De psychiater had ons ook wel wat verwittigd daarvoor en besproken wat we mochten verwachten. De buien zijn gewoon nog een pak erger dan voorheen. Het wanhopig willen helpen herken ik. Het onbegrip van de buitenwereld en soms ook wel wat domme praat van mensen met geen of weinig ervaring herken ik ook. Het is gewoon enorm pittig Iemand kennen met adhd is NIET hetzelfde als een kind hebben met adhd Het heeft een impact op uw gezin en dit op veel vlakken. Iets waar veel mensen (gelukkig voor hen) zich niets bij kunnen voorstellen.
Hier was het ‘gekke’ juist dat de jongste een heel makkelijke baby en peuter was, geen huilbaby, geen driftbuien. De oudste was wel een huilbaby en had hele intense driftbuien juist, dus toen de jongste juist zo kalm bleef, dachten we dat we misschien hulp moesten zoeken voor de oudste. Achteraf was de jongste gewoon heel makkelijk af te leiden, echt met een vingerknipje al bij wijze van. Op school bloeide de oudste op, en met de jongste ging het vanaf groep 3 dus juist steeds minder goed. In groep 4 lag de focus ook op zorgen dat school weer fijn was, dus niet te veel moeten, geen druk. School heeft het altijd ontzettend goed opgepakt overigens, die trokken dingen uit de kast die op andere scholen nog moeilijk te regelen zijn mét diagnose. Maar die interventies waren dus niet voldoende, en eenmaal in het traject, ging een diagnose ook snel - op alle vragenlijsten scoorde dochter heel hoog op adhd-kenmerken. En omdat we thuis en op school al heel veel dingen hadden geprobeerd (bv qua ritme, planbord, veel overzicht), hebben we toen ook vlot besloten medicatie te willen proberen.