Ik heb binnenkort een afscheid/crematir van schoonvader. Het is zo dubbel. Ik zie heel erg op tegen de crematie en vooral tegen het laatste deel, intiem afscheid nemen. Ik sta letterlijk angsten uit. Hartkloppingen e.d, ik vind kisten en doden eng. Sommige gaan.er heel veel gemakkelijker mee om. Kan iemand mijn angst begrijpen en heeft iemand advies?
Gecondoleerd, misschien kun je bij de uitvaartondernemer even een kijkje nemen? Dan is het niet allemaal onbekend en nieuw, dan weet je een beetje wat je kunt verwachten? Sterkte.
Ik heb dat ook. Wilde mijn opa en oma ook niet meer zien en dat vonden de meesten apart of ze waren bang dat ik spijt kreeg. ik was ook (even) erg over mn toeren maar goed toen was ik 15 en 18. Ik zie ook tegen een volgende keer op..
Gecondoleerd en veel sterkte. Ik heb zelf 2 jaar geleden de uitvaart van mijn vader meegemaakt, en nu bezig met de voorbereidingen met de uitvaart van mijn moeder (te horen gekregen dat ze niet lang meer zal leven). Ik ga er 'makkelijker' mee om. Dat betekent absoluut niet dat ik niet tegen deze dag op zie/zag. Bij de uitvaart van mijn vader dacht ik vooraf vooral 'ook deze dag gaat voorbij, adem in, adem uit'. Achteraf kan ik zeggen dat ik terugkijk op een prachtige dag. Het was ondanks dat het half februari was, een prachtige zonnige dag met blauwe lucht. Het was ontzettend druk en ik voelde mij erg gesteund door alle aanwezigen. Een aantal mensen deden een woordje tijdens de ceremonie en daarna hebben mijn broer en ik samen met de beste vrienden van mijn vader de kist gedragen naar 'het ovenhuis', waar de crematie uiteindelijk zou plaatsvinden. Het moeilijkst vond ik het om hem daar letterlijk te moeten achterlaten. Maar toen ik me omdraaide, en al die mensen zag staan wachten aan het begin van het pad richting het ovenhuis, voelde ik me zo warm en fijn. Zoveel mensen om ons heen die ook écht iets voor ons betekenen, er voor ons wilden zijn. Die ons hun steun wilden laten voelen en een laatste eer aan mijn vader wilden betekenen. Ik vond het prachtig. Ik heb geen enkel moment met een vervelend gevoel teruggekeken op de dag van de uitvaart. Ik hoop dat jij het net zo mag ervaren als ik het ervaren heb. Laat het over je heen komen, kijk naar de mensen die er voor jullie willen zijn. Denk aan de mooie herinneringen die je hebt aan je schoonvader. Ook deze moeilijke dagen gaan voorbij en er komen weer mooie dagen en momenten dat je weer écht oprecht kunt lachen en genieten. Hou dat in je achterhoofd; het komt goed! Nogmaals sterkte in deze moeilijke tijd.
Alvast sterkte iig. Persoonlijk heb ik minder moeite met de mensen die dichtbij me stonden (vader, opa's en oma's) dan met mensen verderaf. Dat komt ws door de adrenaline die dan door mijn lijf giert. Zelf wil ik altijd veel afscheid nemen, ook omdat het dan nog kan. Of je in meer of mindere mate daadwerkelijk in de buurt bent van de overledene, is persoonlijk natuurlijk. Sterkte!
Bespreek je gevoel vooral met je partner en misschien ook met de uitvaartondernemer. Die heeft wellicht ervaring met dit soort dingen.
Dit is écht goed advies !! Ik zelf herken het niet, , maar dat komt omdat ik erg geïnteresseerd ben in de dood, Ik ben mijn vader verloren in 2012, heb hem gezien (uiteraard een van de moeilijkste en emotionele gebeurtenissen ooit) toch nooit spijt gehad, ik had juist spijt gehad als ik het niet had gedaan, uiteindelijk was laatste keer, hij was de dag erna niet meer toonbaar, dus was kist dicht, dat vond ik heel erg, ik had hem zelfs dan nog willen zien, hij was mijn vader, ik wou hem niet achter laten, het idee ook dat zijn as daar nog lag was ondraaglijk, de dag dat zijn urn had (half jaar later) was het voor mij écht goed. Vraag idd bij de uitvaartondernemer hoe het allemaal werkt, ze werken écht goed met alle vragen Sterkte voor jou en je familie
idd je gevoel met je partner en evt met de uitvaartondernemer bespreken. Dat helpt heel goed. En dat is helemaal niet gek. Ik herken het wel dat je angst heb. Heb het zelf ook gehad, maar nu stukken minder. Toen ik kind was is mijn moeder plotseling overleden. Ik was ook bang voor de uitvaart. Dit heb ik toen aangegeven bij de uitvaartondernemer. Mijn vader en zus waren hier ook bij. Hij heeft toen een tijd met mij gesproken hierover. Hij gaf ook aan, laat het op je af komen. Er zijn veel mensen om je te steunen en niks is gek. Ik heb dan ook nooit in de kist gekeken. Ik wilde mijn moeder graag herinneren zoals ze was, en niet herinneren zoals ze in de kist lag. Er werd toen gezegd dat ik daar spijt van zou krijgen. Tot op de dag van vandaag heb ik daar geen spijt van gehad.
Goedemorgen, Nee dat spijt krijgen hoor ik ook veel om me heen en dat het goed is om echt goed afscheid te kunnen nemen. Maar juist de mensen waarbij ik niet naar de begrafenis ben gegaan of in de kist heb gekeken, herinner ik op een veel fijnere manier. Anders herinner ik me nog altijd de dag van de uitvaart. Ook al zijn de diensten mooi. Ik vind de sfeer altijd zo beladen, logisch natuurlijk want het is geen feestje als er iemand dood is. Maar voor mezelf zou ik liever geen afscheid nemen op deze manier met begrafenis enzo. Maar ik snap wel dat hele naaste familie dit wel willen doen. Ik zou dat met mijn partner of kinderen ook willen denk. Ik vind het ook een heel lastig onderwerp om uit te leggen, hoe ik me nu precies voel en tijdens zo uitvaart. Het is een heel verstikkend gevoel. Ik ben niet bang om verdriet te hebben waar andere bij zijn maar ik voel me gewoon helemaal niet fijn in de buurt van dode mensen. Zonder kist, zonder lichaam, gewoon een ceremonie zonder het lichaam, iemand gedenken zou ik veel fijner vinden. Maarja zo is het nu eenmaal niet.....lastig en moeilijk uitleggen dit....
Ik wilde mijn vader ook niet meer zien na het overlijden. Ik herinner me hem liever als een levende vrolijke persoon. Ik heb er tot op de dag van vandaag (nu 5 jaar geleden) geen spijt van. De begrafenis was moeilijk maar wel een hele goede afsluiting. Het deed me ontzettend goed te zien hoeveel mensen er waren en hoe geliefd hij was. Ik lees nog steeds wel eens de toespraken van toen.
in rouw is iedereen anders, ook in afscheid nemen, ik weet heel zeker dat als hem niet gezien had ik daar echt spijt van had gehad, als mijn vader bijvoorbeeld totaal niet toonbaar meer was en dus de kist dicht en ik hem niet had kunnen zien toen dan had ik er echt moeite mee gekregen, als ik mijn vader denk en aan die dag, denk altijd aan aan mijn vader hoe die levend was, ik denk aan de laatste moment dat ik hem zag, hij naar ons zwaaide, (sorry houd het even niet droog ) maar niet aan hoe die in de kist lag, dat komt pas op hele moeilijke momenten, de dagen rond zijn overlijden, maar zoals ik al eerder zei iedereen heeft zijn eigen verdriet, mijn zus die zei op die dag ook nog zoeits, voor haar is een begrafenis/crematie ook niks, die doet op haar persoonlijke manier, zo moet je het denk ook zien, afscheid nemen doe je hoe je het zelf wilt. praat er met je partner over, en schroom niet om het met de uitvaart ondernemer er over te praten, ze hebben goede ervaring en ik denk dat je echt heel erg oplucht,
Het enige wat ik je kan mee geven is doen waar jij je op dat moment goed bij voelt en waar jij zelf vrede mee kan hebben. Je moet geen afscheid nemen voor een ander, of iets tegen je zin in doen. Ik heb samen met mijn vader een uitvaartonderneming, mocht je vragen hebben mag je altijd een pb sturen, ik beantwoordt ze graag voor je!
Ikzelf heb er ook heel veel angst voor en ben mede daardoor ook naar verscheidene uitvaarten niet geweest omdat ik er dan maanden last van heb (nachtmerries). Nu stonden deze personen wel verder van mij af (ooms/tantes van manlief), laatst is mijn opa overleden, ik moet dan wel over een drempel heen, maar ben elke avond bij hem langs geweest (lag thuis opgebaard) en zo heb ik het goed kunnen afsluiten en gek genoeg niet veel last van gehad. Het ligt dus ook echt aan de band die je hebt/had met de overleden persoon (tenminste dat is mijn mening). Doe wat voor jou goed voelt, wil je wel kijken of juist niet, niets is goed of fout. Sterkte!