Graag gedaan en dankjewel! Het is idd wel heel bijzonder om zwanger te zijn en dan een bio-kindje te hebben, weten dat je dit samen gemaakt hebt. Wij hebben een zoontje gekregen, hij noemt Tuur. (is een naam die vele NL'ers nogal raar vinden maar hier is hij wel wat meervoorkomend en nogal stoer ). Zijn naam betekent ook 'beer' en wij zijn een echt knuffelberengezinnetje. Meid, ik wens jullie echt alle geluk en kracht van de wereld toe om te blijven genieten van het leven en keuzes te maken die zouden gemaakt moeten worden. Oh, ik ben begonnen met onze babysite toen we nog niet zwanger waren, misschien heb je er iets aan om dit ook te lezen. Je ziet maar! *dikke knuffel*
Hoi Lien Het is moeilijk allemaal. Ik ben zelf geadopteerd en daar ben ik enorm blij om. Beter had ik het niet kunnen treffen. Mijn moeder zegt altijd jij bent niet uit mijn buik geboren, maar uit mijn hart. Ik geloof zeker dat je van een niet biologisch kindje net zoveel kunt houden als van een biologisch eigen kindje. Je leeft er jaren naartoe, bent veel "langer in verwachting". Maar hoe dan ook, ik vind het allemaal erg oneerlijk. Als je kinderwens niet vanzelfsprekend is en je kiest voor adoptie, moet je daar en veel geduld voor hebben en een aardig bedrag voor neerleggen. Dat laatste is niet voor iedereen weggelegd. Terwijl er zo veel kindjes een goed thuis nodig hebben. Daar kan ik echt niet over uit gewoon. Bovendien wordt er werkelijk waar alles van je gevraagd, zelfs je buren/familie en vrienden worden ondervraagt (tenminste 28 jaar geleden was dat het geval). Ergens snap ik wel dat ze zeker willen weten dat een kindje goed terechtkomt, maar soms krijgen mensen biologisch eigen kinderen die ze beter niet hadden kunnen krijgen. Dat klink heel hard, maar is in sommige gevallen wel echt zo. Ik doel natuurlijk wel op de meest extreme situaties. Daarom vind ik het zo oneerlijk,want ook al zou je voor adoptie willen kiezen, kan dit niet eens altijd. Ik ben nu zelf bezig met mijn kinderwens (bammoeder), maar ook al zou ik bijv voor adoptie willen gaan, ik kan het financieel niet en ze plaatsen ook niet zo snel een kindje bij een alleenstaande, tenzij je een topsalaris hebt. Ik wens in ieder geval iedereen veel succes en hoop dat we allen snel een biologisch, adoptie of pleegkindje in onze armen mogen sluiten.
Hoi Musicalfan, Bedankt voor je reactie! Het is heel fijn om ook van geadopteerden te horen hoe zij er tegenaan kijken. Gelukkig hoor ik om me heen best veel positieve reacties, van mensen die blij zijn om geadopteerd te zijn. Dat geeft me moed en sterkt mijn vertrouwen dat adoptie een goede keuze zou zijn. Maar je hebt helemaal gelijk dat de kosten echt de pan uit rijzen en dat het moeilijk te begrijpen is dat aspirant-adoptieouders helemaal binnenstebuiten gekeerd moeten worden, terwijl er ook in Nederland honderden kinderen geboren worden in een kansarme omgeving. En voor die ouders wordt pas wat geregeld als het mis gaat... Heel krom is dat ! Voor ons is de situatie zo dat we de kosten denk ik wel voor elkaar gaan krijgen (zijn wel alvast een beetje begonnen met sparen) en ook schat ik in dat wij een prima adoptie-gezin zouden zijn. Maar ik realiseer me heel goed dat niet iedereen dat geluk heeft...
Hallo meiden, Wat herkenbaar hier allemaal! Wij zitten met precies dezelfde gedachten en dilemma's. Ik ben ook iemand die heel graag een plan B achter de hand heeft. Wij wilden wel graag het IVF-traject door, maar vrezen ook het einde... als het niet gelukt is. En dan komt voor ons ook de vraag, adopteren, pleegzorg of verder zonder kinderen? Wij hebben ons al wel ingeschreven voor adoptie en waren in febr 2010 aan de beurt voor de VIA. Dat was voor ons te vroeg, we waren toen net begonnen met IVF en hebben een jaar uitstel gevraagd. Als het goed is komen wij nu weer in aanmerking in februari 2011. Ook wij beginnen in een cruciale leeftijd te komen, mijn man wordt namelijk 35 over 2 maanden. Special needs is denk ik niks voor ons, met dezelfde redenering als Saskia, maar inderdaad zouden wij geen moeite hebben met vroeggeboortes oid. Toch zijn wij er ook nog niet helemaal uit of we wel voor adoptie willen gaan. Helaas ken ik ook minder goede verhalen van geadopteerde kinderen en vraag ik me af hoe goed wij het zouden doen. Toch ben ik ook altijd vanuit mijn jeugd een echt kindermens, veel oppassen, altijd met kinderen op schoot en spelen, etc. Heb ook gedacht over kinderpsychologe, wat grappig! Uiteindelijk toch iets heel anders gaan doen, maar twijfel nog steeds of ik daarin de juiste keuze heb gemaakt. Ik ben heel benieuwd hoe het jullie verder vergaat in de keuzes en de afwegingen die jullie maken, dus ik blijf graag meelezen (en schrijven).
Hoi Jo, welkom op dit topic ! Ik vind het leuk als er af en toe reacties blijven komen van meiden in hetzelfde schuitje Het blijft lastig he, om de juiste keuze te maken?! Adoptie heeft inderdaad veel voors en tegens en voor beide kanten valt wat te zeggen. Ook wij zijn er nog helemaal niet uit wat het zal gaan worden. Op dit moment neig ik weer wat meer naar misschien toch wel eerst de hele MMM door, alvorens het adoptietraject definitief in te gaan, maar we gaan denk ik pas beslissen als blijkt dat IUI echt niet gaat werken. En voorlopig zijn we toch nog niet aan de beurt voor de VIA. Voor jou is het op het moment erg spannend, te lezen aan je onderschrift ! Het zou zo fijn zijn als je uiteindelijk helemaal niet voor de keuze komt te staan! Mag ik vragen wat jullie verhaal is, hoe jullie in de MMM terecht zijn gekomen? En hoe vond je de eerste IVF-ervaring? Is het een beetje te doen?
Hey meiden, Alhoewel ik tot de gelukkigen behoor die door de MMM zwanger is geraakt wil ik toch even reageren. Ook wij hebben namelijk een lange tijd deze gevoelens en twijfels ervaren. Wij hebben voordat we met de 1e IVF starten ook een BKA nummer aangevraagd. Deze kregen we al snel binnen en december 2009 viel de rekening al op de mat. We hebben er toen vooor gekozen om nog even uit te stellen omdat we wel onze 3 IVF/ICSI behandelingen af wilden maken. We hadden al wel besloten na 3 mislukte IVF/ICSI behandelingen te stoppen, hoe moeilijk ook, en verder te gaan met het adoptie of pleegzorgtraject. Welke van de twee waren we samen nog niet helemaal uit. Ook zijn we in de tussentijd naar een informatiebijeenkomst geweest over pleegzorg. Dat sprak (en spreekt nog steeds) ons ook erg aan. We hebben veel getwijfeld, nagedacht, gebeden, nagedacht en getwijfeld. Het zijn zulke moeilijke en ingrijpende beslissingen die je moet maken. Uiteindelijk zijn wij zwanger geraakt en gaan we ons definitief afmelden voor adoptie. Wel is het verlangen naar een pleegkindje in de toekomst er nog. Ik wens jou en vele anderen veel sterkte, succes en moed bij het doorgaan (doorstaan) van de MMM en het maken van een keuze. Als het in je hart goed voelt is het altijd de goede keuze. Liefs Zora
@Zora, wat fijn dat je uiteindelijk na lang wachten toch zwanger bent geraakt ! Gefeliciteerd ! Als je zo'n uitkomst nou vantevoren zou hebben geweten, dan was de keuze vast niet zo lastig geweest. Als ik nou 100% garantie zou kunnen krijgen op een zwangerschap m.b.v. IVF, zou dat de keuze een stuk minder moeilijk maken. De kans is helaas ook best groot dat het niet het gewenste resultaat oplevert en dan ben je ook weer een jaar (of zoiets) en een hoop onzekerheid en verdriet verder. Lastig lastig... De dingen die je beschrijft herken ik helemaal ! Kan me heel goed voorstellen dat je afziet van adoptie, als je een bio-kindje krijgt. Er zijn al zoveel aspirant-adoptieouders die dolgraag een kindje willen. Misschien dat ik in geval van een eerste bio-kindje, nog wel zou overwegen om een tweede kindje te adopteren. Maar mochten we twee bio-kindjes krijgen, dan zou ik denk ik van adoptie afzien. In dat geval zou ik het een ander gunnen, die zelf geen kinderen kan krijgen. Maar dit is uiteraard een keuze die ieder voor zichzelf moet maken. Mag ik vragen hoe jij de IVF/ICSI hebt ervaren? Groetjes, Lien
Hoi Lien, Natuurlijk wil ik je ons verhaal van de MMM ook wel vertellen. Wij zijn in juni 2006 gestopt met de pil en na 1 jaar niet zwanger te zijn geworden naar de HA gegaan. Zij adviseerde ons het nog een jaar te proberen, we waren tenslotte nog jong vond zij (28 en 31). Na weer een half jaar kregen we een doorverwijzing naar de gyn, daar hebben we de eerste onderzoeken gedaan, waar niets uitkwam. Alles zag er prima uit. Advies: toch nog maar een halfjaartje zelf proberen. Achteraf gezien zou ik dat niet geaccepteerd hebben, maar toen in mijn onwetendheid dus wel. In augustus 2008 terug naar het ZH en zijn we begonnen met IUI. Na 3 IUI-pogingen (wel gestimuleerd) maar zonder resultaat hebben we een kijkoperatie gehad, ook daar kwam niks uit. Na nog 3 IUI's hebben we ons in laten schrijven voor IVF in Zwolle. Daar bleek de wachtlijst ruim 8 maanden (terwijl we al 3 maanden gewacht hadden op het gesprek) en dat duurde ons te lang. We zijn gaan zoeken en kwamen terecht bij het Barrahus in Wirdum (dat helaas gaat sluiten deze week) en hebben daar nog 2x IUI (in combinatie met flush gedaan) en zijn toen overgestapt naar IVF in Dusseldorf maar in samenwerking met het Barrahus. Voor de IVF moest ik dezelfde hormonen spuiten als voor IUI en daar heb ik gelukkig erg weinig last van, dus wat dat betreft vond ik IVF niet zwaarder dan IUI. De punctie is wel vervelend natuurlijk, alhoewel ze dat aanprikken in DD gelukkig onder narcose doen en je dus alleen met pijn in je buik wakker wordt. Ik had overstimulatie waardoor ik toch wel een week ziek geweest ben, maar dat hoeft niet zo te zijn. Door de overstimulatie hadden wij wel 10 bevruchte eicellen die goed genoeg waren om in te vriezen. Inmiddels hebben wij 7 eitjes teruggeplaatst gekregen en er nog 2 in de vriezer. (Eéntje sneuvelde bij het ontdooien ). Het vervelendste aan IVF vind ik zelf weer het wachten en de onzekerheid. Eigenlijk is dat niet anders dan bij IUI, alleen weet je dat IVF je absolute eindstation is. Hierna ben je uitbehandeld en dat maakt 't moeilijk. Maar er zijn ook veel meiden die toch erg veel last van de verschillende hormonen hebben die je moet spuiten of in moet brengen, dus dat is blijkbaar per persoon verschillend. Tjonge, wat een verhaal , ik houd snel op! Fijne avond!!
@ Jo, wat lief dat je je verhaal hier wilde vertellen. Het lijkt me wel dat het heel spannend wordt als je met IVF bezig bent, inderdaad omdat het de laatste mogelijkheid is. Ik duim voor je dat IVF ervoor gaat zorgen dat jullie droomwens uit zal komen ! En liefst snel! Zou jij het anderen aanraden om de IVF-punctie onder narcose te doen? Of denk je dat het ook wel te doen is zonder narcose? Waarom doen ze dat in NL eigenlijk niet? Was Dusseldorf voor jullie de dichtsbijzijnde IVF-kliniek of was er een andere reden dat jullie naar Duitsland zijn gegaan? Hoe voer je daar de gesprekken met de artsen? In het Duits? Sorry voor mijn nieuwsgierigheid Groetjes, Lien
Hoi hoi, Ik kan niet beoordelen hoe het voelt om een punctie zonder narcose (maar met een roesje) te doen. Ik vond het in ieder geval doodeng klinken en dat was eigenlijk het enige waar ik echt tegenop zag als we IVF moesten gaan doen. De verhalen op Internet helpen over het algemeen ook niet, ook al zijn er best mensen die het mee vinden vallen... Ik vond 't in ieder geval doodeng. Dusseldorf kwam min of meer toevallig op ons pad omdat de wachtlijsten in Zwolle zo lang waren. Anders waren we wsl. gewoon in Zwolle begonnen. Nu konden we het combineren met een privékliniek, waar we alle echo's, medicijnen etc doen en krijgen en hoeven we alleen voor de punctie en de terugplaatsing naar Duitsland. De gesprekken kunnen daar in het Nederlands omdat er een nederlandse arts en assistente zitten, dus dat maakt 't een stuk eenvoudiger! Alleen de anesthesist bijvoorbeeld of de operatie-assistente spreken alleen maar duits, maar ach, uitleggen dat je je moet uitkleden en moet gaan liggen is nog wel te doen . Nu ik trouwens in DD ben, zie ik wel meer voordelen van naar DD gaan. Ze zijn wat minder strikt dan in Nederland en zijn wel bereid eens iets anders te proberen als het standaardwerk niet lukt. Ook qua terugplaatsen is het daar mogelijk om te kiezen voor 1, 2 of 3, terwijl Zwolle aangaf echt max 1 terug te plaatsen. Daarmee duurt het gewoon allemaal nog langer en kregen wij een beter gevoel bij DD. Ook het beoordelen van de kwaliteit van embryo's / cryo's is anders, in NL gooien ze matige embryo's weg, terwijl ze in DD vinden dat je ook van een matig embryo zwanger kunt worden. Maar goed, duidelijk nadeel is dat je veel meer zelf moet betalen. De zorgverzekeraars vergoeden maar een deel van de behandeling in het buitenland, dus dat is wel erg jammer. En vraag gerust hoor, ik zat ook vol vragen toen ik de MMM instapte en doorwandelde...
@Jo, bedankt voor je antwoorden, daar word ik weer een stuk wijzer van ! Je hebt helemaal gelijk dat veel IVF-verhalen op internet erg afschrikwekkend zijn, met name de verhalen over superpijnlijke puncties. Die blijven toch meer hangen dan de verhalen dat het best te doen was... Het lijkt me erg onhandig als je voor elk consult en FM naar DD moet, maar alleen voor punctie en terugplaatsing, dan is het best te doen. Kan me voorstellen dat je daarvoor gekozen hebt Je schrijft dat de kliniek waar je nu komt binnenkort gaat sluiten. Wat betekent dat voor jullie?
Gelukkig niet zo veel omdat Heerenveen de combinatie met DD ook gaat doen nu onze kliniek daarmee ophoudt. En ik was al patient bij Heerenveen, dus terug naar mijn oude vertrouwde gynaecoloog . Welk deel van het land woon jij eigenlijk?
Dank je wel voor je felicitatie meid. En ja, als ik alles van te voren had geweten had dat ons ook een hoop onzekerheid en verdriet bespaard, maar helaas weet je dat niet. Wij zien inderdaad af van adoptie omdat we ouders die geen bio kindje hebben voor willen laten gaan en we de pleegzorg toch ook een warm hart toedragen. Tuurlijk mag je vragen hoe wij de IVF/ICSI hebben ervaren. Wij hebben eerst 6 IUI behandelingen gehad. Met behulp van Clomid en Pregnyl. Dit vond ik eigenlijk goed te doen, en ik vond de IVF en ICSI die we hebben gehad dan ook veel zwaarder. Het spuiten van de hormonen was niet leuk, maar goed te doen. Ook beide puncties zijn mij erg meegevallen: Ja, het is pijnlijk en even op je tanden bijten, maar het is echt zo voorbij. De eerste keer kreeg ik alleen een zetpil Diclofenac en Paracetamol. De tweede punctie kreeg ik ook een morfine pompje aangeboden maar heb het gewoon weer met de zetpillen gedaan. Het is mij ook wat waard als ik achteraf helder en niet beroerd ben. (Op wat buikpijn na dan) En ik was de tweede punctie een stuk minder zenuwachtig omdat ik wist wat me te wachten stond. Dus hier eigenlijk positieve ervaringen met de puncties. (voor zover het positief kan zijn). Bij de IVF zijn bij mij 15 eicellen gevonden en helaas hadden we maar 1 bevruchting, waarvan we wel een terugplaatsing hebben gehad. maar helaas mislukt. Daarna gekozen voor ICSI, dit keer 16 follikels aangeprikt en 'maar' 6 eicellen gevonden waarvan 3 bevruchtingen en 1 goed doorgedeeld, daarvan ben ik nu zwanger. Je begrijpt dat voor ons het deel vanaf de punctie erg spannend en zenuwslopend is geweest, vooral bij de ICSI omdat het bij ons dus niet 'vanzelfsprekend' was dat er uberhaupt bevruchtingen zouden zijn. Die wachtdagen vond ik best zwaar en de wachtweken natuurlijk ook. Dus alles bij elkaar vind ik IVF/ICSI lichamelijk echt meevallen, maar geestelijk gewoon erg spannend en zenewuslopend. En dan vooral de wachtperiode na de punctie. Maar ik kan nu volmondig zeggen dat het het waard was, en dat ik blij ben dat we ervoor gegaan zijn.