Ook voor collectanten doe ik gewoon open en zeg netjes nee doe ik niet aan mee. Anders blijven onze hondjes blaffen heb ik geen zin in. Of het ik heb de bel uitstaan.
In het donker over straat is hier alles behalve fijn. Mijn partner heeft een jaar in het zhuis gelegen en die ligt op nou laat ik zeggen 10 min fiets afstand. Parkeren is een euro per kwartier dus op een gegeven moment toch de fiets gepakt. 2x ben in bijna de bosjes in getrokken dus nee dat wordt 'm ook niet. Denk dat het idd ook een aan de woonplaats kan liggen.
Tot 22.00 uur. Aangezien onze pakketbezorger 9 vd 10 keer pas om half 10 's avonds langskomt zou ik anders iedere keer de pakketjes mislopen... Overigens wonen wij vrij 'beschermd', appartement met een grote binnengang, geen achterdeur / portiek, geen ramen waardoor ze naar binnen kunnen kijken vanaf de voorkant, klein spiekgaatje in de voordeur dus ik kan wel zien wie er staat, en als ik het niet vertrouw roep ik even door de deur heen... Maar goed, ben ook totaal niet bang in het donker, loop gerust midden in de nacht met de honden door het bos hier.
Tot een uur of 9 zonder te kijken. Na 9 uur kijk ik eerst uit het raam. Ik ben vreselijk bang in het donker dus dat weegt wel mee.. Honden uitlaten doe ik savonds ook niet, dan gaan ze de tuin in, kunnen ze mooi rennen gek doen springen wat ze maar willen
Ik doe altijd wel open, met of zonder man, kids thuis...maakt niet uit. Ben niet bang aangelegd ofzo. Soms kijk ik eerst door het raampje naast de deur.
Ik ga eigenlijk altijd wel kijken. Nu hebben we genoeg ramen rondom onze voordeur, dus kan eerst zien wie er staat. Twee weken geleden werd er om 23.00 uur nog aangebeld, toen zei ik wel tegen mijn man " welke debiel belt er zo laat nog aan" haha, maar bleek de overbuurjongen te zijn die even heel lief kwam melden dat onze autolampen nog branden.
Ik kan door de voorruit zien wie aan de deur staat. (De hal ligt haaks aan de woning, waardoor ik als ik uit het raam naar rechts kijk ik mijn eigen voordeur zie) Ik kijk dus altijd uit het raam wie er aan de deur staat. Als ik het niet vertrouw dan doe ik niet open of dan vraag ik boven aan het raam wat ze komen doen.
hoi paige ik doe helemaal de deur niet open savonds. ik kijk door de brievenbus,beetje bang aangelegd.
Altijd eigenlijk. Word soms wel pissig als het weer iemand is die iets verkoopt terwijl ik een sticker op de deur heb. En waardevolle dingen hebben we niet in huis dus ben ook niet bang dat ze iets zullen jatten
Ik doe altijd wel open, ben er niet zo bang voor. Als ze willen komen ze hoe dan ook wel binnen. Er is een keer bij ons ingebroken terwijl boven en onder op de deur de knip dicht zat en de deur met de sleutel dicht gedraaid was.. en toen lagen wij boven die deur lekker te slapen, niks gehoord! Hoe eng/stom het ook is, als iemand kwaad wil doen kan je er weinig tegen doen.
Nu idd tot t donker is. In de winter na 7 uur niet meer. Als vriend late dienst heeft. Anders lopen we meestal samen naar de gang
Na 9u vraag ik door de deur wie er staat. Nogal een sneu deurtje Maar ik doe niet gelijk open. Dit om waar we wonen, zoveel ellende gezien en zoveel malloten. Sowieso moeten ze eerst beneden aanbellen, en dat gebeurt dus nooit laat, dus als er iemand bij de deur boven staat is het of een van de buren, of een verkoper (voor wie my gypsy wedding kent, zij dus, verkopen echt vanalles of komen om spullen vragen, melk enzo), of het is de tv meneer, die komt checken of je je bewijs in huis hebt. Bang ben ik niet, maar ik kan geen kant op en wil wel mijn ventje beschermen
Wij hebben een heel klein raampje waardoor je kunt zien wie er voor de deur staat, maar het gebeurt maar zelden dat er iemand onverwacht voor de deur staat. Als ik alleen ben doe ik 's avonds echt niet open als ik niet weet wie het is, ga dan ook niet even door het raampje kijken. Je weet maar nooit!
Ik doe gewoon altijd de deur open. Ik ben niet bang aangelegd, weet dat er in dit huis echt helemaal niets te halen valt (ik zou zelfs mee zoeken naar geld, in geval van inbrekers!) en ik heb een vent op de achtergrond (die gevaarlijk lijkt, maar eigenlijk een bangerd is), en ik heb 3 waakkatten (die serieus gevaarlijk kunnen zijn). De kater stelt zich breed op achter mij wanneer hij mannenstemmen hoort; mijn vriend ligt dan helemaal in een deuk. De kat denkt ineens dat hij 3 meter breed is ofzo en heeft een attitude van 'ja wat moet je? Kan ik je helpen? KGGGRRRR' en gebruikt zijn klauwen. De oudste poes heeft een 'death stare' en bijt gerust vanuit het niets in de schedel van een mogelijke aanvaller (doet ze vaker in een stoeipartij tussen VL en mij), en poes 2 gooit zich ongeacht wat altijd voor je voeten. Heel veel mensen hebben een herdershond voor het veiligheidsgevoel; maar dan hebben ze mijn diertjes nog niet in actie gezien. En voor de rest ben ik ook big and evil en weet ik wel wat te doen in geval van nood. Dus zelfs midden in de nacht zou ik open doen. Ik heb echter wel stickers op de deur. Collectanten/verkopers zijn niet welkom, jehova's ook niet, aan de deur wordt niet gekocht, nee/nee stickers, reclame niet welkom en antiverkoop/colportage etc. en nóg staan ze met die stomme onzin geregeld aan de deur. En dan bedoel ik niet slechts de Hartstichting, maar ook het astmafonds, COPD, zieligekindjesuitafrika, reumafonds, helpmijngroteteendoetpijnfonds, arme kindjes van jantje beton, of men God mag komen brengen, het lilianefonds, het lianenfonds, het indianenfonds of God mag weten wat voor fonds en dan vraag ik mezelf wel af waar je mee bezig bent - en waarom je perse mijn bloeddruk wilt laten stijgen. Soms zeg ik ook gewoon niets. Dan doe ik de deur open en dan zie ik daar zo'n vrouwtje van 30-40 jaar staan in de regen met een collectebus en haar allerliefste glimlach - die ondanks de VIJF extreem duidelijke STICKERS op de deur, brievenbus, houtwerk etc. - toch aanbelt, en dan gooi ik zonder iets te zeggen de deur gewoon dicht (de gezichtsuitdrukking vol verwarring is ultiem grappig ). Ik vind dat vervelend. Je wilt hoe dan ook bewust mijn tijd verdoen, dus bepaal ik ook hoe ik daarop reageer Het is op het risico van de aanbeller, zeg ik altijd maar.