Wat ik hier vooral zo treurig aan vind, is dat het gewoon niet waar is. Of in ieder geval, het is maar een deel van het verhaal. Er is geen enkel land ter wereld waar adoptie zo verschrikkelijk moeilijk is als Nederland. Geen enkel land waar de procedures zo duur en zo tijdrovend zijn. En ondertussen zijn er overal ter wereld kinderen die opgroeien in weeshuizen. Mijn zusje heeft in weeshuizen in de Philippijnen en Sri Lanka gewerkt, en zij zag bijna dagelijks pasgeboren kinderen binnenkomen die door hun ouders werden afgestaan omdat ze simpelweg te arm waren om voor een kind te zorgen. Gezonde baby's, die een prima toekomst tegemoet zouden gaan wanneer ze zo snel mogelijk in een liefdevol gezin opgenomen zouden worden. Maar nee, door de extreme regelzucht van de Nederlandse adoptie-autoriteit gaan daar maanden, soms zelf jaren overheen. Gek hè, dat die kinderen dan hechtingsproblemen gaan vertonen? Echt, ik kan me hier zo kwaad over maken! Ik weet zeker dat er honderden gezinnen in Nederland zijn die deze weesjes een liefdevol, warm en veilig thuis kunnen bieden, maar als je ziet wat je er allemaal voor moet doen, dan zou de liefde al bijna van tevoren overgaan. En dan zeggen dat er steeds minder landen zijn die kinderen aanbieden? My ass! De onmogelijkheid zit 'm in Nederland. Kom op Belle, doe rustig! Nee, dit raakt me echt. Ik vind het, net als Hope, onbegrijpelijk dat de meest onverantwoordelijke mafkezen het ene na het andere kind kunnen maken, terwijl je als een halve crimineel wordt benaderd wanneer je (ten einde raad of uit ideologische overwegingen) een kind dat er toch al is een beter leven wilt bieden. Echt onbegrijpelijk.
Helemaal mee eens, hoewel ik wel kan begrijpen waar die regelzucht van de nederlandse regering vandaan komt ... het (proberen) te voorkomen van handel in kinderen. Hoewel dat vrij dicht bij huis ook schijnt voor tekomen Dus de reden komt vanuit een goede gedachte, alleen kan de regering hier ontzettend doorslaan. Anyhow ... on topic ... ik vind het een goede vraag, waar ik momenteel een beetje mee worstel, aangezien ik binnenkort de IUI inga. Ik heb altijd geroepen ... "als het niet natuurlijk kan, dan niet!". En zie waar ik nu in ben beland. Als ik voor mezelf spreek, merk ik dat die grens steeds verder verschuift naarmate je verder in de MMM loopt. Dus ik kan niet zeggen, als het via IUI niet lukt, dan stoppen wel. Tegen die tijd zal mijn grens wel opnieuw zijn opgerekt en gaan we ongetwijfeld verder. Dus voor nu kan ik zeggen ... all the way. Ik wil tenminste alles geprobeerd hebben. Misschien dat een KID ik misschien goed zal moeten nadenken, en vooral met hubbie goed moeten overleggen, maar ik zal nu niet zeggen NOOIT.
Hoe ver wij zouden gaan... nu zou ik zeggen, tot het einde... de wens is zo ontzettend groot. Verder sluit ik me graag bij de mening van Hope en Belle aan.
Hahaha ja maar ik doelde op de laatste zin die ik had gequote En om op tot het uiterste door te willen gaan om niet kinderloos te blijven gaat voor mij niet op, want ik ben gezegend met een dochter. En ik hoop dat er voor iedereen dat moment komt om mama te mogen worden, want dat is toch wel het mooiste wat er is!
Tot we te horen krijgen: mevrouw, mijnheer we kunnen echt nu niets meer voor jullie doen. We hebben ondertussen de gekste capriolen uitgehaald en er gaan meer volgen. Wat we dus absoluut niet zullen doen is KID, maar daaromheen willen we zover gaan als nodig is. Eiceldonatie zou ik zelf wel doen, maar mijn man denk ik niet. Wij doen nu IVF.
Als de IUI bij ons niets word gaan we wel door voor IVF. Daarna houd het gewoon op. Wij willen niet adopteren, en donoren zijn bij ons niet aan de orde. Ik heb me er bij neergelegd dat het er misschien niet inzit. Dat zou vreselijk zijn, maar ik denk dat er toch wel een mooi leven kan zijn zonder kinderen, ook al zal dat altijd een gemis zijn.
Adoptie zouden we ook wel willen maar dat valt al wegens 2 redenen: 1. Mijn man heeft epilepsie en als je chronisch ziek bent val je al af. 2.Hij wordt volgende maand 44 en ik de maand erna 37, dus dat is wat hem betreft al niet mogelijk.
er mag maar 40 jaar tussen kind en adoptieouder zitten dus heb je dan idd alleen kans op ouder kindje
Een ouder kindje kan wel geloof ik of een special needs kindje. Dus bijv. een kindje met hiv of een handicap. Ik zou dat wel willen, maar mijn man vindt dat te zwaar.
idd helemaal tot het einde, ik doe nu ivf met eiceldonatie. het is een grote wens waar ik alles voor over heb. en over je 2e vraag maak ik me niet druk, nooit over nagedacht zelfs. er zijn sinds de allereerste ivf baby geboren is heel veel ivf baby's geboren. 1 op de 5 a 6 stellen hebben vruchtbaarheids problemen, en dat is best veel. ik denk dat je als je er voor staat, je steeds je grenzen verlegd. als je voor het eerst ivf te horen krijg moet je wel even slikken, maar heb nooit zoiets gehad van daar begin ik niet aan. wij proberen dus alles voor ons kindje.
Grenzen worden verlegd. Respect voor een ieder die hierin een keus moet maken en wat de keus dan mag zijn. x M
Niks is inderdaad grensverleggender dan de MMM. Een echt antwoord kan je dus vooraf moeilijk geven (uitzonderingen daargelaten). Wij hadden geen idee tot hoever we zouden gaan...we hebben het op ons af laten komen. Het werd ICSI (7x) en ik had het nog wel vaker gedaan (denk ik). Over het gebruik van een donor..ik stond daar wel open voor..maar heb nooit een beslissing hoeven nemen. Ik ga dus ook niet suggereren of we het gebruik van een donor zouden hebben doorgezet. Dit geldt ook voor adoptie. Dit is ontzettend pittig..er zijn genoeg stellen die tijdens de VIA cursus afhaken.. Je adopteerd immers niet "zomaar" een kindje. Risico's en ICSI: Als ik hier aan had getwijfeld..was ik er nooit aan begonnen. We hebben veel gesprekken gehad en zijn vooraf (voor mijn gevoel uiteraard) goed voorgelicht door de artsen. Van angst is hier dus absoluut geen spraken. Elmo
Daarom was ik dus zo bang om te reageren hè... Ik wist op voorhand al dat er zo'n reacties zouden komen... Er werd gevraagd hoever zou JIJ gaan in de MMM en daar heb ik op geantwoord, ik heb niet gezegd hoever ik vind dat anderen kunnen gaan. Wat die adoptieprocedure betreft, in België duurt de héle adoptieprocedure gemiddeld 1.5 tot 3 jaar... Groot verschil tegenover in NL blijkbaar, amai! Ik vind het in België best wel meevallen...
IVF baby's; op 26 juli 1978 is de 1e IVF baby ter wereld geboren; Louise Brown. Wij hebben het toevallig over haar gehad met een fert arts, en hij wist ons te vertellen dat de circkel inmiddels rond was. Louise is inmiddels zelf moeder geworden, zonder MMM
Ik begin binnenkort met mijn eerste IUI behandeling en hier kijk ik letterlijk met smart naar uit. Mijn kinderwens kan ik niet onder de bank schuiven omdat het er 'spontaan' niet in zit. Als blijkt dat IUI ook niet werkt ga ik weer een stap verder en weer totdat ik erachter kom dat moeder worden er voor mij niet in zit en dan geef ik het op. 2 jaar geleden zou ik heel sceptich zijn over behandeling in het ziekenhuis maar je weet inderdaad pas wat je zou doen in een bepaalde situatie als je er echt in zit. Ik vind het zowizo heel erg knap van mensen die NIET voor behandeling kiezen. Dit lijkt me net zo moeilijk. Grt Vanilia
Wij willen ook doorgaan tot het niet meer kan. We hebben nu nog 3 iui's en daarna zou het Ivf worden zei de arts. Ik wil dan ook zeker voor de Ivf gaan de wens is gewoon veel te groot om te stoppen. Ik heb wel altijd gezegd dat ik niet wil met donoren of adoptie.
Je blijft inderdaad je grenzen verleggen. Toen ik stopte met de pil, heb ik er geen seconde bijstilgestaan dat we misschien weleens niet zwanger zouden kunnen worden... Nu zitten we sinds november in een sneltrein, en weten we al vanaf begin af aan dat de enige mogelijkheid om zwanger te kunnen worden waarschijnlijk KID (met donorzaad) zou zijn. Onze kinderwens is erg groot, en we hebben hier vanaf het begin af aan erg goed over gepraat. Dus voor ons is er geen twijfel mogelijk... Ik denk wel dat je ook tijdens de behandelingen je grenzen gaat verleggen. Ik kan me voorstellen dat je in het begin zegt "tot hier en niet verder", maar wat, als je op het punt "hier" bent, je bent nog niet zwanger, en de wens is zo ontzettend groot?
Ik vond de afweging 'krijg ik later geen spijt dat ik het niet gedaan heb' heel belangrijk. Als we het niet proberen terwijl we niet weten wat de effecten op mij/ons zijn, krijgen we dan niet over een jaar spijt dat we het niet toch geprobeerd hebben.
Ik denk vaak na over het onderwerp van dit topic. Het klopt dat er veel kinderen geboren worden door middel van IVF of ICSI maar percentueel zijn er bij deze kinderen meer kinderen met ontwikkelingsachterstanden. Is dat het waard om je grote wens niet uit te laten komen? Het is zo'n moeilijke vraag! Uiteraard kan iedereen hier alleen over zijn/haar eigen gevoel en mening praten, dus ik respecteer iedere keuze en beslissing! Ik weet nu nog niet tot hoe ver wij zouden gaan. Ik denk ook dat de MMM grensverleggend werkt. De wens is gewoon zo groot. Zelf ben ik van mening dat iedereen die aan kinderen gaat beginnen moet beseffen dat het ook een kind met een beperking kan worden. Met of zonder MMM, er is bij iedereen een kans dat jij het treft.