Normaal kan ik er redelijk nuchter onder blijven, maar dit weekend werd het me toch weer eventjes iets teveel... Ik heb het gevoel dat mensen denken dat ik, nu tijdens mijn zwangerschap, niet meer voor mezelf kan denken en daar word ik zooooo moe van... :x Neem van het weekend. Moesten vrijdag naar een verjaardag van een vriend (net als wij eind 20). Het was super lekker weer en binnen zat familie (die ik niet ken) en buiten stonden sta-tafels. Dus wij lekker naar buiten om daar te keuvelen en te doen. Ik was er nog geen 5 minuten of er kwam al iemand met een kruk naar buiten 'want ik was zwanger en ik kon echt niet de hele avond staan'. Ook vroegen mensen wel of het allemaal wel ging zo'n verjaardag, want ik ben tenslotte zwanger.... HALLO!!! Ik ben niet invalide!! Ik heb een superzwangerschap tot nu toe en kan nog vanalles (zeker een paar uurtjes staan in de tuin en ZELF op zoek gaan naar een stoel of kruk als ik het staan zat ben)!! En ik word ook heel moe van mensen die vinden dat ik per acuut moet stoppen met sporten. Dat doe ik nog 1 keer per week en ik vind het heerlijk en de baby ook, die is altijd lekker actief daarna. Mensen dringen me echt hun mening op en vinden dat ik toch echt moet ophouden met sporten en als het effe kan ook met fietsen, want dat kan toch niet als je zwanger bent... En dan heb ik het nog niet eens over de meningen die ik krijg als ik vertel dat we binnenkort samen de kinderkamer willen gaan aanpakken. Mensen vinden dan ook dat ik maar een weekendje weg moet gaan 'om te rusten' en mijn vent de boel op moet laten knappen. Echt serieus, doe eens normaal mensen!! Dat ik niet het hele weekend moet gaan schilderen snap ik, maar er zijn zat andere dingen te doen hoor! En het kamertje samen doen vind ik er ook gewoon bijhoren, omdat het nog altijd ONS kindje is. Maar ook dat is schijnbaar een vreemde houding.... Ik vind het echt belachelijk en voel me af en toe echt behandeld alsof ik invalide en debiel ben... Ik probeer altijd maar vriendelijk te blijven en uit te leggen dat het allemaal zo erg niet is, maar het kost me steeds meer moeite op deze manier! Zo, nu heb ik het eventjes van me af kunnen schrijven!!!
pfff... vermoeiend. als ze nu al zo doen met pas 19 weken, ben ik bang voor je hoe het gaat als je tegen het einde loopt. ik vind de dingen die je doet doodnormaal. stoppen met fietsen is al helemaal onzin. waarom zou dat niet meer mogen?!
Geen idee waarom dat niet meer zou mogen... en inderdaad, ik vraag me ook af hoe dat gaat als ik de 30+ weken ga naderen... Dan mag ik zeker alleen nog maar in een stoel zitten en commanderen, hahahaha!!
Ik ken het probleem, vanaf dat mensen wisten dat ik zwanger was werd ik al gedwongen om te gaan zitten en mocht ik nog geen plastik stoel oppakken, heel irritant! Hier is het helaas niet beter geworden, hoop van jou dat mensen er wel snel mee ophouden. Nog vervelender vind ik de mensen die continu (zonder te vragen!) aan mijn buik zitten, als het nou nog goede vrienden waren...
HERKENBAAR!!nog zoiets we hebben kermis in het dorp net lekker op t terras en we hadden met paar meiden zin in een oliebol dus gehaald!!en iedereen zegt tegen mij "zou je dat nou wel doen???"kheb wel een dikke buik maar verder ben ik echt niet veel aangekomen!!!10 kilo nu....met olifanten pootjes van het vocht grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr net of ik nu niks meer mag eten niet leuk dus!!mensen denken dat ze het nu voor jou kunnen vertellen!!.....
Jee zeg en dat al met 20 weken... lief bedoeld maar wel hardstikke irritant natuurlijk. Ik heb vorige week het omgekeerde ervaren, wat ook erg lomp was. Ik zat op een feestje bij iemand thuis en daar hadden we het net over mijn zwangerschap gehad. Een van de gasten ging rond met drankjes, eerst bier toen wijn. En maar 'verbaasd' zijn dat ik niet drink. Hij scheen het normaal te vinden dat je best wel 'een glaasje' kan drinken tijdens de zwangerschap. Ik moest me gewoon verdedigen, echt niet normaal.
Oh Heeeeeeel herkenbaar!! Ik heb een paar keer tegen mensen gezegd: Ik ben alleen zwanger hoor niet ziek of enorm zwak! Als ik wil zitten dan bepaal ik dit zelf wel.....grommmm! Vanaf dat moment laten ze me aardig met rust! Ik kreeg op merkingen van: -ga jij met de trap?? je bent toch zwanger?? - zou je dat wel doen?? je bent toch zwanger? - laat mij maar want jij bent zwanger enzenz Ik kan een boek vol krijgen met opmerkingen die me de strot uit komen
Oh meid dat word alleen nog maar erger hahahaha. Ik zeg het nu dus ook gewoon, ik ben zwanger en als ik last van iets krijg of ik trek het niet dan hoor je me wel. Zo niet laat me dan gewoon. Lang zitten is gewoon nu geen pretje voor mijn rug. Zit je op verjaardag en dan vraagt de een na de ander "ga anders op een tuinstoel zitten" Bij de 5e keer was ik het zooooo zat maar ja ik zat bij opa en ma van vriendlief en dan ben je iets voorzichtiger hahahaha
mmmm dat herken ik ja.. Als we ergens heen gaan, MOET ik zitten, staan blijven is not done ik mag geen boodschappen voor 1dag in huis halen.. Een hele krat vol boodschappen gaat niet zo makkelijk, maar een pack crackers en wat vlees lukt me nog prima... Volgens mij moeten wij zwangere vrouwen, maar in een hokje gaan zitten niksen,grrrrr om gek van te worden...
Hier gelukkig geen last van gehad. Met 36 weken was ik nog op een trapje in huis aan het schilderen en iedereen vond het wel normaal geloof ik . Ook deed ik tot een week of 36 op zaterdagochtend de wekelijkse boodschappen, alleen ben ik op een gegeven moment gestopt met de kratjes en ben shoppers gaan gebruiken, want die kon ik tenminste nog wel tillen met mijn buik. Als je zwanger bent ben je inderdaad niet invalide en mocht je iets niet meer kunnen dan kan je dat toch gewoon aangeven? Een beetje vriendelijkheid kan geen kwaad (bv. met 25 weken dozen sjouwen op je werk en iemand die vraagt of het wel gaat: ja hoor, prima!), maar overdrijven is juist irritant!
@Snoopy: Ja er zijn ook echt momenten dat ik wel hulp nodig heb hoor. Zo heb ik hele erge maag problemen en BI en hierdoor mag ik niet meer voorover bukken. Door mn benen bukken gaat niet omdat ik MS heb en mn benen zijn heel erg aangetast..... Dus als ik wat op de grond laat vallen heb ik echt wel hulp nodig Laatst heeft er een hele dag een sok in de woonkamer geleden om dat dit uit de wasmand gevallen was..........hihi Maar traplopen en staan gaat nog prima en de hond uit laten gaat ook nog heel goed. Ik word echt het meeste boos om mensen die betuttelen en doen als of je helemaal niks meer kan en ik kan juist heel erg veel en daar ben ik echt super trots op
ach af en toe hulp is ook niet erg maar dat gebemoei van sommige mensen hahahaha. Mijn mannetje gaat sinds 5 jaar mee boodschappen doen omdat ik het niet meer kan tillen. Als ik iets laat vallen en ik heb een dag dat het niet zo lekker wil dan pakt hij het voor me op als hij thuis is. Maar ja zit ik een spelletje te kaarten en krijg ik last van mijn rug dan heeft het geen zin om 10 keer te vragen of ik een kussen wil of een andere stoel. Nee speel nou maar gewoon verder ik kan er toch niets aan veranderen. Een massage van vriendlief zou wel fijn zijn maar dat zit er dan net weer niet in hahahaha
Mensen denken het altijd beter te weten , wat ook wel weer zo is dat ze het goed bedoelen want als het andersom is zou je het ook niet leuk vinden toch? Maar sommige dingen die je opnoemt vind ik ook wel een beetje irritant. Ik ben ook over 2 weken van plan om lekker samen met mijn vriend en schoonvader de babykamer op te kanppen heb er zin in en je kan dan ook best zelf je grenzen aangeven toch. Geniet van je zwangerschap en veel plezier met het opknappen van de babykamer
Jezus, wat voor mensen heb je om je heen? Ik was heel mijn zwangerschap zeer actief, ben pas met 42 weken bevallen. En iedereen juichte dit alleen maar toe. Ze vonden het fantastisch dat ik van alles deed en natuurlijk werd ook aan me gevraagd of ik niet wilde zitten, maar dat zou ik ook doen bij een zwangere. Maar verder vroegen mensen tot het einde aan mij of ik mee ging naar een evenement in de stad of shoppen of 's avonds wat drinken. De eerste 25 weken deden mensen niet eens anders tegen mij. Pas toen ik een flinke buik kreeg werden ze iets voorzichtiger, maar dat was minimaal. Ik kan mij voorstellen dat je er knettergek van wordt. Je bent zwanger en geen invalide, zeg.
Tsja, ik herken beide kanten wel. De bemoeienis van mensen of ik inderdaad nog wle moet sporten en of ik daar neit beter mee kan stoppen. Of keihard dat ik allang had moeten stoppen, vanaf dat ik wist dat ik zwanger was.... (mijn sport is paardrijden trouwens, op mijn eigen lieve superbetrouwbare paardje...) Dus nee, daar ga ik gewoon mee door tot mijn lijf in de weg gaat zitten of aangeeft dat het genoeg is geweest. Aan de andere kant vond ik het wel bijvoorbeeld een tikje vreemd dat van het weekend op een feestje bekend was dat ik en nog een kennisje daar zwanger zijn en dat ik op dit moment wel wat last heb van de bandjes en al. Wij kwamen vrij laat op het feestje en alle zitplaatsen waren bezet (ook verschillende door kindjes onder de 10 jaar). Ben een tijd lang blijven staan tot het niet meer ging en toen ben ik van ellende maar op de grond gaan zitten....niemand die dan even wil staan zodat je even kunt zitten op een gewone stoel of geen ouders die hun kinderen vragen plaats te maken. Moet zeggen dat me dat ook wel stoorde. Maar verder ben ik alleen maar zwanger en niet gehandicapt en doe ik eigenlijk alles nog wat ik voor de zwangerschap ook deed en ga daar voorlopig ook lekker mee door!
Ik vind dat je dan gewoon moet vragen of je even op een stoel mag zitten. Ik zat met 30 weken ook nog gerust op de grond, ging prima, mensen kunnen nu eenmaal niet aan je zien of je het nog trekt of niet, gewoon je mond opentrekken dus! Zeker als je nog niet zo'n heel dikke buik hebt denken mensen sowieso dat het wel gaat.
In engeland (tenminste het deel waar mijn schoonzusje woont) is dat het officiele advies na 4a5 maanden het wordt daar vergeleken met paardrijden...maar ik sta echt te kijken hoe bij sommige gereageerd wordt!! Bij mij wordt er helemaal niets gezegd!!
hahaha, hoe herkenbaar!!! Ik fiets ook nog elke dag een half uur heen en weer terug naar mijn werk en dat gaat nog prima... Ik heb ook nog tot 26 weken gesport, toen ging ik op vakantie en daarna wil het niet meer zo echt, dus nu zwem ik vooral. En als ik me irriteer aan de opmerkingen van anderen zeg ik standaard: Ik ben wel zwanger, maar niet gehandicapt, dan houd iedereen zijn mond wel. Gelukkig is iedereen over het algemeen erg lief voor me.
ik geef je groot gelijk hoor ! je bent tenslotte alleen maar zwanger en geen invalide .. vind trouwens dat je je goed houd ik had volgens mij allang mijn mond open getrokken
Ik vind het ook wel 2 kanten hebben, ze bedoelen het goed en dat is 'de ellende' ervan maar ik word er inderdaad ook weleens gek van als er voor de zoveelste keer word gevraagd of het wel gaat. Ik zeg ook weleens dat ik zwanger ben en geen invalide en daar reageren ze dan gelukkig dan ook wel goed op.