Hallo, vijf maanden geleden ben ik bevallen van een schitterende dochter, ze is helemaal gezond en gelukkig! Mijn man is een lieve man en vader, we hebben beiden een goede baan, zitten financieel in een goede situatie en lijken vanaf buiten een perfect happy gezinnetje.. echter zit ik met een probleem, ik heb vroeger een hele nare jeugd gehad waardoor ik eigenlijk nooit (op mijn man na) met iemand iets intiems heb gehad. ik heb met mijn man sinds ik 24 ben (ben nu 29). Ik was helemaal in de wolken, en na 3 jaar samen gingen we trouwen, en nu hebben we een kleine.. maar toch knaagt er iets aan me, ik heb het gevoel dat ik een hoop gemist heb in mijn leven door mijn geschiedenis, en dat ik nu op de fast forward knop heb gedrukt om een gezinnetje te maken die ik zelf als kind niet had. De relatie van mijn man en mij verslechterde aanzienlijk toen ik zwanger was, hij vond mij niet aantrekkelijk door mijn zwangerschap en gaf me ook emotioneel niet wat ik nodig had. een goede vriend van mij gaf dit wel, en liet me weer aantrekkelijk voelen door wat te flirten met me, er is niets gebeurd maar mijn man is er wel achter gekomen en vertrouwd me sindsdien niet meer, hij controleert mijn Facebook, telefoon, email.. het is heel frustrerend want ik heb geen gevoel van privacy meer. Ik heb toentertijd wel een gesprek met hem proberen aan te gaan om te laten weten dat ik mezelf niet geliefd voelde maar hier wou hij toen niets van weten. hij was aardig geschrokken van mijn geflirt met die vriend en gaf aan dat hij niet verwacht had dat ik dit ooit zou doen gezien mijn verleden... echter was ik er achter gekomen dat mijn man porno kijkt op de computer, wat voor mij prima is, echter is het niet ok dat hij dat doet en mij geen aandacht geeft, en ook nog eens mij niet "vertrouwd" omdat ik vervolgens ga flirten met iemand anders. ik voel me heel erg schuldig omdat ik eigenlijk niets te klagen zou mogen hebben, en ik absoluut niet wil dat we gaan scheiden, met name vanwege mijn dochter. We hebben geen ruzie ofzo, maar het is allemaal heel..nep... we lachen en doen gezellig als ze er bij is, maar eenmaal alleen gaat hij computeren en ik ga lezen.. ik merk dat als ik buitenshuis ben, op werk ofzo dat ik een stuk vrolijker ben.. al weet ik niet of dat een masker is of dat ik ook echt vrolijker ben. we hebben geprobeerd om dingen samen te doen, met zijn 2tjes maar er zit voor mij niet zo veel meer in qua gevoel, natuurlijk houd ik van hem.. maar het begint langzaam een beetje op kamergenootjes te lijken ipv man en vrouw. . ik weet ook dat hij van mij houd, maar we hebben allebij geen ervaring met een echte relatie, hij had eens in de zoveel tijd een scharrel en ik was gefocussed op werk en me eigen mentale situatie. heel verhaal, kortom.. ik weet niet zo goed of deze situatie normaal is, wat ik kan doen om hem mij weer te laten vertrouwen en hoe ik dit "lege"gevoel kan kwijt raken zonder mijn gezinnetje ook kwijt te raken. Binnenkort komt een therapeut langs om hier over te praten, hij staat hier zeker open voor maar heeft vooral angst dat eruit gaat komen dat het beste is om uit elkaar te gaan. alvast bedankt voor het lezen, en voor jullie advies...
ik heb hier (gelukkig) geen ervaring mee, maar wat ik van andere gehoord (of gelezen) heb is dat een therapeut niet snel zal adviseren om uit elkaar te gaan. je moet niet verwachten dat het na 1 sessie allemaal weer goed is, dat heeft tijd nodig. als jullie allebei je best ervoor willen doen kan het best lukken en allemaal weer goed komen. mijn man en ik hebben (helaas) na de geboorte van onze kinderen ook dipjes gehad. gelukkig niet zoals bij jullie, maar wel dat we elkaar weer even terug moesten vinden. bij ons werkt het juist goed om dingen samen te doen. een relatie en een gezin is hard werken en als je relatie niet zo lekker loopt is het extra hard werken. ik hoop voor je dat het vertrouwen van je man weer terug komt dat is toch wel de basis voor een goede relatie (vind ik). van daar uit kan je de rest dan weer gaan opbouwen. wees eerlijk over je gevoel zonder dat je je man dingen gaat verwijten (natuurlijk verwijt je hem dingen maar je moet hem niet beschuldigen zeg maar). Heel veel succes met het terug vinden van jullie liefde.
Dit gebeurt wel vaker met een man en vrouw ( of partners) als er net een kindje is... Zoveel veranderingen...hormonen, kindje, van alles Ik hoor dit namelijk heel vaak met een jong gezin en vaak bij een eerste kindje. Zelf geen ervaring mee maar wel bij een vriendin. Dat is weer helemaal goed gekomen en ze hebben nu inmiddels 3 kinderen. Zij zijn heel actief weer partners van elkaar gaan worden en niet alleen maar papa en mama... Probeer weer tot elkaar te komen.
Hier waren de eerste 8 maanden dramatisch. Een kind krijgen is de ultieme relatietest, bij ons dan in ieder geval. Zeker omdat wij na 1 maand relatie in verwachting waren. We hingen aan een zijde draadje maar nu langzamerhand gaat t een stuk beter. Geef t dus niet te snel op! Jullie hebben pas net een baby. Al die gebroken gezinnen tegenwoordig is ook niks..
Geef jullie tijd. De therapeut is al een hele goede stap. Echt een kindje veranderd je hele relatie en je hebt weer tijd nodig om elkaar te vinden.
Helaas heb ik ook in een soortgelijke situatie gezeten toen ik net bevallen was. We moesten onze draai vinden in deze nieuwe situatie..we waren gelukkig omdat we een gezinnetje vormden, maar ook weer niet, door allemaal dingen die tijdens de zwangerschap gebeurd waren. Naar mijn mening hadden we tijd en energie erin moeten steken, om daar uit te komen. Mijn toenmalige vriend wilde van vandaag op morgen verandering zien, maar dat lukte niet. Toen heeft hij de relatie verbroken en dus de keuze voor mij en onze zoon gemaakt. Ik zou in zo'n situatie altijd ervoor vechten: Jullie zijn niet voor niks aan kinderen begonnen, dus dan moet het goed hebben gezeten. En een zwangerschap brengt veel hormonen, stress e.d. met zich mee voor zowel de vrouw als de man.. geef het even de tijd