Op de wc poepen durft ze niet, want ze is bang dat de poepjes 'echt' zijn en bewegen in het water. Wat ik ook zeg, ik kan haar niet overtuigen. Voor nu prima, ze krijgt een luier als ze moet poepen en ik maak het gewoon schoon. Liever dit, dan niet poepen en rondlopen met buikpijn. Komt vanzelf wel een keer goed, en anders is er de pipo-polie in het ziekenhuis. Maar bijvoorbeeld gisteren: een pleister op haar knie want ze was gevallen op het schoolplein. Maar no way dat iemand aan die pleister mag komen! Ernaar kijken mag al niet . Onder de douche hysterisch, want stel je voor dat de pleister nat wordt of eraf valt. Uiteindelijk maar een doek eromheen gebonden, zodat ik haar toch kon douchen. Wederom, ik kan zeggen wat ik wil, maar het verandert niets aan haar angst. En vanochtend... ik wilde graag haar plasje opvangen omdat ze vaak klaagt over buikpijn. Voordat onze huisarts op vakantie gaat, wil ik graag haar urine een keer laten checken. Maar ze raakte volledig in paniek. Plassen in een beker durfde ze echt niet! Ik probeerde er nog een spelletje van te maken, maar de angst overheerst dan echt op zo'n moment. Het is dus ook niet gelukt... Ik merk dat ik er moeilijk mee om kan gaan... Om in zo'n hysterische bui (in mijn ogen om niks...) rustig te blijven. Onze oudste dochter is het tegenovergestelde. Doet alles, vindt niets (ogenschijnlijk) eng, en we kunnen haar altijd overtuigen van dingen. Nu is ze bijna 7, maar ook toen ze een kleuter was. Zijn dit soort angsten normaal? Gaan ze ook over op een gegeven moment?
Het is lastig zeggen of dit normaal is. Zoals je het omschrijft klinkt het niet gek, maar ik ben er niet bij. Mijn dicht heeft ook vsn dat soort dingen, ik zie het niet als iets geks maar meer als kleuter gedrag. Heeft ze er in het dagelijks leven last van?
Tja, zij zelf in het dagelijkse leven nog niet denk ik... Misschien maken wij er een probleem van. Maar ik zou toch heel graag haar urine willen laten checken . Hoe krijg ik dat voor elkaar? Of als we toch ooit naar de huisarts moeten.... ze schrikt al van het woord 'dokter' alleen al. Komt denk ik ook van die (ooit stomme) filmpjes op Youtube . Ik vraag me af of ze over dit soort angsten heen groeit als de kleuterfase voorbij is?
Of ze over dit soort angsten heen groeit is afwachten, dat weet niemand van te voren. Wel kun je haar zo goed mogelijk begeleiden om ervoor te zorgen dat de angsten minder wordt. Met betrekking tot poepen op de wc zou je een luier in de wc kunnen leggen zodat ze daar op gaat poepen, ook eerst met een luier om op de wc poepen kan helpen bij de eerste stap zetten. Wat misschien ook kan helpen is een monsterspray/poepjesspray zoals dit; https://www.pinterest.com/pin/721490802783871354/ Urine opvangen vinden veel kinderen spannend, ze hebben geen idee wat je daar allemaal onder doet en kunnen het niet zien. Doktersassistentes komen dit wel vaker tegen, ik zou de dokter bellen en vragen om tips. Vindt je dochter het bijvoorbeeld prima om buiten met mooi weer in een emmer/bak te plassen of tijdens het douchen in een bak. Douchekop aan de kant duwen, plassen ergens in en dan weer verder douchen? Het hoeft namelijk niet persé op de wc zolang de urine maar goed opgevangen wordt.
Heb je geen plaspotje meer? Misschien een idee om haar daar ook op te laten poepen. Beter dan een luier. (misschien dat je dat al geprobeerd hebt) YouTube is in mijn ogen niet voor kinderen. Kan alleen maar problemen geven. Maar dat kwaad is immers al geschied. Kun je een filmpje vinden over een kind dat naar de dokter gaat wat wél leuk is? Die zullen er vast wel zijn. Als het gaat om plassen in een potje, ik zou er toch op staan dat ze het doet. Dan maar boos worden. Denk dat ze verder wel over die angsten heen komt. Mijn dochter was bijvoorbeeld als de dood voor het wassen van haat haren. Dat is inmiddels ook over.
Toevallig zit ikzelf nu in een proces waarin ik ook heel veel herken daarover... dus ja, zou zomaar kunnen dat dit ook aanwezig is bij haar..
Ik herken dit deels ook bij mijn dochter en ook wat je schrijft over jouw eigen frustratie: rustig reageren wanneer ze in jouw ogen onterecht bang is. Wat ik wel zie is dat mijn dochter hierin op mijn man lijkt. En juist met dit soort dingen krijgt mijn man ook meer met haar voor elkaar dan ik. Herken jij dit misschien ook als karaktertrek van haar vader? En heeft hij misschien net een andere manier van ermee omgaan zodat het hem wel lukt? Misschien proberen waard. Hier is het ieder geval zo dat hoe harder ik me erger, hoe meer dochter komt tegen de krib gooit en helemaal niet meer durft. Andere persoon doet soms wonderen.
Mijn man heeft er helaas helemaal geen geduld mee... Hij probeert het wel, maar geeft ook snel op . Dus dat herken ik niet eigenlijk. Jongste lijkt erg veel op mij qua karakter, en de oudste op papa.