Wanneer ik jou verhaal lees heb ik het gevoel dat ik een beetje mijn eigen verhaal lees. Vorig jaar in juli kwam ik tot de ontdekking dat ik zwanger was van een 2de kindje. Van ons dochtertje ben ik onverwachts door de nuvaring zwanger geworden, en toen zijn we behoorlijk geschrokken. Ik studeerde nog en vriendlief werkte nog niet zo lang. Gelukkig is alles wel goed op zijn pootjes terecht gekomen. Begin juni ben ik gestopt met mijn pil omdat ik hem niet juist genomen had en ik wilde 1 maand stoppen om daarna opnieuw te beginnen...maar jammer genoeg heb ik niet opnieuw hoeven te beginnen. In het begin was het enorm schrikken, dochterlief was nog geen jaar oud en opnieuw zwanger...ik zag het maar somber in. Mijn vriend vond het super om opnieuw papa te worden. Na een eerste goede echo met 6-7 weken zag ik het een stuk positiever in. Ik kon mij alweer voorstellen hoe het zou zijn met een kleintje erbij. Wij hadden wel nog een kamer over en er was nog plaats in de auto dus dit ging wel lukken. Midden september begon ik bloed te verliezen, in het begin niet zoveel maar het werd steeds meer...uiteindelijk ben ik ons kindje verloren. Ik was er echt kapot van... ik had echt een achtbaangevoel. Eerst zag ik het niet zitten om nog een kindje erbij te hebben, ik had het dan aanvaard en dan krijg je dit te verwerken. Het heeft wel wat tijd nodig gehad om het te verwerken.
Je hoeft je totaal niet te schamen voor je gevoelens en je bent ook helemaal niet ondankbaar. Je bent er gewoon nog niet aan toe en dat is erg verwarrend. Zelf was ik 4 maanden na de bevalling van onze eerste alweer zwanger - ook ongepland - en ik had precies dezelfde gevoelens. Ik zat nog midden in het ontzwanger-proces, de eerste maanden van onze eerste waren vrij heftig (koemelkallergied, veeeeel huilen) en ik was hier net ietwat van aan het bekomen. Daarbij ben ik iemand die toch wel is gesteld op haar vrijheid en toen kwam daar al een tweede!!! Toch was het voor ons ook duidelijk dat dit kindje er zou komen, maar ik heb meer dan eens gedacht: was het maar niet gebeurd. Na enkele weken - het kan ook drie maanden geweest zijn - trok dit gevoel langzamerhand weg en nu ben ik er klaar voor. Praat over je gevoelens met de vk, gyn of huisarts en natuurlijk ook samen met je man. Hier hebben de flessen van de eerste enkele keren letterlijk door de huiskamer gevlogen omdat ik me erg machteloos, onzeker en gefrustreerd voelde... Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Hoe moet ik dat doen als ze straks allebei ziek zijn? Pfffff.... Ze schelen straks maar 13,5 maand dus dat is niet niks. Maar iedereen in mijn omgeving is bereid hulp te bieden, mijn man doet uit zichzelf het huishouden..... Dus wat dat betreft heb ik geluk. "We krijgen ze wel groot", zeggen we vaker tegen elkaar en zo is het maar net. Wij hebben ook maar 2,5 slaapkamer en desnoods gaan de kindjes bij elkaar op de kamer (dat was vroeger niet anders!). Een auto? Je hebt nog even de tijd om deze auto om te ruilen tegen een ander model... Natuurlijk zal het niet altijd even gemakkelijk gaan, maar ik geloof erin dat het zo moet zijn. Veel sterkte meid en een dikke knuffel!!
Wij wilde graag een 2e kindje. Dolblij waren we met de positieve test. Bij de eerste echo waren er 2 vruchtzakjes te zien, waarvan er 1 goed wasen de 2e kon nog allebei de kanten opgaan. Verder zat er nog een kleine bloeding. Dit kon eventueel ook een kindje zijn. Dus wij gingen naar huis met het idee: in ieder geval 1, waarschijnlijk 2 en heel misschien 3 baby's. 2 weken later hadden we 3 kloppende hartjes. dus van 1 kindje naar in 1 keer 4. ik voelde me heel schuldig dat ik niet meteen blij was. Maar het viel me op dat bij de volgende echo ik ging met het gevoel: als ze het alledrie nog maar doen. we hebben ook wel gedacht: wat doen we onze dochter aan. Maar we waren al gauw verliefd op onze kleintjes. We moeten verhuizen, een nieuwe auto, ze moeten bij ons op de slaapkamer ivm ruimtegebrek en nog zoveel meer, ze kunnen nu elk moment komen en we zijn er klaar voor. Het is tenslotte ook wel héél bijzonder. Praat over je gevoel en voel je niet schuldig. Het is heel wat wat er de afgelopen jaren in en met je lichaam is gebeurd. Maar vooral, betrek je partner erbij, laat het niet tussen jullie inkomen. het krijgt vanzelf een plaatsje!!
bedankt voor alle lieve woorden, de tranen blijven maar stromen. (zullen vast de hormonen zijn) Jeetje had niet verwacht dat er zoveel herkenning zou zijn. wat kun je dan eenzaam voelen terwijl dat helemaal niet nodig hoeft te zijn. ik dacht echt dat ik een van de weinige zou zijn die zich zo zou voelen. Jeetje stefanie wat heftig en wat zul jij inderdaad voor je gevoel in een achtbaan hebben gezeten, wat ontzettend naar. Gisteren kwam mijn man thuis met een klein spencertje maatje 50 en hij zij wie weet krijgen we wel een jongetje dus ligt het spencertje alvast klaar. Met de gedachten dat zo`n klein mannetjes dat draagt, kreeg ik toch wel een beetje een geluksgevoel, maar nu ik vanochtend al 4 keer de wc heb gezien, zakt dat helaas weer.
Hey meis! Goed dat je van je afschrijft snap je gevoelens helemaal hoor denk goed naar over het geen wat jullie willen en dan komt het vast en zeker goed! Hier een soortgelijk verhaal (maar eigenlijk ook weer anders)! Na dubben en wegen toch besloten om voor nummer 2 te gaan vooral het financiele hield ons tegen...maar uiteindelijk besloten dat het kon en nummer 2 was helemaal gewenst en was ook al snel raak! Toen we de echo kregen bleken er ineens 2 te zijn!Dus van 1 naar 3 wondertjes! Poe he das was echt even een schok hoe gaan we dit doen....Natuurlijk super gelkukkig dat ik 2 kindjes mag draaien en zie het ook als een wonder hoor!! Maar als 2 naaste vriendinnen dan alletwee een miskraam hebben gaat er echt in mn bolletje weleens om hoe oneerlijk!! SLUIT NIET UIT DAT WE SUPER GELUKKIG ZIJN HOOR! Maar kan me wel indenken in je verhaal Sterkte! Liefs Sjaantje
Hoi Hoi, Hoe gaat het nu met jou? Ben je ene klein beetje aan het idee gewend geraakt van een 3e kindje. ? Het is allemaal misschien niet echt lekker qua alles wat je opnoemd, maar in je hart is vast genoeg liefde voor 3 kindjes. Dit kindje heeft gewoon voor jullie gekozen!
hoi lief dat je erom vraagt. ik ben helemaal van de schrik bekomen hoor. Alle praktische bezwaren zijn besproken en opgelost of gewoon niet meer zo belangrijk als dat ze eerst leken. Ik heb er weer helemaal zin in om zo`n kleintje in mijn armen te houden en ben ook vreselijk benieuwd wat het gaat worden. Verder voel ik me lichamelijk ook wel weer redelijk dus dat scheelt ook. Maar goed het voelt nu inderdaad heel speciaal dat dit kleintje zomaar komt binnenvallen. Volgende week dinsdag de termijn echo en dan weten we ook hoever ik precies ben.