Wat is het engste wat jij ooit heb meegemaakt?

Toen ik een jaar of 17 was heb ik een soort stalkerachtige crimineel (had lange tijd in de bak gezeten) achter me aan gehad, hij stond dan opeens bij mijn huis of bij school. Hij zag me wel zitten maar ik hem niet en begon op een gegeven moment ook te dreigen mjn familie iets aan te doen als ik het aan iemand zou vertellen. Van de ene op de andere dag was het opeens voorbij maar ben zo lang bang geweest.

 

het engte is nog niet heel lang geleden dat is toch wel de exman van mijn moeder die toen ik hoogzwanger was van zoon lief met de vuisten voor mij stond. toen was ik echt heel bang juist omdat hij mijn moeder verschillende botten gebroken heeft in die tijd was heel bang dat hij mij iets zou aan doen en mijn kind kwijt zo raken

 

Bijna voor de tweede keer door dezelfde man verkracht worden en het huis uitrennen, de straat op. Ik sprong voor een vrachtwagen en smeekte hem te stoppen maar hij schudde zijn hoofd en hield de deur potdicht. Zo ver weg was meneer verkrachter niet en ik weet nog dat ik doodsangsten uitstond.
Gelukkig kon ik de buren bereiken (de huizen lagen daar nogal ver uit elkaar) en was ik weer veilig.

 

Het strandfeest op hoek van holland

 

De rellen op het strandfeest in Hoek van Holland... Nog nooit zo bang geweest als toen! Ik ben nog steeds wat angstig op grote feesten en zorg sindsdien altijd dat ik meer aan de rand sta en niet meer middenin de menigte.

 

Het engste wat ik ooit heb meegemaakt, is waarschijnlijk de gewapende overval op de supermarkt waar ik toen net boodschappen aan het doen was. Maar het was zó onwerkelijk, dat het niet eens goed tot me doordrong wat er aan de hand was. Ik bleef zelfs midden in het gangpad staan, vol in het zicht van de overvaller. Vriend heeft me weggesleurd. En we werden door de bedrijfsleider via de achteruitgang naar buiten gelaten. Pas achteraf realiseerde ik me dat dit toch wel eng was, al was het natuurlijk niets in vergelijking tot wat de caissiere die het pistool op zich gericht kreeg op dat moment moet hebben gevoeld.

En ik heb een keer enorm moeten uitwijken op de snelweg voor een of andere joker die kwam invoegen zonder te kijken (ik reed waar hij wilde invoegen). Door het uitwijken begon mijn auto enorm te slingeren, het scheelde maar een haar of hij brak echt uit. Ik was dolblij dat er op de twee banen naast mij niemand reed, want ik had al die ruimte nodig om m'n auto weer onder controle te krijgen. Wat gelukkig goed lukte, dankzij de slip&griptraining die ik een paar weken daarvoor had gehad. Ik kon het gelijk in praktijk brengen.
Moest echt kalmeren om verder te kunnen rijden, mijn hartslag was sky high, adrenaline niveau ook, en wat was ik ongelooflijk boos op die oen die zo kwam invoegen.

 

nou, zulke heftige gewelddadige verhalen heb ik gelukkig nooit meegemaakt, maar door het verhaal van voor de vrachtwagen willen springen van angst ken ik wel. Twee jongens hebben mij toen ik 16 was bij een kruispunt van een scooter willen beroven. Onder dreiging van iets onder hun jas (wat weet ik nog steeds niet) wilde ze dat ik afstapte. Ik reed toen op ze in en ben het kruispunt overgereden (kan me niet meer herinneren of het licht al op groen was of niet). Ben toen naar het politiebureau gereden, waar ze uiteraard weer niets voor me konden doen (de bedreiging was niet reeel aangezien ik geen wapen gezien had). Vervolgens naar huis gereden en later toch nog naar de BBQ van mijn middelbare school gereden 15 km verderop. Toen ik daarheen reed reed ik zo weer dezelfde jongens tegemoet die op een scooter de andere kant op reden. Ze zagen mij, draaiden om en reden weer achter me aan. Ik kon gelukkig op tijd een tankstation bereiken waar ik mijn moeder heb gebeld die mij toen naar huis begeleid heeft. Ik heb denk ik nog 2 jaar lang op mijn hoede rondgereden, zo bang als ik was dat het nog eens zou gebeuren.
Overigens hebben vrienden van mijn broer de jongens later die avond nog gevonden in ons dorp, ze uitgeschud (bleek dat ze messen en een knuppel of iets dergelijks hadden), politie gebeld (wilde natuurlijk weer niet komen) en toen na een pak rammel het dorp uitgejaagd. Nooit meer teruggezien

 

Wat een nachtmerrie ... Vreselijk!

 

Mijn dochter (7 maand) in de box vinden ,ze haalde geen adem meer.
Heb haar zelf weer op gang gekregen en poosje opgenomen geweest. Ook hersenfilm gehad ivm met zuurstoftekort. De arts zei dat dit onder het kopje "wiegendood"was gekomen als we er niet op tijd bij waren geweest.Ze is nu een gezonde meid van 9 jaar.

Ook heb ik op de dag van de ramp in Amerika een man in elkaar zien zakken op het station. Ik rende ernaar toe (dacht misschien reanimeren of zo) toen bleek dat hij meerdere keren in zijn borst gestoken was.Ik kon niets meer doen,ben op mijn hurken bij zijn hoofd gaan zitten en hij overleed op dat moment. Het hakte er behoorlijk in,hoe omstanders kunnen reageren (of niet velen waren in shock) en dat het leven zomaar opeens voorbij kan zijn.
Nachtmerries van gehad.

Heb nog we meer dingen maar hou het hier maar even bij

 

Bijna mn partner verliezen! Afgelopen 15 april heeft mn vriend een hartinfarct gehad, was echt randjekantje. Want binnen 10 minuten na aankomst in ZH lag hij al op de OK. Je handelt op zo'n moment gewoon automatisch of in reflex.... pas wanneer je tot rust komt (na een aantal uren) komt het besef wat er kan gebeuren.

 

de koortsstuip van mijn oudste dochter, had ik nog nooit van gehoord destijds..

toen ik achter de bar werkte in een oud pand, moest alleen afsluiten en hoorde bij het opruimen oppeens de schakelketting op de trap die het bovengedeelte afsloot los op de trap vallen, normaal sluit je je deur omdat je bang bent dat er nog iemand binnen komt maar ik durfde de deur niet af te sluiten omdat ik bang was er niet meer uit te komen..

 

Mijn zusje had een vriendje die uit huis getrapt was en mijn ma nam hem in huis (in die tijd ging het uit tussen hun en bleef hij bij ons wonen). Ik woonde daar toen ook met mijn dochter. Op een avond hoorde ik herrie beneden en een deur dicht slaan. Toen keek ik uit het raam, lag mijn zusje voor het huis op de stoep en haar ex-vriendje zat bovenophaar.. met de ene hand had hij haar arm vast en met de andere sloeg hij in op haar gezicht.
Ik ben als de sodemieter naar beneden gerend en toen hij dat door had stond hij meteen op. Hij trapte mij in mijn buik en rende er vandoor.. ik rende in mijn tshirt en string op blote poten (heel charmant) achter hem aan maar kreeg hem niet te pakken. Ben meteen terug gerend naar mijn zusje die overeind gekrabbeld was.
3 dikke blauwe bulten op haar voorhoofd,schrammen op haar rug,bloedneus.

Mn ma zat in de kroeg en toen ik haar belde dat ze naar huis moest komen, kwam ze 45 minuten later kei zat aan en vroeg ze (onvoorstelbaar) waar HIJ was gebleven... pfffff

 

Het engste wat me ooit is overkomen is dat ik mn zoontje bijna heb verloren.

Door gelukkig snel handelen, is het helemaal goed gekomen.

En nog een flashback van vroeger.
We zaten te eten bij het brugrestaurant vlakbij Schiphol.
Me broer en ik zaten beneden te spelen bij de ingang.
Toen er ineens een heel stel hooligans naar binnen stormden met knuppels enz.
Me broer rende naar de wc en ik rende hem achterna, maar me broer deed snel de deur op slot.. Grrr reken het hem nog aan!
En ik verstopte me als klein meisje achter een frisdrank automaat waarna me vader me in paniek vond.

 

Aan boord van een marinefregat.....Ik zat dus bij de marine en ik zat op post, wilde net opstaan van mijn stoel en het schip maakte een hele rare beweging. Een collega die ook in dezelfde ruimte zat stootte zijn hoofd tegen het kastje boven hem door de klap. (ik kon mezelf net vastgrijpen aan me stoel)
ik liep verder naar het kopieerapparaat en toen wéér zo'n klap.....Direct daarna klonk door het hele schip het alarm voor ''rood sluiten''....Dat houd in dat alle deuren en luiken van het hele schip z.s.m gesloten moeten worden. De ruimte waar ik werkte zat onder de waterlijn en kon dus alleen maar bereikt worden door een luik met een trap naar beneden, dat luik moest dus ook hermetisch worden afgesloten...(er zat alleen nog en klein rond vluchtluikje in de andere hoek van de ruimte). Ik had écht het idee dat als dat luik weer open moest het niet meer zou lukken omdat we water aan het maken zouden zijn. Ik stond letterlijk te trillen op mijn benen en had grote ogen. Terwijl ik daar stond hebben we nog 2 klappen gehad.
Direct daarna was het averijrol op post, met zwemvest.
Het bleek dus achteraf dat we vast waren gelopen op rotsen. We waren op het moment dat het gebeurde met een onderzeeboor-oefening bezeig en ik dacht werkelijk waar dat we óver die onderzeeer gingen met de onderkant.
De officier die op de brug stond met de kaart had het over het hoofd gezien.......Stuk van de voor/onderkant van het schip eraf en de bladen van de roeren stuk waardoor we stuurloos waren en later alsnog naar huis zijn gesleept....
Maar vooral het stukje dat je niet weet wát er gebeurd en je de luiken moet sluiten heeft me toen angst bezorgd.

 

Toen ik ongeveer een jaar geleden met mijn zoontje van de betonnen trap in de portiek af viel. We hadden wat haast en ik had hem op mijn arm. Ik liep de eerste treden naar beneden en gleed toen uit. We vielen naar beneden, ik kwam op mijn knieën terecht maar mijn zoontje met z'n hoofdje op de betonnen vloer. Jezus, wat was ik toen bang. Hij bleef even versuft liggen en begon toen te huilen. Ik ben gelijk weer met hem naar boven gegaan, heb hem op de bank gelegd. Toen hij op de bank lag viel hij meteen weg. In paniek heb ik de dokter gebeld, die zei dat ik direct moest komen. Bij de dokter aangekomen bekeek ze zijn hoofdje en hij had wonder boven wonder geen wond. Maar aangezien hij telkens weg viel moesten we toch naar het ziekenhuis. Daar aangekomen is zijn hoofdje gescand en waren er gelukkig geen schedelbreuken of bloedingen te zien. Hij is er van af gekomen met een fikse hersenschudding en na een paar dagen in het ziekenhuis mocht hij weer naar huis. Wat heb ik me schuldig gevoeld zeg, gelukkig is het met een sisser afgelopen maar ik krijg nog steeds kippenvel als ik denk aan wat er allemaal had kunnen gebeuren.

 

Het engste waar ik zelf totaa gaan invloed op had, bij de landing ging het niet helemaal goed met een van die kleppen aan de vleugels van het vliegtuig. Van het ene op het andere moment klapperde dit nog erg, en even later scheurde de halve vleugel af! Het hele vliegtuig helde plotseling erg naar links (kapotte vleugel was rechts). Man dacht dat mn laatste paar minuten waren in gegaan. Overal gillende en krijsende mensen in het vliegtuig, buurmanen achter en naast ons in het gangpad gingen spontaan over hun nek. Maar uiteindelijk toch nog heel netjes geland, wel ergens op een grasveld want de landingsbaan konden we niet meer redden.

Ook kwam er een keer een vrouw bij ons aan de balie dat er een ongeluk op de weg achter was gebeurd en dat ze bang was dat de bestuurder een gebroken been oid had want die kwam de auto maar niet uit. Ik er heen gerend, doe de deur open en het eerste wat ik zie was rook, tenminste dat dacht ik. Achteraf bleek dat dit de poeder van de airback was. Zit/ligt er een lijkbleke vrouw in, geen pols meer niets. Wilde haar uit de auto tillen maar mevrouw was ehh nogal volslank dus kreeg haar met geen mogelijkheid uit de auto. Gelukkig kwam er toen al een collega (huisars) aan rennen van mn werk en met zn 2e hebben we haar er uitgetild en zijn we de reanimantie gestart. Al snel kwam de ambu en die hebben het overgenomen van ons. Gelukkig heeft deze mevrouw het overleefd, ze kwam later nog een bloemetje brengen. Maar voor mn gevoel kreeg ik zelf ook ongeveer een hartverzakking, man wat een stress!

 

Ooooooh..ik had het hoe dan ook niet overleefd, mijn hart zou er spontaan mee gestopt zijn. (heb erge vliegangst)

 

Waar zal ik beginnen

Een persoonlijk trauma heb ik opgelopen tijdens de bevalling van mijn oudste zoon. De ruggenprik viel te hooguit en dacht toen dat ik stikte. Ben onder volledige narcose gebracht en heb dus nooit mijn zoon geboren zien worden. Vind dat toch een rot gebeurtenis. Tuurlijk kreeg me zoon er voor terug. Maar het aller belangrijkste in het leven van een moeder de geboorte missen. Dat doet nog na al die jaren heel veel pijn.

Met mijn ouders heb ik te veel mee gemaakt. Maar mijn trauma daarvan is en was. Het gebeuren. Terwijl mijn ouders weer eens gezellig aan het bekvechten waren. Dat mijn vader me moeder beschoot met vlinderpijlen een soort luchtbuks weet niet hoe ik het moet beschrijven. En daarna met een mes achter haar aan ging. En als klap op de vuurpijl zag ik mijn moeder over de balustrade gaan van de flat waar in wij woonde. ( 5 hoog) ze moest letterlijk vluchten.Ze moest naar de andere kant van het balkon klimmen van de buren. Ik was negen jaar oud. Dan weet je al wel dat zo iets levensgevaarlijk is. Dit blijft me vaak achtervolgen.

 

Mijn engste moment is geweest in 2010 toen een tornado in ons dorp huishoude. Er is hier toen heel veel schade aangericht en het was echt eng!