Mijn peuter van 25 maanden is extreem bang voor volwassenen. Dit heeft zich in de afgelopen maanden eigenlijk steeds verder uitgebreid. We zijn nu echt op het punt gekomen dat ik het niet meer weet en niemand me meer kan helpen. Ik voel me zo machteloos! Hoe het er nu voor staat: -Begint direkt te gillen bij iedereen die bij ons binnenkomt zowel bekend als vreemd -Op straat begint hij direkt te gillen wanneer ik iemand tegen kom en daar mee wil praten -loopt hij zelf op straat en ziet hij mensen keert hij direkt weer om -Op visite gaan is al helemaal uit den boze, gaat niet meer alleen maar gillen. -telefoneren kan ook niet meer met hem in de buurt, zodra ik de telefoon opneem is het brullen. Wat we al hebben geprobeerd: -voorbereiden wanneer er iemand langskomt, vertellen wie er komt etc. -geruststellen wanneer hij zo overstuur wordt -negeren -boos worden -even apart zetten -op schoot nemen -'uit laten razen' alleen gaat hij net zo lang door tot de visite weer weg is. -opvoedspreekuur cb voor tips, kwam niet zoveel uit, ze wist het eigenlijk ook niet zei ze nog.. Ik heb echt geen idee meer wat ik er nog meer aan kan doen.. opa s en oma s kunnen en willen bijna niet meer oppassen omdat hij zo doet en het ze blijkbaar te veel energie kost, ik heb nog een kleintje rondkruipen die ook de nodige aandacht opeist, mijn vriend werkt veel, ik werk nog en ik weet het gewoon niet meer.. please, iemand tips of iemand die me kan zeggen dat het echt wel weer overgaat..
Kan je hier niet mee naar de ha? Lijkt me dat hun misschien meer kunnen dan het cb. Succes, lijkt me een vervelende situatie!
Phoe.... Is het altijd zo geweest? Of is dit gedrag begonnen op bepaald moment? Bij wie is hij als jullie allebei werken? Is dat een veilige omgeving voor hem? Het lastige is dat als jullie nu contacten vermijden je hem alleen bevestigt in zijn gedrag. Maar in zo'n situatie snap ik het wel
Zijn gedrag heeft zich uitgebreid vanaf begin dit jaar schat ik, hij was toen 1,5 het ging van kwaad tot erger.. nu is een simpel 'hallo' van iemand al genoeg om hem helemaal uit zijn dak te laten gaan.. of een kassiere die wat vraagt in een winkel.. idd, vermijden we nu situaties, was ook een tip van het cb omdat het hem zoveel stress oplevert nu visite's etc te vermijden maarja, nu komen we dus al maanden nergens meer.. als wij werken zijn de kinderen thuis bij opas en oma maar ook dat gaat de laatste tijd niet meer zo goed..
Zou ook niet zo goed weten wat de ha hier in kan betekenen voor ons. Het is echt iets psychisch maar misschien toch maar eens proberen..
Kan het ook een soort "misplaatste" jaloezie zijn omdat hij jou niet wilt delen? Wat wellicht begonnen is toen hij een broertje/zusje kreeg? Kennissen van ons hebben dit ook wel meegemaakt - alhoewel niet altijd in de mate zoals jij beschrijft - en die hebben dit toen consequent een aantal weken gewoon genegeerd en toen was het ook ineens voorbij. Was wel een erg pittige periode voor ze!
Daarvoor is de ha er ook! Die kan doorverwijzen naar iemand die verstand heeft van dit soort heftige angsten bij jonge kinderen.
Als het is zoals mijn zoontje is/was komthet goed. Ect waar. Mine was precies zo en is nog steeds zo in sommige situaties. Vooral als hij moe is. Zoals afgelopen wee nog. Naar oma en opa en alleen maar hulen en zch aan me vastklampen. Terwijl hij bijna vier is. Maar dit was er altijd al en visites zijn niet leuk meer dan. Maar naarmate hij ouder wordt en meer begrijpt wordt het steeds beter. Tenzij hij dus moe is. Ook weleens gehad dat we niet eens naar binnen konden bij de viste mda hi finaal hysterisch werd alleen al bij de deur openen. Er is nikg mis met hem en het gaat steeds beter. Zit hij op de psz? Zou dat zsm doen zodat hij ook onder vreemden komt. Als dat goed gaat uitbreiden. En iom visite kijken of ze bv voor een kwartier kunnen komen en ze voorbereiden op zijn gedrag zdat ze weten wa ze kunnen verwachten en vragen of ze je dus willen helpen door kort te komen zodat hij eraan went.
Ja dit gevoel heb ik idd ook wel de laatste tijd, dat hij mij gewoon niet wilt delen. Heb idd ook het idee dat negeren het beste is maar hij houdt gewoon echt niet op en is ook echt niet af te leiden. Negeer ik het compleet, gilt en krijst hij net zolang door tot de viste weg is en dat houdt hij heeeel lang vol dus zodat er geen normaal gesprek mogelijk is, zo lastig!
gelukkig, we zijn niet de enige dus, herkenbaar idd. Ja, hij gaat vanaf volgende week naar de psz, hou mijn hart nu al vast, we gaan eerst halve uurtjes om te wennen met mij erbij en dat ik dan even paar minuutjes wegga en weer terug kom. Hoop nog steeds dat de psz hem eroverheen gaat helpen maar aan de andere kant heb ik nu al medelijden met die andere kindjes die in zijn gebrul zitten straks, maar misschien gaat het meevallen. Fijn te lezen dat het met jouw zoontje steeds beter gaat!
Misschien advies vragen bij een professional? Het KAN een fase zijn, maar het klinkt echt heel heftig. Is er niks gebeurd wat deze angst kan triggeren? Wil je hem binnenkort op psz oid doen?
Erg herkenbaar, hier was het ook zo erg. Het was dat het cb zelf al aangaf dat ze t vermoeden hadden dat er iets was, anders had je mij inmiddels wel bij elkaar kunnen rapen. Iets na z'n tweede verjaardag zijn we een heel traject ingegaan en is door karakter in Nijmegen autisme benoemd. Nu ruim 1,5 jaar gaat het zoveel beter. Hij gaat wel naar een kdc, 3 dagen per week, dit is ook omdat op t kdv werd aangegeven dat Sven daar toch niet goed op z'n plek zat. Wij zijn door t cb verwezen naar integrale vroeghulp. Misschien toch nog eens aankaarten bij t cb?
Moet wel erbij zeggen dat t bij ons nog wel veel meer was dan alleen t huilen bij andere mensen, wat ervoor gezorgd heeft dat wij verder zijn gaan kijken.
Ik wilde net vragen romy , dat alleen is opzich gee reden om aan autisme te denken toch? Dan meot er veel meer spelen toch? Hirr in el geval wel eens aan gedacht hoor maar alleen door mij, niet door cb etc. Die vinden m gewoon erg eenkennig en dat begon al met drie maanden. En op de psz draait hij ook gewoon goed mee. Verderzijn er ok geen redenen om aan een stoornis of iets te denken.
Nee idd, daar komt wel meer bij kijken, maar dit stukje had bij ons wel een enorme impact op ons sociale leven en ik was daar zoveel mee bezig dat ik andere symptomen, niet zo snel zag.
Hier was het ook zo, vreselijk verdrietig als er andere volwassenen in de buurt waren, totaal overstuur. Ook als het gewoon bij ons thuis was en ook als het mensen waren die ze goed kende. Toen ze 4 maanden oud was begon het al en het werd steeds erger. Tips heb ik niet, het enige wat ik je als hart onder de riem wil meegeven is dat het bij ons op 31 juli van dit jaar ineens over was! Alsof er letterlijk een knop omging. En nu kletst ze de oren van het hoofd bij iedereen of ze daar nu wel of geen zin in hebben .
Adi, zijn gedrag als ik er niet bij ben is meestal hetzelfde als wanneer ik er wel bij ben. Hij klampt zich dan vast aan degene die op hem past, dan mogen die met niemand praten en al die andere dingen. Het kost de oma's en opa's inmiddels zoveel energie dat ik me weleens afvraag of ze het oppassen nog wel leuk vinden.. Als ik terug kijk is dit gedrag rond de 6 maanden begonnen denk ik, daarvoor was het best een vrolijke baby. Er is wel veel gebeurd in zijn jonge leventje, ik werd snel opnieuw zwanger, we gingen verhuizen en de nieuwe baby had veel medische zorg nodig de eerste maanden van zijn leven, ook via de thuiszorg die dagelijks bij ons over de vloer kwamen en wat hij niet altijd even leuk vond. In die periode hij was toen ruim 1 jaar is het gedrag toe gaan nemen, nu is hij 2 en wil totaal niets van anderen weten en dan met name volwassenen. Ook zijn broertje heeft hij zolang als hij er is genegeerd, hij schenkt er totaal geen aandacht aan maar is wel snel geirriteerd wanneer hij huilt, ook dan gaat hij gillen.. Romy, Ja, ik denk ook weleens aan autisme, al wil ik me daar nog niet te erg op richten en hoop ik nog steeds dat het een fase is.. wat waren bij jullie de andere kenmerken? Meijke, gelukkig dus er is hoop! Fijn dat alles weer goed gaat bij jullie!
- heel erg gefascineerd zijn van draaiende voorwerpen/deuren/lades. - laat met lopen en praten en nog steeds onduidelijk - compleet overstuur raken als we van richting veranderden. - compleet overstuur raken als we tijdens t autorijden stil moesten staan voor t stoplicht of bv tanken oid. - alles moet op een bepaalde manier, lukt dat niet dan gelijk weer compleet overstuur En nog wel meer. Ik was soms compleet op. Sinds we dus hulp kregen en ik me heel erg ben gaan verdiepen in hoe met m'n zoontje om te gaan, gaat het zoveel beter. We hebben nu een heel veel vrolijker kind en elke dag weer is het genieten met onze kleine wijsneus.
Precies Faye, hopelijk loopt dat bij jullie ook zo. Ik zal de dag ook nooit vergeten dat het over ging (nu ook pas kort geleden uiteraard ), maar ineens kwam ze los en ging ze rondlopen/praten/lachen. Ik was er emotioneel van en nog als ik er aan denk. Ze had het zo moeilijk bij/met andere volwassenen. Op het KDV waren er twee leidsters waar ze zich aan vastklampte (nadat wij weg waren) en de rest moest ze ook niets van hebben. Terwijl ze daar al lang zit, het kleinschalig is en ze de andere leidsters dus ook kent. 31 juli op een verjaardag was de ommekeer , heerlijk. Alsof ze voor zichzelf had uitgemaakt dat dat toch leuker/makkelijker was ofzo.