Ik heb tot en met de kleuterschool altijd druk geknutseld, maar dan mocht ik zelf ook nog mee de klas in, en werd het uitgebreider gevierd. Maar vanaf groep 3 zijn ouders hier niet meer welkom, en is het een snoeptaart of waterijs geworden. Enige uitzondering is de nibbit-ketting, want die is écht makkelijk en snel klaar.
Heel herkenbaar. Hier is het van leuke fruitfiguurtjes met een hoop werk waarbij de helft in de vuilnisbak bleek te belanden nu ook veranderd in een paar zakken met uitdeelchipszakjes of pakken met ijsjes. Klaar is Kees, iedereen lust het, alles gaat op en meer moeite dan de handel in mijn winkelwagentje te gooien, kost het me niet.
Ik maak altijd iets in overleg met mijn kinderen. Wij vinden het het allerleukste nl. om samen te doen. Ze zijn dan trots op hun eigen traktatie. En verder kan het noch mij noch mijn kinderen schelen als iemand het niet leuk/lekker vind of dat het in de prullenbak belandt. Maar het zijn nooit mega ingewikkelde dingen en het ene jaar is het meer werk dan het andere. Maar doel is dus quality time en trotse kinderen. En een enkele keer ijsjes gehaald omdat het 30 graden was en ook toen was dat keus van de kinderen.
Dit doen we inmiddels ook. De kinderen werken altijd mee met het maken. En dat is wel leuk. Maar dan nog, er zijn grenzen.
Wel heel leuk om het samen te doen. Mijn oudste heeft alleen een gruwelijke hekel aan knutselen, simpel knip en plakwerk is hem ookal teveel. Hij wil het wel mee verzinnen, maar mama moet het maken. Mijn jongste helpt wel graag mee dus daar moet ik misschien toch maar gebruik van gaan maken als hij jarig is!
Ja is heel leuk om te doen. Meestal vraag ik wat ze in gedachten hebben en dan ga ik googlen. Zo hou ik binnen de perken wat er moet gebeuren. Zo hebben we een keer voetbalcupcakes gemaakt. Eigenlijk heel simpel met groene cupcakepapiertjes, op de cupcake wat eetbaarpapier in snippers (zo gekocht) en een eetbaar voetbalsuiker ding. Met een beetje botercreme vastgeplakt. Was zo klaar en mijn voetballende dochter was er heel blij mee. Maar goed, als een kind dat allemaal niet leuk vind dan houdt het natuurlijk op. Dan zou ik denk ik ook volstaan met een ijsje, zakje popcorn, chips oid En ik ben stiekem heel blij dat mijn twee oudsten uit de traktatieleeftijd zijn, haha. Die krijgen wat geld mee naar school en kopen dan iets lekkers in de kantine voor vriendinnen
Ik ben voor mijn oudste zoon begonnen met een mooi vliegtuigje in elkaar te knutselen met daarin een Nijntje koekje. Voor alle kinderen een eigen vliegtuigje. Mijn jongste heeft als laatste getrakteert: soepstengels met een vingerpopje. De grootste moeite was om die soepstengels heel op het kdv te krijgen. Vroeger deed ik bij iedere traktatie een handgeschreven kaartje met Hoera, ... is ... jaar. Dat kaartje maak ik nog steeds, maar dan groter en dat plak ik op de bak waarin de traktaties zitten. Tijdswinst is enorm. Dus ja, de traktatie inflatie is herkenbaar.
Herkenbaar hoor. Ik ben al niet zo'n freubelmens.. toen zusje geboren werd zag ze roze cakejes met smarties in de winkel en zei "wow die zijn leuk voor trakteren mama!".
Mijn traktaties zien er ook niet uit, ben totaal niet creatief vergeleken met. Maar dat maakt mij niks uit, het gaat om het idee
Weet je wat het is? Een tractatie is ook natuurlijk niet voor de moeder, of voor ons creatief gevoel, of om ons te showen aan anderen (want eerlijk: vaak zien moeders dit onbewust wel zo) Een kind tracteert andere kinderen. Meer is het niet.. En wat is leuker voor het kind dan 33 klasgenootjes die zijn tractatie WEL opeten en lekker vinden? En vanaf 8 jaar kon ik ook niet meer aankomen met frutsels, dan is dat meer genant. Ik heb zomerkinderen, en dit jaar waren ze dolblij toen ik in de klas kwam met een doos waterijsjes! Ik ben zo uit de Jumbo naar de school gefietst, tot zover mijn moeite
ik ben blij dat mijn kind het (nog) niet gênant vindt om met ‘knutsels’ aan te komen. Integendeel: ze is er super trots op. En daar gaat het om, toch?