Ja.. Hier weer een opluchtertje.. Ik zit nu op de bank na een halve ochtend gejankt te hebben.. En het is pas half 8... Het is me allemaal te veel geworden, mijn werk is op dit moment bagger, collega die weer ziek is zodat ik haar werk maar overneem (slecht van mij) elke week een cursus 's avonds (sta om half 6 op en was gisterenavond om half 10 thuis) een collega die alles voor elkaar krijgt, maar niet uitvoert en continu aan het slijmen is dat ik het rustig aan moet doen terwijl het haar schuld is dat ik zo'n rot rooster heb en dat weet ze best.. andere vakgroepgenoten die niets mankeren, maar lekker is een vast lokaal blijven zitten terwijl ik de halve school af moet lopen, wat veel onrust brengt... Mijn vriend die gruwelijk moeite heeft met mijn hormonsters, waardoor we soms knallende ruzie krijgen waardoor ik nog meer over de zeik raak.. En gisteren kwamen de uitslagen van mijn vaders tumorwaardes weer binnen.. Nog steeds binnen de marge, maar de bovenlijn komt nu wel steeds dichterbij.. Dan krijgt hij hormonen en kan er zo nog tien jaar mee leven, maar de hoop dat tumor niet meer zou groeien is wel vervlogen.. Oh.. Hadden jullie al meegekregen dat ik bijna 12 weken zwanger ben, gruwelijk last van mijn hormonen heb, kotsmisselijk ben, me net voel als een beer die een winterslaap moet houden en gek van mezelf word? Het enige mooie is mijn meissie.. Ik haalde haar vanmorgen uit bed en ik had weer ruzue gehad met mijn vriend en ik had de tranen in mijn ogen staan.. Nu zal het wel niet pedagogisch verantwoird zijn om bij je kind te huilen, maar ze gaf me een knuffel, een paar grote smakkerds en ze aaide over mijn bol.. En in haar oogjes zag ik niet angst of verdriet, maar een prachtige glimlach met zoveel liefde er in dat ik nu weer aan het janken ben! Ik voelde gewoon hoe lief ze me heeft, dat us het mooiste wat er is.. Maar vandaag blijf ik thuis, eefje is even naar de opvang en ga paar uur slapen, morgen ben ik vrij. Maandag ga ik een gesprek aan met mijn leidinggevende en gooi ik al mijn frustraties eruit, ik ga er niet langer mee rondlopen.. En ik hoop dat mijn hormonsters, slaapgebrek en braakneigingen ook minder worden als ik de magische 12 weken grens over ga.... Over en sluiten.. Dikke kus Hormoontje..
Ik weet niet wat ik er op moet zeggen, maar bij deze even een virtuele knuffel van ook iemand uit de achterhoek!! Het leven gaat helaas niet altijd over rozen.... Maar hoop dat je je snel wat beter gaat voelen
Hey que.. Hoe gaat ie trouwens met jou en je huisje? Mocht je in de herfstvakantie nog hulp nodig hebben laat het me dan maar weten.. Is wel goed voor mij om ff de deur uit te gaan x
Vrouwke toch.. Groot gelijk dat je de zaken betreft je werk aan gaat geven bij je leiding gevende! dit kan zo gewoon niet,je gaat er aan onder door. Probeer op je strepen te blijven staan en denk maar goed aan je eigen gezondheid en aan het kleine wondertje in je buik Geweldig he.. zn mooie glimlach sochtends van je meid wetend dat jij alles voor haar bent! mooier kan toch niet? niets of niemand die daar tegen op kan! geniet van die momenten daar gaat t om Verder wens ik je succes en sterkte met deze situatie Liefs Nien
het zou volgens mij al een boel helpen als je vriend wat begripvoller is. ik weet niet waar de ruzies over gaan maar als hij geen begrip heeft voor je hormonen en je kwaaltjes bij wie moet je het dan kwijt? heeft het zin om er met hem over te praten? wat je werk betreft, groot gelijk!! dat scheelt al wat druk voor nu. rust lekker uit en doe even een dag precies wat je wilt!
Ben nu weer aan het janken, maar van blijdschap! Kreeg net het mooie nieuws dat mijn eeuwige vrijgezellige neef vader word! Hij is nu 42, heeft nu een jaartje een leuke vriendin waar ie diepgelukkig mee is en ze is een weekje verder dan mij! Echt zo'n lieve vent die zijn wilde reishaartjes nu kwijt is en dit avontuur nu ook mag meemaken! Ik gun het hem zo, hij dacht dat het er nooit meer van zou komen.. En nu sterft onze familienaam ook niet uit! Mijn vriend belde net op om sorry te zeggen.. Hij maakt zich gewoon zorgen om mij en uk en baalt er van dat ik niet beter op mezelf let.. Zo.. En nu echt slapen abders heb ik nog niets aan vandaag!
jeetje wat een verhaal zeg! goed hoor aankaarten met je leidinggevende. waar je op moet letten is dat jij en je kleintje het belangrijkste is, heeft je baas geen begrip is even een time-out ook een optie. Heel veel sterkte en succes! gr kim
Het blijft ook mijn eigen schuld hoor, moet ook veel harder van me af bijten.. Anderen denken ook vooral aan zichzelf, ga nu in elk geval proberen om dit meer te doen!
Ik heb gewoon vier uur geslapen.. Het was zelfs zo erg dat mijn vriend blijkbaar thuis is geweest, in mijn gezicht heeft gewreven en ik niets heb gemerkt, was totaal van de wereld. Vind ik wel een eng idee, normaal word ik van alles wakker.. Heb dinsdag gesprek met mijn leidinggevende, hij was erg bezorgt en wil gaan kijken hoe hij me kan helpen.. Ben nog steeds moe, maar het zonnetje schijnt in elk geval mooi!