Mijn oudste kijkt op het moment elke keer wat de ander doet: Tekent exact hetzelfde Kleurt het exact hetzelfde in Wil als ze de beurt krijgt op school weten war haar vriendin zou doen (De juf daagt haar dan uit het zelf te zeggen en dan doet ze het wel) Gaf aan dat ze voor vaderdag liever het andere had gemaakt (keuze was gevallen op datgene wat haar vriendin koos) Heb haar toen uitgelegd dat zij ... is (haar naam) die zelf mag kiezen wat ze wil en moet maken wat zij zelf mooi vindt. Uitgelegd dat ze nu dus geleerd heeft dat ze goed na moet denken wat ze zélf wil en niet wat een ander wil/doet. Het gaat al een stuk beter met voor zichzelf opkomen en antwoord geven. De 2e Cito heeft ze heel goed gedaan nadat ze even op moest starten en ze aan de gang was. Iemand die dit herkent en nog tips heeft? Het heeft duidelijk nog steeds met zelfvertrouwen te maken. We denken nog aan een sport als judo.
Ik vraag me toch steeds af waarom je van judo meer zelfvertrouwen krijgt dan van andere sporten. Hier theaterles.. Dat geeft ook een fikse boost. Ook omdat je daar gewoon veel jezelf EN een ander mag zijn. Maar dan wel op jouw manier.
Ze laat ook veel gebeuren, laat anderen elke keer maar voor gaan. Ze moet iets meer ballen krijgen zeg maar.
Ze moet vooral zichzelf durven zijn.. Zo klinkt het althans Zelfvertrouwen/eigenwaarde... Geen idee hoe je dat kweekt b Kan me voorstellen dat judo helpt.. Maar dat kan ik me van ballet ook voorstellen en ook van theater of voetbal. Vandaar dta ik me afbroeg.. Waarom judo. En als overpeinzing.. Dat theater misschien ook wel wat zou zijn.
Ze zit nu op kleuterdans maar dat is niks dit seizoen. Van 3 tot 4 jaar wel maar vanaf de zomervakantie heeft ze het niet meer zo leuk gevonden als toen. 9 van de 10 keer danst ze niet echt mee en lijkt ze alleen maar. Geeft dan ook zelf aan dat ze er geen zin in heeft. Dus hier stoppen we nu mee het seizoen is klaar.
Vindt zij het zelf vervelend of vind jij het lastig voor haar? Je kunt als ouder ook teveel invullen voor je kind. Misschien kun je jezelf afvragen of er echt een probleem is? Zelfvertrouwen komt met de jaren. Er zijn genoeg kinderen die liever volgen dan leiden en zich daar heel lekker bij voelen. Als je ervan uitgaat dat ze goed is zoals ze is en doet wat ze kan, dan is alles ok toch? Vertrouw haar maar.
Op zich geen tips maar wel herkenning, volgens mij in meer van jou topics Ik was laatst hulpmoeder bij een kunstproject en hij wilde precies hetzelfde maken als z'n vriendje in de groep, ik probeerde 'm zelf wat te laten verzinnen maar hij hield voet bij stuk. Vorig jaar hebben we gymen geprobeerd maar dat was niet echt succesvol. M'n zwager heeft een judoschool en hij heeft 2 jaar op judo gezeten maar pas de laatste 2 maanden kwam ie los, letterlijk los...tot die tijd moest papa hem aan de hand meenemen. Hij vond het overigens wel leuk. Sinds dat ie op de kleuterschool zit maakt ie wel grote sprongen en op zwemles gaat het ook boven verwachting goed. Zoontje is erg afwachtend en doet pas iets en komt pas los als hij zeker van z'n zaak is...en dat duurt soms wel even maar op de vraag van @Carino moet ik antwoorden dat ik er meer last van ondervind dan dat hij dat volgens mij doet Het is nergens op gebaseerd maar ik ben op één of andere manier 'bang' dat hij het pispaaltje gaat worden en dat wil ik voor blijven maar kan het wel steeds meer los laten...ik 'push' niet zoveel meer zeg maar. Kijk goed naar je kind en hou vertrouwen!
Judo heeft mij als kind wel geholpen. Ik moest van mijn moeder omdat ik vaak over me heen liet lopen en erg verlegen was. Ik kreeg er wat meer zelfvertrouwen van en ook mijn houding werd beter, meer rechtop en geen hangende schouders meer, dat scheelt ook al een hoop; een houding die zelfvertrouwen uitstraalt geeft dat ook. Je moet geen wonderen verwachten maar alle beetjes helpen, het kan net dat zetje zijn dat ze nodig heeft.
De kat uit de boom kijken herken ik ook. Die zorgen heb ik soms ook wel hoor maar ik blijf bedenken dat iedereen anders is en het ook gewoon voordelen heeft. Onze kinderen stappen niet zo maar in een situatie, ze screenen eerst, hartstikke handig als ze pubers zijn
Klopt dat heb ik wel vaker aangeslingerd hier.. Maar dit kwam uit het gesprekje met de juf. Bij de eerste Cito klapte dicht en lukte het niet. Dat gaat nu dus wel heel goed. Ik wil haar waar het kan handvatten geven om zelf sterker te worden.
Ik deed dit vroeger ook, altijd anderen pleasen en nooit eigen keuzes maken. Ik heb ooit als kind eens een weerbaarheids training gedaan maar dit soort dingen hielpen niet echt bij mij. Karakter is karakter, dan verander je niet zomaar. Ik denk bij mezelf ook een stukje verleden in de broege jeugd. En dit is altijd bij mij gebleven, wel in mindere mate gelukkig, maar altijd geneigd te pleasen. Ik ben later nog eens bij een psycholoog geweest maar ik ben daar op een of andere manier een beetje nuchter voor. Maar de laatste tijd gaat het stukke beter, ik spreek mezelf constant aan. Als mensen mij zien verwachten ze trouwens wel dat ik zelfverzekerd ben en super tevreden met mezelf maar schijn bedriegt.
@2mam2: ik heb ergens zo rond mijn 18e geleerd dat heel veel mensen eigenlijk heel onzeker zijn achter een mooie facade. En ook hoe je dat kunt zien bij mensen. Gevolg is wel.. Dat ik me eerst zelfverzekerder ben gaan gedragen... En toen mensen dat heel normaal bleken te vinden het ook daadwerkelijk werd. Vond ik het 10 jaar geleden eng om mezelf voor te stellen of te spreken in een groep (zoals bijv een werkoverleg met enkel bekenden). Afgelopen jaar deed ik een project waarbij ik onder andere 150 man training heb gegeven in groepen tot 20 man. Jammer dat ik dat pas zo laat leerde Wij doen dus wel ons best om dochterlief te leren dat ze dat soort dingen kan en mag. Want het is natuurlijk karakter.. (Ik moet nog steeds altijd over een drempel heen) maar ik weet wel hoe het moet en bereid mezelf goed voor en mensen zijn zowaar onder de indruk van mijn trainingen. Zelfs toen de aller eerste training de manager kwam kijken hoe het ging, de groep eigenlijk aan de grote kant was... Ik niet 100% zeker was van wat ik aan zou treffen qua personen EN als klap op de vuurpijl een deel van de apparatuur niet bleek te werken. En toch; goeie training gegeven! Keer erop wel dingen anders gedaan... Oa om de niet-werkende apparatuur te voorkomen en wat meer afgestemd op mijn inmiddels bekende publiek. Maar dat mag. Het hoeft niet perfect als het maar wel gewoon loopt en het verwachtte resultaat behaald wordt. Einde monoloog.. Moraal van het verhaal. Het is karakter maar je kunt wel oefenen en daardoor beter worden.
Mijn zoon heeft een ik-boek. Daarin mocht hij foto's plakken van zichzelf, van ons huis. Vragen als wat vindt je mooie kleuren, welk eten vind je lekker en wat juist niet. Wat voor dier vind je leuk (tekenen van leukste dier etc). Wie is is je vriendin, wat vind je leuk aan jezelf etc. Allerlei dingen uit zn dagelijks leven die hem helpen om iets meer zelfbewustzijn te creëren.
Maar van wie moet dat? Misschien is dat haar karakter/ zoals ze is? Ik was als kind vreselijk onzeker en verlegen, een echte volger. Begon pas eind havo/ begin hbo een beetje te ontdooien. En heb daar intussen absoluut geen last meer van, geef leiding aan een hele afdeling (vooral mannen) en weet ook hoe van me af te bijten. Als je me met 5-6jaar had gekend had je dat nooit geloofd..
Ze is er volgens mij zelf ook niet gelukkig mee. Want haar gedrag begint haar vriendinnen ook wel te irriteren... Ik wil haar zo graag leren dat zij zelf haar keuzes mag maken en zelf mag beslissen wat ze wil en leuk vindt ook al is dat iets heel anders dan de rest.
Nee dat snap ik maar ik wil haar een beetje sturen en stimuleren zelf keuzes te maken waar ze blij van wordt