Peuter van bijna 3 jaar heeft driftbuien.

Wat hier helpt: voorbereiden op het feit dat jullie morgen/vandaag weg moeten (eventueel visueel maken dmv een dagplanning/aftelkalender), en een minuut of wat voor vertrek melden dat jullie over .. minuutjes weggaan. Dan, als het tijd is, zeggen dat jullie nu de jas en schoenen aan gaan trekken - het is geen vraag, maar een mededeling, want jullie moeten weg. Als hij boos wordt kun je zeggen dat je begrijpt dat hij boos is, want het is ook zo leuk om thuis te spelen, maar dat het nu tijd is om te gaan. Ik sluit nog wel eens een compromis met mijn zoon door hem een klein speelgoedje mee te laten nemen. Mijn zoon heeft niet veel driftbuien, maar áls hij er eentje heeft......

 

Wat hier goed helpt: laten kiezen. Ik ga dan op mijn hurken voor haar zitten, kijk haar aan en zeg met duidelijke stem: je mag kiezen, ga je zelf je jas aantrekken of moet mama het doen. Als ze zich blijft wegdraaien, wegrennen etc...dan laat ik haar even, zet mn fiets alvast buiten, mn jas aan en doe net alsof ik ga.

Maar soms helpt dit allemaal niet hoor...en is het een gevecht. Ik snap wat je bedoelt, soms wordt je er wanhopig van. Onthou dat je zoontje vooral worstelt met zijn autonomie, dus binnen de grenzen zelf wat dingetjes laten bepalen kan goed helpen. En idd, zoals hierboven al wordt gezegd, begrip tonen voor zijn emoties. Niet boos worden dus, wel duidelijk zijn...

 

Herkenbaar, hier ook een late prater.
Naarmate hij beter begint te praten, nemen de driftbuien hier af.
Maar het is bij tijd en wijle erg pittig geweest, en soms nog steeds.

 

hoe communiceert hij dan als hij niet boos is en nog niet kan praten?
Als hij bijna 3 is en nog niet kan praten ga ik ervan uit dat hij op een speciale school of peuteropvang zit?
Ik ken een aantal kindjes met een TOS op een speciale school en die leren gebarentaal daar. Omdat het idd vreselijk frustrerend is als je niet duidelijk kan maken wat je wil of bedoeld.
Ik neem aan dat ze dit op school ook wel vaker aan de hand hebben, misschien daar eens om tips vragen?

Het huilen begrijp ik op zich goed als hij niet kan praten, het is belangrijk een manier te vinden waarop hij wel kan uiten (met symbolen oid) waardoor hij ook kan leren dat je niet overal je zin in kunt krijgen, dat is wel een standaard issue met 3 jarigen)

 

Volg hij logopedie of heeft hij hulp? want met bijna 3 en nog niet praten is laat. Is er een speciale reden dat hij laat is?

Kan het zijn dat je niet consequent genoeg bent of durft door te zetten?
Hoe kan hij wel communiceren?

Wanneer je weg moet op tijd laten weten dat je zo gaat. Jij moet aangeven dat je gaat en als hij geen keus heeft dus ook niet vragen of hij mee wil.
Mocht hij wel mee kunnen en hij heeft die keus dan aangeven tot hij wanneer hij mag veranderen, dus bijvoorbeeld wanneer ik mijn jas aan heb is de keus voorbij en je er ook aanhouden.

Probeer met hem mee te praten, probeer achter te komen waarom hij boos en laat weten dat je het snapt. Het lijkt me ook erg frustrerend dat mensen om je heen je niet begrijpen.het huilen kan makkelijk komen door hoge frustratie en het boos zijn.

Door begrip en het luisteren is hier de frustratie minder en hebben eigenlijk geen driftbuien. (Klop heel hard af)
Onze uk s juist heel taalvaardig maar hier was een ja of nee niet voldoende.dus hier helpt het

 

Pictogrammen!

Echt, dat brengt zoveel duidelijkheid met zich mee. Als je online een beetje zoekt kan je allerlei pictogrammen vinden. Die print je uit, lamineer je, stukje klittenband erop en je maakt ook iets waar je ze dan op kan plakken.
Deel de dag in in bijv. ochtend en middag en hang daar de picto's op van wat je gaat doen. Dat geeft je zoontje duidelijkheid en houvast en voor jij iets om naar te verwijzen als er iets moet gaan gebeuren.

Verder, ben je al bezig met gebaren? Zo nee, kijk eens op de site van Lotte en Max. Daar kun je o.a. dvd's, posters en kaarten met allerlei gebaren erop kopen. Is ook heel fijn om zelf te leren, zodat je veel beter met elkaar kunt communiceren.

Mijn dochter praat inmiddels redelijk goed, maar heeft heel lang niet goed en duidelijk kunnen praten. Toen gebruikten we veel gebaren. Nu gebruiken we bijna geen gebaren meer, maar als ze echt erg dwars of boos is, dan helpt het gebruiken van gebaren nog steeds om de boodschap die ik wil overbrengen beter bij haar te laten doordringen.

 

Ik haak nog even in op iets in je opening post: vragen. Dingen die moeten gebeuren formuleren we (uit beleefdheid) vaak als vraag, maar eigenlijk kan/mag een kind geen 'nee' zeggen. Dus stel je kind alleen een vraag als deze ook de vrijheid heeft om zijn eigen antwoord te geven.
Als je naar buiten moet, dan is dat een mededeling (geen discussiepunt, jij beslist): we gaan. Ik voegde dan wel vaak een (schijn)keuze toe: we gaan nu naar buiten, maar jij mag kiezen, wil jij de deur open doen of zal mama dat doen?

Daarnaast zeg je dat je het zo zielig vindt als hij zijn zin niet krijgt? Mag ik vragen waarom? Een peuter is nog egocentrisch en denkt dat de wereld om hem draait, dat hoort bij leeftijd. Voelt daarnaast alle emoties nog heel intens en kan niet relativeren. Kleine dingetjes kunnen net zo'n intens verdriet/angst/teleurstelling veroorzaken als grote dingen. Maar je kindje zal toch liefdevol via zijn ouders moeten leren dat de wereld zo niet in elkaar steekt en hoe hij beter met zijn emotie en frustratie om kan gaan. Al doende leert men. Peuters moeten nu eenmaal door deze fase heen om er daarna (hopelijk) sterker en wijzer uit te komen.

Neemt niet weg dat je in een situatie zit die deze fase nog veel pittiger maakt. Zijn frustratie (neem ik aan) dat hij niet goed kan communiceren, jijzelf die (zoals ik het lees) helemaal niet goed in haar vel zit (en dus ook snel emotioneel).

Als ik terugkijk naar de (ernstige) driftbuien van mijn zoon, daar bleek onduidelijkheid/onvoorspelbaarheid een duidelijke factor te zijn. Door pictogrammen, gebruik van wekkertje/time timer, en korte duidelijke commando's op rustige toon terwijl ik hem aanraakte en hem de tijd geven om te verwerken (wachten), werd het aanzienlijk beter.
Mijn jongste had ook flinke driftbuien (heel temperamentvol, late prater), aanvullend benoemde ik bij haar ook veel. Na de driftbui troostte ik haar en bracht onder woorden wat ik dacht dat het probleem ws. Bijv: jij wilde graag nog spelen, he. Dat begrijp ik. Maar we moesten nog ... (vul maar in)..., je kunt na lunch weer spelen. Je laat op die manier zien dat je respect hebt voor gevoelens van je peuter en dat je ze gezien/gehoord hebt, al kon je hem niet zijn zin geven.
(edit: dit laatste werkt alleen als je kind goed taalbegrip heeft. Mijn zoon zou alleen maar meer verward en overprikkeld geraakt zijn als ik zoveel woorden die hij niet kon begrijpen achter elkaar tegen hem zou zeggen)

Veel sterkte. Het klinkt alsof je momenteel veel op je bordje hebt.