Zijn er hier meer meiden die last hebben van een angststoornis? Afgelopen week is dit bij me vastgesteld.. Het is nu de tweede keer in 2 jaar dat ik in een diep dal zit. Afgelopen kerst weer begonnen met antidepressiva, maar het wil nog niet echt aanslaan. Klachten: Somberheid Futloos Angstgevoelens (dat het nooit meer goedkomt, dat ik gek word) e.d. Geen stress kunnen verdragen enz.enz. Ben benieuwd of er hier meiden zijn die zijn genezen van een angststoornis, of er mee hebben leren omgaan!? Slikken jullie ook medicatie? En welke? Het is hier een poos goed gegaan, maar na het stoppen met de antidepressiva in december ging het weer mis. Is het dan normaal dat dit nu al 3 maanden aanhoud? Sorry voor de vele vragen, maar ben op zoek naar herkenning!
Ja, hier twee keer een depressie en de tweede keer een dikke angststoornis erbij die bijna vergngn pleinvrees. Ik heb nooit medicatie geslikt maar cognitieve gedragstherapie gedaan. Ik raad het iedereen aan. Ik ben er helemaal van af, moet natuurlijk wel oppassen in hele drukke periodes, maar niets bijzonders verder.
Hai, Wat vervelend voor je dat je een angststoornis hebt. Ik heb het ook. Ocd, een angst dwangstoornis. Van een angststoornis genees je niet. Je kunt door middel van therapie en medicijnen je leven met deze stoornis goed vormgeven maar het blijft een zwakke plek. Ik heb al heel veel therapieën gevolgd. Ik slik al zeker 10 jaar anti depressiva en stoppen is geen optie. Ik kan er goed mee leven. Je herkent op den duur het moment waarop het minder gaat en daar doe ik direct iets mee zodat ik niet afglijdt. Je mag me pb sturen als je meer details wil. Sterkte. Het is heel naar. Maar troost je met de gedachte dat je niet alleen bent en dat je eraan kan werken om het beter te maken voor jezelf
Ik heb rond mijn 18e een angststoornis gehad. 1,5 jaar lang heb ik me toen ontzettend slecht gevoeld en stond ik voor mijn gevoel niet meer in het leven maar alleen nog in mijn hoofd. Ik kon niet meer werken en kon nergens meer mijn aandacht bij houden. Elke dag was ik doodmoe en huilde ik avonden in bed dat ik het echt niet meer kon. Ik heb een jaar hulp gehad van een psycholoog. Het heeft mij toen niet genezen, maar ik ben wel positiever over alles gaan denken en heb wel geleerd om met bepaalde gevoelens om te gaan. Ik ben eigenlijk pas echt 'beter' geworden doordat ik het zelf niet meer wilde. Ik wilde niet meer die gevoelens hebben en weer sterk in mijn schoenen staan. Van het een op het andere moment is toen de knop omgegaan en kon ik het weer aan. Ik heb wel een paar jaar gehad dat ik weer een dieptepuntje had in stressvolle situaties, maar dat duurde dan hoogstens een week, daarna kon ik weer gewoon verder gaan. Nu ben ik 32 en heb ik er eigenlijk bijna geen last meer van. Na de dood van mijn zoon heb ik wel weer hulp gezocht omdat het toen wel weer slecht ging. 100% beter wordt je niet naar mijn ervaring, je zal altijd vatbaarder zijn voor een terugval in bepaalde situaties. Maar ik ben er wel van overtuigd dat je met de juiste hulp en eigen wilskracht het probleem in zovere kan verminderen dat je er geen last meer van hebt in het dagelijks leven. Ik heb trouwens nooit medicijnen gebruikt, ik ben daar echt heel erg op tegen. Ik ben heel zeker dat je met medicijnen het probleem alleen tijdelijk onderdrukt maar nooit oplost. Pas als je zelf zonder medicijnen en hulp van een psycholoog het kunt redden ben je in mijn ogen 'beter'. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Genezen durf ik niet te zeggen (zal er altijd in mindere mate last van houden), maar ik ben wel zo ver dat ik alles weer doe! En dat zonder te panieken en druk te maken. Heb weer het gevoel dat ik kan genieten van dingen! Heeft 2 jaar geduurd. Dat wel, maar zonder medicatie zoals AD of oxazepam e.d. Wat ik er mee wil zeggen; Het kan dus wel! En het gaat heus wel over. Of het makkelijk is, is en tweede.
Ik was een hypochonder. Bang dat ik ziek was. Of ja bang, ik wist t zeker! 1x bij een psycholoog geweest (paar sessies cognitief) en dit was zo'n slechte ervaring dat ik dacht daar wil ik niet nog eens heen. Knop omgezet en nu geen last meer van. Al moet ik me wel eens dwingen te stoppen met googlen als ik weer eens iets heb anders ben ik bang dat ik het weer krijg.
Ik was er van overtuigd dat mijn kinderen dood in bed lagen als ik ze niet zag, dat mijn ongeboren kindje dood was gegaan in mijn buik als ik hem even niet voelde, en dat mijn man een dodelijk ongeluk had gehad als hij de telefoon niet direct opnam. Best heftig eigenlijk, als ik dit zo zie staan.
Idd heftig allemaal. Wat kan ons brein ons voor de gek houden he. Mijn angst is vooral om door te draaien, of voor altijd depressief te blijven en nooit meer ergens van kunnen genieten. Ook wel angsten om ergens heen te gaan, of alleen thuis te zijn met de kids.
Hier hetzelfde als jij Ninosz! Durfde ook moeilijk met mijn kleine alleen te blijven. Uit angst dat er wat met mij zou gebeuren. Idem met het naar de winkels gaan e.d. Heb er wel cgt voor gehad trouwens hoor! Dat vergat ik te zeggen.
En hoe lang duurde het bij jouw? Kon jij dan ook echt niet genieten van zo'n zonnige dag als vandaag bijv.? Ik vind dat zooooo jammer.
Niet om je ontmoedigen natuurlijk, maar zonder medicatie 2 jaar. Onder bepaalde voorwaarden kon ik er van genieten. Op mezelf dus echt totaal niet. Weet nog dat ik mij zo schuldig voelde om het feit dat ik op zo'n dag niet met mijn zoontje naar de kinderboerderij durfde.
Hoi Bij mij is drie maanden geleden een angststoornissen vast gesteld. De reden hiervoor is dat ik zes jaar gelden gediagnostiseerd ben met non hodgkin. Tot voor drie maanden redelijk goed mee om kunnen gaan in de zin van het beïnvloed mijn leven, scan's bloedonderzoek iedere drie maanden, maar ik laat t niet mijn leven bepalen.... Echter drie maanden geleden is er een knop omgegaan en werd in constant overvallen door angsten. Angst om dood te gaan mijn kinderen niet te zien opgroeien, afscheid te moeten nemen van mijn Kids....... Terwijl dit echt niet aan de orde is nu. De non hodgkin is stabiel, maar toch bleef de angst overheersen. Daarom ben ik in therapie gegaan en ben ik EMDR gaan doen. Ging binnen twee keer echt super veel beter. Ben echt blij dat ik deze therapie ben gaan volgen .
Bij mij was zo'n 4 jaar geleden een paniekstoornis vastgesteld. De oorzaak zat hem volgens mij voornamelijk in een baan waar enorm veel agressie voorkwam en de middelen daarvoor niet optimaal waren. Het uitte zich bij mij in paniekaanvallen; veel adrenaline op momenten als het niet 'nodig' was. Zweten, duizelig, hartkloppingen, denken dat ik flauwval etc. Verder kon ik zeer slecht slapen, werd depressief, veel gedachtes over dood en ellende, dacht dat ik de hersentumor had oid, kon niet ontspannen. Ging dingen vermijden en moest veel huilen. Ik heb heel veel gehad aan cognitieve gedragstherapie. Heb geen medicatie geslikt, confrontaties wel aangegaan, ben wel van baan veranderd, kon na ongeveer een jaar zeggen dat het veel beter met me ging, en na twee jaar dat ik er heel goed mee kan leven. Ik zou zeggen dat ik er nu helemaal vanaf ben, maar wel blijven de symptomen in mijn achterhoofd zitten en zou ik direct actie ondernemen als ik weer klachten krijg. Sterkte ts!!
Bedankt voor jullie reacties! Heeft er ook nog iemand tips om gedachten stop te zetten? En is t normaal dat je alleen maar daar aan denkt? Weet ook echt niet meer wat ik wel en niet aankan!
Ik heb het ook gehad rond mijn zestiende. Heeft wel geduurd tot mijn 18. Ben bij een psycholoog geweest, cognitieve gedragstherapie. Dat leert je dus om je gedachten om te vormen. Heb er wel ad voor gehad. Ik moest bijvoorbeeld mijn gedachten opschrijven. Ik durfde geen boodschappen meer te doen bijvoorbeeld, en dan moest ik opschrijven precies waarom niet, wat was dan het ergste, en wat zou er dan gebeuren. Inmiddels kan ik er redelijk mee leven al vermijd ik situaties die het Triggeren wel. Ik ga bijvoorbeeld niet savonds op stap (alleen) en kijk geen enge tv series. Sterkte ts het is erg moeilijk en niemand lijkt je te begrijpen..
Wat AnneThamar ook al zegt, cognitieve gedragstherapie heeft bij mij geholpen om de gedachten om te vormen. Je moet er achter komen waarom je zo denkt, tegen je zelf zeggen dat je er niet aan mag denken helpt niet. Je moet echt tot de grond van je gedachten komen, dan houden ze vanzelf op.