hey meis, ik heb je eerste topic ook weleens gelezen maar nooit gereageerd, als eerste wil ik zeggen gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje! ik vond je op het laatst voor je bevalling erg sterk overkomen!! Vond dat je kon merken dat je echt je eigen ding deed heel knap! ik denk persoonlijk dat het ook een beetje komt door de hormonen dat je het er nu moeilijker mee hebt, je hebt eigenlijk een heel nieuw leven nu, totaal anders dat is al wennen, en dan verlang je denk ik ook des te meer naar je ex... als ik terugdenk aan hoe ik me voelde na de bevalling, ik was dan niet alleen, maar ik was ook een emotioneel wrak, huilde veel en t ging niet zoals ik wilde, ben ook depressief geweest... ik was echt een tijd mijzelf niet... ik denk persoonlijk dat jij het heel goed alleen aan kunt, maar dat je nu even de tijd nodig hebt om aan je nieuwe situatie te wennen en je hormoontjes moeten misschien ook nog even normaal op peil komen, ik denk dat je dingen nu wat andres ziet daardoor.. want ik kan uit je eerdere posts wel opmerken dat je een sterke vrouw bent! die het dondersgoed alleen af kan! en nu met dit weer als je steeds thuiszit komen de muren op je af, dat is normaal, ik heb zelf geen auto en dus alelen een fiets en ik durf niet te fietsen met mijn dochtertje bang dat ik val dus ik zit ook vooral binnen en mijn vriend werkt, en zelfs bij mij komen de muren op mij af en word daar ook depri van.. kun je nagaan als je net mama geworden bent... ga met een psycholoog praten, dat is niet gek! ik zou willen dat ik destijd optijd aan had gegeven dat ik het niet alleen aan kon en dat ik het moeilijk had, maar dat durfde ik niet te zeggen, bij mij waren het andere dingen waar het om ging maar toch, het was voorm ij een stuk beter gelopen als ik gewoon gepraat had. en weet je, jij praat al, jij uit het al dat je het moeilijk hebt, dat is stap 1 ! vraag hulp, lucht je hart, en je zult merken als je wat verder na je bevalling bent dat je dingen helderder gaat zien.... je red het wel ! ik zal je topic blijven volgen nu!
Gefeliciteerd. Zoals ik ook al in je vorige topic had aangegeven, je verlangt teveel naar hem, naar het huisje boompje beestje. Dat gaat niet gebeuren, zet je er overheen (probeer het).
klopt ik had het al een beetje geaccepteerd, hoewel ik heel erg verdrietig was nog hoor daar niet van maar ja. Nu zulen het inderdaad de hormonen zijn dat ik me zo kut voel... daarnaast huilt Cris echt 24/7 overdag en ik kom gewoon niet tot mezelf.. ik kan niets doen... en dan mis ik hem die het even over kan nemen. Als we wat dichterbij elkaar zouden wonen dan zou Cris ook even bij hem kunnen blijven zodat ik ook even rust kon nemen... En dat zijn dingen die me boos maken... en verdrietig.. En hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik ervan baal dat het gegaan is zoals het is gegaan.. en dan ben ik boos op hem... en dat laat ik hem ook weten... Ik word boos bij de gedachten dat hij gewoon lekker naar huis gaat en zijn leven gewoon zo door gaat als van ouds... Wel je kind erkennen maar verder kom je zelf niet met afspraken.. ik moet er altijd over beginnen... en dat gaat met alles zo... En dat frustreert me gewoon ook zo erg he. ik word hier gewoon zo op van... Ik kan het wel alleen maar het word me gewoon niet makkelijk gemaakt... Ik sta er volledig alleen voor... Ik heb niets aan mijn ex... ook al komt hij en is hij er even voor zijn kind.
ik verlang idd naar huisje boompje beestje maar dat gaat idd niet gebeuren met de vader van mijn kind... misschien zelfs niet met een ander.
Dat doet hij ook moeiteloos hoor die km afleggen... hij doet dat toch echt liever dan dat hij ons bij hem heeft... anders had ik ook wel voor het andere gekozen. Maar ja... zoals ik al zei nu ik zo vermoeid ben heb zou ik Cris wel even bij zijn vader willen laten voor een paar uur aangezien hij toc het flesje neemt zodat ik even tot rust kon komen.. maar dat gaat gewoon niet. Daarvoor is er teveel afstand....
Hij is nu hier... en weer voel ik woede... wat is dat toch... k verlang naar zijn aanwezigheid maar zodra hij er is ben ik boos op hem... voel ik teveel woede in me... ben zo moe he... deze situatie had ik me echt niet zo voorgesteld.
meid toch, probeer het van je af te zetten, makkelijk gezegd ik weet het, snap echt wel dat het heeeel moeilijk moet zijn nu je net bevallen bent om dit uit te schakelen maar je moet hem juist laten voelen dat je hem niet nodig hebt, dat je het zonder hem ook wel red! dan zul je je sterker voelen en dan gaat die woede op den duur ook over, want je hebt hem immers niet nodig.. snap echt wel dat je het fijn vind om de kleine een paar uur aan hem over te laten zodat jij even bij kunt tanken, ik weet nog wel dat ik daar ook zoooo aan toe was zodra mijn vriend thuis kwam na een lange dag werken wou ik dr het liefst meteen in zn armen duwen en zeggen succes ik ben naar boven.. ze had namelijk een tijdje best veel huilbuien overdag en dat trok ik ook slecht.. en als je het dan niet even over kunt geven aan een ander moet dat absoluut zwaar zijn, geloof ik meteen! maar je bent een sterke vrouw en je kunt het, echt waar! concentreer je op je kleine man, niet op je ex..
wat een rot dag gisteren... Cristiano huilde bijna heel de dag door en minimaal geslapen echt heel vervelend.... wist even niet meer wat te doen.... vandaag heeft hij gespuugd en dus ook minimaal melk binnen gehad... om 13.00 moet hij weer eten en hij is al wakker geef hem nu borstvoeding anders schreeuwt hij het huis bij elkaar... weet me soms geen raad meer in mijn uppie. daarnaast weer wat meningsverschillen gehad met mn ex... ik blijf hem dingen verwijten... en opmerkingen maken die hem een schuldgevoel geven... doe ik uit boosheid. we hebben gisteren mijn kinderwagen in elkaar gezet... was even lachen... allles lag op mijn kast en die is zo hoog dus moest ik op zijn schouders... het was even lachen... dat gevoel was zo fijn... daarna hebben we de wagen in elkaar gezet, ook dat voelde erg fijn... het was echt teamwork... Daarna keerde ik terug naar boosheid.. we hebben een discusie gehad en ik stuurde hem weg en zei dat hij niet meer moest komen... hij kwam naar me toe en gaf me een kus op mijn voorhoofd en aaide nog over mn wang waarom doet hij dat toch.. snap ik niet... en toen zei hij dat hij wegging, hij ging nog even bij cris kijken... dat deed zo een pijn he want ik meende niets van wat ik zei... bij de deur sprong ik in zijn armen...ik moest wou niet dat hij ging en dat zei ik ook tegen hem... moest zo huilen... hij zei dat ik mezelf niet moet wegcijferen, en dat ik het super goed doe, en hij snapt dat het moeilijk is maar dat ik nog even moet doorbijten, hij beseft heus wel dat het moeilijk is ook de afstand wat voor hem geen probleem is maar t is zoals het is... ik kreeg hem even weer binnen.. en in mijn slaapkamer hebben we moet wat "gepraat" moest eigenlijk meer huilen en hij ook wel een beetje... even noemde hij me schatje per ongeluk... dat heeft hij in al die tijd dat t over is nooit meer gezegd... altijd bij mijn naam... maar toen hij schatje zei corrigeerde hij zichzelf.... geen reden voor hoop...
Sja ... ik had een heel verhaal getyped maar ik val in herhalingen zag ik Ik zou even contact met het CB opnemen wat betreft je zoon. wellicht dat zij tips weten? Misschien een (verborgen) reflux of anders?
ik begrijp je.... ik heb nog even tijd nodig om het goed te doen... k doe mijn best en probeer hard te zijn als hij er is... Maar toch...toch val ik weer in de verleiding.. en dat is vreselijk irritant. Wat ik eigenlijk wil is dat we vrienden zijn en gewoon met elkaar kunnen omgaan...Ik wil dat we als ouders gewoon een goede band hebben maar het blijft zo moeilijk. Binnenkort gaan Cristiano en ik bij hem logeren... (in de logeerkamer uiteraard) hopelijk kunnenwe als ouders gewoon met ons zoontje leuke dingen doen... Ik wil het echt heeeeel graag... Ik denk dat als dit beter gaat dat ik me ook veel beter zal voelen.. Ook al heb ik geen relatie met hem...Hij geeft om mij maar als de moeder van zijn kind en zijn gevoelens voor mij zijn ook als moeder zijn kind meer niet... en dat moet ik gaan inzien... Hij zei geen behoefte te hebben aan een vriendin... en is daar totaal niet mee bezig.... Hij is gewoon liever alleen.. hij is immers jareeeeeeeeeeeeeeeeen lang alleen geweest. Toch wel blij te horen dat hij niet bezig is met andere vrouwen... dat zou het extra moeilijk maken.. Maar jou preken komen heus wel binnen bij me hoor en zetten me behoorlijk aan het denken... Ik heb het idee dat als hij komt en weer gaat ik in paniek raak... van "owjee ik sta er weer helemaal alleen voor" dat gevoel komt keer op keer als hij vertrek als nieuw bij me binnen. Ik moet weer wennen aan de nieuwe situatie lijkt het... gisteren voor hij wegging zong hij een slaapliedje voor Cris... dat hielp hahaha zo lief he... ik viel daar zelf van in slaap... en toen was hij weg.... terwijl ik sliep.
Hey meis, Zou je dat logeren bij hem nou wel doen.... ik denk en ik spreek echt uit ervaring.. dat je beter afstand kunt houden nu. Als ik t zo lees kun je nog niet omgaan met de confrontatie met hem. Je wilt hem nog steeds terug en je geeft jezelf hoop. (logisch en herkenbaar) Maar als je even doorzet, dan wordt t vanzelf makkelijker om te accepteren dat jullie nooit meer samen komen. Echt waar, ik kan het weten. Ik ben misschien iets sneller, maar dat komt omdat mijn breuk iets eerder was dan die van jullie. Maar ik heb duidelijk voor mezelf gekozen nu. En natuurlijk voor mijn kindjes. De kids merkten de spanning tussen ex en mij vreselijk. Ik heb duidelijk mijn grenzen aangegeven. We communiceren via een schriftje over de kinderen. Bijzonderheden bellen we door of vertellen we snel face to face. We bespreken geen privezaken. En heeeeel belangrijk, ik laat hem niet binnen voor een kopje koffie of een "gezellig" gesprekje. Dat is niet meer, dat was vroeger. De vertrouwde basis is weg. Dat moet jij ook voelen nu. En ik snap dat je daar weer naar terug wil, maar meis t kan niet en je moet t niet meer willen. Cristiano kan heel goed jouw spanningen en emoties voelen, misschien dat ie daardoor zo onrustig is. Wat mijn voorgangers ook al hebben getypt, geef grenzen aan. Hij moet je geen kus geven of een aai over je wang. wegwezen, dat is niet meer van hem. Neem die afstand meissie, voor jezelf. zelfbescherming, je word er uiteindelijk sterker van. Geloof mij, ik ben t bewijs. ( en ik ben er ook nog niet hoor) Maak afspraken met hem, zet ze op papier. Hij komt voor cristiano en niet meer voor jou. Hoe hard t ook klinkt. Doe t jezelf niet aan, die pijn dat verdriet wat je zult krijgen als je daar gaat logeren.. oh jeetje echt pas op jezelf.
Ik zou idd beter afstand moeten nemen maar dat kan niet als hij belt en naar zijn kind vraag en zijn kindje ook wil zien. Ik wil hem dat echter niet verbieden... Vind persoonlijk dat hij al te weinig komt 1x in de week maar ja. Maar ik snap je wel. Daarnaast logeren bij hem is totaal niet gevaarlijk... Hij is heel duidelijk naar me, dat hij me echt niet meer wil dus ik hoef ook niet te hopen dat wij iets met elkaar gaan doen want dat gaat echt niet gebeuren ook al zou ik het proberen... Hij vind me totaal niet meer aantrekkelijk of verleidelijk dus ik kan niets meer doen bij hem. Ik merk dat ik de laatste tijd erg veel geniet van mijn ventje... ik ben er echt zo blij mee... en als hij wakker word en begint te bleren dan is dat soms vervelend maar ik geniet er zo van... Daardoor denk ik minder vaak aan mijn ex... ik begin nu weer terug te gaan naar hoe ik me voelde voor ik beviel... relaxt... Natuurlijk blijf ik hem missen maar ik had juist meer moeite in de kraamtijd... maar nu begin ik te wennen... ik ben alleen en dat is een feit.... nu nog even doorbijten en hopelijk straks weer gelukkig.
wat fijn dat je nu meer kunt genieten en je relaxter gaat voelen! dat is een begin !!! probeer die gedachte zoveel mogelijk vast te houden van hoe relaxt je je toen voelde... dan komt het wel beetje bij beetje.. ik denk ook dat als jij relaxter bent je manneke ook relaxter zal worden omdat hij jouw bui goed aanvoelt, bij mij was het wel zo hoor, ik was een tijdje depressief en ik kon heel goed aan haar merken dat zij precies wist hoe ik me voelde... alsik een slechte dag had huilde mn dochtertje ook zoveel!! hopelijk merkt jouw mannetje ook snel dat je beter in je vel gaat zitten!
ja toen mn ex hier was laatst voelde ik me kut en mijn kindje bleef maar huilen en wilde echter niet slapen... Ik probeer het vast te houden idd.. mijn ex komt as donderdag weer langs en ik probeeer me er niet op te verheugen... ik voel me nu veel beter in mijn vel... Heb alles weer goed op orde....en dat voelt fijn. Alleen baal ik bij de gedachten dat ik dit jaar geen oud en nieuw vier met hem... dat is raar... dus zie tegen vrijdag op.
herkenbaar hoor de ene dag / periode voel je je sterk en heb je geen behoefte aan je ex en de andere dag wil je hem het liefst terug al weet je verstandelijk dat het niet werkt. dat is nog de beginperiode ik heb dezelfde fouten gemaakt in het begin: ook vragen of hij nog even wil blijven en hem vragen voor nog een kans en hopen op zijn komst en dan toch het ene moment je weer "samen" voelen en het andere moment erg boos zijn. Het enige wat bij mij hielp was hard en zakelijk worden en doordat hij uitendelijk zelf ook maanden is weggebleven kon ik het werkelijk van me afzetten. Logeren hebben we niet gedaan al had ik toen w.s. nog ja gezegd erop ook.. maar is zo onverstandig naar mijn idee. Ook ik ben er nog niet helemaal. niet dat ik nog wat voor hem voel of zo, maar ik merk dat hij me nog kan raken met zijn leugens en ik boos kan worden (dan erna hoor want ik laat hem mijn gevoelens niet meer zien en ben naar hem nu juist heel oppervlakkig en neutraal en sterk) en dat zou ik wat meer nog moeten laten gaan, maar ach komt ook wel. Maar wat ik zeg ik herken de dingen dus wel... en het is zo jammer. Die mannen denken daarmee dat hun het goed voor elkaar hebben en gaan gewoon door met eigen leven enz. en wij vrouwen hangen alsnog aan hun lippen. Dit terwijl uiteindelijk vaak wij als vrouwen er heel wat sterker uitkomen hoor. Mijn ex heeft inmiddels doorgekregen dat ik niet meer met me laat sollen en harder ben en alles alleen prima red. En daardoor heeft hij nu ineens de klap pas gekregen en schijnt hij me terug te willen. Nou euh... NEE dus ! probeer het inderdaad allemaal wat meer los te laten en zoals al gezegd bescherm jezelf, ben juist sterk en zakelijk als je ex komt en doe juist voorlopig nog even zo min mogelijk samen. Laat zien dat je onafhankelijk bent en zet een kinderwagen alleen of met iemand anders in elkaar. Ik ben juist blij en trots dat ik mijn ex nergens voor nodig heb. Hij vroeg wel eens of hij ergens mee kan helpen. Mijn antwoord daarin was duidelijk nee, lukt me zelf wel. En dat is ook gewoon zo. Dat maakt dat hun zich ook anders op gaan stellen uiteindelijk. Ze gaan beseffen dat ze niet nodig zijn en wij - vrouw- onszelf wel redden alleen met de kleine.
Ik doe mn best om het zo goed mogelijk te doen... maar ja het wil soms niet helemaal lukken. Ik voel me wat beter nu en denk minder aan hem... Ook denk ik minder aan donderdag a.s... eerder vorige week kon ik haast niet wachten tot het die dag was maar nu weet ik dat ik met pijn ga zitten waarschijnlijk dus kijk ik niet naar uit... Net vroeg mijn moeder wanneer de opa (vader van mijn ex) mijn zoontje komt bezoeken .... Ineens werd ik kwaad... niet op mijn moeder maar op de fam van mijn ex... Ineens voelde ik weer woede richting hun omdat zij niets van zich hebben laten horen... 9 maanden lang niet (zelfs niet na een vriendelijk sms-je die ik ze in het begin van mijn zw had gestuurd) Zelfs toen ik was bevallen sprak mijn ex met zijn stiefmoeder en zijn vader waar ik bij was en ze vroegen niet eens of ze met me konden praten om me op zn minst te feliciteren... ze zeiden alleen doe haar maar de groeten en ik ben zo dom geweest om zijn zus en vader een geboorte kaart te sturen. Mensen zeggen dat ik het goed heb gedaan (uit fatsoen) maar wat voor fatsoen hebben zij dan???? Toen mijn ex het uitmaakte was mijn moeder kwaad, ze zei dat hij me gebruikt had etc etc... Ik dacht zelfs dat hij niet eens meer welkom was. Maar nee hoor hij komt langs en mijn moeder is super gastvrij, verwijt hem niets en praat erg relaxt met hem net als toen wij wat hadden. Hij ging zelfs boodschappen doen met haar (althans helpen)... Hij blijft super welkom... En dan denk ik aan zijn familie die super lullig zijn. Zeggen 0.0 tegen me... het zou me niet moeten boeien maar het houd me wel bezig... Want ja, uiteindelijk gaat mijn zoontje er wel heen ooit.. Ik zat net op het punt om mijn ex te mailen in boosheid hierover. Ze zeggen van alles tegen mijn ex en stiefmoeder wilde een verrassing aan Cris geven maar hoe willen ze dat allemaal gaan doen? ik ga cris niet aan mn ex meegeven als hij zo klein is nog en zeker niet naar groningen! Ik ben nu zo kwaad he. grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr waarom begon mijn moeder erover... ik betrap mezelf dat ik het heeeeeeeeeeeeeeeel kut vind zeker omdat mijn fam wel relaxt is met hem.
waarschijnlijk begint je moeder erover omdat zij zich als oma probeert voor te stellen dat hij als opa zijn kleinkind wellicht toch ook wil zien maar het moeilijk vind vanwege zijn zoon (je ex). had mijn moeder ook hoor. Mijn zoontje ziet hun ook al 8½ maand niet. laatste keer heb ik ze zelf opgezocht, maar ze vinden het contact te moeilijk om zelf op te zoeken zolang het tussen mij en mijn ex (hun zoon) niet goed gaat en zien dat dan als verraad naar ex of zo. afijn heb gezegd dat ze welkom zijn en de rest is aan hen enne... niet je ex mailen. laat hem gewoon los en vooral juist aan hem laten zien dat je sterk bent en zoek dan evt een ander of hulp om je emoties te uiten maar doe dat niet bij hem !! neem afstand en laat dat hem ook duidelijk zien en merken, je zult zien dat het dan beter gaat. dus niet bellen, sms-en of mailen enz. en alleen het hoognodige contact op zakelijke basis onderhouden en tuurlijk is dat nu nog moeilijk. had ik ook hoor uiteindelijk moet je het gewoon doen. en juist door afstand te creeren wordt alles makkelijker
He lieve meid, Ik heb al zoveel van je gelezen en eigenlijk nog nooit iets gestuurd. Ik vind je zo`n stoer wijf dat je ondanks alles wat je meemaakt nog zoveel kracht toont!!!!!!!! Toen ik net was bevallen voelde ik me ook verloren(waarschijnlijk hormonen) en vond en vind ik nog steeds het vervelendste aan mijn hele zwangerschap en bevalling. Mijn god wat voelde ik me klote en dan had ik nog een man die er voor me was. Daardoor moest ik nu reageren omdat ik me zo goed voor kan stellen hoe je je voelde. Gelukkig voel je je al iets beter en dat wordt alleen maar meer. Die jongen is jou en je kindje niet waard!!!! maar dat is al zovaak gezegd. Ik vind je in ieder geval een stoere mama die er wel komt!!!!!!! Moest het nu ff een keer zeggen. Dikke knuffel van mij.
te laat ik heb die boze mail wel gestuurd... Ik belde een vriendin van mij om te vragen of ik het wel of niet moest doen en zij vond dat het wel kon omdat ik daar toch wel mee zat... Nou uiteindelijk heb ik hem laten weten hoe schandalig ik zijn fam vind en begon ik ook over afspraken zoals de dagen dat hij van plan is om te komen en dat deze vaste dagen moeten worden omdat ik straks weer naar school moet. En alimentatie. Nou heel toevallig werd ik gisteren door zijn ouders gebeld... ik had de oproep gemist en heb verder ook niet terug gebeld. Ik vond het wel heel toevallig dat ik daarover mailde en ineens gebeld werd. Ik ging er dus meteen vanuit dat mijn ex ze verteld heeft over de mail die ik gestuurd heb. Nou vandaag werd ik in de ochtend wakker gebeld door de stiefmoeder van mijn ex... :x grrrrrrrrrrrrrrrrrrr wat een sarcastische vrouw zeg. Maar ja ze zei dat ze de situatie erg triest vonden en dat het moeilijk is om dan langs te komen en dat ze daarom ook eerder niet gebeld hadden etc etc etc... En ze zei "Ja IK BEN DE STIEFOMA JA EN W. IS DE OPA maar bla bla bla... OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOH ik had zo graag willen ophangen omdat ik haar stem niet kon uitstaan...:x hoe ze tegen me sprak echt bijna boos, hoewel het leek dat ze vreselijk haar best deed om aardig te blijven. Ze zei dat als ik op mezelf had gewoond zij allang waren langs geweest maar omdat ik bij mijn moeder woon is dat lastig wat een onzin zeg... Ik sprak mijn ex vandaag, hij belde ivm afspraak bij cb. Nou vette discussie aan de tel gehad... Hij meende niets tegen zijn fam te hebben gezegd etc etc... Ik geloofde hem totaal niet en dat zei ik ook, wel erg toevallig dat ik hem mail met dat ik het schandalig vond dat die mensen geen eens op zn minst mij opbellen om me te feliciteren... of iets dergelijks... en nog een heel verhaal... en dat ik ineens wel gebeld word... Ze hebben mijn geboorte kaart ontvangen en wie bellen ze mijn ex... What a F******, en dat frustreerd me gewoon. Daarnaast zei ik tegen hem dat ik er klaar mee was, en dat ik voor voorlopig niet wilde dat hij langs zou komen. Dus ook morgen niet welkom was... hij bleef zeggen dat meen je niet, je meent het niet Nou ik meende het echt.. heb gewoon geen behoefte om hem te zien zeker niet na dat ik die heks van zijn stiefmoeder heb gesproken. Ik snap dat ze aan de ene kant wel maar aan de andere kant, wat er tussen mij en mijn ex speelt is iets tussen ons twee en zijn fam moet zich daar niet mee bemoeien. Mijn fam doet dat ook niet! Ze doen gewoon normaal tegen hem en zo hoort het ook al zitten we vaak ruzie te maken. Ik vind dat zijn fam dat ook gewoon moet kunnen doen! En niet moeilijk moeten doen over een situatie die niets met hun te maken heeft! Maar anyways... uiteindelijk na al dat geruzie heb ik hem later gesmst dat hij wel mocht komen. Maar eerlijk gezegd heb ik er nu weer spijt van want nu bewijs ik weer het tegenovergestelde en denkt hij dus dat ik het dus wel niet meende! terwijl ik wel zoiets heb van blijf weg! Wil hem eigenlijk gewoon straffen en hem laten voelen hoe het is om hard te zijn. Maar dan denk ik aan Cris en zie ik hoe mijn ex tegen Cris doet aan de telefoon (dan leg ik die bij Cris zn oortje en zegt mijn ex iets tegen hem) en dan zegt hij zulke lieve papa dingen en dan vind ik het zielig en gemeen dat ik hem voor een tijd zn kindje verbied. Als ik mijn kleine aankijk... die lieve oogjes... het besef dat hij nog niet heeft, dan denk ik aan toen ik net zwanger was en mijn ex zei: "ik wil heel graag met je samenwonen maar dan zonder kind" dan word ik zo boos, em toen hij mij miskraamverwekkers had aangeraden/ aangeboden... dan denk ik eraan dat mijn kindje er niet had kunnen zijn... zo lief en klein en zo mooi als hij is en dan haat ik mijn ex en wil ik de harde ik zijn. Maar mijn liefde voor hem komt steeds tussen en kan ik het niet laten om de dingen die ik zeg ongedaan te maken.... ik moet nu gewoon huilen omdat ik mijn kindje wilde zien opgroeien met zijn vader en moeder en dat mijn ex een eind heeft gemaakt aan ons relatie door mijn kleine... zo een onschuldig kindje... hoe kun je die niet willen? zo prachtig als hij is, hoe kun je die willen missen? Ik hou zoveel van mijn kleine en het verleden blijft indruk maken op mij... Dan denk ik aan mijn abortus in 2008... het had net zo een mooi kindje kunnen worden en ik koos voor mijn ex... Ik had die fout gewoon weer bijna gemaakt voor een man die het niet waard is... voel me nu zo schuldig tegenover mijn kindje die ik heb laten gaan... En hoe mijn ex nu ook doet, alsof hij altijd het kind heeft gewild... heel fijn natuurlijk maar toch blijven zijn woorden me achtervolgen... Op dit moment weet ik niet wat ik voel... maar in ieder geval geen liefde geen gemis maar eigenlijk meer haat richting hem. Zou het kunnen zijn dat ik uit mijn verdrietige wereldje kruip?
ohohohohoh - ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen zonder je voor je hoofd te stoten. Er moet me wel van mijn hart dat ik het verkeerd vind dat je je zoontje als inzet gebruik voor je woede ten opzichte van je ex. Sorry, maar daar moet je echt een rem op zetten. Ik vind het 1) gewoon niet kunnen je vecht je gevoelens omtrent je ex niet uit over de rug van je zoon en 2) het kan zomaar eens tegen je gebruikt worden. Heel veel meiden hebben het nu gezegd maar vind alsjeblieft snel een manier om afstand te nemen en zakelijk met je ex om te gaan. Dit heeft totaal geen zin. Jij hebt geen rust, je zoon kan daar op reageren en je ex is straks de lachende derde. Dat je ex-schoonouders geen contact met jou opnemen maar met je ex vind ik persoonlijk niet zo vreemd. Waarom MOETEN ze met jou contact opnemen? Dat kan toch ook prima via hem? Ik kan me goed voorstellen dat ze niet precies weten wat ze met de situatie aanmoeten. Het is voor die ouders ook heel raar. Dit kan best hard overkomen, maar eerlijk gezegd val je alsmaar terug in je oude gedrag, en je komt geen stap vooruit. Sorry hoor, maar ff je rug recht en doorzetten, dus nee, ik vind niet dat je uit je verdrietige wereldje kruipt, je blijft er maar inzitten.