Wat bedoel je hier precies mee? Het lijkt me dat lhb zijn juist per definitie te maken heeft met psychische dingen, omdat het gaat over op wie je verliefd kan worden, met wie je wil trouwen, hoe je je identificeert? Je kan aan mijn lijf toch niet zien of ik lesbisch ben? (nou ja mijn ringvinger is langer dan mijn wijsvinger, dat schijnt een indicatie te zijn) Ik heb niet alles gelezen want dat is niet goed voor m'n mentale welzijn. Maar ik wilde over de overdaad van regenbogen wel nog even meegeven dat ik heel blij ben dat mijn werkgever en gemeente de pride-vlag uithangt bij gelegenheden. Het geeft me het gevoel dat zij aan mijn kant staan mocht er iets naars gebeuren op m'n werk of thuis/in de stad. En dat vind ik wel echt belangrijk. Als lhbt'er leef je in de wetenschap dat de meeste mensen van mening zijn dat je niet getrouwd zou moeten zijn en al helemaal geen kinderen zou moeten krijgen. Dat een groot deel van de wereldbevolking denkt dat je na je dood naar de hel zal gaan (en wie zegt dat ze ongelijk hebben?). Dat brengt heel veel stress en angst met zich mee (niet per se bij iedereen, ik spreek vanuit mezelf). Dus dan is een bemoedigend signaal vanuit de overheid heel fijn. Los daarvan, liefst zou ik ook zien dat transitieverlof niet expliciet in de cao zou hoeven worden vastgelegd, maar dat het geregeld wordt als bij andere medische dingen.
Er zijn steeds meer aanwijzingen dat homoseksualiteit te maken heeft met hormoonbalans/ gevoeligheid voor hormonen. En dan is het wel iets lichamelijks. Ik kan zo ook geloven dat zoiets aanwezig is bij alle andere letters van LHBT enz, dat het niet iets puur psychisch is. Waar ik 'bang' voor ben is dat iedereen die zich op wat voor manier zich anders voelt, nu ook een letter gaat opeisen en daaraan bepaalde rechten wilt verlenen. Even iets heel geks, maar wel ter verduidelijking, iemand die zich geen mens voelt, maar een alien. En dat die in hun paspoort een A willen hebben ipv m/v/x.
Klopt. Maar dan mag je er ook anders over denken en dat haal je in je stukje wel een beetje onderuit.. Los daarvan vind ik het een positieve ontwikkeling. Het is een proces van jaren en niet iets wat even vlug besloten wordt.
Voor welke medische din Voor welke medische dingen zou dat gelden? Ook bv als iemand heel dun haar krijgt en heel veel verdriet ervan heeft en een transplantatie krijgt of is dat niet medisch genoeg?
Weet ik niet goed. Jij wel? Het ingewikkelde aan dat soort discussies is dat er heel veel persoonlijk leed kan zijn bij een bepaald individu, maar dat dat leed veroorzaakt wordt door de maatschappij. Wat ik eigenlijk zou willen, is dat de maatschappij verandert in plaats van dat mensen hun heil hoeven zoeken bij medische oplossingen. Dus dat mensen zich makkelijker senang voelen in hun lijf omdat de maatschappij meer focust op belangrijkere zaken dan hoe mensen eruitzien. Maar dat is een langetermijnoplossing, en wat doe je dan tot die tijd? En dan gaat het hier ook nog over cao's, daar weet ik sowieso niets van. N.B. Als je echt trans bent, dan heb je daar natuurlijk ook last van ook als je in mijn ideale wereld woont. Dus die transities houd je sowieso. Ik vind wel dat die trajecten heel zorgvuldig moeten gebeuren en denk dat je dan zo aan die 33 weken zit, zeker omdat het herstel van sommige operaties echt heftig is. Waar mijns inziens wel meer aandacht voor moet komen is de groep kinderen die pas tijdens de puberteit genderdysfore gevoelens krijgt. Er zijn wel ervaringen van jonge mensen/vrouwen die zeggen dat als je eenmaal in een traject zit zorgmedewerkers er toch vrij snel vanuit gaan dat je inderdaad trans bent, of toch voorstellen om hormonen te slikken bijvoorbeeld, terwijl dat helemaal niet dé oplossing hoeft te zijn bij genderdysforie. Die kan immers ook veroorzaakt worden door de puberteit, door (ongediagnostiseerde) autisme, door lhb zijn. En de pest is dat als je onzeker en ongelukkig bent en iemand zegt tegen jou: ja ik denk inderdaad dat je trans/non-binair bent en hier zijn hormonen die je waarschijnlijk beter doen voelen, dat je dan geneigd bent om ja te zeggen. En dat het dan nog werkt ook, want je gaat je daadwerkelijk mannelijker voelen door extra testosteron, en vaak in één moeite door nog minder onzeker ook. Maar ja, die hormonen hebben wel ook negatieve effecten, je moet ze de rest van je leven blijven slikken/prikken/smeren, het blijven medicijnen. Ook daarvoor geldt: op individueel niveau vaak volkomen begrijpelijk, maatschappelijk onwenselijk.
Ah, op die manier Daar ben ik niet bang voor. Ik zou denken dat we met man/vrouw/overig toch een heel eind moeten kunnen komen.
Maar waarom quote je dan niet gewoon de hele post? Dat alleen dat kleine zinnetje voor jou 'relevant' is is dat voor mij in elk geval niet. Ik plaatste namelijk niet voor Jan met de korte achternaam een hele post met toelichting op dat kleine stukje dat jij er uitlicht.
Even over het vetgedrukte, en iets wat ik me al een tijdlang afvraag, wetende uit ervaring wat hormonen, of gebrek aan bepaalde hormonen, of een hormoonimbalans, met een lichaam en het algemene (mentale) gestel kunnen doen (en even vooraf met een uitdrukkelijke kanttekening dat ik niet geloof of wens dat homosexualiteit of transgenderisme 'geneesbaar' zou moeten zijn o.i.d.) maar zou het in geval van transpersonen niet waardevol zijn om eerst de weg van genderbevestigende hormonen te kiezen? Het lijkt me dat het te allen tijde de voorkeur zou moeten hebben om iemand zich in eigen lijf thuis te laten voelen vóórdat er ingrijpende onomkeerbare ingrepen plaatsvinden.
Dat is de route al. Eerst krijg je onderzoeken, daarna reallife fase waarin je leeft als het gewenste geslacht, waarbij je op een gegeven moment ook medicijnen krijgt. Een aanzienlijk deel gaat niet 'geheel' in transitie. Een vriendin van mijn man heeft heel lang getwijfeld of ze na haar borstvergroting nog wel verder wilde opereren. Ze zag er voor de buitenwereld uit als vrouw, voelde zich voldoende goed in haar lijf en een volledige transitie is een enorm grote ingreep, ook gevoelsmatig, met nog een redelijke nasleep. En dat was voor haar in eerste instantie niet zo noodzakelijk. Uiteindelijk zijn er andere zaken gebeurt waardoor ze toch de keuze heeft gemaakt, maar daar is een hele tijd overgeen gegaan. En zij is niet de enige waarbij dat geldt, er zijn genoeg mensen die het vooral belangrijk vinden dat ze kunnen leven als het passende geslacht en daarbij zijn (grote) operaties niet altijd noodzakelijk. Het is wel dat hoe later in je leven je in transitie gaat, hoe meer er meestal nodig is om door het leven te kunnen gaan met het nieuwe geslacht. Dat is waarom jongeren medicijnen krijgen aangeboden. Dan kun altijd nog stoppen met medicijnen als je toch anders besluit, maar kun je ook vaker toe met iets minder heftige ingrepen.
Alleen reactie op de topicstarter: Als (nee toen. Want t is gebeurt) mijn collega destijds betaald verlof kreeg om een buikwandcorrectie te doen en nieuwe borsten te krijgen want ze was niet happy met zichzelf, dan kan mij t echt niet boeien dat Jan een operatie krijgt om jannetje te laten verwijderen voor een jantina. Helemaal prima. T is een loodzware operatie. Liever dat iemand goed hersteld dan veel te vroeg start omdat het teveel kost met alle gevolgen van dien.
Denk je niet dat het dat helemaal fucked up maakt? De maatschappij dwingt nu al om vrouwen zich op een bepaalde manier te laten voelen en gedragen, als je dat al niet goed lukt, omdat je je niet echt op die manier vrouw voelt om welke reden dan ook, en dan krijg je ook nog hormonen die je vrouwelijker maken, dan geef je toch vooral de boodschap dat ze niet oké zijn zoals ze zijn, dat ze zich moeten conformeren aan hoe de maatschappij naar vrouwen kijkt? En dan ben je dus alsnog afhankelijk van hormonen voor de rest van je leven... Iemand zich thuis laten voelen in eigen lijf doe je door te zeggen: jij bent oké zoals je bent, je hoeft niet te veranderen, je mag zijn zoals je wil. Je kunt ook een vrouw zijn als je niet je benen en oksels scheert en kort haar hebt en geen zin hebt om te winkelen (ik noem maar wat). En als mensen dan alsnóg vastlopen, of echt al van kind af aan weten dat hun lijf niet overeenkomt met hun gender, dan kun je iets met hormonen gaan doen. Maar dan wel zodat het overeenkomt met hoe ze zich nu voelen, niet met als doel ze daarin juist te veranderen. (of heb ik nu je post verkeerdom begrepen )
Die kinderen hebben wel verminderde botopbouw als gevolg van de remmers. En aan de geboren jongen die zich meisje voelt kan niet met zekerheid worden gezegd of de vruchtbaarheid nog op gang komt als met de remmers wordt gestopt. Zaadballen kunnen kleiner worden. En als met oestrogenen wordt begonnen dan is er al helemaal geen weg terug, dan zijn ze zo goed als zeker voor altijd onvruchtbaar, ook als ze erachter komen dat ze liever toch niet in transitie gaan. Ik vind bovenstaande nogal wat voor kinderen. Van driekwart van de kinderen die geboren zijn als meisje en zich jongen voelen, of als jongen geboren zijn en zich meisje voelen is gebleken dat dit van voorbijgaande aard is. Ze dan op dit soort zware medicijnen zetten vind ik onverantwoord. Dit is een interessant artikel om te lezen. https://www.gezondheidenwetenschap.be/gezondheid-in-de-media/de-veiligheid-van-puberteitsremmers-voor-kinderen-is-niet-gegarandeerd De laatste tijd heb ik mij verder in dit onderwerp verdiept en ben al aardig wat verhalen van jonge mensen tegengekomen die in transitie zijn gegaan en die spijt hebben als haren op hun hoofd. Ja ik vind dat de mensen die, om het zo maar te zeggen, in een verkeerd lichaam zijn geboren geholpen moeten worden. Ja er vindt onderzoek en begeleiding plaats door psychologen en psychiaters. Maar ook een ja, de psychiatrie staat er ook om bekend met zeer grote regelmaat verkeerde diagnoses te stellen. Kom je bij deze psychiater dan krijg je dit label, kom je bij die psychiater dan krijg je dat label. En de kans om in dit soort gevallen een traject in te zetten die achteraf niet de juiste bleek is zeer reëel. Dus in plaats van alleen maar te jubelen om de aandacht die naar normalisering uitgaat denk ik dat tegengeluid en meer onderzoek echt noodzakelijk zijn. Want het zou je kind maar zijn die na een paar jaar komt met, ik heb de verkeerde keuze gemaakt.
Ik denk inderdaad dat je mijn post verkeerd hebt begrepen. Ik bedoelde het meer ter voorkoming van heftige ingrepen (een hormoonbehandeling als eerste stap lijkt me minder ingrijpend dan een gendertransitie bijvoorbeeld), en ook niet specifiek op vrouwen gericht trouwens.
Dat je als je als vrouw geboren bent, juist iets met vrouwelijke hormonen gaat doen? Ik weet niet of dat kan. Het is niet alleen het gehalte aan hormonen, maar ook de gevoeligheid en de gevolgen van een gehalte/gevoeligheid voor andere hormonen. Daarbij is ook nog heel veel onbekend waarom iemand zich vrouw voelt, of man (dat wat je ook uiterlijk bent). Het is ook zo dat hormonen in de embryonale ontwikkeling al een zeer grote invloed heeft op de aanleg van allerlei structuren. Dat draai je ook niet zo snel terug, of is dit zelfs onmogelijk. Dus ik snap je gedachte, maar ik denk dat dit niet mogelijk is.
Maar dan snap ik nog steeds niet wat je bedoelt. Hormoonbehandeling is toch gewoonlijk sowieso de eerste stap van een transitie?
Maar je bent diegene die in jou hoofd zit. Jij bent die stem in je hoofd. Iemand die geboren met een vrouwelijk lichaam, maar in het hoofd een man is dan kun je het uiterlijk aanpassen zodat dat past. Maar stel dat dat zou kunnen met hormonen, en je gaat die persoon de hormonen geven zodat het hoofd bij het lijf past dan veranderd die stem in je hoofd, dan word je in je hoofd dus een heel ander persoon. Je karakter zou dan dus kunnen veranderen. Ook naar iemand die je niet wil zijn. Dat lijkt me veel vreemder voor die persoon en de omgeving dan het lijf aanpassen aan de persoon die in het lijf zit.
Dan had ik je in eerste instantie toch goed begrepen. Ik had het over degenen bij wie de genderdysforie met name door maatschappelijke factoren veroorzaakt wordt, dat zijn vaak vrouwen/transmannen/non-binaire meisjes (degene die je in jouw scenario vrouwelijke hormonen zou geven). Maar wat @Vogelinnetje schrijft klopt ook. En wat @Madelie zegt óók. Vandaar dat het in het algemeen naar mijn idee altijd het streven moet zijn om iemand te laten dealen met je lijf zoals het is, zonder aan de medicatie te gaan. Maar dat is eigenlijk alleen mogelijk als we de hele maatschappij veranderen (en hoe doe je dat?), en de focus verleggen van 'het is heel belangrijk hoe je je identificeert en vrouwen horen zó te zijn en mannen zó' naar 'lekker boeiend iedereen mag zijn zoals ie is, we hebben wel wat anders aan ons hoofd, medicijnen zijn vet vervuilend laten we nadenken over hoe we duurzamer kunnen leven'. Maar dat is een beetje precair om te vinden vrees ik... En ja, het is natuurlijk altijd al het uitgangspunt om mensen niet onnodig hormonen voor te schrijven, dat snap ik en dat is ook goed. Ik denk alleen dat we nóg iets kritischer kunnen zijn. En dus tegelijkertijd dat het momenteel vaak niet anders kan omdat mensen anders kopje-onder gaan. Mijn puberteit was niks, maar ik ben wel blij dat die 20 jaar geleden plaatsvond en niet nu. Wie weet had ik anders ook uiteindelijk wel hormonen gekregen en ik betwijfel of ik daar gelukkiger van geworden was. De tijdsgeest is gewoon wel echt een bepalende factor daarin.
Ik ben het zeker met je eens dat het 'beter' is met je lijf te dealen zoals het is, maar dat is op het moment dat een transitie wordt gestart dus juist níet meer aan de orde. Dan lijkt het me (even als voorbeeld een vrouw nemen) beter om éérst te proberen d.m.v. vrouwelijke hormonen te proberen of diegene dan comfortabeler met haar gegeven (op alle fronten functionerende) lichaam kan leven, dan dat je die persoon gelijk aan de mannelijke hormonen zet met uiteindelijk onvruchtbaarheid als gevolg. Daarnaast denk ik persoonlijk dat de invloed van de maatschappij op een persoon door de jaren heen ook behoorlijk kan veranderen. Je wordt over het algemeen toch wat harder naarmate je ouder wordt. En intolerantie gaan we helaas niet uitroeien.