Ja, dat ben ik dus niet met je eens, mijns inziens geef je dan echt een verkeerde boodschap af. Wat @Saartje33 ook zegt, dan ben je iemand aan het veranderen naar wie degene niet wil zijn, dat is echt niet oké. Als er daadwerkelijk een transitie gestart moet worden, dan wel naar hoe iemand zich voelt en wil zijn. Ja, als puber ben je daar denk ik ook gevoeliger voor. Of is dat niet wat je bedoelde, dat je als volwassene eerder denkt: joh, wat maakt het uit wat ze van me vinden? Anderzijds, juist als volwassene zit je eerder vastgeroest in je ideeën over hoe je zou moeten zijn en daarom juist in de knoop raken... Maar voor mij geldt wel dat ik nu veel minder bezig ben met mijn identiteit dan vroeger. Het is gewoon niet relevant meer. Ik ben allang blij als m'n lichaam gezond is en functioneert.
Ja, en dat bedoel ik dus. Maar op die manier kunnen veel gevoelens en inzichten veranderen met de jaren. Maar eenmaal de transroute ingeslagen ben je dan wél je vruchtbaarheid en mogelijkheid tot voortplanting kwijt. En dat is nooit meer terug te draaien...
Ik vind het pas echt extreem om iemand hormonen te geven om iemands gevoelens/identiteit te veranderen. Ik kan het alleen niet beter beargumenteren dan ik al gedaan heb. Het impliceert gewoon alsnog dat je met hormonen kan oplossen dat iemand zich niet trans meer voelt en het dus te genezen is. Zelfs als jij dat niet zo bedoelt maakt het de stap heel klein naar 'hé misschien kunnen we zo ook aan homogenezing doen.' Ik kan me ook eigenlijk niet voorstellen dat je als je last hebt van genderdysforie hiervoor toestemming geeft, behalve als je het idee hebt dat dat moet van je familie/omgeving. En wie zegt dat die hormonen niet alsnog voor bijwerkingen zorgen? De kans lijkt me bijvoorbeeld groot dat je er emotioneel labieler van wordt (als je vrouw bent), en dat lijkt me erg onwenselijk bij een groep die toch al vaker suïcide pleegt. Het laatste wat je schrijft klopt hoor. Je moet dus zorgen dat de beslissing om in transitie weloverwogen tot stand komt en dat je steeds de optie blijft openhouden dat je nee sorry toch niet kan zeggen. Andere oorzaken van genderdysforie moeten eerst goed onderzocht worden, is iemand misschien toch lesbisch of heeft iemand autisme, wat voor beeld heeft iemand van vrouwen en kan dat beeld nog veranderen naar een genuanceerder beeld (echt niet elke persoon vóélt zich man of vrouw, genoeg mensen die gewoon een lichaam met zich mee torsen)? Maar ja, als dan op een gegeven moment toch blijkt dat iemand wel degelijk trans is en er dus van overtuigd is dat diens lichaam niet klopt, dan wil je diegene ook écht helpen.
Nog even los van de ethische aspecten, zou het überhaupt kunnen? Zitten er in de anticonceptiepil niet ook allerlei hormonen, en daar word je toch juist ook onvruchtbaar van? (tijdelijk weliswaar) Ik vermoed dat het praktisch niet eens haalbaar is.
Maar in welk opzicht is het aan de ene kant extreem om, teneinde er achter te komen of de transgevoelens wellicht een hormonale oorzaak hebben, eerst genderbevestigende hormonen te geven, maar aan de andere kant: hormonen toedienen van het 'gewenste geslacht' teneinde de fysieke identiteit te veranderen niet? Als het eerste geen resultaat biedt kan het transitietraject toch alsnog ingezet worden? In beide gevallen worden er hormonen ingezet, maar met een andere insteek. En nee, ik heb het niet over homogenezing, en ik heb het ook niet over het toedienen van wat dan ook op onvrijwillige basis. En over het vetgedrukte: het probleem is juist dat je tijdens de transitie niet zo makkelijk meer 'nee, toch niet' kan zeggen. Zéker niet wanneer je jong bent, al vol in hormoonbehandelingen zit en nog heel gevoelig bent voor wat de maatschappij vindt.
Weet je wat het is: als je het zelf niet voelt, niet zelf meemaakt, dan weet je gewoon helemaal niet wat die ander door maakt en of jij dat nu wel of niet nodig vindt is dan gewoon niet relevant. ik heb een trans collega die echt heel gelukkig is na transitie. De beste vriend van mijn dochter staat aan het begin van het traject. (Wat dus echt niet 123, we geven je meteen hormonen en plannen vast je operaties in, hopsakee gefixed is. Zoals sommige mensen denken. Dit gaat lang duren) Wie ben ik om hun gevoel weg te drukken? Wie ben ik om te zeggen dat wat zij voelen niet klopt?
Ik snap wat je zegt. Tegelijkertijd lijkt het me echt volkomen onethisch om iemand zo heen en weer te slingeren en zo te gaan experimenteren. Maar ik vind persoonlijk alles met medicijnen en hormonen een stuk enger dan de gemiddelde mens, geloof ik. Ik denk dat we er verder toch niet uit gaan komen dus ik ga nu lekker een stukje Pride kijken Ik ben hier alweer opener en eerlijker geweest dan ik van plan was.
Dat zeg ik ook niet. En volgens mij zegt niemand hier dat wat transmensen voelen niet klopt. Ik vind dat iedereen zijn/haar eigen keuzes mag maken. Maar ik vind ook dat er discussies gevoerd mogen worden over het hoe en waarom, en of werkgevers al dan niet verantwoordelijk gehouden moeten worden voor het vergoeden van het verlof (want daar ging het topic in eerste instantie over). Wat mij betreft hoort het vergoeden van dit soort verlof onder de verantwoordelijkheid van de overheid te vallen, niet de werkgever. En verder mag iedereen doen wat hij/zij wil.
Dit! Tegenwoordig mogen kinderen al starten met 11 jaar. Ik ben van mening dat de leeftijd omhoog moet naar Minimaal 18, liefst nog ouder. hoe kun je als ouder toestaan dat een kind, die zulke verstrekkende gevolgen nauwelijks kan overzien , zo’n ingrijpend traject in gaat? Ik vind dat deze kinderen tegen zichzelf beschermd moeten worden, tot zij een stuk ouder en wijzer zijn en dan als volwassene een weloverwogen keuze kunnen maken!
@Vulpen, ik vind jouw gedachtegang met betrekking tot de maatschappij echt heel mooi en dat stukje ben ik zeker met je eens. Waarom moet iedereen conform dit of dat zijn. Waarom de gedachtegang niet veranderen inderdaad. Net wat jij zegt: "je bent ook vrouw wanneer je je oksels en benen niet scheert". Maar omdat de maatschappij dat vreemd of raar vind is dat dus ook maar zo. Heel gek vind ik dat en iets waar ik met mijn verstand niet bij kan. Ik ben het eens met de gedachtengang, want als dit soort ideeen en gedachten aangepast kunnen worden, dan kan iedereen echt zijn wie hij/zij/niet gedefinieerd is en dan kan iedereen dat ook gewoon accepteren. Maar ik denk dat dat helaas een droomwereld is..
Ik snap jouw manier van beargumenteren niet. Stel dat dit een hormoon disbalans is dan mag je iemand wel volstoppen met hormonen, er borsten instoppen en de piemel eraf snijden. Of volstoppen met hormonen, er een piemel opnaaien en de baarmoeder. Want dat is ethisch verantwoord. Maar kijken of iemand zich beter bij zijn/ haar geboortegeslacht gaat voelen door hormonen en therapie is onethisch? Waarom kunnen we niet beter kijken hoe mensen zich fijner gaan voelen in hun eigen lijf? En als dit kan met enkel een hormoonbehandeling en goede psychische zorg, dan lijkt me dat veel respectvoller naar het lijf toe dan deze aan alle kanten open te snijden en te veranderen. Mocht dit alles niet werken dan zou je een transitie kunnen overwegen. Onder zeer strikte voorwaarden. Maar het zou toch mooi zijn als die laatste stap voorkomen kan worden en de mens in kwestie wel gelukkig kan leven.
Is dit echt de meest respectvolle wijze waarop je dit kon verwoorden? Je zou zelf maar degene zijn die zich in het verkeerde lijf gevangen voelt zitten. Of je kind dagelijks doodongelukkig zien worstelen. Nee kind, nog even 6 jaar volhouden tot je 18 bent hoor. Hang in there... En maar hopen je kind zichzelf ondertussen niet ik weet niet wat aangedaan heeft Die zeer strikte voorwaarden zijn er al...
Dit dus. Zo’n traject duurt jaren. Met zeer veel onderzoeken en gesprekken. Het gaat stapje voor stapje en men gaat alleen met de ‘rigoureuzere’ stappen verder als 100% zeker is dat dit de problematiek is. Ik heb er in mijn werk een aantal keren mee te maken gehad en privé ook. Diverse situaties met diverse uitkomsten.
Is het respectvol om in het lijf van een kind te gaan snijden waarvan de hersenen nog niet eens volgroeid zijn? Is het respectvol om een kind dat wellicht veel baad heeft bij een hormoontherapie deze te onthouden en te sturen richting hormoontherapie en zware operaties? Je zal inderdaad maar een kind hebben dat doodongelukkig is met zichzelf. En hem of haar niet de optie te geven tot genezing maar wel vol overgaven stappen in een transitie traject. Nu snap ik dat heel veel dingen nog niet eens een optie zijn. Maar dit idee bij voorbaat al afschieten onder de noemer onrespectvol richting het individu vind ik dan weer onrespectvol.
In je vorige post had je het over "piemel afsnijden/borsten in stoppen..." Dat vind ik onrespectvol ja. Nu schrijf je "je kind niet de kans geven op genezing". Het kind is niet ziek, het kind voelt zich gevangen in het verkeerde lichaam. Als je dat niet serieus neemt, word je kind "hoogstens" psychisch ziek omdat het niet alleen in het verkeerde lichaam zit maar zich ook nog eens miskent voelt door zijn/haar ouder(s). Maar ach, wat geeft dat nou. Als je echt denkt dat het werkt zoals je in de post hierboven schrijft, blijkt wel dat je nog nooit een transitie traject van dichtbij hebt meegemaakt want dan wist je wel beter...
Het gevoel hebben dat je in het verkeerde lijf zit is 100% psycholoogisch en hormonaal. Het zit tussen je oren, zoals werkelijk alles in je leven tussen je oren zit. Zelfs het gevoel dat mensen kunnen ervaren dat ze buiten hun lijf kunnen treden zit tussen je oren en heeft te maken met positiebepaling ten opzichte van je lijf. Wat is er zo vreselijk aan om te kijken of je het ongelukkig zijn met je eigen lijf kan ‘genezen’? Ik snap werkelijk waar niet dat dit geen optie mag zijn wanneer deze er is. Maar dat een operatie en voor de rest van hun leven hormoontherapie zonder blikken of blozen maar normaal gevonden moet worden. En wanneer ik spreek over ‘genezen’ heb ik het over genezen. Dus niet over het onderdrukken van gevoelens waardoor een kind of mens zich miskend voelt. Maar door werkelijk te kijken of een kind een kan worden met zijn of haar geboortelijf.
Zou je dit ook zo tegen je eigen kind zeggen als het aangeeft zich niet goed te voelen in het lichaam waarin het geboren is? Hoe kom je erbij dat zoiets "zonder blikken of blozen" gebeurt dan?