Mijn blog op mijn hyves --------------------- De streep Kun je je het voorstellen je leven wordt beheerst door een streep. Een streep? Wat voor streep? Nou gewoon, een streep. Voor velen schrijf ik nu waarschijnlijk wartaal en een enkeling zal begrijpen dat je dagelijks leven ongewild en onbewust echt beheerst kan worden door een streep. De afgelopen anderhalf jaar was ik ook in de ban van dé streep. Soms kreeg ik het gevoel dat die streep mij steeds meer in zijn macht kreeg en ging heersen over mijn geluk en leven. Had ik een extra streep, was ik even blij en gelukkig. Verdween die streep, was ik verdrietig en bang. Was die streep onduidelijk viel ik van het ene gevoel in het andere. Wat zou ik toen graag willen dat mijn emoties zo recht zouden zijn als die streep. Dat had alles dan een heel stuk eenvoudiger gemaakt. Maar nu is het mijn beurt, ik trek een streep! MIJN STREEP! Het is nu echt genoeg geweest. Dit geeft ons rust, zelfs vreugde en weer iets om naar uit te kijken. Na vijf miskramen en het leven in de ban van de streep, hebben mijn vriend en ik de streep vaarwel gezegd. We hebben de cursus voor pleegzorg gedaan, op 8 september staat een huisbezoek van pleegzorg op de agenda en hopen we op een goede samenwerking en op de komst van pleegkinderen.
Mooi geschreven meis en herkenbaar voor zover dat kan. Goed dat jullie nu voor jezelf een streep hebben getrokken. Ik hoop dat jullie snel 1 of meerdere pleegjes welkom mogen heten!
Wat mooi geschreven! Wat kanp dat jullie samen een streep hebben getrokken, daar heb ik echt alle bewondering voor. Meis, ik hoop dat jullie samen een fantastische toekomst tegemoet gaan als geweldige pleegouders!
wauw, ik las het ook op hyves, krijg echt tranen in mijn ogen. er is zoveel liefde bij jullie, wie weet, deze kerst, volgend jaar om deze tijd... hoe zal je je dan voelen? ik denk aan je, en wens jullie elke dag heel veel geluk toe voor de toekomst.
heel mooi geschreven!!!! *traan* en heel knap! ik wens jullie veel goeds met de pleegjes, ik kan uit ervaring zeggen dat het geweldig is om te doen! liefs mounia
Lieve, lieve meiden een hele dikke knuffel voor jullie omdat jullie er altijd voor me zijn!!! Het huisbezoek is goed gegaan gisteren, 14 oktober het eindgesprek en dan horen we of we 'aangenomen' zijn. Denk haast wel dat het goed zit, hoop nog niet teveel, maar de ergste angst is weg. Gisteren is ons ook verteld dat een kindje van 0-6 mnd niet heel gauw erin zal zitten. Ons aanbod naar pleegzorg is 'zo jong mogelijk tot ongeveer 1 jaar en twee kindertjes tegelijk is eventueel bespreekbaar'. We hebben ruimte genoeg in ons hart en in ons huis dus waarom niet? Eindelijk komt langzaam mijn rust weer terug. Niet makkelijk iedere dag, soms de andere dag weer wel. Maar ik kom er denk ik wel.... Ik heb me (weer) aangemeld bij Zeer Herkenbaar een forum voor mensen die uitbehandeld zijn. Uit respect voor de meiden daar heb ik toen ik weer zwanger bleek me afgemeld. Maar hoop dat ze me weer willen ontvangen. Wat dat aangaat zit ik echt nog tussen wal en schip. Ik hoor bij meiden met veel miskramen, ik hoor bij mensen die gestopt zijn, ik hoor bij pleegzorg en ik hoor voor mijn gevoel nog steeds hier.... Ook zijn heel veel mensen verbitterd die uitbehandeld zijn omdat het niet altijd eigen keuze is geweest maar de medische wereld ze uitbehandeld laten zijn. Zo voelt het voor mij niet, het is onze keus en ik voel me daar goed onder al heb ik het soms vreselijk moeilijk. Met mijn zusje gaat het goed, inmiddels 17 weken zwanger, krijgt langzaam een buikje en alles doet zoals het zou moeten doen. Ik ben niet jaloers, afgunstig of wat dan ook. Wel denk ik soms met heimwee terug naar de tijd dat ik ook zwanger was. Ik heb een foto van mezelf op Kefalonia en echt waar, ik had daar een buik!!! Tastbaar bewijs dat ik echt zwanger was. Aan de ene kant verdrietig, aan de andere kant heel trots dat ik het ben.... Nu moet ik nog de vraag op mijn werk gaan neerleggen over verlof en minder gaan werken voor pleegzorg. Ben benieuwd, zal niet over rozen gaan ben ik bang....
Meid, kan me wel voorstellen dat het goed voelt dat het jullie eigen keuze is. Jeetje misschien krijgen jullie wel heel snel een kleine spruit in huis, wauw wat zal dat geweldig zijn. Een kindje die jullie heel hard nodig heeft en waar je helemaal voor kunt gaan! Ik vind het heel knap hoe je met alles omgaat, de pijn zal wel nooit helemaal verdwijnen maar een mooi leven samen opbouwen is iets heel bijzonders. Nog even wat betreft je werk, go for it, als iemand zwanger is, is het ook doodnormaal dat je komt vragen om minder uren. Prive gaat nu echt even voor. Ik blijf je volgen en ben nu al super benieuwd hoe het straks allemaal gaat met jullie kleintje(s). Een nieuwe stap in jullie leven!
Was het maar waar Linda.... de reactie in mei was letterlijk; "Nicoletta, hier werken we niet zomaar aan mee, pleegzorg is een vrijwillige keuze en daar zul je dan ook zelf de consequenties voor moeten aanvaarden". Net alsof zwanger zijn/blijven geen vrijwillige keuze is . Maar dank je wel weer voor je lieve opbeurende woorden, ik hoop zo dat het allemaal mooi en leuk zal worden.... Daar ben ik eigenlijk best een beetje aan toe. Soms denk ik welleens, inmiddels zit ik op jaar vijf van de magere jaren, zouden het er echt zeven zijn dan?
Bizarre reactie van je werkgever. Als je kiest voor kinderen is dat - als je ze krijgen kunt - ook een vrijwillige keuze. Of het nu pleegkinderen, adoptiekinderen of biologisch eigen kinderen zijn.... 't Komt op 't zelfde neer: ze hebben zorg, tijd, liefde en aandacht nodig.
Hoi dames, De brief is bij mijn werkgever zojuist op het bureau geland..... Ik heb erin verzocht om nog maar 2 dagen te gaan werken, adoptie/pleegzorgverlof op te mogen nemen en misschien ouderschapsverlof of anders onbetaald verlof voor 2 maanden.... Spanned! Ik heb helemaal kriebels in mijn buik. Dit alles moet rond zijn voor 14 oktober want dan hebben we het eindgesprek bij pleegzorg.....
Spannend meis! Ik duim voor je dat ze er goed op gaan reageren. Nog minder dan een maandje en dan zijn jullie officieel pleegouders!
Oooo Dreamer, wat klinkt dat gek , zijn wij pleegouders!!! Nou krijg ik nog meer kriebels in mijn buik!! Ik ben zo ontzettend benieuwd wat de toekomst voor ons in petto zal hebben!!
spannend zeg!!! dit zal toch ook in overleg met p&o moeten toch? ik bedoel niet alleen je leidinggevende mag hierover beslissen. Eerst maar eens afwachten, misschien gaat het wel zonder morren . Moest aan jullie denken toen dat kindje te vondeling was gelegd in Utrecht, ik dacht, kon het nu maar naar Nicoletta! Ben benieuwd naar je eindgesprek, het kan dan natuurlijk heel snel gaan dat er ineens een kindje komt of niet? Ik hoop voor jullie dat het fijn voelt om nu hiermee bezig te zijn, ik denk aan je!!!
P&O en de baas is hezelfde . Ik werk op een heel klein kantoortje, vorig jaar nog met z'n viertjes nu met z'n tienen maar ik werk als directiesecretaresse voor de PZ functionaris en de algemeendirecteur. Mijn kamertje zit in het midden van beide heren. Mooi dat je het zegt Linda, mijn gevoel was dat ook! Mijn vriend en ik hebben zelfs samen 'gegrapt' dat we ons kiepraampje in de wc moesten vervangen door een luik waarin de kindertjes neergelegd mogen worden. Tuurlijk het is onwijs triest wat er gebeurt, maar hier zou het zo ontzettend welkom zijn! Een heel dubbel gevoel maar vol met liefde voor beide kanten.
Nog maar twee nachtjes slapen voor ons eindgesprek... Kijk er echt naar uit... Net nog een vreselijk iets met het k*t ziekenhuis meegemaakt.... Vanmorgen belde het ziekenhuis me op (drie keer tijdens mijn vergadering dus uiteindelijk nam ik toch maar eens op) met de verontwaardiging waar ik toch bleef..... Ik had geen idee waar ze het over hadden en het bleek mijn 20 weken echo te zijn.... Geen idee waar die afspraak vandaan komt, ik heb hem nooit gemaakt... De poli cardiologie en klinische genetica wisten dat ik zwanger was maar ik heb nooit een uitgebreide echo kunnen laten doen bij hen en had hen ook in kennis gesteld dat het wéér een miskraam was geworden... Nadat ik die mevrouw eerst rustig uitlegde dat de echo niet meer voor mij van toepassing was, bleef ze verontwaardigd dat ik tenminste mijn afspraak had kunnen afzeggen zodat een ander op mijn plekje kon komen. Ik vroeg haar toen nogmaals of ze begreep wat ik tegen haar zei en of ze begreep waar ze mij nu eigenlijk van beschuldigde. Daar had mevrouw geen boodschap aan. Haar leidinggevende mocht ik niet spreken en was ook nergens voor nodig. Toen heb ik maar opgehangen....ik ging letterlijk bijna van mijn stokje... *tranen liepen over mijn wangen*
WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAT!!!!! Dat meen je niet he? Wat een onbeschoftheid, wat vreselijk pijnlijk dikke knuffel van mij