Er is al veel over gezegd, maar deze opmerking stootte ook mij tegen de borst. Ik wil alleen maar zeggen; wees blij dat jij het nog een onschuldig geluidje kunt noemen.
Ik herken t wel hoor, mijn zoontje was ontevreden als baby, t kon hem allemaal niet te snel gaan dus erg gefrustreerd. Als hij s nachts huilt dan kan ik nog steeds een bepaald gevoel krijgen.. Bij andere baby's heb ik t gelukkig niet. Ik wil overigens ook geen 2e meer.
Ik herken je gevoel ook heel goed. Hier ook een meisje van nu 3 die erge verborgen reflux heeft gehad en daarvoor medicatie kreeg, in het begin niet sliep en ontzettend veel huilde. Huilen kon ik ook écht niet aanhoren. Maar toch ligt er hier boven nu nog een baby'tje van 9 weekjes te slapen...we wilden wel graag een broertje of zusje voor onze dochter (vanwege verschillende redenen). En wat is het een ander kind...heel tevreden, super lief, huilt nauwelijks (echt!). Spuugt wel veel maar heeft er geen last van. En weet je wat zo maf is...als hij huilt kan ik het wel hebben. Ik denk omdat ik weet dat hij goed in z'n vel zit en ik me geen zorgen om hem hoef te maken. De reden dat ik reageer is om aan te geven dat ieder kind uniek is, dus het hoeft je echt niet nog een keer te overkomen...verder denk ik echt niet dat een kind zonder broer/zus zielig is. Ik ben ook alleen en heb dit nooit erg gevonden. Nu mijn ouders ouder worden vind ik het wel wat lastiger...het idee dat zorgen voor hen op mij alleen aankomen...
Ook hier helaas herkenbaar. Dochter krijste als baby voortdurend, ik durfde de straat niet op of een winkel in. ik ben toen echt bijna ingestort. Ik had ook nog geen rijbewijs en familie was heel ver weg. Als peuter claimde ze mij de hele dag. Pas toen mijn dochter bijna 4 was durfde ik het weer aan. Ik had een hoop meer kennis op gedaan in de tussentijd en had het gevoel nu wel de juiste hulptroepen in te kunnen schakelen als het nodig zou zijn, en ook een rijbewijs ondertussen. Ik had het gevoel, dat ik nu de juiste hulp wist te vinden voor eventuele problemen. Nu schelen mijn kinderen uiteindelijk 4,5 jaar en dat is anders dan ik van te voren gedacht had, maar het is nu eenmaal zo gelopen, ik heb gewoon echt gewacht tot ik dacht, hey ik wil het graag weer. En ja er zit wat meer tijd tussen, maar het is goed gekomen. De tweede begon ook te huilen na een aantal weken, maar door inderdaad de goede oplossing weten te vinden heeft het niet lang geduurd. Wacht dus gerust wat langer, en komt er geen tweede dan is dat ook prima toch? Het is bekend dat enig kinderen net zo gelukkig zijn als kinderen met broer of zus. En ik reageerde ook heel heftig op huilende baby's, eigenlijk merk ik nu pas, na 8 jaar dat ik het schattig begin te vinden.
Onschuldig geluidje..... Ik zeg er maar niks over. Ik kreeg mijn tweede toen de oudste 9 jaar was. Om dezelfde reden als in je openingspost. Heb 2x een pnd gehad. Als ik een baby hoor huilen schiet mijn hele lichaam in de paniekstand. Maar....eeuwig dankbaar dat we tóch voor een tweede zijn gegaan. Die goddank bijna 2 jaar is inmiddels. Nooit meer een baby voor ons haha
Hahaha huilen onschuldig geluid hahahahaha. Dan ken je onze uk niet. Als baby liepen we dus veel met hem omdat hij zoveel last had van verborgen reflux en dan moest je zijn gezicht volgen anders deed het echt fysiek pijn aan de oren. Nu kan hij nog steeds heel hard huilen. (Nu bijna 2.5) Hier speelt het niet alleen mee dat hij zo veel huilde ( ons geval huilde of sliep) maar hij was te vroeg geboren door mijn blaasontstekingen. Ik durf er niet aan te denken dat hij nog vroeger was gekomen. We hebben nu ook 1 is voldoende, uk is blij, we kunnen sparen voor zijn studie of als hij niet gaat/kan studeren voor zijn huisje. Mocht er wat met de tweede zijn dan neemt dat alle tijd van de eerste. De angst voor vroeggeboorte door blaasontstekingen is ook aanwezig en kan ik niet goed voor uk zorgen. Blaasontsteking vanaf dat ik 1 maand zwanger was tot het einde. (34.5)
hoe zouden mensen denken dat een huilbaby huilt? dat is geen onschuldig huiltje.. dat is sowieso geen huilen maar oorverdovend gekrijs. zoals een kop thee over die kleine handjes of andere vreselijke pijn.. dát geschreeuw en dat dan 20 uur per dag 7 dagen in de week en je weet niet waarom je kindje huilt en hoe je kunt troosten want het wil niet liggen zitten wiegen eten slapen.. niks behalve dan krijsen.. dát is een huilbaby en daar raakt élke ouder getraumatiseerd van. ot.. ik heb veel baat gehad bij EMDR wat ook voor ptss wordt gebruikt. een soort herbeleving waarbij je de angel eruit haalt. puur ter verwerking. en als je kiest om het bij 1 kindje te houden is dat óók ok. je bent niemand uitleg of verantwoording verschuldigd.. alleen jezelf en het kleintje en als dit voor jullie de beste keuze is is dat prima!
Bij ons was het het tweede kindje dan toevallig met hetzelfde probleem als de jouwe, maar dat heeft bij mijn dan ook een trauma opgeleverd dat hij nooit meer kinderen wil, al hadden we het altijd over drie of vier. Hij heeft r ook een knip in laten zetten, hij wilde het echt niet meer en ook al is kind nu voet, hij loopt nog steeds weg als hij huilende baby's hoort. Als dit dus bij nummer één was gebeurd, denk ik dat we het daar ook bij gelaten zouden hebben. Het is niet te onderschatten hoe heftig zo'n periode kan zijn.
Mijn beste vriendin had ook een jongste met reflux en voortdurend huilen. Oudste werd er ook wakker door en krijste fijn mee met zijn zusje. Als ik met haar ergens ben en er huilt een baby dan zie ik haar beginnen te trillen en komt ze niet meer op woorden, wil ze weg. Het kan echt wel dat dit onbewust traumatisch werkt. Wij hebben ook een zoon van 2 en krijgen ook steeds de vraag WANNEER nummer 2 komt. Het zagen en hinten gaat maar door door door. Als we zeggen dat we geen 2e krijgen wordt dat weggewuift onder het mom van zielig. Nou, ik ben 11jr enig kind geweest en heb me geen moment zielig gevoeld. Mijn vriend heeft 2 zusjes en hij voelde zich vaak doodongelukkig met die 2, waarvan er een gedragsstoornissen had en uiteindelijk uit huis is geplaatst daardoor. Laatst hebben we zelfs een feestje geskipt van een kennis, omdat zij tegelijk met mij zwanger was en nu 30wk van de tweede, en zij ook enorm doorgaan tegen ons over zwanger worden. Op dat moment hadden we zo weinig zin daarin, dat we lekker met onze zoon op stap zijn gegaan ipv naar hen. Triest, dat het zo moest. Ik zou op zich wel een tweede willen, maar het is geen must voor me. Ik vind het ook heel prettig dat we nu weer wat flexibeler kunnen zijn dan met een baby'tje. Mijn vriend wil geen tweede. Niet omdat onze zoon zoveel huilde, want dat deed hij absoluut niet. Maar zijn kinderwens is gewoon verzadigd. Als er een tweede komt moeten we daar beide achterstaan, vinden we. Dus zal er geen tweede komen.
Hier hetzelfde gehad. Ik heb altijd gezegd voor ons geen tweede. Maar de wonden beginnen aardig te helen(bijna 2 jaar) en zelfs ml heeft het nu over een tweede (hij had er het meeste moeite mee) toch ben ik nu nog als de dood dat de tweede net zoveel zou huilen( onschuldig huiltje? Haahha..dat kan je niet serieus menen!!!) Dus we willen een tweede maar de pul blijft voor nu, nog in huis
Herkenbare verhalen dames!! Hier een temperamentvolle dochter, nu 3. Die letterlijk vanaf de 1e seconde na haar geboorte duidelijk liet merken wat mevrouw wou, en vooral NIET wou. Ook veel gehuild, snel overprikkeld, sliep ook niet in de kinderwagen tijdens winkelen ofzo. En bij thuiskomst totaal over de rooie, krijsen krijsen krijsen. Nou, dan vergaat het je plezier om de deur uit te gaan. Ik voelde me ook opgesloten in huis, in mijn leven. Constant op eieren lopen. En nu nog, ze heeft echte peuterpuberteit buien. Zoals vannacht; nachtmerrie gehad, krijsen om papa, ik er heen, want papa moest er heel vroeg uit, nee, mevrouw wou papa, ging compleet door het lint;"wegwezen mama!!", ja, hoe reageer je midden in de nacht als je uit bed gekrijst word? juist, boos, onterecht natuurlijk, maar ook ik ben een mens, een mens die al 3 jaar met zulke woede aanvallen en gekrijs te maken heeft. Papa er heen, die ging ook uit zijn plaat om mevrouw gewoon niet getroost wilde worden. het leek wel of ze dacht dat we haar wouden vermoorden!! Aan man's gedrag was duidelijk te zien dat hij niet dagelijks met deze buien in aanraking komt, hij maakte het alleen maar erger. Ze moet op een bepaalde manier benaderd worden, en ik weet inmiddels na 3 jaar wel hoe dat moet. Uiteindelijk was ik dus degene die haar gekalmeerd heeft....Ze sleurde me letterlijk mee haar slaapkamer in, hoe boos ze ook was, mama moest toch maar mee. Toen ze gekalmeerd was hebben we er over gepraat(zover dat kan met een peuter van 3). Dat papa en mama soms ook even niet meer weten hoe ze moeten reageren, en zeker niet midden in de nacht met een slaperig hoofd. Kortom; ook hier de twijfels voor een 2e door niet alleen baby-tijd, maar de afgelopen 3 jaar. En vannacht was ik er helemaal klaar mee, je zal maar een babytje hebben, wat al pittig is, en een dochter die totaal over de rooie kan gaan. Ahhhh, moet er niet aan denken! en helemaal omdat ik grotendeels alleen voor de zorg sta, want man heeft druk eigen bedrijf. In de afgelopen 3 jaar ben ik mijn dochter steeds beter gaan begrijpen, maar toch, die angst van gekrijs, woede enz. zit er nog steeds in, ik merk het aan mijn eigen lichaam en geest, zweet breekt me soms uit, ik word zelf kwaad als zij dat word, etc. Denk dat er veel vrouwen met deze angsten rondlopen, maar het is taboe, het ouderschap behoord ten alle tijden een roze wolk te zijn!
Ik zou echt nooit geen tweede kind "nemen" alleen voor de eerste. Alles heeft voordelen en nadelen, een broertje of een zusje hebben of enig kind zijn ook. Je kind kan ook prima gelukkig zijn en blijven als enig kind. Dit gezegd hebbende kan het natuurlijk zijn dat je trauma over tijd wat minder erg wordt en je over een paar jaar toch een tweede zou willen. Bedank wel dat je tweede kindje héél anders kan zijn. mijn tweede was véééél makkelijker dan mn eerste en als mn tweede mn eerste was geweest had ik ze veel dichter op elkaar gehad dan nu het geval is. Maar als je liever gewoon echt geen baby meer wilt, dan zou ik me lekker focussen op het kindje dat ik al had en gelukkig zijn als drie persoons gezinnetje!
ZO herkenbaar!! Je hebt zo gelijk. Zeker ook met dat laatste stuk van die roze wolk. Wat zou het opluchten als iedereen eens eerlijk werd daarin. .
Roze wolk? Ik zie/hoor eigenlijk alleen maar geklaag. Zowel op dit forum als erbuiten. Nog voor de geboorte van dl wist ik al in geuren en kleuren hoe zwaar het allemaal zou worden. Kreeg kaartjes van het consultatiebureau waarop met grote letters stond dat je de kamer uit moest lopen als je het babygehuil niet meer aankon etcetera. Niet bepaald om vrolijk van te worden
Herken ik! Huilbaby gehad en man oh man ik ben nog steeds getraumatiseerd. Zon stress zodra ik dat huilen hoor. En als ik een baby in een supermarkt ofzo hoor spring ik nog steeds in stress stand. Nog steeds kan ik er overigens slecht tegen als m'n zoontje huilt. Ik wil het direct stoppen maar dat gaat natuurlijk niet. Om die reden ook lang getwijfeld over een tweede maar de wens is er wel en wie zegt dat het dan weer zo heftig is. Bovendien weet ik nu ook dat het mijn zwakke plek is. Maar ik kan me er wel al druk over maken. Was allesbehalve onschuldig geluid. Ik ken geen geluid dat mij meer gek kan maken dan dat!