Ik weet dat mijn moeder 2 jaar geleden eierstok K heeft gekregen. Zware operatie gehad. Chemo's en een jaar later opnieuw slecht nieuws. Weer chemo's en nu dus weer een jaar later opnieuw. Maar nu zo slecht dat ze zeggen de tumoren gaan niet meer weg. Donderdag gaat de eerste chemo weer komen. Mijn band met mijn moeder is niet goed. Ik heb me genoeg buitengesloten gevoeld en niet goed genoeg. Me moeder kon zich niet in mij inleven. Stiekem dacht ik eindelijk heb je wat want ze klaagde genoeg voordat ze ziek was, dat ze alsmaar ziek was en weer naar dokter moest. Ik wilde echt niet weten dat mijn moeder rare afscheiding had ed?! Ik was meer dr begeleider dan haar dochter. Ze koste me energie, vrat het letterlijk op Mijn zusje heeft meer met dr. Ze Voelt t als dr plicht om voor haar te zijn. (woont in de woonplaats van mijn moeder, heeft geen kinderen) Super goed hoor. Alleen het is haar ook teveel dus ik kom nu plichtsgewijs meer om de hoek kijken maar rekening houdend dat ik ook een gezin heb. Maar toch het doet me nu wat. Ik gun t gewoon niet dat iemand van 59 misschien wel dood zou kunnen gaan. En dan...ik zei altijd ben niet bang voor de dood maar als hij om de hoek gaat kijken Ik moest t even kwijt of hoopte op mensen die hetzelfde herkennen of hebben meegemaakt. Ik voel me tussen 2 gevoelens in worden gesleept.
Denk dat je je woede nu even los moet laten, voordat het echt te laat is Natuurlijk doet je dit wat, heb je het ook met haar over gesproken?
Dit vind ik best wel heel erg! ik heb een zus die twijfelde aan mijn moeder toen deze tegen haar zei dat ze weer ziek was. en met ziek bedoel ik de K. ziekte. Mijn zus dacht nml. dat mijn moeder dit zei om aandacht te trekken. ik ben daar heel lang heel boos om geweest en nog zal ik niet vergeten dat ze dit zo eruit heeft gegooid. misschien had je moeder ook wel serieus klachten van haar ziektebeeld en wilde ze alleen maar gehoord en geholpen worden. Hopelijk kun je je frustraties en boosheid om hoe jij je in het verleden hebt gevoeld even opzij zetten en er nu even voor haar zijn. Iemand met deze ziekte in een gevorderd stadium kan idd behoorlijk wat energie vragen (been there done that) maar het kost je straks nog veel meer energie als zij er niet meer is en jij met een giga schuldgevoel zit dat je er niet voor haar bent geweest toen ze je echt nodig had. Veel sterkte in deze treurige tijd.
Jee, wat heftig. Schuif je persoonlijke gevoelens maar even opzij. Want dit gaat niet om jouw jeugd. Maar over iemands leven, en over hoe jij hier mee om wilt gaan. Ik lees eigenlijk dat ze gewoon dood gaat. En dat dat je laatste kans is. Niet op gelijk hebben/krijgen, maar op contact. Wat heftig zeg.
Mijn moeder heeft ook kanker gehad (ik noem het geen K maar gewoon kanker, ik vind k erg vervelend klinken omdat het voor suggereerd dat het iets is waar niet over gesproken kan worden en er een taboe/ schaamte over de ziekte heerst) Zij heeft ook lange tijd vage klachten gehad (jaren lang) zoals vermoeidheid ed. Ze bleek al tien jaar kanker te hebben. Het is dus wel mogelijk dat ze er lang mee rond heeft gelopen en klachten heeft gehad. Verder zeg je dat je geen goede band hebt met je moeder, dat is naar. Je zei dat ze je buitensloot, hoe bedoel je dat precies? Ik kan niet in je jeugd kijken en kan me voorstellen dat er dingen zijn gebeurd waar door je niet met haar kan meeleven of kan vergeven, echter dat kan ik niet direct uit je post opmaken dat er onvergeeflijke dingen zijn gebeurd. Jij bent de enige die dit kan beslissen.. Zou heel goed nadenken want dit is wel een soort van laatste kans om de band met je moeder af te sluiten. Positief zowel als negatief of neutraal. Veel sterkte iig!
ja bedankt. Ik wil geen band alleen goed afsluiten. Een band komt er nooit meer. Daarvoor is er teveel pijn geweest. Mijn ouders zijn gescheiden en dat was in de ogen van haar mijn schuld. Ik was een druk opstandig kind en leek op me vader. Daarbij heeft ze t iq van een zeer laag geschoolde, ook door omstandigheden uit vroeger oa mishandeling. Er wordt over mij gesproken als het kind. Heeft geen idee meer van mijn kindertijd op alleen dat ik mijn eigen zin deed en druk was itt met 4 jaar jongere zusje. Ik heb geen steun gehad met de geboorte van de kleine. Liep zelf met een depressie. Kwam er via via achter dat dit in de fam heerst. Nee een band zal er niet komen. Ben 30 en kan niet ingehaald worden. 3r heerst geenschaamte over kanker maar weet dat sommige mensen het een rot woord vinden. Of zo veel pijn hebben eraan. Maar daar gaat t niet om. Ik wilde even van me afschrijven.
spreken gaat niet meer. Haar leven draait al heel lang om ik. Heeft mij nooit echt als kind gezien. Was er niet voor me in moeilijke periode. Kon zich niet inleven. Denk pas dat er antwoorden komen als ze overleden is en ik dr, puinzooi ze is een verzamelaar, mag opruimen en foto s ed en boeken vind. Hoop nog steeds op mijn cb boekje te vinden.
Ik vermoedde al dat er meer achter je bericht schuilde dan alleen buiten gesloten voelen. Een band is dan denk ik ook veel te veel gevraagd. Heel veel sterkte, doe vooral niets wat onprettig voelt. Ook al is je moeder ziek dat betekend niet dat je het verleden moet vergeten en er nu voor haar moet zijn! Kan je er over praten met iemand? Wellicht zou je een paar keer naar een therapeut kunnen gaan om je gevoelens en gedachtes op een rijtje te krijgen of om je verhaal kwijt te kunnen. Lijkt me erg verwarrend namelijk. Veel sterkte in ieder geval!
ja i heb een therapeurt. Ik ga er snel eens heen. Want lig nu met hartkloppingen en tranen in bed en een teken dat t me al veel doet. Moet zo werken met ouderen. Ook dat geeft een spiegel. Hoe vaak die mensen hun kinderen zien en hoe ziek die wel zijn. En ook zo oud dat zij wel mogen worden.
Meid sterkte, ik heb geen contact met mijn moeder en dat ik zulk nieuws krijg is ook wel mijn angst. Meer om de reden van wat ik dan zou doen, haar opzoeken of niet. Ik heb inmiddels achter me kunnen laten wat er vroeger is gebeurd, maar wil haar niet meer in mijn leven. Ze zette iedere week mijn leven helemaal op zijn kop met allerlei dreigementen en leugens maar goed dat terzijde. Ik kan goed snappen dat je in twee strijd zit, volg je gevoel zou ik zeggen. En je eigen woede loslaten is makkelijker gezegd als gedaan, wat ik de afgelopen jaren heb geleerd is niks te doen waar ik niet achter sta of niet prettig bij voel. En ondanks dat ze ziek is wat heel naar is en je niemand gunt, ga niet over je grenzen heen. Laat je niet gek maken door meningen van andere, zeker als deze de situatie niet kennen of zelf ervaren hebben. Jij weet zelf het beste hoe ver je wil gaan en hoe jij het contact wil laten verlopen de tijd die ze nog heeft. Dus mijn advies is volg je gevoel! Ik stuit ook op veel onbegrip sinds ik geen contact met mijn moeder meer heb, dat neem ik voor lief want het heeft mij veel rust gegeven in mijn hoofd en in mijn lijf. Niemand weet wat er vroeger bij ons thuis speelde dus, dus niemand heeft het recht mij te vertellen hoe ik er mee om moet gaan of dat het verleden is gebeurt en ik haar maar moet vergeven en vergeten. Ik kies voor rust in mijn gezinnetje en mijn kindjes dat is wat telt. Niet een in de stress zittende moeder, omdat "oma" weer eens aan de telefoon hangt dat ze zichzelf wat aandoet, er morgen niet meer zal zijn en als klap op de vuurpijl haar kinderen daarvan de schuld van geeft Heel verhaal, hopelijk heb je iets aan mijn advies
brett> lief van je je tekst. Je zet neer hoe ik het voel. Alleen mijn gevoel laat me zo in de steek. Ik hoop dat ik het beste doe. De tijd moet het leren ben ik bang. Jou verhaal klinkt heftig met dreigementen Weer een hele andere kant van het verhaal. Ik hoop ook zo dat stel ze mocht te komen overlijden ze dit rustig in haar slaap mag doen. Scheelt stress voor haar maar ook voor mij en mijn zusje. Ze hebben vanuit het ZH ook geen data gegeven van hoe lang nog. Konden wel aangeven dat de tumoren in dr buik 99% niet zullen verdwijnen. Ben wel van mening als ze ooit eens zo ziek zijn en niet meer thuis kunnen wonen ze beter naar een hospice mag. Met alle liefde en zorg 24 uur per dag. Ze heeft wat op de bank staan en gun dat haar wel.
Sweetlakecity fijn dat je een therapeut hebt. Heb echt met je te doen, wat een moeilijke situatie. Laat alle oordelen over wat je "hoort" te doen als een ouder ziek is (vergeven en vergeten, opmerkingen als het is toch je moeder etc) lekker links van je liggen. Ik hoop dat je hier nog meer reacties krijgt van vrouwen die begrijpen waar je het over hebt.
Ik begrijp je heel goed. Je wordt in het verleden gevormd de toekomst heb je zelf in de hand. Zoals al eerder iemand aan gaf ga niet over je grenzen ... Het is moeilijk te begrijpen voor iemand die een warm thuis heeft gehad dat je dit over je eigen moeder kan zeggen. En ja het komt misschien voor die mensen koud en hard over maar het is niet altijd koek en ei! Sterkte en ik hoop dat je ondanks alles een mooie tijd met je moeder mag hebben. Dikke knuff