Trauma na bevalling?

Hoi, ik herken niets in je verhaal (gelukkig, durf ik bijna te zeggen) maar ik wilde je toch even zeggen dat ik echt respect voor je heb. Dit was ook mijn doemscenario, maar gelukkig is me dat bespaard gebleven. Het lijkt me vreselijk traumatisch om dit mee te moeten maken en ik kan me voorstellen dat je hier het ontzettend moeilijk mee hebt. Ik weet niet of er therapeuten zijn die ervaring hebben met dit soort bevallingstrauma's, maar misschien is het een idee om daar eens naar te zoeken. Ik heb zelf wel gemerkt na mijn bevalling, dat veel mensen het woord trauma niet eens willen horen, laat staan het serieus nemen. Jammer is dat, want het heeft een grotere impact dan veel mensen kunnen voorstellen, vooral wanneer je gewoon niet meer zwanger durft te raken.

Veel succes meid en een grote knuffel!

 

Mijn zus heeft een trauma overgehouden aan haar zwangerschap en bevalling (heel vergelijkbaar met die van jou zo te horen) van 8 jaar geleden en heeft daardoor nooit een tweede kind gekregen. Ze heeft daar ongelofelijke spijt van (en geniet daardoor dubbel van de dagen dat mijn kleine mannetje bij haar komt logeren.. zoals vanavond!) en zegt nu dat zij hulp had moeten zoeken na de bevalling. Net zoals bij elk ander trauma is er hulp beschikbaar om het trauma te relativeren en te leren beseffen dat een trauma incident gebonden is en dus geen voorspellende waarde heeft. Een zwangerschap/bevalling is zeg maar een belegging: eerder behaalde resultaten zijn geen garantie voor de toekomst!

Elke bevalling is dus weer anders. Je bent helemaal geen rare in deze. Veel vrouwen lopen een vorm van trauma op door de heftigheid van een bevalling. Sommige vrouwen kunnen dat zelf een plek geven, anderen - zeker als het heel heftig is geweest - kunnen daarbij hulp gebruiken. Niets om je voor te schamen. Als je je been breekt, ga toch ook naar een dokter?

Zoek hulp en geef jezelf weer de kans om echt keuzes te maken zodat je zelf je toekomst kan bepalen (ipv dat je verleden je toekomst bepaald!) en nee, je stelt je niet aan!
Hulp? Je begint bij je huisarts

 

Ik had bij mijn eerste een soortgelijke ervaring, alleen kreeg ik een spoedkeizersnede met ruggeprik. Ik had daarna heel hevig bloedverlies en al met al was het behoorlijk traumatisch. Eerste jaar moest ik niet aan kinderen denken, toch daarna weer zwanger geraakt. Helaas was mijn tweede bevalling voor zover mogelijk nog erger.. Ik zal je de details besparen, durf het zelf nog niet eens op te schrijven omdat ik er dan teveel mee bezig ben. Maar.. hoe erg het dit keer ook was, het was het toch weer waard. Ik heb er een prachtig dochtertje voor teruggekregen!
Maar nu moet ik ook zeggen dat ik echt 2 behoorlijk traumatische bevallingen heb gehad, maar dat ik gelukkig wel behoorlijk nuchter ben en het best goed achter me kan laten. Ik denk ook uit zelfbescherming, want het is nog best pijnlijk voor me om erop terug te kijken en voel me nog zo oneerlijk behandeld. Ik zit eraan te denken om toch stappen te ondernemen tegen het ziekenhuis.

Had ik vantevoren geweten dat de tweede bevalling nog erger kon zijn, had ik het toch nog gedaan. Nu 11 weken na mijn bevalling geniet ik zo van mijn meisje en ben ik lichamelijk weer behoorlijk opgeknapt.

 

jou verhaal is bijna gelijk aan het mijne!! afgezien van het feit dat ik een spoedks kreeg (uiteindelijk) met ruggeprik..maar de rest is gelijk. Ik heb altijd gezegd dat ik een tweede zou willen...alleen toen het eenmaal zover was raakte ik rond 32wkn helemaal in paniek. Het idee dat de bevalling eraan zat te komen maakte me echt panisch...wát als het weer mis zou gaan, al die ellende. Ik heb een aantal gesprekken gehad met mijn vk en met de gyn uiteindelijk is besloten voor een geplande keizersnede. Dit om te voorkomen dat ik me tijdens de bevalling weer zo hulpeloos voel en om ervoor te zorgen dat kindlief gezond ter wereld komt (mijn dochter lag 10dgn doodziek in het ziekenhuis naderhand dus ik heb ook nog eens geen kraamtijd gehad, sterker nog...ik heb mijn dochter de eerste dag niet eens kunnen zien).
Doordat we dit hebben afgesproken bracht me dat veel rust..ik heb nu een datum om naar toe te leven..wat ervoor zorgt dat ik zeker weet dat ik niet weer loop tot 42,3wkn. Ik wordt niet ingeleid (wat ze hier overigens niet doen als je een Ks hebt gehad) en ik heb er zoveel mogelijk aan gedaan om dit mannetje gezond ter wereld te laten komen. Natuurlijk is een ks ook niet niks maar het stelt mij wel gerust.

(lees anders mijn verhaal eens onder 'kan ik een ks aanvragen?')

 

mijn 1e bevalling was in 11 min persen , lichte pijn , zelf persen waneer ik wou... nou ik kan je vertellen dat is ook niet alles...

ik ben om 5 voor half 4 bevallen , even met zn alle in het ziekenhuis gezeten ... oma , opa , tante , en de papa en de mama en de kleine...

ik wou alleen mn man en mn moeder dr bij hebben de rest is ook de kamer uitgerend toen ik zij Auw, het moet er uit!
hun zaten net in de wachtkamer , boekje open geslagen.. horen een baby huilen.. dachten Huh? dat zal wel een andere kamer zijn... nou niet dus!

dus om 5 voor half 4 snachts bevallen en om 6 uur lag ik thuis alweer in mn bed met een baby alsof er niks gebeurd was...
dus voor mijn iedee heb ik zomaar een kind in mn handen geduwd gekregen...

dus liever doe ik bij de volgende bevalling iets meer moeite hoe raar het ook klinkt!

 

Misschien kun je voor je besluit weer zwanger te worden een keer met je huisarts of verloskundige gaan praten?
Zelf had ik een hele makkelijke bevalling, maar nog ben ik er van onder de indruk, vond het een hele bijzondere ervaring. Dus kan me heel goed voorstellen als het allemaal niet zo goed verloopt je heel veel moeite hebt om het te verwerken. Sterkte daar mee.

 

Ik vond mijn eerste bevalling vreselijk tegenvallen. het deed heel erg pijn en ik ben urenlang in echte paniek geweest. Het was te druk voor pijnstilling en er kwam geen einde aan.
Toen ik na een paar maanden weer zwanger was heb ik ook de hele zwangerschap tegen de bevalling opgezien,
Ik heb yoga gedaan en ben naar een speciale ademhalingsmevrouw geweest. ook heb ik een dossier laten aanmaken bij de gynacoloog en heb daarin alles laten vastleggen over hoe het moest gaan.
Meer dan dit kon ik niet doen, maar hoe dichterbij het kwam hoe zenuwachtiger ik werd.
Toen de weeen een beetje begonnen, bleef ik ontkennen dat het begonnen was, maar na een tijdje makkelijke weeen op te vangen had ik al 7 cm en was ik te ver voor pijnstilling (gelijk in paniek) eenmaal in het ziekenhuis kon ik ineens de kracht en de rust vinden en anderhalf uur later was Suze al geboren.

Ik heb zoveel aan de ademhalingstechnieken gehad, dat was echt mijn houvast.

Ik raad je aan om hulp te zoeken

 

Hoi, op de spoedks na lijkt mijn eerste bevalling erg op die van jou. Onze dochter kwam er wel met de vacuumpomp uit. Bij mij kwam daarna de placenta niet los, dus alsnog naar de ok en veel bloedverlies. Ik heb de eerste maanden erg last gehad van de bevalling, nachtmerries enzo (want inderdaad een weeenstorm door het infuus is vreselijk!!! en je voelt je zo machteloos omdat je vast ligt aan alle aparaten). Daarna heb ik het weggestopt en na een jaar zijn we voor de tweede gegaan. Tijdens mijn zwangerschap riep ik heel stoer dat ik die 'uurtjes van de bevalling wel door zou komen', maar toen het bijna zo ver was raakte ik echt in paniek. Ik heb daarom een bevalplan gemaakt en afgesproken dat ik een ruggenprik zou krijgen. Achteraf was dat allemaal niet nodig. De bevalling is zo soepel verlopen! In 3 uurtjes was hij er en alleen de laatste anderhalf uur weeen waren vreselijk pijnlijk. Maar tijdens die weeen voelde ik mijn zoontje ook zakken, dus ik voelde de vooruitgang wat enorm motiveerde. Het is me 100 procent meegevallen en ik kijk er met een goed gevoel op terug.
Kortom, laat deze nare bevalling je niet tegenhouden. Praat erover, maar realiseer je dat een 2e bevalling vaak veel makkelijker verloopt.