trauma van bevalling

Hoi,

Het klinkt misschien stom, maar ik heb een trauma overgehouden van de bevalling van mijn sch-zus (van mijn nichtje dus, was ik bij aanwezig) én van een overtijdbehandeling die ik zelf heb ondergaan, waardoor ik in een weeënstorm terecht ben gekomen. De nasleep hiervan heeft zeker 2 jaar geduurd.

Ik ben laat tegen mijn true love aangelopen, na een aantal mislukte relaties, en nu zeer gewenst zwanger, maar ik wil koste wat het kost voorkomen dat ik een trauma aan de bevalling van onze spruit overhou, omdat ik de jongste niet meer ben en wellicht willen we nog een tweede. Dan heb ik eenvoudigweg de tijd niet meer om twee jaar lang een trauma te verwerken, aangezien ik dan verminderd vruchtbaar zou kunnen zijn.

Ik heb geen gyn waar ik hier mee over kan praten, wel al e.e.a. aangegeven aan de vk bij het laatste bezoek, maar dan meer onder het mom van strakke bekkenbodemspieren waardoor ik erg tegen de bevalling opzie. (dat had mijn sch-zus nl ook en het kindje kwam er maar niet door, echt vreselijk, die heeft enorm geleden en haar vk liet 'r veel te lang zwoegen zonder actie te ondernemen!).

Ik weet al dat ik in een academisch ziekenhuis ga bevallen, omdat daar op zeker 24-uurs bezetting is op de anaesthesie afdeling. In een ander ziekenhuis waar mijn vk graag mee werkt krijg je 's nachts alleen pijnbestrijding als het op indicatie van de gyn daar is. Dat is me te subjectief, ik wil bevallen in een zkhs waar de richtlijn ten aanzien van pijnbestrijding die in december 2008 van kracht is gegaan ook echt wordt nageleefd. Wil niet eens zeggen dat ik er gebruik van maak, maar het is een geruststellend idee.

Nou is het in mijn familie de regel dat de bevallingen snel gaan en dat schijnt erfelijk te kunnen zijn. Dus ik zou het liefst al bij voorbaat aangeven dat ik evt een epiduraal wil, dat mijn bekkenbodem strak is, zodat ze er rekening mee kunnen houden bij toucheren etc, en dat mijn fam een geschiedenis heeft van snelle bevallingen en dat dit bij mij dus ook goed mogelijk zou kunnen zijn. Maar ja, ik heb geen gyn, dus hoe pak je zoiets aan? Kan mijn vk wel inlichten, maar of die er wat mee kan op het moment supreme vraag ik me wel een beetje af...

Groetjes,
Floor

 

Hoi,

Mijn eerste bevalling was ook niet echt iets waar ik met veel plezier op terug kijk. Maar ik wil ook graag een positief verhaal met jullie delen.

De eerste bevalling van onze dochter duurde niet extreem lang, maar was wel erg vervelend omdat ik na ongeveer 10 uur weeen volledige ontsluiting had en de VK nog niet in het ziekenhuis was. Ik wilde poliklinisch bevallen (dus zonder medische indicatie) en dan gaat dat met je eigen VK en bij ons is het zo dat die ondertussen gewoon haar visites rijdt in plaatsen die ongeveer 20 minuten van het ziekenhuis af liggen. De verpleegkundige zei tegen mij dat het niet kon dat ik al VO had, omdat de laatste keer toucheren 6cm was en niet zo lang geleden. Ze zou de VK wel even bellen om te komen kijken. Achteraf blijkt nu dat ik toen persweeen had en die dus weggezucht heb.....zonde! Toen de VK kwam had ik VO maar geen persweeen meer. Uiteindelijk heb ik weeenopwekkers gehad via een infuus en die werkten niet. Toen heb ik 1 uur en 50 minuten geperst op eigen kracht (belachelijk als je het zo opschrijft) en is onze dochter uiteindelijk met de vacuumpomp gehaald omdat haar hartslag snel omlaag ging en laag bleef. Het was ook nog een sterrenkijkertje en dat had de VK ook pas heel (te?) laat in de gaten.

Bij mijn tweede zwangerschap keek ik dan ook niet uit naar de bevalling. Afgelopen 4 april ben ik echter bevallen van onze zoon. Deze bevalling was echt fantastisch, want hij duurde niet lang en ging heel makkelijk. Ik heb drie uurtjes ' gerommeld' 's nachts en daarna een weeenstorm gehad van 1,5 uur, 3 persweeen en onze zoon was er (ook een sterrenkijker).
Die weeenstorm was natuurlijk heftig, maar omdat ik gewoon een goede nacht had geslapen en hij niet zo lang duurde was het erg goed vol te houden. Ik wilde nu weer in het ziekenhuis bevallen, maar dat heb ik niet meer gered, want ik had al VO toen de VK voor de eerste keer kwam kijken en een kwartier later was onze zoon er.

Ben blij dat ik nu terug kan kijken op een prettige bevalling en ben natuurlijk super gelukkig met deze twee prachtige kinderen! Hopelijk helpt deze positieve ervaring jullie ook om een tweede bevalling positief in te gaan. Veel succes!

 

Ik zou er zeker over proberen te blijven praten, zelf merkte ik dat ik op die manier mijn bevalling wat heb verwerkt. Afgelopen oud en nieuw hebben we het er nog over gehad en kwam er nog weer vanalles uit, omdat het zoveel indruk heeft gemaakt. Toch wil ik heel graag snel nog een kindje, omdat ik van een positieve volgende bevalling uitga Ik weet veel basisdingen waardoor het hopelijk beter gaat.

Mijn eigen bevalling heeft vanaf het breken van de vliezen ruim 48 uur geduurd, inclusief 2 nachten. Weeën kwamen langzaam op gang, maar versnelden als de vk me naar het ziekenhuis wilde sturen. Toch moest ik na 24 uur naar het ziekenhuis waar mijn weeën door de stress van een andere plek en allerlei mensen om mij heen verdwenen. De weeënopwekkers vond ik nou niet echt fijn en deze sloegen niet aan. Aan het eind van de 2e middag gok ik (mijn vriend, schoonmoeder en ik weten het allemaal niet meer precies) heb ik toch om een ruggenprik gevraagd, omdat ik het idee had dat ik anders een ks zou krijgen. Ik zat toen op 5 cm, terwijl ik thuis al 3cm had. Doordat ik wat kon slapen vorderde de ontsluiting opeens snel en kon ik rond 8 uur gaan persen. Dit vond ik, doordat ik uit de roes was een ramp. Het is op het laatste moment zonder vacuüm gelukt (wel knip), want mijn zoontjes hartslag had al regelmatig wat problemen.

Ik heb er achteraf veel last van gehad en het idee gehad dat ik gefaald had. Aan de andere kant voelde ik ook dat het een belangrijk leerproces is geweest. Ik durfde me niet over te geven en niet los te laten. Dat ik uiteindelijk toch op eigen kracht mijn zoontje op de wereld heb gezet maakt me ook trots, al had ik het in totaal liever anders gehad.
Juist praten over de nare kanten helpen me ook inzien dat ik er sterker van ben geworden en geven mij goede hoop voor een tweede bevalling, liefst thuis. Het verhaal van lientje76 doet mij daarom ook erg goed.

Ik hoop dat je er zelf ook goed mee kan leren omgaan en dat het je niet belemmert nog een tweede kindje te krijgen.

 

Ik lees even mee. Heb nl ook een trauma van de bevalling. Wat wel geholpen heeft is een gesprek met de gyn. Zij heeft alles nog eens uitgelegd en verteld wat er allemaal gebeurd is. Toch moet ik er niet aan denken het ooit zo nog eens mee te maken. Ons meisje is nu bijna 6 weken, maar mijn omgeving heeft het nu al over "een volgende bevalling" gaat vast anders. Ik ben daar helemaal niet mee bezig. Ben bllij dat ons meisje er is na al die jaren.

Mijn bevalling is ingeleid vanwege een hoge bloeddruk. Ik had toen al wel 3 cm ontsluiting. Om 7.00 werden mijn vliezen gebroken en de pomp aangezet met weeopwekkers. Ik kreeg al heel gauw enorm pijnlijke weeën die ik niet kon opvangen. Kreeg na 2 uur een ruggeprik. Toen ging het wat beter. De ontsluiting ging daarna ook wat sneller. Tussendoor hebben ze een echo gemaakt en bleek ons kindje een sterrekijker. Op een gegeven moment werkte de ruggeprik niet voldoende meer. Was maar aan 1 kant verdoofd leek wel. Dus meer verdoving er bijgespoten. Dit herhaalde zich later nog een keer. Ik was ondertussen bekaf en hartstikke ziek aan het worden. Kreeg koorts en moest steeds overgeven.
Om 20.00 bleek ik 8 cm te hebben, maar dat had ik al 2 uur lang. Het vorderde niet. Er werd toen besloten tot een keizersnee. De pomp werd uitgezet en mijn weeën werden draaglijk en zakten zelf af.
Op de ok duurde het best lang voor de verdoving goed zat. Ze checken dat met ijsblokjes.
Tijdens de operatie bleek de verdoving niet goed te zitten. Ik voelde pijn, flinke pijn. Niet het pijn van het snijden, maar pijn binnenin mijn buik. Er werd besloten lachgas bij te geven. Hier werd ik heel bang van, ik kreeg het spaansbenauwd. Ik hoor nog dat ze zeiden dat het lachgas er even af moest, want ons kindje werd geboren. Toen was ik even alles vergeten. Ons langverwachte kindje was gezond geboren!
Na de geboorte moest ik gehecht worden. Het duurde erg lang en ik had zo'n pijn. OP een gegeven moment voelde ik dat ik weg viel. Alles werd vaag en kreeg het echt benauwd. Doodeng. Uiteindelijk werd besloten dat ik onder narcose moest, want ze waren nog wel even bezig. Ik begreep niet waarmee, maar was blij van de pijn verlost te zijn.
Om 23.00 wist mijn man nog niet waar ik nu bleef. Hij begreep er ook niks van. om 23.15 lag ik op de uitslaapkamer. Mijn man was niet ingelicht dat ik nog onder narcose was gebracht.
Ik had veel vragen over wat er nu precies gebeurd was. Na een paar dagen kreeg ik dus ook een gesprek, ik wilde weten waarom het allemaal zo lang duurde dat hechten. Het bleek dus dat mijn baarmoeder gescheurd was en het hechten nam daardoor nogal wat tijd in beslag. De gyn had niet door dat ik nog zoveel voelde. De anesthesist vertelde nog dat het een heel dilemma is in zo'n geval. Omdat ze graag willen dat je bij bent als je kindje geboren wordt. Het nagesprek heeft mijn vragen gelukkig beantwoord. Het is gewoon allemaal mis gegaan bij de verdoving. De anesthesist gebruikte het slangetje die ik al had vanwege de ruggeprik. Normaal gesproken kan dat. Maar het zat dus niet goed waardoor de verdoving niet goed werkte.
Al met al een flinke traumatische ervaring. De weeën die aan 1 stuk door kwamen en ondraaglijk waren en de slechte verdoving.
Gelukkig is ons meisje gezond ter wereld gekomen. Maar ik vraag me zeker af of ik dit ooit weer aandurf. We worden en blijven niet makkelijk zwanger, dus misschien is het helemaal niet aan de orde. Maar voorlopig wil ik er niet eens aan denken, terwijl de wens van een gezin met meerdere kinderen er wel blijft.
Sorry voor het lange verhaal. Maar vond het zo herkenbaar.

 

Ruggeprik? Wat is dat? Na 25 uur weeen (ontsluitingsween) smeekte ik erom, maar hell no dat ik er 1 kreeg. Tjah het was midden in de nacht he. Maar goed. Na 32 uur was het over.

Ik dacht toen zeker te weten bij 1 kind te houden, maar na een paar maanden wist ik zeker dat wij later voor nog 1 gaan. Ik ben alles gewoon vergeten. Ook erg veel gepraat met mijn man de eerste weken.

Mijn enige advies is praten, praten en praten. Als het met je man niet kan, dan je moeder of vriendinnen. Je zegt dat je vriendinnen niet op je verhaal zitten te wachten. Al hebben ze geen kinderen, dan zouden ze mij inziens nog steeds naar je kunnen luisteren en meeleven. Daar zijn de vriendinnen toch voor, lijkt me? Mij heeft het erg geholpen. Nu weet ik serieus niet meer welke pijn ik had. Ik heb alles van mij afgekletst.
Ik weet bijna zeker dat als ik in die toekomst weer zwanger word dat ik er net zo nuchter tegen de bevalling aan zal kijken als de eerste keer, misschien nog nuchterder omdat ik nu weet wat er komt. De intensiviteit van de pijn weet ik niet meer, dus dat scheelt wel

 

Ik heb zelf niet zo'n zware bevalling gehad, maar doordat ik volledig uitgescheurd was en veel bloed verloor, moest ik (met de ambulance) vrij snel na de bevalling naar het ziekenhuis. Daar aangekomen ben ik bijna meteen onder narcose gegaan. Het ging allemaal zo snel, ik heb maar heel even onze kleine op mijn buik gehad.
Na ongeveer een uur of 5 na de bevalling was ik eindelijk bij mijn vriend en onze kleine en kon ik haar bewonderen. Maar het droomplaatje wat ik (en mijn vriend) had over hoe het na de bevalling zou (moeten) gaan was compleet verdwenen. Daar heb ik wel wat moeite mee gehad. Tijdens de kraamweek hebben we een aantal gesprekken gehad met onze vk (waar ze ook toegaf een inschattingsfout gemaakt te hebben tijdens het persen) en na 6 weken ben ik ook nog op nacontrole gweest (op mijn eigen verzoek..). Die gesprekken waren erg prettig.
Mijn vriend en ik praten nog steeds veel over de bevalling. We denken nog niet aan een tweede kindje. Voor mijn vriend hoeft het ook niet meer (die heeft zich nog nooit zo eenzaam gevoeld als na de bevalling, hij zat daar maar met de kleine zonder zijn vriendin..), terwijl ik juist revanche wil. Ik wil ook weten hoe het is om de eerste uren van je kindje te genieten..
Maar ze is pas 8 weken oud, dus voorlopig komt er sowieso nog geen 2e..!!

 

Hoi Hartewens en alle andere,
Wat een ellende he, dat bevallen. Wat een naar verhaal hartewens. Kan het helemaal begrijpen wat een rot bevalling. Ik heb ook een traumatische bevalling gehad. Het lijkt op jouw verhaal maar bij mij werkte de verdoving van de keizersnee wel. Maar toch vond ik het heel erg eng en was ik zeer bang toen ik op die tafel lag.
Ik werd ingeleid na 42.5 weken. Met een veter, omdat er nog niets verweekt was. smiddags 2 uur kreeg ik toen weeen maar de mensen in het ziekenhuis zeiden niets aan de hand hier doen we niets mee je hebt geen ontsluiting. Het deed hels veel pijn en ik kon al niet meer lopen en praten. en om 10 uur savonds werd mijn man naar huis gestuurd want er was zo genaamd niets aan de hand. Ze wilden geen po brengen dus ik moest kruipend naar de wc.
Ik kreeg een pethidine prik en een temazepam om te slapen en toen, drie uur later, ik nog steeds pijn had, bleek ik wel al 3 cm ontsluiting te hebben. Vroegen ze het telefoonnummer van mijn man om die te bellen, en dat nummer was ik bijna vergeten. Toen werd ik aan het oxitosine infuus gelegt en kreeg ik een remifentalin pomp om dat er geen rugge prik snachts mogelijk was. Maar het infuus werd op maximaal gezet en de weeen waren ondragelijk. Tussen de weeen was ik out en dat uren lang tot dat sóchtens ik een ruggeprik kreeg. Maar mijn ontsluiting bleef hangen op 6 cm. en om 2.30 smiddags werd het een keizersnee. En ik was doods bang. Wilde zelf totaal geen keizersnee, maar begreep wel dat ik geen keus had.
Ik vind het zelf eigenlijk wel jammer dat het een keizersnee is geworden, had het graag zelf gedaan, maar ik zie wel in dat het niet anders kon. Maar ik had zo graag die ruggeprik eerder gehad. Voelt bij mij een beetje als falen. Ook de borstvoeding liep niet omdat mijn tepels gingen bloeden. en dat vond ik ook jammer. Uiteindelijk ben ik de eerste tijd na de geboorte echt depressief geweest. Terwijl ik wel blij was met mijn mannetje. Nu gaat het wel weer. Maar ik zou heel graag willen dat het anders ging mocht er nog eentje komen. Wilde vroeger altijd een groot gezin, maar ik ben bang dat dat niet zal gaan met zulke bevallingen ect.
Vind het wel moeilijk om er met mensen over te praten omdat ik soms het idee heb niet begrepen te worden. Dan zeggen ze wees blij met die ks terwijl ik het gewoon niet zo leuk vond. Ik voel me dan vaak een aansteller terwijl dat niet zo is.
Ik vind het wel fijn te lezen dat het bij een tweede wel anders kan.

Nou veel liefs en sterkte allemaal, Groetjes Elba

 

Ik snap dat wees blij met een keiszersnede niet helemaal!
als je dan toch al zo lang bezig geweest ben maak je het toch liever af!
Ik begrijp je gevoel van falen helemaal. Ook al is dat het niet.. je wilt het toch graag zelf doen. Dat was ook helemaal mijn gevoel.
Maar meid.. je weet nooit hoe een 2de bevalling gaat! wil echt niet zeggen dat dat ook niet zelf gaat! en je hebt echt je best gedaan hoor Elba! Wat kan je nu nog meer doen!
Je hebt alleen het uitdrijven niet zelf gedaan. verder ruim 24 uur pijnlijke weeen gehad.
Praten praten praten! en hopen dat een 2de bevalling de eerste wat mag verzachten. (als je nog wilt)

Liefs Jazzie

 

Hoi Jazzie en Anno103,
Bedankt voor jullie reacties. Jazzie, succes over een paar weekjes. Hoop heel erg voor je dat het gaat zoals jij het wil.
Ja, ik probeer er over te praten. maar vind het lastig te zeggen dat ik de eerste tijd na de geboorte depressief ben geweest. Het is allemaal zo anders gelopen dan ik voor ogen had. Ook de kraamtijd was totaal anders hierdoor. Maar goed het positieve is dat het nu wel weer beter gaat.
Is dat eigenlijk slecht om een soort revanche idee te hebben?
Van volgende keer gaat het hopelijk allemaal anders. Kijk, een echt dromerig beeld van hoe het zal zijn heb ik niet meer (niet thuis, niet zonder pijnstilling waarschijnlijk). Maar een beetje normaal lijkt mij toch wel fijn over een paar jaar ofzo. Ik hoop dat dat het leed van de eerste bevaling een beetje verzacht, inderdaad.

Veel groetjes, liefs, Elba

 

Hai allemaal,

Ik zag dit topic staan en heb alle verhalen gelezen, en wat herkenbaar allemaal. Hier voor mijn gevoel ook best wel een heftige bevalling gehad (ongeveer 60 uur geduurd) maar voel me snel een zeur als ik hier over begin Zou ook best graag een tweede kindje willen, als het zo mag zijn natuurlijk. Maar zoals meerdere meiden al schrijven, ik word al helemaal onpasselijk als ik er aan denk dat ik weer moet bevallen. Misschien slijt dit gevoel als er tijd voor bij gaat...

Groetjes Lampie

 

Hoi meiden,

Ook ik heb een hele heftige bevalling meegemaakt.. Hij ging heel snel.. Maar 6 uur en een kwartier.. Om half 7 braken mijn vliezen en om 7 uur kwamen de weeen om de minuut.. K kon ze haast niet opvangen en heb aangegeven dat ik naar het ziekenhuis wilde niet voor een ruggenprik maar gewoon omdat ik het gevoel had dat het me niet zelf ging lukken om onze Mila er zelf uit te krijgen.. Om kwart over tien kreeg al persdrang en mocht ik voorzichtig mee doen ondanks nog geen volledige ontsluiting... Om 5 voor elf mocht ik echt krachtig mee gaan persen maar het hoofdje wilde de draai niet maken.. Het bleek later dat ze met haar armpje was ingedaald en mijn bekken te smal zijn hierdoor kon ze er niet uitkomen! Uiteindelijk na een oerkracht en een bepaalde greep de Mac roberts (met mijn benen in de lucht en toen weer naar beneden heeft de ene verloskundige Mila er uit getrokken en de ander heeft met haar volledige gewicht op mijn buik staan drukken) Ze wilde niet huilen zuurstof tank kwam erbij en het leek wel of ze het voelde want ze ging spontaan huilen... Maar ooooh wat was ze blauw!!! Uiteindelijk bleek ook nog dat ik een totaal ruptuur had opgelopen, gelukkig is met mila alles goed maar mijn herstel heeft iets langer nodig zowel lichamelijk als emotioneel!!

Gelukkig helpt bij mij het praten heel veel! De kraamverzorgster die bij de bevalling was was er gelukkig ook heel de week bij mij en met haar heb ik er heel veel over kunnen praten en met mijn ouders en mijn man gelukkig ook..

Maar een tweede zou ik graag over een hele poos willen hahhah...

Sterkte iedereen en probeer er veel over te praten!!

Liefs

 

WAt heftig futuremama,
Is het nu weer goed? ook van onder? Wie dat bevallen toch heeft uitgevonden?
Ik ga toch ook proberen er veel over te praten.
Veel liefs Elba

 

haha ja ik heb wel een tip, namelijk gewoon zwanger raken, en dan moet je wel! (ik weet het klinkt vast flauw, maar ik denk er wel zo over)
ik ben binnen 2 uur bevallen via de natuurlijke weg en de baby lag in een stuit. Ik weet dus hoe het voelt. Mijn man was te laat om bij de bevalling te zijn en daarbij had ik ook nog de (letterlijk) doodsangst om mijn kindje te verliezen wegens het aantal zwangerschapsweken. (27 weken en 6 dagen)
Als ik jou was dan zou ik een volgende keer kiezen om direct in het ziekenhuis te gaanbevallen, heel goede hulp en alles bij de hand. minder om je dan druk om te maken.
Maar ik weet niet wat jij had verwacht van bevallen, dat is pijnlijk. Misschien had je je alles iets te romantisch voorgesteld. zoals het verhaal dat moeders nog even gauw wat babykleertjes wassen en uiteindelijk gezellig met man erbij gaan bevallen. Maar nee, zo hoeft het niet te gaan.
Ik lees dat je uiteindelijk naar het ziekenhuis bent gegaan. Ik lees: die domme dokters vergaten de ruggenprik.
Daarover verbaas ik mij.
In nederland is het niet vanzelfsprekend dat je een ruggenprik krijgt,maar in amerika en veel andere landen wel.
Ik heb ook in het ziekenhuis geen ruggenprik gekregen. Opzich wel logisch, wat het idee daarachter is dat je dan de persweeën beter aanvoelt en dan beter daarop kunt reageren. Anders weet je immers niet wanneer je moet persen, wat weer negatieve gevolgen kan hebben voor de gezondheid van de baby (zuurstofgebrek ed).
Jouw kindje is gezond en kon meteen mee naar huis. Ik zou zeggen, wees daar dan blij om. en zet je heen over de dingen die niet zo fijn waren: Zet die knop om.