nee sorry, waar ts (en ik in mijn eerdere reactie) het over hebben is niet zomaar een instinctieve moederlijke reactie, maar écht een trauma. Ik denk dat je pas echt weet wat wij bedoelen als je het op dezelfde manier meemaakt en voelt als ons.
Ja inderdaad. Ik heb het ook meegemaakt, zoals ik zelf aangaf in een eerdere reactie. Ik reageerde net op een mama die aangaf dat haar hartslag verhoogde als ze haar baby hoorde huilen. Dát is een normale moederlijke reactie. Maar inderdaad, het traumatiserende van een huilbaby, dat begrijp je enkel als je het zelf meegemaakt hebt.
ik ben het met Shakes eens, intensiviteit van de reactie bij moeder verschilt, maar wat ts en jij [en zoals je ziet, enorm veel andere vrouwen ook] beschrijven maakt bijna elke vrouw mee. Ik heb me 2,5 jaar verbeeld dat ik een kind hoor huilen, en heb soms met een bord in hand onderaan de trap staan eten uit paniekerig gevoel dat ze wel eens zouden gaan huilen. En inderdaad zwetend wakker worden, hartkloppingen, zenuwachtig worden van iedere huilende baby enz. Zolang dit gevoel overgaat op het moment dat het kind groter wordt, en de moeder vertrouwen in het kind hervindt, is het toch echt een ervaring die hoort bij het moederschap van een veel huilende baby. Pas als je kind al lang niet meer een baby is en zeg maar op school zit terwijl je dit gevoel nog steeds net zo heftig ervaart... dan zou ik van een trauma spreken, en er iets mee gaan doen..
Ja hier ook echt een trauma. Ook als ik andere babys hoor huilen MOET Ik ook echt weg of er MOET op gereageerd worden. Het slapen van mn dochter is overdag een heel stuk verbeterd maar toen dat nog niet zo was zat ik doodstil op de bank..als ze begon met huilen werd ik helemaal naar..."laat me even met rust!!!" Dacht ik dan! (Ze sliep steeds maar half uurtjes en dan begon het krijsen weer) en nog veel meer dingen dat ik dacht en voelde... mijn hemel, ik wil dat nooit meer meemaken! Mijn man zegt nu al: er komt nooit een tweede, dat kan ik niet aan" bij hem moet het ook echt slijten.. Dus een trauma...ja... of ik er wat mee moet? Ik denk dat hetmet de tijd verdwijnt aangezien het nu al minder is dan het was
In dat geval zou je een ernstig trauma hebben. Wat TS echter verwoordt, geeft wel degelijk aan dat er sprake is van een licht trauma en wat jij over jezelf beschrijft, zou ik die conclusie ook trekken. Bij lichte traumata zie je vaak dat dit zich wel weer herstelt als de situatie zich normaliseert. Dat is fijn, maar betekent niet dat er dan dus geen sprake was van een trauma. Je hoeft er idd niet altijd wat mee, maar als het een wens voor een tweede in de weg gaat staan, zou ik wel aanraden er over te gaan praten. Ik herken het wel. Ook hier ervaring met een huilbaby en ik heb heel lang last gehad van hartkloppingen etc als ik een baby (ook andere dan die van mezelf) hoorde huilen. Begint nu minder te worden, maar dat heeft dus lang geduurd.
ik zou ook zeggen dat als je er bij andere baby's last van hebt. Of het idee hebt dat je in paniek raakt en echt hartklopping en dergelijke krijgt, je toch hulp moet zoeken. Ga praten met een huisarts, vaak helpen een aantal van die gesprekken al. De huisarts is er niet alleen voor lichamelijke dingen!! Anders een paar gesprekken bij een psycholoog. Zodat je dit op een goede manier kunt verwerken en de zorg van je kindje ook weer goed aan kan. En zelf ook lekker in je vel zit.
Herkenbaar.. hier ook een huilbaby gehad. Ik stond meteen stijf bij elk huilgeluidje. Nadat het vele gehuil minder werd heeft het nog een paar maanden geduurd voordat ik merkte dat ik er niet meer zo heftig op reageerde.
Trauma klinkt zo heftig, haha. Maar toch voelt het soms wel zo. En dan heb ik maar 6,5 week een huilbaby gehad. Toen dat over was zat ik gewoon bij elk slaapje op het puntje van de bank. Kon in het begin echt niet ontspannen. En als ik.een andere baby hoorde huilen, had ik echt meteen mn nekharen overeind staan en kon dan zelf wel mee huilen. Gelukkig raken al die dingen meer en meer op de achtergrond naarmate de tijd vordert.
Wij hadden door allergie de eerste periode huil babies. Na aanpassing van een en ander ging het bij ons beter maar de baby van de buurvrouw was even oud. En die hanteerde "laten huilen". Komt erop neer dat we de baby kamer hebben moeten verplaatsen omdat we njet tegen dat gehuil konden! En jaren later... Onze zoon is een spuugertje. Hij geeft regelmatig over als hij BV flink moet hoesten. Dus als de kids huilend in hun bed wakker worden ren ik in paniek met een emmer, bak of handdoek hun kant op. Trauma!
Hoi, Hier geen huilbaby maar wel (nu ook weer) het idee hebben dat er een baby huilt terwijl dat niet zo is. Is een beetje moeders eigen denk ik. Nu de tweede kan ik makkelijker laten huilen, alleen als hij moe is dan en het even nodig heeft om in slaap te komen, anders laat ik hem niet huilen. Maar zo erg als jij het beschrijft lijkt me niet gezond. Hoe oud zijn je kids? SLiepen/slapen ze echt zo slecht? Maar een slechte moeder ben je vast niet! Las pas nog in een artikel dat moeders van tegenwoordig veel te veel eisen aan zichzelf stellen en daar heel onzeker van worden. Vraag eens op het CB of ze tips hebben
Hier ook. Zoon heeft 4,5 maand gekrijst. Dat heeft er bij mij zo ingehakt dat ik banger was voor het gevoel wat ik zou gaan krijgen als hij ging huilen dan het huilen zelf (als je snapt wat ik bedoel...). Ik durfde niet alleen met hem te zijn, omdat ik zo bang was voor dat ontroostbare gekrijs, zelfs zo bang dat ik bang was hem iets aan te doen (niet dat ik dat ooit zou doen). Heb wel eens aan mijn man z'n been gehangen toen hij moest werken of hij alsjeblieft niet weg wilde gaan. Ik heb een kleine 2 jaar geleden een intensief behandeltraject voor een zware PTSS (uiteraard voor iets anders) afgerond, en helaas merkte ik al gauw na de geboorte van mijn zoon, toen het gehuil begon, dat het weer mis ging omdat ik mijn eigen gedrag en reactie op dingen weer herkende uit de tijd dat de PTSS nog aan de orde was. Dus ja, hier was echt sprake van een klein trauma. En ja, het gaat over. Hoe lang dat duurt, hangt natuurlijk van zoveel dingen af... maar ik zou adviseren om te gaan praten, zoek een psycholoog waarmee het klikt en blijf praten, praten, praten. Ik heb uiteindelijk pas die stap gezet toen mijn zoon 9 maanden was. Uiteindelijk ging er vlak na zijn eerste verjaardag zomaar een knop om, en 'ben ik er weer'. Als hij huilt, raakt het me echt niet meer. Nee, het is niet leuk om naar te luisteren, maar die paniek is verdwenen. En ook de angst op voorhand. Ik kan nu ook andere huilende baby's verdragen . Dus echt, het komt goed. Je mag altijd een pb'tje sturen hoor! Veel sterkte.
Ja ik herken dit ook! Twee keer een huilbaby gehad, waarbij de oudste de eerste 13 weken minstens 20 uur per dag krijstte! De jongste iets minder, omdat we bij hem sneller wisten wat er aan de hand was. Waar ik vooral veel last van had: Verhoogde hartslag Onrust in mn hele lijf Steeds denken, als hij maar niet gaat huilen Steeds denken, huilt hij nu? Hoor ik hem nu? En als hij stil was hoorde ik hem ook huilen Beide jongens hebben tot ongeveer de tweede verjaardag extreem slecht geslapen, nachtenlang zijn we met ze in de weer geweest. Als ik ook maar een geluidje hoorde, lag ik daarna urenlang wakker in bed te wachten tot ze weer zouden gaan huilen, met m'n hart in de keel. Ik merk dat het nu allemaal iets gemakkelijker gaat, de nachten zijn gemakkelijker en het huilen is over, maar toch als ik 's nachts een van beide hoor, voel ik weer die paniek opkomen... Ik denk dat het slijt, maar een klein trauma is het wel!
Dat ken ik en is echt een trauma! Iedere moeder reageert door de hormonen op haar baby. Bijvoorbeeld haar lichaamstemperatuur gaat iets omhoog. Dat maakt je slot en is dus goed voor de baby. Als het gaat zoals t's beschrijft, is er een ( te heftige) stressreactie. Als het meer is dan een licht trauma wat met de tijd vermindert, zou ik toch wel EMDR aanraden.
Ik herken het ook. Als we s nachts horen dat ons zoontje huilt zitten mijn vriend en ik allebei rechtop met hartkloppingen. Terwijl er meestal niet veel aan de hand is. Maar het is echt een trauma. Met andermans baby heb ik het niet. Tenzij het ook een huilbaby is en ik het verhaal ken. Dan heb ik ook zo'n medelijden met de ouders. Probeer altijd maar zoveel mogelijk tips te geven
Geen huilbaby's (gehad). Maar ik kan het me heel goed voorstellen dat ouders een trauma oplopen! Als mijn zoontje begint te huilen klopt mijn hart sneller en soms hoor ik hem terwijl hij gewoon slaapt.
Zeer zeer herkenbaar. Bij mijzelf merk ik dat het heel erg slijt maar nog steeds zit ik rechtop in bed s nachts zodra ik een huiltje hoor. Ik voelde me toendertijd ook waanzinnig gefrustreerd omdat mijn vriend onze dochter wel stil kreeg en ik niet. Hij durfde mij op een gegeven moment ook niet meer alleen te laten met onze dochter (ja helaas dat stadium bereikt) omdat ik niet meer voor mijzelf instond. Gelukkig had ik veel steun van familie en vrienden. Daarnaast durfde ik amper zelf te rusten/slapen als ze sliep want ik was (en ben) altijd bang dat ze elk moment wakker zou worden (En toendertijd zou huilen.) De fantoomhuil in mijn hoofd zit er nog steeds. Zeker als ik onder de douche sta of als de tv wat harder aan staat s avonds. Ik zet nooit meer luide muziek /tv aan want ik ben als de dood dat ik haar niet hoor... Deels gaat het over maar deels blijft het bij mij, slijten doet het maar vergeten nooit... Ik hoop dat het bij jou beter gaat!