M'n bevalling heeft vanaf het breken van de vliezen (en ook direct al onregelmatig weeen) tot de geboorte aan toe 27 uur geduurd. na 20 uur kreeg ik een ruggenprik maar die werkte na 4 uurtjes nog maar amper, alle pijn kwam er enorm doorheen en toen ik volledige ontsluiting had werd ie ook uitgezet de pijn was zo hevig dat ik maar bleef flauwvallen en van schrik ook nog ging hyperventileren. ik vond het echt de hel en kan me niets ergers voorstellen dan bevallen. heb geroepen dat ik dood wilde en dat ze me dood moesten laten gaan, en dat meende ik ook echt. dat ik dan mn man achter zou laten en mn zoontje, dat ontging me totaal. ik piep niet snel maar deze pijn was echt ondraaglijk, vooral de rugweeen waren vreselijk, alsof er bij iedere wee met een bot mes een hele homp vlees uit m'n rug gesneden werd, iedere wee weer. Eigenlijk is niet met woorden te beschrijven hoe enorm intens pijnlijk het was, van top tot teen. Het persen maakte het alleen nog maar erger, wat ik van anderen lees dat het persen zo fijn was of veel minder of zelfs geen pijn deed, dat ken ik helemaal niet. M'n kraamtijd was absoluut niet leuk, na de bevalling was ik zo van de kaart dat ik niet genieten kon van mn zoontje. Het was allemaal zo onwerkelijk, je gaat door de hel en opeens heb je dan een kind en ben je mama. Heb nog weken nachtmerries gehad, en nog altijd als ik ergens (in ziekenhuis of op tv) een ctg hoor dan slaat mn hart op hol. ik denk enerzijds weinig terug aan de bevalling maar anderzijds laat het me niet los. De weinige momenten dat ik over de bevalling praat en dan ook echt specifiek terug ga na het laatste stuk van de bevalling, dan word ik enorm emotioneel en voel ik weer helemaal die doodwens, en herinner ik me de allesomvattende pijn. we willen heel graag een 2e kindje in de toekomst maar deze bevalling was zo vreselijk, als ik eraan terug denk dan komt dat gevoel van ik wil dood weer terug. zo'n erge pijn wil ik nooit weer ervaren. Ik ben ook bang dat ik bij een 2e bevalling nog veel erger ga flippen zodra ik zo'n enorme pijn ga voelen. Het ziekenhuis heeft me wel beloofd dat in mn dossier gezet zal worden dat ik bij binnenkomst in het ziekenhuis (voor een 2e bevalling) in een heel vroeg stadium al een ruggenprik krijg, zodat ik niet als compleet uitgeput ben en geestelijk op tegen de tijd dat het echte werk nog beginnen moet. En dat in eerste instantie geprobeerd word of ik nog goed persen kan met de ruggenprik nog aan. Volgens de verloskundige die ik sprak gaat dat zeker in de helft van de gevallen prima, helemaal als je al eens een kindje gebaard hebt en weet wat het is. Ik besef me dat ik al heel blij mag zijn met die toezegging, maar toch... ik kan nu al vreselijk opzien tegen opnieuw bevallen, ik weet zeker dat als de pijn dan weer zo extreem is en ik weer flauw ga vallen, ik weer dood wil Ik ben opeens ook erg bezig met de dood. enerzijds als ik denk aan de dood dan bekruipt me een gevoel van ik wil dit en dat nog allemaal doen voordat ik doodga (bijvoorbeeld 2e kindje) en anderzijds ben ik erg bezig met het besef dat m'n man en zoontje in theorie ook dood zouden kunnen gaan voordat ik ga, opeens het besef van je sterfelijkheid ofzo, dat het leven niet vanzelfsprekend is... Ik ben inmiddels helemaal blij met mn mannetje en zou hem nooit meer kunnen missen, maar toch voelt het ergens nog heel onwerkelijk. heel onwerkelijk dat hij nu voor altijd bij ons is en we hem groot zullen zien worden, dat hij echt deel uitmaakt van ons gezinnetje. dat ik nu voor altijd mama ben. voor wie ook een traumatische bevalling gehad heeft, hoe verwerken jullie het?
Ja ik herken je verhaal wel. Ik heb 16 uur lang buik en rugweeen gehad en ze kwamen heel heftig al. Ik kreeg pas na 14 uur eindelijk een ruggeprik maar ik snap niet dat ze iemand zo lang laten lijden vooral als de ontsluiting na 14 uur nog steeds maar 4cm is. Ik vond de rugweeen het allerergste, ik dacht dat mijn onderrug brak. Mijn man moest 15 uur lang dus mijn rug masseren want ik dacht dat ik anders gek werd. Ik raakte ook lichtelijk in paniek omdat ik dacht dat er nooit een einde aan kwam. Maar ik begrijp soms dan het personeel niet dat ze zien hoeveel je lijdt en dat ze dan niet uit zichzelf dan wat aanbieden. Ik moest erom smeken want ik wilde ook echt dood op dat moment. Ik wil volgende keer algehele narcose nee ff serieus ik wil ook snel mogelijk ruggeprik krijgen want rugweeen wens je echt niemand toe. De eerste week na de bevalling was ik totaal uitgeput ook van de hechtingen (uiteindelijk met vacuum gehaald) en van het werk dat ik verricht had. Spierpijn overal van het al het inspannen en eigenlijk de eerste 10 dagen alleen maar gehuild en down gevoeld. Gelukkig dat het nu veel beter gaat.
Tja zelfde verhaal 13 uur bezig en geen resultaat dus ZH ruggeprik en zelfde verhaal als jullie maar ik was erg blij nadat ik was gehecht en gedouchd dat ik linea recta naar huis kon en sindsdien probeer ik het snel te vergeten want helemaal helder is het me ook nog niet waarom wij met rugweeen en sowieso zoveel pijn moeten lijden voordat iemand wat doet!
Ik heb er geen ervaring mee, maar wel met mensen die het hebben. Vraag een duidelijk afsluitend gesprek aan. Dan kan je al je problemen goed vertellen. Zorg dat je partner er dan bij is. En verder veel praten. Met je partner en iedereen die het maar wil horen. Schrijf het op en verwerk het op die manier stukje voor stukje! Sterkte ermee!
Door er heel veel over te praten met je man/vriend en je familie/vrienden. Ik heb zelf ook een traumatische bevalling achter de rug en verkeerde daarna in zo'n toestand dat ik er niet eens aan kon terugdenken zonder meteen helemaal over mijn toeren te raken. Heb ook een tijdje in een negatieve spiraal gezeten voor mijn gevoel. Tis dat ik mijn kindje had, anders had ik niets meer om voor te leven. Door er veel over te praten heb ik mijzelf hier overheen kunnen zetten. Maar ik ben nog echt doodsbenauwd voor de bevalling. Dat is een van de redenen waarom ik nu onder controle bij de gyn was. Even kort gezegt verliep zo mijn bevalling: - in 7 uur tijd 1 cm ontsluiting - met iedere wee (rugweeen) bijna flauwvallen van de pijn - opname ziekenhuis ivm pijnbestrijding en slechte ontsluiting - 18 uur in totaal ontsluitingsweeen gehad - 1,5 uur perween in moeten houden ivm onderbezetting gyn (was met 2 andere bevallingen bezig - 2,5 uur persen, met vaccuum, want Nina lag klem met d'r schouder (8 tracties en meedouwen op mijn buik en toen met mijn laatste adem kon ik haar er net aan nog uitpersen) - een knip en flink bloedverlies Dat was de bevalling, de nasleep was dat Nina een zware hersenschudding en een gebroken sleutelbeentje had, niet kon drinken, ze was te zwak en mijn bv kwam niet op gang, ze had ondertemp en dan weer koorts. toen ook nog eens geel zien, dus in allereil moest ze de couveuze in. Daar heeft ze uiteindelijk een klein weekje in gelegen. Dus je kan je voorstellen dat ik niet op nog zo'n bevalling zit te wachten De gyn heeft er gelukkig een notitie van gemaakt in mijn dossier. Ik krijg indien ik er behoefte aan heb, weer de pijnbestrijding (via infuus, remifentanil), en als het weer niet vlot, dan meteen door voor een KS.
Dat eindgesprek is inderdaad een goed idee. Ik heb het zelf niet gedaan, maar heb daar wel een beetje spijt van. Zie ook erg tegen de tweede bevalling op. Schrijven helpt inderdaad ook altijd.
Vind het nog steeds belachelijk als ik dit soort verhalen lees dat we in nederland zo'n apenland zijn wat betreft bevallingen. Waarom is er niet continu een anesthesist beschikbaar voor bevallingen en wel als je een acute blindedarmonsteking hebt? Waarom moet hier alles zo "natuurlijk" mogelijk? Dames als ik jullie verhalen zo lees..... pffff ik hoop niet dat ik het mee hoef te maken. Dit wens je je ergste vijand nog niet toe! Sterkte met het verwerken.
Idd....wat is het hier in het "westerse" Nederland afschuwelijk primitief wat betreft zwangerschap en bevallingen.. Ik snap dit echt niet, dit is gewoon onmenselijk wat ik lees! Ik vond mijn bevalling al een hel, laat staan wat jullie hebben moeten meemaken. Ook ik wil nog vaak over de bevalling praten, omdat ik er nog vaak over nadenk. Bij mij ging het te snel voor mijn gevoel (3 uur gedaan over de hele bevalling), daarom heb ik er behoefte aan. De pijn was ook ondraaglijk en kon het niet meer bijbenen. Bij jullie moet het helemaal erg zijn geweest. Ik snap werkelijk waar niet dat hier niks aan gedaan werd. Wat een bullebakken dat je 1,5 persweeen moest ophouden, wegens onderbezetting? Dat er geen anestesist aanwezig was om je pijnbestrijding te geven? Jemig! Wat als je een spoedkeizersnede nodig had? wat dan? Wordt hier zo boos van, Lijkt wel of het normaal is dat je als vrouw zo moet lijden....dat versterkt de band! Ammehoela!
als ik dit lees ben ik echt blij met mijn ruggeprik. ben zelf ingeleid en vond het vreselijk weeen achter elkaar en mijn rug niet leuk. toen ik 5cm onsluiting had kwam de vk vragen of ik een ruggeprik wilde heb bijna ja gegild. daarna helemaal niks meer gevoeld van de ontsluitingweeen. bij 10 cm onsluiting moest inderdaad het infuus eraf maar vond de persweeen niks in vergelijking met de rest. heel veel sterkte met het verwerken. liefs chantal.
Ik heb bij mn eerste ook een afschuwelijke bevalling gehad... volgende maand 2 jaar geleden. Het werd uiteindelijk een ks na 40u weeën en 2 lullige cm onstluiting (jaja daar hadden ze 40u voor nodig om erachter te komen dat het niet ging lukken) "Gelukkig" bleek dat het bij mij niet lukte omdat mn bekken te nauw is... ik heb bij een 2de dus een geplande ks gekregen en ik weet heel zeker dat ik anders nooit meer zwanger was geweest en het bij 1 was gebleven. Maar ik zal altijd verdrietig blijven dat ik geen gewone bevalling heb gehad. De 40ergste uren van mn leven gewoon voor niks... tja een ks die ze ook na 10u hadden kunnen doen. Ik heb zelfs gedreigd uit het raam te springen als ze niet NU wat gingen doen aan de pijn en echt waar, ik had gedaan want ik werd gek van de pijn. En die verpleegsters maar zeggen dat je moet zuchten terwijl ik alleen maar wou gillen. Zefs mn man en moeder die erbij waren hebben het er achteraf moeilijk mee gehad om mij zo te zien. Tja verwerken moet je kijken hoe je dat doet. idd praten ed. Trek er minimaal een jaar voor uit. Pas na een jaar dacht ik er niet meer elke dag aan en de verjaardag van mn dochter was erg dubbel. Ik was erg bezig met wat er een jaar terug was gebeurt op dat moment. Maar nu na 2 jaar denk ik er niet meer elke dag aan. Zal altijd wel een grimmig gevoel blijven maar ik heb mn dochter en uiteindelijk zal het wel steeds verder slijten.
Ik heb bij mn eerste ook een afschuwelijke bevalling gehad... volgende maand 2 jaar geleden. Het werd uiteindelijk een ks na 40u weeën en 2 lullige cm onstluiting (jaja daar hadden ze 40u voor nodig om erachter te komen dat het niet ging lukken) "Gelukkig" bleek dat het bij mij niet lukte omdat mn bekken te nauw is... ik heb bij een 2de dus een geplande ks gekregen en ik weet heel zeker dat ik anders nooit meer zwanger was geweest en het bij 1 was gebleven. Maar ik zal altijd verdrietig blijven dat ik geen gewone bevalling heb gehad. De 40ergste uren van mn leven gewoon voor niks... tja een ks die ze ook na 10u hadden kunnen doen. Ik heb zelfs gedreigd uit het raam te springen als ze niet NU wat gingen doen aan de pijn en echt waar, ik had gedaan want ik werd gek van de pijn. En die verpleegsters maar zeggen dat je moet zuchten terwijl ik alleen maar wou gillen. Zefs mn man en moeder die erbij waren hebben het er achteraf moeilijk mee gehad om mij zo te zien. Tja verwerken moet je kijken hoe je dat doet. idd praten ed. Trek er minimaal een jaar voor uit. Pas na een jaar dacht ik er niet meer elke dag aan en de verjaardag van mn dochter was erg dubbel. Ik was erg bezig met wat er een jaar terug was gebeurt op dat moment. Maar nu na 2 jaar denk ik er niet meer elke dag aan. Zal altijd wel een grimmig gevoel blijven maar ik heb mn dochter en uiteindelijk zal het wel steeds verder slijten.
Mijn laatste bevalling was ook geen pretje, eerder een bevalling from hell! In ieder geval heb ik het zo ervaren. Mijn bevallingen zijn kort maar worden steeds krachtiger lijkt wel! En korte bevallingen zijn vaak stormen. Als ik dan toch zou kunnen kiezen zou ik toch voor een korte bevalling kiezen, die in ieder geval opschiet! Maar na de zwangerschap en bevalling van mijn zoontje denk ik niet dat ik 't er nog een keer op waag! Ik vind het super wat je er voor terug krijgt maar .... ik weet 't niet hoor. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik 2 gezonde kinders heb! Maar antwoord op je vraag: Ik vertel het tegen iedereen die het wil horen, moet af en toe nog steeds huilen erom en droom er nog steeds af en toe van. Als mensen vinden dat ik me aanstel hebben ze gewoon pech! Ik heb het zo ervaren! En ik moest het doen! En ik moest de pijn verdragen! Ik heb trouwens over 3 weken nog (alweer) een gesprekn met mijn vk. Ze is bang dat ik er echt mee blijf zitten! En dat kan ik me wel voorstellen want 't was echt niet leuk. Als ik er nu aan denk kan ik wel weer janken! Sterkte met het verwerken allemaal
Nou ik ben af en toe blij dat de dames hier zo openhartig zijn over hun bevallingen of dat nu mooie of minder mooie verhalen zijn..... ieder verhaal is er eentje. Ik merk helaas in mijn omgeving dat iedereen zijn kaken op elkaar houdt, je mag niet praten over bevallen ofzo. En dat terwijl ik best nieuwsgierig ben naar wat me allemaal te wachten staat. Kijk iedere bevalling is anders dat weet ik ook wel, en wat ik ga krijgen en meemaken moet ik nog maar zien, maar ik zou best willen dat een vriendin me alles eens vertelde en dan niet de romantische versie die je aan de kraamvisites verteld maar de naakte waarheid ook al is die misschien minder fraai. Oooh ja en zwangerschapsgym..... je leert puffen maar als je vraagt hoe moet ik me een wee voorstellen dan zeggen ze: dat merk je dan wel..... Dat is net zo'n antwoord als waarom zijn bananen krom.... daarom.
Omdat ze naar de zon groeien... De verhalen hierboven zijn wel vrij extreem hoor. Tuurlijk zijn er nog best veel vrouwen die een bevalling niet leuk vinden en ikzelf vind dat het best flink pijn mag doen maar er is een verschil tussen veel pijn en zulke pijn dat je echt flipt. De meeste bevallingen gaan wel iets soepeler dan hierboven hoor anders zouden er een stuk minder mensen rondlopen denk ik. Tja en een wee. Pijn onderin de buik die langzaam aan heftiger wordt, ff aanhoudt en dan langzaam afzwakt. Beetje zoals menstruatiepijn maar dan venijniger. Maar je hebt het in gradaties en de pijnbeleving is bij iedereen anders.
Ik heb zelf een geplande ks gehad. Bij mij lukte de ruggeprik niet, en uiteindelijk naar 5-6-7 keer prikken een algehele narcose gehad. De pijn van de sectio ben ik wel kwijt en *vergeten* maar die ruggeprik..... De eerste 2 weken kon ik er nauwelijks over praten, moest ook elke keer huilen als ik het aan iemand probeerde te vertellen. Mensen begrijpen ook niet wat een traumatische ervaring het voor iemand persoonlijk betekent om: 1) geen vaginale bevalling te kunnen doen. 2) een ruggenprik niet gezet kan worden en DUS je de fysieke geboorte van je kind mist . 3) je je kind niet meteen bij je hebt na het bijkomen uit de narcose. Gevolg is dat ik ook met de gynaecoloog besproken heb dat als er ooit nog een 2e kindje komt het sowieso geen ruggenprik wordt, als het weer een geplande ks betreft. Gelukkig had hij er begrip voor.
deed je ruggenprik echt pijn tijdens het zetten jingels? het enige wat ik weet van mn ruggenprik is dat ik toen hij zat, zei oh is dit het al? het werd voorverdoofd dat was wat venijnig, en de druk die je in je rug voelt was ook niet zo fijn maar dat ik zeg het deed pijn, nee eigenlijk niet. kan me voorstellen dat dat per persoon verschilt en zo vaak misprikken is ook knudde natuurlijk!
Ik heb niks van de ruggeprik gevoeld, ik had al zoveel pijn in mijn onderrug dat ik echt niks heb gevoeld. Ik was al lang blij dat ik eindelijk verlost werd.
Ook ik heb een hele heftige bevalling gehad van 28 uren. En ook met rugweeen. Bij mij ging de ontsluiting heel snel alleen het laatste randje wilde niet weg en werd alleen maar dikker. Ik heb 8 uren er over gedaan over die laatste halve cm. Mét rug weeen en op het laatst zijn de weeen heftiger dan ooit... Dus ik denk dat we niet veel verschil hadden qua bevalling. Ik heb geschreeuwd dit noooit weer... Nooit weer! Wil nog liever dat ze me (idd) met een mes in mijn rug steken dat dat ik ook weer moet bevallen (heb helemaal geen pijnstilling gehad) Maanden na de bevalling dacht ik er nog steeds zo over. Ik raakte in paniek als ik een bevalling zag op tv, of als ik het in een boekje las, alle ellende kwam weer omhoog. Nu ben ik (na 8 maanden) weer zwanger en het gekke is, het vervaagt.. Heel vreemd ik had juist verwacht dat ik helemaal in paniek zou raken, want ja ik kan niet meer onder een bevalling uit.. En ben nu echt rustig, ik heb echt het gevoel van: tja kom ik ook wel weer overheen. Ik denk dat het gewoon tijd nodig heeft.. Pijn kun je niet onthouden hoe dat voelt, alleen herinneren.. En hoe langer het duurt, hoe vager de herinneringen worden. Tuurlijk je vergeet nooit weer dat je zoveel pijn en moeie hebt gehad, maar de scherpe randen verdwijnen echt wel.. En bevalling doe je niet voor de lol.. tja dat weet iedere vrouw én man.. het is echt niet leuk.. maar het is iets daar moet je doorheen.. Sterkte en veel succes!
Ja Jalea, anders had ik mijn reactie niet gegeven. Zelfs de anaesthesist zei letterlijk: ik zal maar stoppen met knoeien. Duidelijke reactie lijkt mij.
jeetje zeg wat vreselijk jingels! ik had je berichtje wat verkeerd gelezen, begreep niet helemaal wat je bedoelde, vandaar mijn vraag die ook wat vreemd geformuleerd was, sorry. was niet omdat ik je niet geloof hoor!