Klachten na een keizersnede

Hé (mede-) Didammer!

Ik ben zelf ook bevallen via een keizersnede 3,5 maand geleden en zo nu en dan jeukt het litteken een beetje. Voor de rest heb ik er geen last van gehad. Zou je dit niet aan een huisarts kunnen vragen?

 

Ik ben vorig jaar in maart bevallen via een keizersnede. Nu heb ik af en toe nog wel eens last van m'n litteken, vooral bij weersveranderingen.
En zoals je ziet aan m'n banner, ik ben nog steeds vruchtbaar hoor. Had er trouwens nog nooit eerder van gehoord dat je door een keizersnede onvruchtbaar kan worden, dus daar zou ik me toch nog niet te veel zorgen over maken.

 

Ik heb in december een ks gehad en ook last bij weersveranderingen. Vooral jeuken....
En dat van die onvruchtbaarheid is volgens mij een fabeltje. heb ik nog nooit van gehoord! Ik ken heel veel mensen die ks hebben gehad en zonder problemen.

Groetjes Suusje

 

Hier idd met vochtig weer wat steekjes afentoe maar verder geen last van... ik heb er nu 2 gehad 1 in Juli 2005 en afgelopen Februari.

Valt volgens mij echt wel mee met dat onvruchtbare hoor... ken zat mensen die een ks hebben gehad en daarna weer zwanger zijn geraakt. Het is nog maar je derde ronde he, de meesten raken binnen een jaar zwanger en dan heb je nog 9 maanden om tot die groep te horen. Succes!

 

Ik begrijp volledig wat je bedoelt. Toen ik te horen kreeg dat het een ks ging worden, was ik best wel teleurgesteld.
Zoals het er nu uitziet kan ik op de gewone manier bevallen, dus nu is het weer allemaal spannend nieuw.
Ik duim met je mee dat het vlug weer raak is.

 

Ik heb half december een ks gehad en ik heb ook nog steeds last van het litteken. Steken en jeuk.
Ik denk er ook wel eens over na hoe het zal lopen bij een volgende zwangerschap.

 

Ik heb op 22 maart een spoedkeizernee gekregen. Het ging allemaal zo snel. Gelukkig is het allemaal wel goed gekomen en is onze pratige dochter geboren.
Maar de " naweeen" heb ik er nog wel van.
Inderdaad dus ook nog erg veel last vandie wond. Moet wel steeds opletten met mijn broeken aan en uit trekken.
En ik ben snel vermoeid en heb nog last van duizelingen.

Zijn er ook vrouwen die het emotionele stukje hebben gemist?
Ik ben dus onder algehele narcose bevallen en heb dus helemaal niets meegekregen. Mijn zus is 3 weken later dan mij bevallen en die heeft haar mannetje dus gelijk op haar buik gehad en voor het eerst horen huilen. Dat heb ik dus allemaal moeten missen. (Maar geloof me dat ik blij ben dat alles goed is gegaan en dat dat de beste optie was voor die kleine meid).

Maar herkent iemand dit?

 

Het is een veel voorkomend gevoel.
Ik heb een geplande ks gehad, met een ruggenprik. Ik hoorde Deniz vlak nadat hij uit mijn buik kwam, huilen, maar ik zag niks (vanwege het doek dat gespannen wordt bij je borst). Ze zeiden: "het is een jongen". Hierna is hij meteen door de kinderarts nagekeken, mijn man was toen bij hem en ik lag alleen. Vervolgens kwamen ze hem even bij me leggen. Maar ik voelde niks, zo'n moedergevoel, niks van dat alles. Ik zag de baby, maar de boodschap "dit is mijn zoon" leek gewoon mijn hersenen niet te bereiken. Ik was zo met mezelf bezig met die operatie. Pas later begon het een beetje door te dringen.
Maar ik begrijp je. Wat ik wilde zeggen, is, dat ook al was ik er meer bij dan jij (ruggenprik ipv algehele narcose), het toch emotioneel iets heel raars is geweest.
Je kan er niks aan veranderen, het loopt zoals het loopt. Nu heb ik het geaccepteerd, de ks was voor Deniz het beste, en hij is er perfect "uitgekomen".
Ik hoop dat je de ks een plekje kan geven.

 

Ik herken het zeker. Ik heb dan wel een ruggeprik gehad. Maar ze kregen Fabian er niet uit, hij lag in stuit en kregen zijn hoofd er niet uit. Toen ze hem er eindelijk uit hadden was ik compleet van de wereld door het geruk en gesjor en Fabian ging gelijk door naar de kinderarts. Ik wist pas bij het hechten of het een jongen of meisje was.
Ik ging daarna door naar de IC en heb pas 4 uur later fabian voor het eerst gezien, toen lag hij al in zijn luier in de couveuse. Pas 3 dagen later heb ik hem voor het eerst bloot gezien.

Ik hoop echt dat ik de volgende keer normaal mag bevallen.

 

Ben blij dat ik niet de enige ben. Ik weet ook dat die ks de enige optie was omdat het allemaal heel snel ging ivm bloedverlies en dat die kleine meid het slecht kreeg. Maar het is net wat je zegt, emotioneel heel vreemd. Je bent je 9 maanden op iets aan het voorbereiden en tuurlijk loopt het ook niets zoals je dacht, maar als het dan helemaal anders loopt.....
En ik ben ook wel ff ondersteboven geweest van het feit dat het geen half uur langer had moeten duren. Anders was het heel anders gelopen. Toen zat de schrik er ook wel ff in. Gewoon het besef dat het toch een wonder is.
En als je dan je kleintje voor het eerst ziet is het heel "apart". Het besef enzo. Hoe je dingen ervaart. De dingen die je dan gemist hebt (het bij je krijgen van je kleintje en bv ook zoiets geks, de eerste luiers met meconium. Geen idee hoe dat eruit ziet) Dat zijn gekke dingen die je ook allemaal hebt gemist. Bizar he?

 

Van de eerste ks weet ik bijna niks meer omdat ik toen al zo op was (40u weeën), ik weet nog dat de gyn zei dat ze me gingen klaarmaken voor de ks en ik weet pas weer dat ik op de intensive care lag en lawaai hoorde en dat was het wiegje wat de kamer binnen kwam gereden met mn dochter... op de foto's ben ik wel wakker maar ik kan me niet herrinneren dat ik haar heb horen huilen of heb gezien. tijdens of vlak na de ks.

Bij de 2de was het juist super... nog voor hij er was hebben we gezegt dat hij niet mocht worden gewassen ed. Hij is uit mij gehaald, ff laten zien, de kinderarts heeft hem 2 min. bekeken daarna mocht hij een een couveuse naast me staan zodat ik hem kon zien terwijl ik werd dichtgemaakt, net voor ze klaar waren gingen mn zoon en papa naar de babykamer om hem ff te wegen, vitaminedruppels te geven ed. en toen ik op de kamer lag kwam hij gelijktijdig weer terug bij me. Hij was ook nog bloot (alleen een luier) en ik heb hem toen op mn blote borst gehad, ik was de eerste die hem echt zo aanraakte nog voor zn papa.Zo hebben we toen een uurtje gelegen en daarna heeft papa hem aangekleed. Dichterbij het natuurlijk verloop dan dit is denk ik niet mogelijk bij een ks... ben echt heel blij dat de 2de zo is gegaan en als er een derde komt wil ik het net zo.

 

Ik herken dat ook heel erg. Ik ben met 36 weken ook bevallen door middel van een spoedkeizersnee. Eerst had ik al geen tijd op me voor te bereiden op wat komen ging (binnen anderhalf uur nadat me gezegd is dat ik een keizersnee ging krijgen is Tymen geboren), en toen Tymen geboren werd hebben ze hem heel even bij me gehouden. Toen werd hij blauw en moest gauw in de couveuse. Nadat ik van de uitslaapkamer kwam (heb overigens wel een ruggeprik gehad), mocht ik even naar hem toe, maar ik heb hem maar 5 min gezien, toen kwam de arts een infuus inbrengen. Dat wilde ik niet zien. Pas tegen de avond heb ik hem voor het eerst vast kunnen houden, terwijl hij om 12.23 u geboren is.

Hij heeft twee dagen in de couveuse gelegen en nog 12 dagen in een gewoon bedje Hij had ook een sonde omdat hij niet de kracht had zelf te drinken. Ik moest dus altijd naar hem toe als ik hem wilde zien of voeden. Andere moeders hadden hun kindjes gewoon op hun kamer, heel pijnlijk. Gelukkig had ik wel een monitor bij mijn bed zodat ik hem de hele dag kon zien. Het heeft bij mij best heel lang geduurd voor ik dat echte moedergevoel had. Ik was wel vanaf het begin heel beschermend en wilde het liefst alles zelf doen.

Ik was ook heel erg onder de indruk dat het ineens zo slecht ging met mijn kleine man. Het had hier ook geen half uur langer moeten duren!

 

Zeeuws meisje, heb je dat allemaal van te voren besproken bij de 2e? Als je dan toch een ks hebt, dan is dat inderdaad wel een betere gebeurtenis.


Jeetje Setteke, is het bij jou ook zo snel gegaan? Bij mij ook. Om 21.15 waren we in het ziekenhuis en om half 22.24 is ze geboren. Gelukkig had ik die kleine meid wel 24 uur per dag in haar wiegje naast mn bed staan.

Eng is dat besef he? Bij mij was het ook echt zo van jeetje, als het echt fout was gegaan, had je een kistje kunnen bestellen. (even heel cru gezegd) En dan kijk je naar je kleintje en dan besef je wel weer dat het een wonder is.
En dat beschermende herken ik ook heel erg. Zeker omdat ze bij haar geboorte ook maar 48cm was en 2620 gram.
Maar ik wilde ook alles zelf doen. En nog hoor!

 

Tymen was 2380 gram en 46 cm, hij bleek een groei-achterstand te hebben van 4 tot 5 weken. Echt een heel klein poppetje en zo zwakjes in het begin. Ondanks dat de artsen zo positief waren was ik zo bang dat het niet goed zo gaan! Dat heb ik heel lang gehad, bang dat hij niet genoeg at, bang dat hij uitdroogde, bang dat hij ziek zou worden enz. Ik wilde in het begin ook zo weinig mogelijk visite. Hij heeft ook de eerste maanden ontzettend veel gehuild, bleek achteraf het kiss-syndroom te hebben en had dus pijn. Maar wat was ik dan wanhopig als hij weer zo verdrietig was. Het is pas sinds een paar weken dat ik er wat makkelijker mee om kan gaan. Niet meer zo gestresst als in het begin als hij niet wil eten ofzo.

 

Dat gemis heb ik ook altijd ervaren. Het is nu pas met de komst van ons tweede wonder dat het wat minder wordt. Omdat ik nu op de gewone manier kan bevallen en het gevoel nu alsnog kan meemaken. Zolang de natuur nog een beetje z'n werk doet.