Gelukkig maar. Ik ben ook helemaal klaar met de ruggenprik wat ik in de toekomst ook nog op mijn pad krijg.
hier ook een heftige bevalling van 30 uur! hele nacht weeen gehad voor 2 cm. Heb ook echt het gevoel gehad dat ik de bevalling moest verwerken, en kon ook echt nog maanden erna emotioneel worden als ik het erover had. Ik vond het zo'n intense ervaring. Mijn man (kerel van bijna 2 meter) moest huilen tijdens de bevalling omdat het zo indrukwekkend voor hem was om mij met oerpijnen te zien omgaan.... Maar ik heb er met mijn man, moeder en toen ook net bevallen schoonzus veel over gepraat en dat heeft wel geholpen. Het slijt ook wel iets, en ik hoor van mensen dat een tweede bevalling meestal makkelijker gaat.
Hoe zo'n ruggeprik gaat verschilt echt enorm per anesthesist hoor. Ik heb 2x een ks gehad, 2x een ruggeprik en de eerste keer was het heel goed te doen, Tuurlijk leuk is anders maar het was meer verveledn dan pijnlijk maar de 2de keer.... ik weet niet wat hij deed maar het moest 3x opnieuw, deed veel pijn en heb ook 3 weken blauwe plekken gehad en nogsteeds afentoe als ik voorover buig steekt het een beetje... het was het uiteindelijk wel waard hoor want ik kon daardoor mn zoon gauw zien maar het is gewoon k*t omdat ik weet dat het ook anders kan.
hai, even een indalings vraagje, de kleine was nog niet helemaal ingedaalt, afgelopen dinsdag, maar het lijkt wel of het sinds het einde van de middag meer pijn doet aan mijn schaambotje, meer druk erop. en, even gek gezegd: alsof het hoofdje tegen mijn endeldarm aan drukt, hoort dit erbij? of moet ik even naar de Vk bellen? wie heeft ervaring of herkent dit? liefs Gigi
Na lang twijfelen, schrijf ik hier dan toch mijn bevallingsverhaal. Voor degenen die nog moeten, en toch al angstig zijn, STOP DAN NU MET LEZEN. Kun je de verleiding niet weerstaan: onthoudt dan goed dat wat ik meegemaakt heb zeer zeldzaam is, en ws te maken heeft met het feit dat mijn lijf anders reageert op medicatie.... Wegens chronische pijn, whiplash, werd besloten om bij 38 weken mijn bevalling op te wekken. Hier zal ik kort over zijn, na 3 dagen ging ik nog steeds zwanger naar huis... Een week later werd het weer geprobeerd. Nu zat er iets meer schot in de zaak. Omdat ik op mijn 17de een hartoperatie heb gehad waarbij de narc ose niet goed werkte, was ik uit voorzorg met 32 weken zwangerschap op t spreekuur van de anesthesist geweest. Ik had hem duidelijk gemaakt welke vorm narcose wel bij mij werkt, en welke niet. Dit voor het geval het een spoedsectio zou worden. s´Middags om half 2 werden mijn vliezen gebroken. Al snel raakte ik in een immense weeenstorm en vroeg om een ruggeprik. Om half 5 stond deze beste man EINDELIJK aan mijn bed. Ik bleek al 7 cm ontsluiting te hebben... Na heel veel gepiel werkte de ruggeprik om half 8... Ik had 10 cm ontsluiting, maar mijn weeen waren weggevallen. Tot half 10 sávonds heb ik een beetje liggen geiten met mijn moeder en een vriendin. Om 22.00 uur kwam de gyneacoloog binnengestormd en meldde in paniek dat het een spoedsectio zou worden. Mijn meisje zat vast in mijn bekken en kreeg het moeilijk. Omdat ik uit voorzorg bij de anesthesist was geweest, had ik totaal geen vrees voor de keizersnede. Terwijl ik op de ok tafel lag, gaf ik aan dat ik alles voelde. Enkel mijn ruggeprik werd opgetopt en ik kreeg wat lachgas. Pure hel, ik heb alles gevoeld. Gelukkig heb ik mijn dochters eerste oerkreet goed meegekregen. Daarna heb ik gesmeekt om algehele anesthesie.... Daar is waar het pas echt fout ging. Mijn dossier was niet ter plaatse. Ik kreeg enkel een roesje. Ik voelde mijn baarmoeder uitscheuren, totaal ruptuur. Ik hoorde de paniek bij de artsen dat er niet voldoende donorbloed aanwezig was, ik was inmiddels ruim 2 liter verloren.... Ik hoorde en voelde alles, maar kon niet reageren... Deze hel heeft 2 uur geduurd. Mijn dochter is om 23.11 geboren, en om 04.00 zag ik haar voor het eerst. Mijn dossier werd op de dag van mijn ontslag uit het ziekenhuis, 5 dagen later gevonden... Ik heb aan deze ervaring een post traumatische stress stoornis overgehouden, en wordt behandeld door een psychotherapeut. Ook ben ik een rechtzaak tegen het ziekenhuis gestart, al verwacht ik hier niet veel van. Gelukkig heeft deze ervaring totaal geen invloed gehad op het contact met mijn dochtertje! We zijn samen duidelijk 1! Als ik dit verhaal teruglees is het net of het niet over mij gaat....
Mijn hemel Lizzy, wat een hel! In vergelijking met jou, was die van mij een peuleschilletje. Heel goed dat je die rechtzaak begonnen bent, en hopelijk krijg je goede begeleiding van de psychotherapeut. @Loeki, jou bevallingsverhaal was ook een ramp, vreselijk.
Ook ik heb niet echt een prettige bevalling gehad. Het is nog maar net 2 weken geleden, maar ik heb er veel over gepraat, en ik heb het opgeschreven.(nu nog ff netjes) Ik kreeg toen ik in het ziekenhuis kwam ook niet gelijk een ruggeprik, maar toen ik daar na een 1 1/2 uur hoorde dat ik niet verder was dan 6a7 cm ontsluiting trok ik het niet meer en hebben ze de anaesthesist opgeroepen. De ruggeprik was super, bij mij is ie om 7.00 geloof ik gezet en om 15.00 uur uitgezet omdat ik VO had, maar na de bevalling om 18.30 moest ik gehecht worden, en deden ze het infuus van de ruggeprik weer aan. Ik heb een subruptuur ( als ik het goed schrijf) en eigenlijk zou ik op de ok moeten worden geopereerd, maar de ruggeprik werkte prima en haalde de scherpe kantjes eraf. Na die tijd was ik het gevoel van de echte pijn gelukkig snel weer kwijt.
Ook mijn bevalling heb ik als zeer traumatisch ervaren. Ik heb in totaal 20 uur rugweeën gehad en ik heb ook een paar uur op de 9 cm gezeten vanwege een randje dat niet wegging. Toen kwamen ze erachter dat Nynke helemaal niet goed lag, een sterrekijkertje, zoals ze dat noemen. Dus weeënopwekkers en Nynke werd gedraaid in mijn baarmoeder door de gyn. Na veel smeken om een ruggeprik ( ging natuurlijk niet want het was s'nachts ) kreeg ik een prik pethedine. Met als resultaat dat ik de weeën wel voelde, maar tussen de weeën door was ik volledig van de kaart. Na 2 uur persweeën ( gyn was met een andere bevalling bezig ) mocht ik eindelijk gaan persen, maar ik was op en de weeën waren foetsie. Dus de vacuum werd er bijgehaald, ik kreeg een knip en een verpleegkundige sprong echt letterlijk op mijn buik. Nynke kwam ook nog eens met beide schoudertjes tegelijk, wat dus echt niet past Dus nog wat verder geknipt. De rugweeën heb ik ervaren als de meest vreselijkste pijn ooit en toen ik de volgende dag naweeën kreeg, raakte ik helemaal in paniek, omdat de helse pijn van de bevalling weer helemaal naar boven kwam. Ik heb ook heel lang geroepen: ik wil geen tweede en zwangere vrouwen keek ik vol medelijden aan, want ja die moesten nog bevallen. Na veel praten en vooral veel huilen, heb ik de bevalling een beetje verwerkt, maar vergeten doe ik het nooit. En dat was de enigste keer dat ik mijn man heb zien huilen, omdat hij zag dat ik zoveel pijn had en hij machteloos toe moest kijken.
@ tam, ook bij mij was madam gedraaid, idd een sterrekijkertje! Bij mij is ze met de vacuum gedraaid. Volgens mij hadden wij een gelijk soort bevalling. Ik heb net mijn verhaal gedaan. Ook mijn mannetje stond te huilen toen we uiteindelijk hetr hartje weer hoorden. De HA heeft hem toen getroost, ik was druk met mezelf.
@Patje; Ik heb net je verhaal gelezen, het lijkt inderdaad veel op mijn bevalling. Ik heb na mijn bevalling heel veel op internet gezocht en wat ik vond is dat ze bij 9 van de 10 bevallingen met een "sterrenkijkertje" vaak toch een KS doen. Vooral om dat de ontsluiting voor geen meter vordert. Nou van mij hadden ze dat mogen doen hoor, een KS. Ik vond de rugweeen echt vreselijk en hoe langer het duurde hoe verder de moed mij in mijn schoenen zakte, vooral toen de gyn, heel slim zei, na al 15 uur weeen: Dit gaat nog heeeeeeeel lang duurden, tot straks!
@ tam, van mij mochten ze ook een KS doen, en heel stom, ik had de hele zwangerschap al het idee dat ik een zware bevalling zou krijgen of een KS! Had ik toch goed gedacht. Er is bij ons in de fam. geen één bevalling normaal verlopen.(vooral bij de eerste dan) Ze kunnen zeggen dat het niet erfelijk is, maar daar heb ik nu andere gedachtes over. Die rugweeen zijn iid echt vreselijk! Ik ben heel erg benieuwd hoe het bij een evt. tweede zou gaan allemaal. Maar daar moet ik nu nog ff niet aan denken......moest net ff snel naar het dorp, pak automatisch de fiets......oeps niet aan mijn hechtingen geadcht, dus maar een beetje voor op het zadel, hahah. Kreeg ik ook nog een mega bui over me heen.
Ik had in 24 uur weeen maar 1 cm ontsluiting, toen werd ik gestript en 12 uur later had ik 2 cm! Toen moest ik naar het ziekenhuis waar mijn vliezen werden gebroken, binnen 2 uur had ik 9,5 cm ontsluiting, had pethedine gehad maar dat hielp totaal niet. Uiteindelijk bleek dat Fatih niet goed lag, dus werd het een keizersnede. Ik heb wekenlang geroepen NOOIT MEER, maar zou het liefst nu al weer een kindje willen, maar we wachten nog een jaartje!
Ik had eigenlijk helemaal niet echt op een zware bevalling gerekend. Bij ons in de familie zijn eigenlijk nooit problemen geweest met moeilijke/lange bevallingen. Maar 1 iemand moet de eerste zijn, toch ? Haha. Oh ja die hechtingen, vreselijk. Heb een week lang met mijn benen wijd gelopen, wat deden die zeer zeg En dan vertellen ze je, dat je in 1x keer moet gaan zitten, zo bovenop die hechtingen. Maar dat kon ik niet, dat deed zo zeer dat ik toch elke keer maar weer voorzichtig ging zitten haha.
hahah, ja ik hoor van meer meiden dat die hechtingen zo'n pijn doen, ik vond de pijn van de hechtingen wel mee vallen, maar dat beurse gevoel is zo vreselijk naar. Voel het nu nog erg goed als ik lang sta of loop. s'Ochtends gaat het nog goed maar in de loop van de dag wordt het steeds gevoeliger.