Hey dames, even vanaf het begin.... 9 maanden geleden werd mijn zoontje geboren, hij had al vanaf het begin erg veel temperament. In het ziekenhuis bleven ze maar zeggen wat voor een gestrest kindje ik had. Ik voelde me ook helemaal niet op mijn gemak en als kraamvrouw werd ik (en mijn kind dus ook niet) niet relaxter van deze opmerking. Toen ik thuis was ben ik heel veel gaan dragen, borstvoeding geven en lekker tegen me aan houden. Toen hij een maandje oud was werd ik opgenomen met een post-partum depressie (met zoontje). Hier kreeg ik heel veel complimenten over onze goede moeder kind binding. Dit had ik hard nodig. Mijn zelfvertrouwen als moeder groeide een beetje en toen ik weer thuis was ben ik verder gegaan met dragen en voeden. Mijn mannetje groeide en ontwikkelde zich goed en steeds meer liet ik hem los. Hij bleef wel erg temperamentvol, hij weet precies wat hij wil en huilen doet hij alleen maar keihard. Omdat ik heel veel moeite heb met dat huilen, laat ik hem bijna nooit huilen en tot nu toe werkte dat eigenlijk goed. Uiteindelijk viel hij zelfs zonder huilen in zijn eigen bedje in slaap. (Sorry wat een lang verhaal) Maar nu, sinds 3 weken gaat hij naar het kdv. Elke dag zet ik hem huilend af (verschrikkelijk). Als ik hem ga halen zeggen ze dat het goed ging en dat hij snel rustig is als ik weg ben. Maar s avonds als ik weer thuis ben lukt het niet meer, hij kan niet in slaap komen is afwisselend aan het jengelen en huilen. Als ik naast zijn bedje blijf zitten valt hij na +/- 1 uur eindelijk in slaap om na een half uurtje weer wakker te worden, dan heeft hij genoeg energie verzameld om nog een uurtje keihart te krijsen. Als ik hem laat huilen slaapt hij ook maar zo'n 20 minuutjes en is daarna weer wakker. Leg ik hem bij mij in de woonkamer komt hij ook niet in slaap. Hij wil wel aan de borst, mag hij ook, maar als hij dan in slaap is gevallen en ik maak hem los is hij weer wakker en gaat alweer keihart huilen. Ik weet niet goed wat ik er mee moet. Laten huilen voelt niet goed en ik kan er ook niet goed tegen. Ik word daar zelf erg onrustig van en kan hem dan niet meer goed troosten, ik doe soms zelfs een beetje bozig tegen hem en daar voel ik me verschrikkelijk schuldig over. Maar hoe pak ik dit aan, ik voel me zo falen. Mijn gevoel zegt geef hem zekerheid en geborgenheid, vooral nu alles voor hem veranderd. Maar hoe doe ik dat en hoe zorg ik dat hij wel de rust krijgt die hij nodig heeft? (Vader woont niet bij ons. Dus door papa laten troosten is helaas geen oplossing.)
Ha mama! Allereerst het allerbelangrijkste: je doet het goed hoor!! Zo'n dag op het kdv is gewoon al een zware klus. Onze dochter huilt ook wel eens bij het wegbrengen maar als ik na een minuutje om het hoekje spiek is ze altijd al weer rustig Verder: hoe slaapt hij op het kdv? Voeden/slapen op verzoek thuis/kdv? Is het een optie om samen te gaan slapen? Slaapt hij apart of op jouw kamer?
Ik denk dat je helemaal niets verkeerd doet. Als ik het goed begrijp is je kindje nu 9 maanden. Dat is een bekende leeftijd dat de verlatingsangst komt opspelen. Dit in combinatie met alle nieuwe indrukken van het KDV wil hij gewoon graag bij je zijn denk ik. Wat ik hier in die periode deed was gewoon elke avond proberen hem in z'n bedje te leggen. Als dit niet lukte nam ik hem bij me en ging ik met hem in het donker op de schommelstoel in z'n slaapkamer zitten. Dan wiegde ik hem als het ware in slaap en als hij dan ruim 10 minuten sliep (diepe slaap) legde ik hem over in z'n eigen bedje. Twijfel niet aan jezelf, je doet het super, dit is een lastige fase, maar hij gaat weer voorbij. Wat je zelf ook al aangeeft, je kan je kindje nu gewoon de geborgenheid geven die hij nodig heeft.
O jullie zijn zo lief, ik twijfel zo erg aan mezelf. Ik voed thuis op verzoek en geef hem op vaste tijden, ontbijt-, middag- en avondeten. Om 16 uur een tussendoortje. Dit doen ze op het kinderdagverblijf ook, ik kolf en als dat niet genoeg is geven ze hem nog een flesje kunstvoeding. Samen slapen doen we al s nachts, dat gaat best goed, het zijn vooral de avonden tot ik zelf naar bed ga die heel moeilijk zijn. Een vriendin zei dat ik hem uit zijn slaap hou en dat het mijn "plicht" is om hem rust te bieden. Dus als dat betekend huilen om te slapen, dan moet dat maar.... maar dat past niet bij mij. Maar ik wil hem natuurlijk ook niet uit zijn slaap houden of ervoor zorgen dat het niet goed met hem gaat.
huilen om in slaap te komen doen wel meer kindjes maar niet krijsen. dl huilt/moppert ook wel eens als ik haar weer in bed leg maar dan slaapt ze meestal binnen 10 minuten. je kindje krijgt veel nieuwe indrukken. dat moet hij ook verwerken. het is idd soort van je plicht om rust te bieden maar dat moet je wel weer doen op een manier die bij je past en werkt voor je zoontje. laten krijsen werkt voor geen enkel kind. je kan ook proberen, als het bij huilen blijft, om elke 10 minuten naar hem toe te gaan en een aai over zn bolletje geven en zeggen dat het tijd is om te slapen. kan een tijd duren voor het werkt en hij weer gewoon lekker gaat slapen maar hij weet zo wel dat je er bent. als hij echt gaat krijsen lekker bij je troosten en als hij rustig is weer opnieuw proberen. en je faalt mi pas als je weet dat je hulp nodig hebt maar het weigert te vragen of aan te pakken
Ach meid, ik heb hier een kreet opgepikt die ik mezelf regelmatig ( nu toevallig ook weer, ziek, nieuwe tanden, sprongetje etc) voorhoudt: het is een fase!!!! En het mooie daarvan is: OOIT gaat het over. Dat biedt mij altijd troost. Ik begrijp ook dat het soms heel moeilijk is dat zijn vader niet bij jullie woont,soms wil je gewoon even overleggen of je het nu wel goed doet of niet! Maar gelukkig kun je altijd wel hier terecht Over laten huilen: laten huilen /jengelen etc doen we hier wel, laten krijsen absoluut niet. Daar geloof ik echt niet in. Ja het is je plicht als ouder om te zorgen voor voldoende slaap, maar hoe je dat doet verschilt per kind en per ouder. Misschien een paar avonden vroeg naar bed en dan in bed nog een boek lezen ofzo? En dan als hij goed slaapt naar beneden?
Ach meis, twijfel niet teveel aan jezelf. Je doet t hardstikke goed. En tuurlijk zijn al die adviezen lastig, wanneer doe je t nu goed? Antwoord: dat weet je later pas dus volg je hart en je kindje en kijk na 2 weken ofzo of t werkt. Hier laten we wel jengelen voor t slapengaan (vast ritueel en als hij daarna moppert laten we m ff) maar als t overgaat in krijsen mag hij bij ons. En ja, dat betekende soms 5 avonden lang er nog een keer uit en dan weer paar weken niet. Fase..fase... Hier nu met 16 mnd alweer 4 avonden achter elkaar uit bed gehaald na 15 min maar daarvoor maanden niet en deze avond ook ineens niet. Wel proberen of he je kindje wakker in bed kan leggen zodat hij wel leert in slaap vallen maar zolang dat nu nog moeilijk is vooral nabijheid bieden. Kinderen krijgen niets van een veilige hechting
Mooi bedacht van je vriendin. Heeft ze je ook verteld waar je die knop bij je kindje kunt vinden? sorry, moest even.. Ik weet ook hoe onrustig kindjes in ontwikkelingssprongetjes kunnen zijn. En ik herken je worsteling en twijfels aan je aanpak. Vooral ook omdat het dragen en samen slapen over het algemeen toch wel haaks staat op de reguliere kijk op babygedrag. Je gaat al gauw denken dat je het verkeerd doet. Niet doen hoor! Je verteld heel mooi hoe je je hebt herpakt na de eerste heftige periode en vanuit je gevoel bent gaan zorgen voor kindje. En dat ging goed tot nu. En weet je, dat is volkomen normaal. Wat je ook doet, of je nou kiest voor nabijheid of juist afstand, laten huilen of troosten, ik denk dat het niks uitmaakt. Deze emoties zijn heel reëel voor je kindje en gaan vanzelf weer voorbij. Ik zelf vind het van belang dat mijn zoon juist in die moeilijke periodes op mij terug kan vallen. En ja, dat maakt me soms gefrustreerd, moe en prikkelbaar. Dat mag! En op het moment dat ik me net als jou afvroeg of ik het wel goed doe en het lijkt alsof alle andere kinderen gewoon lief gaan (door)slapen, ging het ineens weer beter. Soms is het gewoon even niet a la minuut op te lossen. En die periodes komen echt nog wel een keer terug. En ze verdwijnen ook weer. En dan zul je merken dat je zoontje het loskomen van mama gewoon weer oppakt. En dan zegt die van jou 's avonds misschien ook wel: "Mama, ikke bed!" En dan leg je hem er net zoals ik in en dan knuffel je nog even en dan zegt ie: "Weg mama, doei doei." Ja echt, mijn kindje deed precies hetzelfde als jou kindje op die leeftijd en onze aanpak is precies hetzelfde en het kwam dus goed. Vertrouw op je zelf!
Je klinkt als een supermama! Ik heb verder geen tips, maar ik hoop dat het snel weer beter gaat. Lijkt me heftig als je het allemaal alleen moet doen!
Sommige kindjes hebben het even nodig om te huilen, alles te verwerken, voor ze kunnen inslapen. Bij die kindjes kan troosten dat juist het tegenovergestelde effect geven. Of jouw kindje zo'n kindje is kan alleen jij als moeder weten. Maar het klinkt niet zo. En dan zeg ik, doe wat voor jullie werkt. Je vriendin kan mogelijk prima vertellen wat voor haar en haar kind werkt, maar jij bent haar niet en jouw kindje is haar kindje niet. Elk mens is anders en hoewel er veel vergelijkenissen zijn kunnen specifieke dingen juist heel anders gaan. Wat ik lees is een moeder die wat onzeker is, maar vooral haar kind wil volgen en het beste wil voor haar kindje. En als je dat wilt, dan kun je het niet "verkeerd aanpakken". Want zodra iets niet werkt voor jullie zal je dit merken en andere oplossingen zoeken. Je zorgen maken of je het goed doet betekend dat je het beste wilt en dus je je best doet. Wat kan je nog meer? Kijk wat voor jou werkt en luister naar adviezen, maar blijf kritisch. Luister en bedenk of dat voor jullie kan werken. Zo niet, leg het naast je neer en vergeet het. Zo ja, verdiep je er verder in en indien je wilt probeer het uit. En kwa het meer huilen nu na het starten van het kdv, helaas kan dat er bij horen. Er zijn veel meer prikkels op een kdv, in vergelijking met thuis. Die moeten ze verwerken. Verandering moeten ze ook aan wennen. En vaak zijn ze veel moeier na een dagje kdv dan een dagje thuis. Dit kan even duren, helaas. Onze jongste gaat vanaf de leeftijd van 14 weken al naar het kdv en zelf nu merk ik dat hij na 3 dagen kdv vaak nog wat vermoeider is. Succes!
Iedereen bedankt voor de lieve reacties. Ik ga inderdaad maar weer terug naar mijn eigen moedergevoel en laat hem niet krijsen om in slaap te vallen. Het is namelijk niet alleen huilen/ mopperen maar echt overstuur krijsen. Ik werd er laatst zelfs door de buurvrouw op aangesproken. (Niet vervelend, de buren hebben een dreumes dus weten hoe het is). Soms wil ik gewoon even mijn ei kwijt, even klagen. Maar ik krijg altijd zoveel tips. Daar word ik dan onzeker van. Mijn vriendin is echt een geweldige moeder, maar we doen het gewoon anders en eigenlijk altijd wel met veel wederzijds respect. Huntum: Ik leg hem elke avond wakker in bed, maar hij gaat al huilen als ik richting slaapkamer loop en klampt zich aan mij vast. Ik blijf het wel proberen, ooit lukt het weer (het is me al een keer gelukt). Samarinde01: Je verwoord het geweldig, de 2de en 3de alinea zijn precies wat ik bedoel. Fijn om te lezen dat jou kindje nu gewoon blij is naar bed te gaan.
Ik lees eigenlijk niets in je verhaal waardoor ik denk dat het verkeerd doet of gedaan hebt. Ik snap dat je soms twijfelt, maar dat doet elke moeder wel eens. Naar mijn mening doe je het juist prima!
Heb je geprobeerd wat er gebeurt als je rustig naast hem gaat zitten, terwijl hij in slaap valt? Desnoods houd je zn handje vast of leg je je hand op zn rug. Rond deze periode beginnen baby's meer verlatingsangst te voelen. De kans is groot dat dit nu meespeelt. Als hij het idee heeft dat jij er wel bent, kan hij misschien alsnog gewoon zelf in slaap vallen. Als dit goed gaat kun je langzaam maar zeker wat verder weg gaan zitten, tot dat je bijvoorbeeld gewoon de gang op kunt gaan en de deur open kunt laten. Dit was mijn strategie bij onze oudste en zij werd uiteindelijk een hele goede en makkelijke slaapster, die graag naar bedje gaat als ze moe is. Veel succes en heel stoer dat je alles alleen doet!!
Ik herken de manier van huilen van mijn zoon, die had ook echt een aan/uit knop, alleen vol open of niet . Ik troostte hem ook altijd onmiddelijk, want anders ging hij zo over zijn toeren dat alleen de borst hielp. Op die leeftijd voedde ik hem in slaap, maar toen hij bijna 1 was, lukte dat niet meer goed en misschien is hoe we het toen deden een optie: ik lag dan op bed met mijn rug naar hem toe (anders was het spelen) en na wat gestuiter viel hij dan in slaap. Dan wachtte ik tot hij echt diep in slaap was (armpjes test) en kon ik hem meestal overhevelen. Ik weet niet hoe het samen slapen nu gaat? Heb je je bed zo veilig dat hij er niet uit kan vallen als je er zelf niet inligt? Of is het alleen veilig als je er bij bent? Als het overhevelen niet gaat, zijn er volgens mij wel manieren om er een "familiebed" van te maken, maar daar heb ik geen ervaring mee.... Verder doe je het volgens mij heel goed, maar ik ben dan ook echt niet van het laten huilen, ook niet bij mijn dochter, die wel ook kan jengelen/huilen ipv alleen krijsen. Zij is nu 9,5 maanden en ik mag ook nauwelijks bij haar vandaan lopen door de verlaingsangst (ze kruipt nog niet, dus kan me niet volgen). Het is niet de makkelijkste leeftijd om te starten op een kdv, dus het is eigenlijk heel fijn dat hij het daar toch heel goed doet.
Je klinkt als een hele liefdevolle mama! Hier ook een kindje van negen maanden en heeft de laatste weken ook wat last van verlatingsangst hoor. Als ze dan zo huilt in bed dan ga ik in eerste instantie lekker naast haar zitten om te troosten met een zacht ssssttttt en aaien over het hoofdje. Is het echt dikke paniek dan haal ik haar uit bedje en ga samen met haar op de stoel in haar kamertje zitten en troost haar dan zo en wieg haar in slaap om vervolgens terug op bedje te leggen. Vaak moet ik dan nog even bij haar blijven en schuif langzaam richting de deur met af en toe een ssttt en uiteindelijk is ze dan weer rustig en kan ik het kamertje verlaten. Ik blijf dus wel altijd op haar kamertje en troost daar, de ene avond gaat ze direct slapen en de andere avond niet en ben ik er wisselend mee bezig hoelang het duurt maar meestal is ze met 20 minuutjes wel rustig en in slaap. Ze slaapt dan wel vervolgens de hele nacht gewoon door. Komt goed hoor, het is gewoon een fase waar je doorheen moet en twijfel niet aan jezelf, je doet het goed!
Ik denk dat je inmiddels wel weet dat niemand hier je een slechte moeder vindt en dat jouw gevoel je kan vertellen wat je moet doen met je kindje als het om troosten aankomt. Waar je wel naar kan kijken is de prikkels die je kindje krijgt. Natuurlijk kan je weinig/niets veranderen op het kdv, maar misschien kan je daarna een rustgevende activiteit verzinnen (massage/badje/boekje) waardoor je kindje wat beter de slaap kan vatten. Bij ons gaat slapen eigenlijk heel goed nu, maar na bijvoorbeeld een verjaardag is hij heel vaak wakker en dan kan hij zelf niet meer in slaap komen. Wij halen hem dan vaak naar beneden om even in stilte te knuffelen en een kwartiertje later kan hij wel rustig in slaap vallen en doorslapen. Misschien helpt zo'n reset ook voor jouw kindje als hij een drukke dag heeft gehad? Het lijkt erop dat je kindje moet wennen aan het kdv en ook last heeft van verlatingsangst. Heel vervelend, maar ik denk dat dit heel tijdelijk is. Zeker als hij er opnieuw achter komt dat je er voor hem bent.
Ik heb niet alle reacties gelezen. Maar heeft je kleine een vaste knuffel? Dat wil soms ook nog wel eens helpen. En dat die knuffel niet uit bed mag.
Een snelle reactie: Je doet het super! Twijfel niet aan jezelf! Iedere baby heeft deze fase met 9 maanden. Het heet verlatingsangst. Het gedrag van jouw baby is heel natuurlijk. Alledrie mijn kinderen hebben het gehad. Google het eens en lees erover, dat helpt. Bewaar je rust en heb vertrouwen. En dan gaat het helemaal goed komen als ik jouw verhaal zo lees.
Hij ligt in zijn bedje en slaapt, helemaal zonder huilen. Ik ben naast zijn bedje blijven zitten en heb rustig tegen hem gepraat, door jullie opbeurende woorden voelde het niet meer als falen dat ik naast zijn bedje moest blijven zitten. Iedereen bedankt, zoals Pietje1987 al schreef, soms is het moeilijk als je niet even kan overleggen, maar gelukkig is er zwangerschapspagina.