Dank jullie wel allemaal. Zo fijn om herkenbare dingen te lezen, steun te krijgen. Wat me opvalt is dat als je zelf zoiets moeilijks meemaakt, je opeens ziet dat het meer mensen overkomt. Ik kan me denk ik en hoop ik beter inleven.
Wat kan dat fijn zijn he. Ik wilde even zeggen dat ik het heel erg vind wat die vrouw doet. Ik ben zelf ook gelovig en heb ook een dochtertje verloren. Noa* stierf zomaar in mijn buik, geheel onverwachts, 1 week voor de geplande keizersnee. Wel heel erg veel steun gehad van de kerk, maar ook mensen die niet wisten wat ze moesten zeggen en die kwamen dan naar me toe om te zeggen dat het Gods wil was . Zelfs een "vriendin" van mij zei dat die hoogzwanger was! Ik heb haar aangesproken en uitgelegd dat dat heel pijnlijk was wat ze zei. Ze zei gelukkig meteen het spijt me enorm, ik wist niet wat ik moest zeggen. Niet vergelijkbaar met wat jij nu meemaakt met die vrouw hoor. Dat is echt heel naar. Ik herken wat je zegt dat je open bent geweest. Dat was en ben ik ook. Ga daar niet aan twijfelen hoor. Het is prima en mooi dat je zo bent. Het nadeel is dat je idd wat kwetsbaarder bent. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Als je wil, er is een christelijke club hier op het forum. Zitten ook een aantal mama's die kindjes zijn verloren. Misschien wil je meedoen? Liefs en sterkte nogmaals
Ik ben zelf Katholiek, wt niet in hoeverre dat precies verschilt. God heeft jullie het vermogen gegeven een keuze te maken, om te doen wat het beste is voor jullie en voor jullie meisje. Dat is deze keuze geworden. Hij heeft het vertrouwen dat jullie deze keuze met de beste wil van de wereld gemaakt hebben, en als ik je zo lees dan geloof ik ook echt dat jullie dat gedaan hebben. Het is aan jullie, of aan God om in deze situatie te oordelen, niet aan een vrouw uit de kerk die er een bepaalde mening op nahoudt. Die kan hooguit haar eigen woord en mening verkondigen, maar wat zij goed en verkeerd vindt hoeft niet perse hetzelfde te zijn als wat jullie vinden. Ik heb persoonlijk geen ervaring met trisomie 18, maar wat ik erover lees is dat het inderdaad niet of nauwelijks met leven verenigbaar is. Dat jullie jullie meisje niet meer wilden laten lijden dan noodzakelijk is het bewijs hoeveel liefde jullie voor haar voelen. Heel veel sterkte! P.s. als jullie het kunnen opbrengen om met de vrouw in gesprek te gaan vind ik dat an sich al heel erg knap van jullie!