Ik ben alles behalve trots op wat ik heb bereikt, ik weet namelijk goed hoe het óók had kunnen lopen voor mij, maar dat is mijn eigen schuld. Ik ben wel erg trots dat ik een liefdevolle moeder ben
Vandaag gehoord dat ik voor de tweede keer ben gezakt voor m'n examen vwo. Voel me dus niet echt trots..
Nee ik ben nit geheel trots heb een hoop fouten gemaakt ze zijn wel recht te zetten maar het heft tijd nodig en ik moet afvallen voor de rest prijs ik me de hemel in met man en kind
Ik ben superblij met het leven wat ik nu heb. Ik heb nog een paar doelen die ik wil bereiken en als ik die behaald heb dan kan ik zeggen dat ik ook trots op mezelf ben..
@Marjanneke, bedankt voor je reactie hoor. Ik heb er zeker vertrouwen in dat het goed komt. Vanaf volgende week begint mijn therapie. @Zilvervosje, heel herkenbaar, mijn oudste zoontje nam ook meer afstand en werd drukker dan ooit. Nu ik thuis ben en iets meer rust heb gaat dat allemaal beter. Heb jij ook een burn- out? Wat een mooie uitspraak van je collega. Ik ben inderdaad wel wat aan het zoeken voor de ontspanning. Bedankt Ik lees nog rustig verder hier, leuk topic!
Ik vind mijn leven heerlijk en geniet er elke dag van! Ik ben vooral trots op de moeder die ik ben.. Dat ik haar zo ongelofelijk veel moederliefde kan geven zonder zelf te weten hoe de liefde van mijn moeder voelt! Ik was heel bang om zo als mijn moeder te zijn/worden, maar daar is niets van waar!
Ben trots op mezelf als alleenstaand moeder! Wonen in een leuk huisje ( buurt is niet fijn) hebben geen rijkdom, draaien elk euro dubbeltje 2 maal om , hebben geen merkkleding , verstel en vermaak zo veel mogelijk zelf maar lopen er schoon en verzorgd bij. Zoonlief is een vrolijk en druk kind die met een goede start aan de rest van zijn leven begint. Ja ik ben trots want ik doe het toch maar 24/7 week in week uit maar even! ( voel dit niet altijd zo hoor heb ook serieus me depri dagen)
Ik ben trots....: Dat ik vanaf 18jarige leeftijd ( bewust voor gekozen ) mamma ben geworden van een heerlijk knulletje, trots dat ik op 20jarige leeftijd mamma ben geworden van mijn 2e kereltje, dat ik een mooi huisje heb en een liefhebbende man en dat we samen een zware tijd samen zijn doorgekomen ( zwaar financiele problemen, bedrijfje failliet en openbare verkoop van ons huis...) het was niet makkelijk en we zijn er nog niet, ma we zijn nog steeds samen en proberen door te vechten. Ik ben dus trots dat ik mamma ben van 2 prachtige jongens en al wat ik tot nu toe heb bereikt in mijn leven en hoop dat ik nog veel meer ga bereiken, rijbewijs, hopelijk nog een 3e kindje hoewel die kans op dit moment erg klein is en ooit een mooie baan
Ik ben trots op het feit dat ik altijd dÍe keuzes heb gemaakt in het leven die wellicht niet verstandig waren (herhaaldelijk vaste banen opgezegd om weer naar een ánder buitenland te gaan), maar die op dat moment voor mij (en mijn vriend) de juiste keuzes waren, gewoon omdat we dat wilden, en dat we desondanks zoveel hebben opgebouwd op zowel persoonlijk als financieel vlak.
Vaak wel, maar nu even niet. Ik ben vreselijk ziek door de zwangerschap en krijg het allemaal ff niet voor elkaar. Ik moet nog wat onderzoeken voor school afronden, lukt niet. Mijn huis is een troep...bah!!! Maar bijna vakantie! En dan gaat het hopelijk wat beter!
Nooit gerealiseerd, tot nu, dit is zo waar wat je hier schrijft! Ook ik heb nooit het gevoel op te kunnen laden, voel me steeds gestresst omdat ik nog zoveel moet (huishouden) en omdat ik in mijn werk steeds het gevoel heb niet te voldoen aan de verwachtingen, dat deze baan te hoog gegrepen is voor mij en dan ben ik bang om ontslagen te worden. Maar nu ik al de dingen lees die jullie hier schrijven realiseer ik me dat ik de nadruk teveel op de verkeerde dingen heb gelegd want de dingen die jullie schrijven, die heb ik ook. Ik heb een lieve man, dochter, familie en vrienden, een dak boven mijn hoofd en we zijn gezond, dit zijn eigenlijk de enige dingen die tellen en juist die dingen verlies ik steeds uit het oog door zaken die er eigenlijk veel minder toe doen. Wat maakt het eigenlijk uit dat het huis niet brandschoon is? En eigenlijk zou het helemaal niet erg zijn als ik deze baan verlies want erg leuk vind ik hem niet en ik heb financieel gelukkig wel de mogelijkheid om te stoppen met werken. Eigenlijk heb ik alles wat mijn hartje begeert. Oh ja, wensen zijn er nog wel, we willen namelijk graag een tweede kindje en ik ben soms onzeker of dat wel gaat lukken want bij ons eerste kindje duurde het ook 3 jaar voordat ik zwanger was, maar van de andere kant vind ik dat we ons al heel erg gelukkig mogen prijzen met onze dochter. Jee, ik heb er geen woorden voor wat ik nu voel, en dat naar aanleiding van dit topic! Ik realiseer me plots dat ik alle reden heb om gelukkig te zijn en dat maakt me enorm blij nu. Echt trots ben ik niet op mezelf want als ik zie wat mijn vriendinnen allemaal voor elkaar krijgen (fulltime werken met een kind en een huishouden runnen terwijl ik dat met 2 dagen werken al moeilijk vind). Maar ik heb ooit eens de volgende zin gelezen: "jezelf vergelijken met anderen is de snelste manier om ongelukkig te worden", helemaal waar, dus ik probeer dat vergelijken toch achterwege te laten. En ik ben wie ik ben en belangrijkste is dat ik tevreden ben met wat ik heb en dat ben ik zeker!
Ik wilde trouwens niemand voor het hoofd stoten met mijn vorige berichtje. Ik was vooraan begonnen met lezen en herkende daar zoveel in dat ik mijn bericht met een quote begonnen ben terwijl ik nog niet alle berichten gelezen had. Doordat mijn bericht op de laatste pagina kwam lees ik nu ook de laatste berichten, dat er ook mensen minder blij/positief zijn met hun huidige situatie, ik hoop dat ik deze mensen niet gekwetst heb door er met mijn bericht er zo achteraan te denderen. Ik begrijp maar al te goed dat het niet altijd meevalt, ik heb daar helaas ook ervaring mee. Na de geboorte van onze dochter een postnatale depressie gekregen waar ik nu pas voor het eerst wat positiever gestemd ben. Sorry als ik iemand kwetste met mijn vorige bericht, dat is absoluut niet mijn bedoeling! Ik wens de mensen bij wie het niet zo lekker gaat nu heel veel sterkte toe!
Toetje, het is toch alleen maar heel goed, dat jij dit beseft? Ik besef ook dat het allemaal belangrijker is dat iedereen bezond is en dat we gelukkig zijn. Ik kan het momenteel alleen niet toepassen en dat doet de "ziekte" burn- out. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld, maar nu wil ik vooral in therapie zodat ik weer happy kan worden en handvatten krijg om dingen anders aan te pakken en me niet zo'n zorgen over alles en iedereen te maken. Er staan hier hele goede tips en ervaringen vind ik, ook van vrouwen die weer 10 jaar verder zijn als ik (28), hoewel ik tegen de 30 loop vind ik toch dat 10 jaar extra levens ervaring weer een heel verschil is. dus ik blijf lekker meelezen.