Beste meiden, Ik heb een vraag of ik nu zo onredelijk ben. Bovenal ben ik heeeeeeeel erg dankbaar dat mijn ouders mij ( ons) helpen. Afgelopen 2 weken is er heel veel gebeurd, mijn hele leven op zijn kop gezet. Het app waar ik sinds Mei woonde moeten verlaten wegens redenen en sinds vandaag dan alles snel snel kunnen regelen om terug bij mijn ouders kunnen intrekken. Ondertussen dan natuurlijk blijven doorwerken en nachten niet kunnen slapen door zorgen ( zij ook hoor ik niet alleen) Het enigste intieme moment wat ik nog alleen heb is als de kleine gaat slapen bij mij in bed dan ook. Nu wilde hij vanavond niet zo en uiteindelijk kwam mijn moeder vragen, heeft hij geen honger en kroop daarna erbij. Misschien egoïstisch of dom maar ik vond dit niet prettig, ik had de kleine de hele dag bijna niet gezien en uiteindelijk kruipt hij tegen haar aan een zegt ze ja kom maar hier liggen lekker slapen. Ik heb het gevoel dat me al alles ( door mijn ex!) ontnomen is en ben echt dankbaar dat ze me helpen. Maar hij hoort naar mij te luisteren en dit moment vind ik iets voor ons alleen. Nu was ze dus boos omdat ik uiteindelijk naar beneden ben gegaan omdat ik me aan het ergeren was. En zegt tja we proberen allemaal het beste te doen. Snapt ze nu niet hoe ik me momenteel voel? Ben ik nu onredelijk dat ik moment "ons" moment wil houden.
Ik vind je niet onredelijk maar ik denk dat je duidelijk tegen je ouders moet zijn. Praat met ze en leg het ze uit, zonder verwijten, ik denk dat ze het best zullen snappen!
Nee je hebt volkomen gelijk.zelf heb ik moeten leren duidelijk te zijn over wie verantwoordelijk is voor Mn kind.ik woon ook bij Mn ouders. Ik kan gelukkig zeggen waar t op staat.Mn ouders geven me daarin gelijk.ik beslis en naar mij luistert hij tenzij ik er niet ben.het is moeilijk voor ouders om hun dochter te zien lijden.ze bedoelen het goed maar jij bent de mama en hebt het recht op privacy met je kind!
Natuurlijk niet. Maar als ik het goed begrijp ben je nog maar net bij je ouders in getrokken. Volgens mij moet iedereen, incluis je ouders, daar nog even aan wennen en in balans komen. Probeer er met je moeder over te praten, als je niet zo emotioneel bent. Leg uit dat er al veel in je leven is veranderd, dat je het gevoel hebt geen grip meer op de zaken te hebben en dat je het belangrijk vind dat je zoontje bij jou zijn troost kan vinden. Dat het belangrijk is voor jou, om af en toe een momentje alleen met je kind te hebben, omdat er al zoveel veranderd is. Dat heeft er natuurlijk niets mee te maken, dat je niet blij bent dat je ouders jou helpen, maar ik denk gewoon dat jullie nog even een nieuwe balans moeten zien te vinden. Probeer het te bespreken, moet gek gaan wil ze het niet begrijpen. Misschien kun je afspreken dat, wanneer je in de slaapkamer bent met je kindje, dat dit gewoon privétijd is van jullie samen. Gaat hij huilen als je beneden in de woonkamer bent, en wil je moeder hem troosten? Prima. (Ik noem maar wat) Misschien weet je moeder ook niet precies wat ze nu moet doen. Ze wil er voor jou zijn, voor haar kleinkind en maakt zich waarschijnlijk zorgen. In elk geval veel sterkte, want volgens mij zit je echt in een nare situatie.
Ik snap helemaal hoe je je voelt! Hier ook weer terug bij mn ouders en mis het gewoon zo ontzettend om alleen te zijn met mn dochter!!! Mijn ouders zijn geweldig! Ze doen zooooo veel voor me! Maar nu heb ik weer regels en sluipt het er heel snel in dat ook de opvoeding door hun beinvloed wordt. Op zich niet erg want ik ben het meerendeel gewoon met hun mannier eens, dit is ook mijn mannier zeg maar . Maar toch... Ik zou zo graag weer Alleen voor mn kindje kunnen zorgen! Ik ga wel elke week samen met haar gymen, echt ons momentje, en het is ook juist goed dat jij en je kindje momentjes samen hebben, je blijft niet je hele leven bij je ouders wonen en hun zullen dit vast wel begrijpen!
Ik sluit me aan bij de andere dames: je bent op zich niet onredelijk. Misschien dat de manier waarop je liet merken dat je dit niet leuk vindt op een onhandige manier liet merken. Dat weet ik niet, ik was er niet bij. Houdt er rekening mee dat jouw ouders ook weer moeten wennen, net zo goed als jij. Het zal voor hun ook moeilijk zijn om te zien wat hun dochter en kleinkind moeten meemaken. Ga inderdaad eens op een rustig moment met je ouders in gesprek. Maak duidelijke afspraken over wie-wanneer-wat doet. Zodat jij je momenten alleen hebt en jouw ouders ook weten wanneer ze jullie niet moeten 'storen'.
Bedankt meiden voor jullie reactie. En fijn dat men wel snapt wat ik bedoel. Het is een heeeeeeeeeeele heftige en angstige tijd geweest en mijn app heb ik dus verlaten waar ik pas woonde. Hoewel ik me in de buurt niet thuis voelde, buren accepteerden me niet zo vielen ook anderen op aangezien ik niet van daar was, was het weer een hele stap. Weer alles opgeven en weggaan. Eigenlijk ben ik een hele tijd niet emotioneel geweest maar ineens slaat het binnen. Ik wil jullie harstikke bedanken voor jullie tips!!!!!! Jullie zijn toppers.
Ik heb zelf 9 maanden weer bij mijn ouder ingewoond met mijn zoon. Je moeder wil je graag helpen en troosten lees ik, ze heeft het goede voor met je en je kindje. denk dat het voor je moeder ook niet leuk is wat er is gebeurt. Jij geeft je grens aan nu, en zeg dit idd tegen je ouders. wat wil jij? maak dit duidelijk. Ik heb de tijd bij mijn ouders ervaren als een goede tijd. Mijn ouders wisten goed wat ik wou en ze hebben mij goed geholpen, als ze over mijn grens gingen gaf ik dit aan. het is niet niks om weer terug Thuis te moeten wonen, aanpassen voor beide partijen is het. Mijn ouders passen nu nog vaak op, en weten wat mijn regels zijn en dit gaat goed. soms gaan ze over mijn grens en dan geef ik dit ook aan en dan nemen ze dit mee en zijn ze zich weer bewust dat ze zich er teveel mee bemoeien geef idd dus je grenzen aan, wat jij wil en wat jij niet wil. Ik begrijp je moeder ook wel, jij bent haar dochter en ze is zorgzaam en wil je helpen Je hebt lieve ouders net als ik
Gewoon goed praten met je ouders. Hier thuis is het ook (als we op bezoek zijn, heb vorig jaar wel 3m bij hen gewoond) dat als ik wat zeg en hij luistert niet, dat ik liever niet heb dat zij dat dan wèl gaan geven/toelaten. Ik zeg dat gewoon op dat moment. Dat ik wil dat hij nu ff naar mij luistert en dat zij zich even op de achtergrond houden. En leg uit dat je 's avonds dat moment voor jezelf wil hebben, ook al gaat het ff niet goed, dat je dat zelf wel kan oplossen en het fijn vindt dat zij hen helpen (ook belangrijk om te zeggen) maar dat je echt dat moment voor jullie 2 wil houden.