Hoi allemaal! Ik vroeg mij af of meer mensen dit hebben meegemaakt. Ik had een hele goede vriendin, kende haar al 6 jaar en we waren heel close. Spraken elkaar meerdere keren per week en zagen elkaar ook regelmatig. We deelden alles met elkaar en zijn ook meerdere malen samen op vakantie geweest. Sinds ik zwanger was deed ze al vreemd. Ze gaf aan mega blij te zijn voor ons in eerste instantie, maar vervolgens liet ze soms ineens weken niks horen of reageerde ze niet op mijn berichten. Dan uiteindelijk ging ze toch reageren maar heel kort en niet ingaan op de inhoud. Gedurende de zwangerschap heb ik haar nog wel gewoon gezien en als we elkaar zagen was het wel gezellig. Toch voelde ik steeds meer afstand en steeds vaker nam ze mijn telefoontjes niet op en als ik haar dan wel te pakken kreeg 'had ze het gewoon druk'. Ik heb meerdere malen gevraagd of er wat was. Enige reactie die ik dan kreeg was: nee joh jij kan echt niks fout doen! Je bent en blijft voor altijd een hele goede vriendin, ligt echt niet aan jou maar mn leven is zo druk! Hmm oke dan. Ondanks dat ze elke keer zei dat het niet aan mij lag, en ze wist hoe vervelend ik het vond, bleef ze continue die fratsen uithalen. Bijna alsof ze het erom deed dat ik het vervelend vond? Toen S geboren werd had ik al paar weken weer niks van haar gehoord. Toen ik haar berichtte dat hij geboren was moest ze de volgende dag langskomen op kraamvisitr. De week erna weer. Ze drong zich best wel op en ik durfde geen nee te zeggen. Ze had nog een heel lief kaartje geschreven over hoe veel geluk S had bij ons op te mogen groeien, zulke lieve ouders blablabla. Vervolgens radiostilte. Ik gaf aan het jammer te vinden dat we elkaar zo weinig spraken en of ze binnenkort tijd had. Ze reageerde dan alleen met prima, nee komende maanden druk. Mega kortaf. Paar maanden terug zag ik dat ze mij zelfs geblokkeerd heeft op whatsapp. Ik heb haar nog gemaild met de vraag wat er aan de hand is maar natuurlijk geen reactie. Ik weet echt zeker dat ik niks onaardigs heb gedaan of gezegd. Ik ben ook echt niet anders gaan doen sinds mijn zwangerschap. Heb altijd heel veel voor haar gedaan, misschien zelfs te veel... Ik snap er werkelijk niks van en het enige wat ik kan bedenken is dat ze jaloers is dat ze voor haar gevoel nu minder aandacht zou krijgen? Of naja, dat ze daar bang voor is? Nou heel verhaal, maar voor mij echt een raadsel allemaal en het doet gewoon nog steeds na een half jaar veel pijn. Hebben mensen soortgelijke dingen meegemaakt met vrienden na het krijgen van een kind?
Ik heb wel ervaring met een veranderende vriendschap door zwangerschap/moederschap. Heeft jouw vriendin mogelijk zelf een kinderwens en is ze inderdaad jaloers, of vindt ze het (heel) moeilijk om om te gaan met iemand die een kind heeft, omdat het confronterend is?
Bedankt voor je reactie! Ze is een stukje jonger en studeert nog. Heeft voor zover ik weet totaal nog geen behoefte aan kinderen... Dus denk eigenlijk niet dat ze het confronterend vindt of zelf die behoefte heeft...
Hmm, oké. Dan vrees ik eigenlijk dat je het beste kunt aangeven dat je het jammer vindt, eventueel de deur open laten staan, maar het initiatief verder bij haar laten. Er is mogelijk wel iets aan de hand, maar je gaat het er niet uit trekken. En eerlijk gezegd weet ik ook niet of je dat moet willen.
Hier geen ervaring hij een zwangerschap maar wel toen ik besloot samen te gaan wonen 13 jaar geleden. We waren ruim 10 jaar echt goede vriendinnen en ze kapte sindsdien al het contact af. Heb er ook aan lopen trekken maar het had geen zin. Een uitleg heb ik nooit gekregen helaas. Inmiddels al 10 jaar geen contact meer. Als ik soms vriendinnen om mij heen zie met nog vriendinnen uit hun schooltijd/jeugd dan steekt het nog, omdat ik niet weet wat er fout is gegaan. Maar zoals gezegd, laat de deur open staan, misschien komt ze nog bij je terug met een uitleg.. en anders laat het gaan is mijn advies..
Vervelend dat jullie vriendschap zo veranderd is. Wat mij opvalt is dat je dit zegt : Maar ook dit : Het spreekt elkaar wat tegen. Want je zegt het vervelend te vinden dat ze het een beetje laat afweten, maar tegelijkertijd vind je haar opdringerig wanneer ze er wil zijn. Ze schrijft een heel lief kaartje maar dat omschrijf je hier met een ‘blablabla’. Het is voor mij een beetje onduidelijk wat de relatie is en wat de verwachtingen zijn. Misschien voelt zij dat ergens ook zo. Dat het onduidelijk was wat je precies van haar wou en dat zij niet meer wist wat ze van jou kon verwachten. Hier zou ik niet zo vanuit gaan. Vraag het haar en zij zal waarschijnlijk hetzelfde zeggen maar dan over zichzelf. Zo gaan die dingen, haha. Ze heeft tenslotte ook niets verkeerds gedaan of gezegd, toch? Jij vindt dat zij is veranderd, zij zal vast vinden dat jij bent veranderd. En jullie zullen beide vinden dat je slechts reageert op de ander.. is mijn gok Mensen die geen kinderen hebben hebben geen idee wat een zwangerschap inhoudt, snappen niet wat een kind doet met je, snappen niet dat ondanks een pasgeboren baby zowat altijd slaapt je toch nergens tijd en energie voor hebt. En daar reageren ze allemaal anders op. Ik zie een groot verschil in reactie tussen vriendinnen van mij die al moeder zijn en vriendinnen die dit nog niet zijn. De laatste groep weet gewoon niet wat een zwangerschap inhoudt en weten niet wat ze ermee moeten. Ze zijn oprecht blij voor je maar vragen er dan niet meer naar want moet dat dan? Het leeft voor hun niet zo totdat de baby er is, en als de baby er is en het is een paar keer gezien dan is dat ook klaar voor een tijdje. Dat zijn hele normale dingen vind ik. Omgekeerd denken zwangeren vaak dat ze nog precies dezelfde zijn .. maar dat zijn we niet hoor. We bereiden ons voor op de volgende stap in het leven en dat verandert je gewoon. Dat hoort ook zo. Ik wil daarom niet zeggen dat je iets verkeerds hebt gedaan hoor. Maar ik denk aan de hand van haar reactie dat zij misschien ook een afstand/verandering voelde, net als jij.
@KleineLai bedankt voor je reactie. Het lijkt misschien tegenstrijdig, maar ik bedoel het anders. Ze liet weken niks horen, heel kortaf, en vervolgens vond zij dat zij het recht had om als eerste op kraamvisite te komen omdat we zulke goede vriendinnen zijn. Dat zei ze echt bijna letterlijk zo. Voor mij was het wat veel maar dat durfde ik niet te zeggen omdat ik haar niet kwijt wilde en weet hoe ze de weken/maanden daarvoor al steeds niet reageerde op me en afspraken af zei. Ze stuurde inderdaad een lief kaartje, maar omdat ze daarna weer heel bot deed neem ik het niet meer serieus. Ze zei heel andere dingen dan haar acties lieten zijn. Ik kan daar gewoon niks mee. Ik heb daarnaast heel vaak gevraagd wat er was, en kreeg daar dan geen antwoord op, alleen maar dat er niks was en ik voor altijd haar goede vriendin zou blijven. Vervolgens weer negeren. Ik herken het ook niet van andere vriendinnen. Ik ben met iedereen nog bevriend gebleven. Vriendinnen met kinderen zijn in positieve zin veranderd: we doen veel met de babys nu. De vriendinnen zonder kinderen heb ik het echt nooit over S. We doen de dingen die we voorheen ook deden. Ze vragen ook niet echt naar mijn leven als moeder maar dat vind ik ook prima, dat houdt ze gewoon niet bezig en is ook oke. De afwisseling vind ik wel leuk. En ja misschien ben ik anders gaan doen, geen idee. Maar onaardig ben ik echt nooit geweest. Heb echt alles voor haar gedaan, heel vaak sorry gezegd voor het geval ik iets fout zou hebben gedaan maar dat had ik volgens haar nooit. Ik ben zelf heel er van communicatie en zomaar uit het niets een goede vriendin blokkeren en negeren daar begrijp ik echt helemaal niks van...
Helaas lopen vriendschappen soms zo. Ook zonder zwangerschap/moederschap, al is dat natuurlijk wel een hele grote verandering in je leven waardoor een vriendin misschien niet meer matcht. Zelf heb ik geen vriendinnen verloren door een zwangerschap maar wel jaren daarvoor. Geen idee waarom, ik heb er ook vaak naar gevraagd bij haar maar op een gegeven moment houdt het op. Ik heb het heel lang jammer gevonden maar gelukkig heb ik genoeg andere leuke vriendinnen. Andersom trouwens ook. Een andere vriendin was zo negatief veranderd, dat durfde ik niet direct te zeggen dus dat heb ik laten verwateren. Misschien niet netjes om het zo te doen achteraf maar ja. Soms krijg je gewoon geen duidelijkheid…. Geef het tijd en probeer het los te laten
Soms lopen levens verder uit elkaar. Hebben jullie nog wel gemeenschappelijke interesses die jullie binden?
@Marlena , lastig ja! Logisch wel dat je je afvraagd wat er nou precies aan de hand was/is. Het was een stuk makkelijker geweest als ze erover wilde praten. Nu hang je een beetje... Hebben jullie gezamelijke vrienden?
Is ze misschien in stilte al die tijd verliefd op je geweest? En nu toen je zwanger was zij het heeeel moeilijk vond dat jij een nieuwe grote liefde zou krijgen? Er is verder voor mij geen zinnige verklaring maar het gebeurd….
Niet leuk dat ze zo reageert! Wel herkenning dat vriendschappen hard veranderen na de komst van kinderen, maar dan ben ik de kinderloze. Gesprekken gaan nu 95 procent van de tijd over kinderen als ik met vriendinnen spreek, en bijna elk onderwerp eindigt met over de kinderen praten. Soms is dat als enige (ongewenst) kinderloze met een zeer grote kinderwens wel moeilijk ondanks dat ik het iedereen superhard gun. Ook zijn bij bijna alle afspraken de kinderen erbij. Is gewoon niet meer hetzelfde als vroeger. Geen ongestoorde gesprekken meer want je wordt de hele tijd onderbroken enz. Hierdoor blijft alles wat oppervlakkiger tegenover vroeger. Het is voor hen gewoon een heel andere leefwereld geworden, en ik kan me écht voorstellen dat ze denken nog hetzelfde te zijn, maar qua gesprekken en dingen doen is het gewoon veranderd. Ze zijn nog altijd gezellig hoor, daar niet van en ik hoor met alle liefde de verhalen over de kinderen aan. Maar er zijn dus misschien mensen die dat minder kunnen verstoppen dat het er soms wat teveel over gaat. Contact is gewoon minder geworden, en soms hoor ik alleen iets als ze iets specifiek moeten weten omdat ik kinderverpleegkundige ben, dan ben ik wel handig
Herkenbaar, zo waren ik en een vriendin twee handen op 1 buik. Samen op vakantie etc. Ik stond al een tijd ingeschreven voor een woning en kon een huis krijgen na de vakantie. Sindsdien algehele radiostilte. Dunno, is nu 15 jaar geleden niks maar dan ook niks meer van gehoord sindsdien. Nouja, dan niet. Gun dr t beste en allicht kruisen de paden ooit nog wel eens.
Contact die ik met mijn kinderloze vriendin heb is ook anders dan met mijn vriendin met kinderen. Ik ben veranderd, ongetwijfeld. Ik zit in een wereld waar ze geen voorstelling van kan maken. Ik ga ook liever niet met mijn kinderen bij haar op bezoek: haar huis is niet ingericht voor die peuter van mij en de oudste verveeld zich op een bepaald punt: terwijl vriendin zelf dan gewoon een volwassen gesprek wil voeren met mij. En ik regelmatig op sta om de kids te helpen/bij te sturen. En juist omdat ze kindloos is, waardeer ik haar misschien wel extra: zij is even mijn ontspanning uit mijn kindleven. Haar huis heeft geen speelgoed, we hebben het weinig over de kinderen, ik ben met haar echt ff vrij van t ouderschap. Tip; maak het bespreekbaar. Ik heb tegen mijn vriendin ook gewoon gezegd dat ik het jammer vind, dat de kinderen wel degelijk een aanslag hebben op mijn sociale leven en mijn contact met haar en dat ik het enorm waardeer als we wel echt even met zn 2 zijn: hoe sporadisch ook. Ik vraag haar ook regelmatig naar haar uitjes etc. Ik ben er wel eens jaloers op haha, gewoon weg kunnen zonder ergens rekening mee te houden. Als zij nu uit eten wil, trekt ze de deur achter zich dicht en gaat.
Bedankt allemaal voor de reacties! Ik lees dat sommigen het wel herkennen, en anderen vriendschappen hebben zien veranderen door vriendinnen met kinderen. Ik denk dat ik het helaas maar moet accepteren. Ik heb haar geappt, gemaild en gebeld. Ze heeft mij geblokkeerd op whatsapp, geblokkeerd wanneer ik haar bel, en mailen reageert ze niet op. Ik denk dat ik niet meer kan doen. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden en enorm respectloos hoe ze mij behandelt. Zelfs al zou ik iets gezegd of gedaan hebben dan kan het echt niet zo erg zijn om mij zo te verbannen uit haar leven. Ik heb echt diep diep gegraafd in mijn geheugen, en het enige wat ik van onze laatste gesprekken kan herinneren is dat ik vroeg hoe het met haar ging, interesse had in haar leven, en gewoon echt mijn best deed om er voor haar te zijn. Ze heeft mij amper meegemaakt in mijn zwangerschap en al helemaal niet in mijn leven als moederzijnde, domweg omdat ze niks meer liet horen/alleen maar heel kortaf was. En dan nu dit... Er zullen vast 2 kanten van het verhaal zijn, maar zonder uitleg is er voor mij alleen mijn kant. Ik kan er gewoon echt niet bij hoe je na zoveel jaren vriendschap en zoveel wat ik altijd voor haar heb gedaan, je dit zomaar weg kunt gooien zonder enig gesprek hierover. Voelt alsof ze mijn hele bestaan nu ontkent en doet alsof ik er nooit geweest ben. En dat zonder (voor mij bekend in elk geval) enige reden. Heb er echt veel verdriet om. Als ik mijn andere vrienden moet geloven is ze mijn energie en verdriet totaal niet waard en moet ik haar loslaten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Nou goed, accept the things you cannot change denk ik maar
hier is ook het contact met een vriendin verandert zij had geen kinderen ze kwam op kraamvisite een uur te laat ze appte me wel want het liep uit op dr werk maar met een pasgeboren eerste baby is dat niet echt fijn maar dat snapt zij natuurlijk niet en bv een zullen we zaterdag even de stad in? werkt bij mij dan niet meer het contact werd steeds minder nu is ze zelf moeder geworden en probeert ze weer contact te zoeken en ze weet ook dat ik nu daar niet echt behoefte aan heb
Ik heb echt precies hetzelfde meegemaakt. En heb er ook precies hetzelfde gevoel bij. OT: En idd, voor nu zou ik het er gewoon bij laten, hoe pijnlijk ook. Maar je geeft zelf al aan dat je je van geen kwaad bewust bent, dus dit ligt dan bij haar. Ik zou ook de deur open laten voor het geval ze spijt krijgt.
Hey lees dit nu pas. Had natuurlijk eerder al wat gelezen. Als ik dit alles lees en ik ga even echt van jouw verhaal en eerlijkheid uit, klinkt haar reactie niet "normaal". Ik denk niet zozeer jaloezie, ik denk eerder aan dat ze kwaad is dat zij niet meer jouw nr 1 is... je nr 1 is nu je kind. Daar heeft zij geen zin in. Zij wil op nr1. Jij voegt niets meer voor haar toe dus hup, blokkeren en uit leven bannen en door. Klinkt voor mij alsof zij wat persoonlijkheidsproblemen heeft. Zou haar lekker laten. Nogmaals, haar gedrag is niet normaal... Rot hoor dit zo mee te maken met je eerste kind..
Herkenbaar verhaal, alleen veranderde het hier niet toen ik kinderen kreeg maar al daarvoor, toen ik trouwde. Opeens geen contact meer. Ze leek wel boos. Maar ik had geen idee wat ik fout had gedaan.. Jaren later uitleg gekregen. Lang verhaal kort, onze vriendschap was gewoon nooit goed gegrond geweest en ongezond hoe close we ook waren/leken. Maar vanuit haar was ik meer een dekmantel om zich goed te voelen, geliefd te voelen en ging het niet per se om mij als persoon.