Ik wil graag dezelfde achternaam als ons kind. Nou hadden we ook afgesproken dat we zouden trouwen voordat de baby zou komen. Ik hoef geen dure trouwerij want daar hou ik helemaal niet van. Als er visite wil komen wou ik dat gewoon thuis, niet bij het trouwen! Maar nou is me vriend gisteren aan het werk geweest met zijn vader en ik weet bijna wel zeker dat hij dit heeft verzonnen, dat dat trouwen altijd later nog wel kan! Ik vind dit niet eerlijk. Hij wou het ook echt! En nu in 1 keer niet meer! Ik zit nu behoorlijk in een dip en heb nergens meer zin in! Dan heb ik nu zo iets van nou dan krijgt het kind mijn achternaam maar! Stik er allemaal maar in! Ik hou heel veel van mijn vriend en wil hem ook echt niet kwijt,maar over zulkse dingen kan ik ook echt niet! Ik vind dit gewoon keihard klinken als dat hij gewoon niet meer met mij wil trouwen! Dus toen hij dat gisteravond zei, heb ik maar niks gezegd en ben ik op bed gegaan. Later kwam hij bij mij en vroeg hij wat er was , ik zie maar dat ik gewoon in een dip zat. Maar ik kom er nog wel op terug. Wat vinden jullie hier nou van? Als je er helemaal vanuit gaat dat je gaat trouwen en dan in 1 keer slaat hij om, dat is toch niet leuk? Zijn jullie getrouwd? Zo nee, hoe dan julie dat met de achternaam van julile kind?
Misschien is je vriend een beetje onzeker omdat er natuurlijk veel gaat veranderen in zijn leven (schijnt dat het ze erg onzeker maakt) de verantwoording, het idee dat hun hele leven anders gaat worden, en misschien past trouwen nu even in dat plaatje voor hem, ik denk dat je hem niet moet verwijten dat hij het er met zijn vader over heeft gehad of zeggen dat het kind jou naam moet hebben, daarmee kan je hem alleen maar meer stressen, praat er gewoon rustig over en probeer hem uit te leggen hoe jij er tegen aan kijkt en je graag de zelfde naam wilt hebben als het kindje wat straks komt, en waarom je nu met hem wilt trouwen inplaats van later. ik hoop dat jullie er een beetje uitkomen, want als er straks een kleine is die opgevoed moet worden zullen er ook een hoop dingen zijn waar je het samen over moet hebben. groetjes bambie
is moeilijk he, ik vind het wel normaal dat het kind de achternaam van haar of zijn vader heeft, maar ik heb het gevoel dat ik er dan niet bij hoor.. zit nu echt in een dip , nou kan ik toch wel merken dat ik emotioneler ben dan anders! ik dacht dat dat wel mee viel nou ik kan nu zo wel janken
ik zou toch je vriend erop aanspreken over hoe jij je eronder voelt en zeker niet voor jezelf houden. Het is natuurlijk niet dat trouwen later niet kan, maar ik zou gewoon erover praten hoe jij erover denkt. Als hij alleen maar het kindje erkent krijgt hij geen ouderlijke macht over het kind, dus als er iets gebeurt met jou gaat het kindje naar jouw ouders. Ik ben ook niet getrouwd, donderdag gaat mijn vriend het kindje erkennen en volgend jaar ofzo gaan we trouwen, maar dat is gewoon puur om het kindje. Het kindje krijgt wel zijn achternaam. succes meid!
ja hij wil dus ok naar het gemeentehuis om te regelen dat het kind zijn achternaam krijgt. Ik zal het er vanavond eens goed over hebben, hij is nu ook telkens hele dagen aan het werk. s'avonds dus ook, geeft ook niet, turlijk lekker komt er meer geld binnen, maar zo spreken wij elkaar zo weinig want als hij dan nog eens om 9 uur thuis komt nou dan ben ik al zo moe, dan heb ik geen zin om nog zo'n gesprek aan te gaan.. Maar ik moet vanavond maar even door zetten,het is toch niet raar wat ik zeg?of wel? ppff ik weet het allemaal niet meer
Das best moeilijk ja. Wij zijn niet getrouwd omdat hij het nu nog niet wil. Hij hecht er geen waarde aan op dit moment. Wel weet hij dat ik ook zijn achternaam wil gaan dragen dus ik denk wel dat het na de zwangerschap wel een keer komt ook al zijn de plannen er nu nog niet voor. Bij ons krijgt het kindje zijn achternaam. Hij heeft het kindje al erkent en dan dadelijk als de kleine er is moet er nog het 1 en het ander naar de rechtbank worden opgestuurd zodat we ook het gezag over die kleine krijgen. Op dit moment accepteer ik gewoon dat hij nu nog niet wil trouwen maar dat was wel in het begin ff een klap in mijn gezicht. Maar ergens vindt ik het geen stijl van jouw vriend om eerst ja te zeggen en nu opeens nee. Probeer er eens over te praten en probeer jouw gevoelens eens te verwoorden. Misschien dat hij dan wel bij draait. Ik wens je veel sterkte toe. Liefs nance158
Herken hier veel in. Mn vriend loopt al 2 jaar te praten over trouwen maar heb een helse scheiding achter de rug en wilde eigenlijk nog niet (bang om me weer in zoiets in te laten en straks weer zo een ellende...al wil ik hem never de nooit meer kwijt en ben ik VEEL zekerder van hem dan ik ooit van mn ex ben geweest...maja vertel dat mn gevoel maar eens). En toen was ik zwanger! En hij had het er weer over dat hij wilde trouwen. En met een angstig gevoel heb ik ja gezegd...eeks! Nou naar t gemeente huis om in voortrouw te gaan....dachten we. Blijkt dus dat je eerst naar een notaris moet want wij willen dan ook meteen regelen dat mijn kinderen volgens de wet ook zijn kinderen zijn (heb al 2 zoontjes nml) Dus maar vast geboorte aktes aangevraagt van ons beide enzo....week erop (t was vrijdag) ging hij proberen die notaris te pakken te krijgen. Zegt hij ineens dezelfde dag nog van...tja we hoeven niet persee te trouwen...kunnen ook gewoon alles bij de notaris vast laten leggen Was net alsof me de vloer onder de voeten vandaan getrokken werd! Ik ondanks mn angst toch ingestemt want rationeel weet ik wel dat er niks is om bang van te zijn. En dan krijgen we zoiets! Is zoiets van hij kiest helemaal volledig voor je. En dan krabbelt hij toch weer terug. Zo'n gevoel geeft dat. Alsof hij ineens toch niet meer zo zeker van zn zaakie is En ik was nog steeds bang en als hij dan onzeker is tja dan weet ik t al helemaal niet meer Ondertussen zijn we nu na gepraat te hebben enzo weer zover dat we gaan trouwen. Maar ik denk dat hij nog steeds niet echt snapt hoe dat toen aankwam bij me En die stomme notaris krijgen we ook maar niet aan de telefoon. Misschien moeten jullie er nog eens goed en rustig over praten. Probeer hem uit te leggen hoe het voelde en waarom je NU wilt trouwen ipv later. Mannen zijn rare wezens en snappen onze gevoelens niet altijd...of hebben geen erg in dat t bij ons anders werkt. Dat moeten wij ze denk ik woordelijk duidelijk maken.
tja mannen zijn maar raar hoor. Maa dit is ook gewoon de reden waarom ik wil trouwen, en dat weet hij! anders hoef ik ookniet te trouwen want ik heb daar verder niks mee. wij hebben dan ook nog geen samenlevingscontract omdat we wisten dat als ik zwanger zou zijn we toch wel zouden trouwen. nu ga je echt overal over na denken! We hebben dan ook een gesamelijke rekening, ik dacht zo nou volgens mij als het over zou gaan tussenons ben ik volgens mij ook echt alles kwijt. Heb er helemaal geen vertrouwen meer in, ik heb ook geen eiegen spaarrekening meer, daar ga ik me nu in eens allemaal zorgen over maken! Want die spaarrekening staat alleen op zijn naam! o o ben ik nou dom geweest of zie ik ze nou gewoon vliegen? Want mocht er ook wat met hem gebeuren, nou ik weet zeker dat ik dan wel uit dit huis kan gaan, want die willen zijn ouders ook wel hebben! Zeg maar dag huis en spulletjes .... ik heb echt zin om nou weer op bed te gaan wat een gedoe allemaal! Moet ik vanmiddag ook nog aan het werk!
Ho eens even meisje, ik begrijp dat je in paniek bent maar je moet even kalmeren en even alles op een rijtje zetten. Schrijf eens op wat van jullie is maar op zijn naam staat. Als je vanavond he mdat voor legt dat je dat graag veranderd wil hebben. zoals die spaarrekening staat op zijn naam maar zeg hem dat je die ook op jouw naam wil hebben. en dan dat huis, als je niet op straat wil komen te staan moet je naar de notaris om het goed te regelen zodat zijn ouders er geen aanspraak op kunnen maken. Hebben wij ook gedaan eerst stond alles op zijn naam maar omdat ik bij hem ben ingetrokken hebben we het huur huis op beide namen gezet. Hij als hoofdhuurder en ik als tweede. Want wat als er iets gebeurd met hem waar moet ik dan heen? vandaar dat we dat gedaan hebben. Verder is het een optie dat je gescheiden rekeningen hebt. Hebben wij ook en het werkt prima. Ik maak elke maand een vast bedrag over naar zijn rekening en de rest is voor mezelf. Schrijf eens op wat je dan graag verandert ziet worden en overleg het met je vriend. Stress en paniek is nu het laatste wat je kunt gebruiken. Sterkte
Wij zijn al een paar jaar getrouwd, maar tegenwoordig is het zo dat je officieel altijd je eigen achternaam houdt. Het is natuurlijk wel zo dat je verder de naam van je echtgenoot mag gebruiken. Maar officiele post komt nog altijd op mijn meisjesnaam. Ik heb wel op mijn identiteitskaart 'echtgenote van' staan. Als je jullie kindje gewoon zijn achternaam geeft... Misschien dat jullie over een jaartje ofzo wel trouwen, dan komt het vanzelf goed. Trouwen is leuk! Dat moet je ook niet even tussendoor doen. En je weet zelf dat je bij elkaar hoort... uiteindelijk doet een naam daar niets aan toe of af... Maar ik snap wel dat je graag dezelfde achternaam wilt gebruiken. En het is natuurlijk niet leuk dat hij ineens niet meer wil trouwen. Maar ik denk dat het goed is om er samen open over te praten, ook over waarom het voor jou zo belangrijk is. Misschien zit er bij hem wel iets heel anders achter of heeft hij gewoon niet door dat het voor jou zo belangrijk is. Dat is voor een man soms moeilijk in te schatten. Succes ermee! Laat je er niet teveel door uit het veld slaan. Het belangrijkste is dat je van elkaar houdt en samen een lief kindje krijgt.
Ik ben het met konijn eens. Die mannen zitten gewoon heel anders in elkaar joh. Die vinden het helemaal niet belangrijk. Mijn vriend ziet er ook niet echt het verschil in, wel of niet getrouwd. terwijl ik me eigenlijk ook wel een beetje op me pik getrapt voel. Ik bedoel maar, je bent toch zeker van je zaak en een betere gaat ie niet krijgen en ik wil ook gewoon dat we straks allemaal dezelfde achternaam hebben, al dan niet voor Fleur. Maar, ik zou als ik jou was wel als een speer een samenlevingscontract regelen, en de erkenning waar hij JOU trouwens voor nodig heeft hoor dus...je hebt een mooi aanknopingspunt voor gesprek. Zet alles op papier als jullie nog niet gaan trouwen en regel ook ieder een testament waar je ook de regeling omtrent voogdij in laat zetten. Dit is allemaal best kostbaar maar het is wel even belangrijk te weten wat van wie is en dat alle zaken goed geregeld zijn, wie krijgt jullie vermogen als je (of jullie)komt te overlijden etc etc. (dat hoop je natuurlijk niet maar wel belangrijk om over na te denken) gezag na de geboorte aanvragen. En altijd je eigen spaargeld bij je houden. dat hebben wij ook. Alleen een gezamelijke huishoudrekening ook al werk ik niet.. Ik begrijp je gevoel wel want bij mij komen dit soort gevoelens ook steeds naar boven maar ja, wat doen we er aan. Wij gaan (hopelijk) trouwen als Fleur wat ouder is en bruidsmeisje kan zijn. En met die gedachte, die hij overigens erg leuk vind hoop ik dat het er ooit echt van komt. groetjes, M
Hi Bobam, Ben zelf niet getrouwd, willen we allebei wel een keer, maar we hebben geen haast.. Maar dat zegt natuurlijk niet over hoe jij het moet doen. Ik kan me goed voorstellen dat je de weg een beetje kwijt bent.. Wat ik lees ligt bij jou de nadruk op de naam, dat je je een beetje buitengesloten voelt als je niet dezelfde achternaam hebt. Ik zou maar eerst even met je vriend gaan zitten om uit te leggen wat dit met je doet en dat je het niet leuk vindt. Mocht hij het dan nog niet snappen (want ja mannen zijn soms gewoon een beetje raar), zou hem kunnen confronteren oke niet trouwen maar dan wil ik wel dat het kind mijn naam krijgt. Misschien is ie daar wel gevoelig voor als ie daar moeilijk over doet dan snapt ie misschien wat dat voor jou betekend.. (Bedenk alleen wel dat als het eenmaal zo is je die naam niet zo maar veranderd en je 2e kindje geloof ik ook jou achternaam moet krijgen)... Good Luck Jooze ps lees het boek van kluun eens, Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt, snap je de man ineens een stuk beter haha
Wij zijn getrouwd toen ik 23 weken zwanger was van Sam. Dit omdat ik ook de zelfde naam als mijn kind(eren) wil hebben, maar ook omdat dan alles goed geregeld is, zoals wij dat willen. Wij hadden van te voren wel een samenlevingscontract en een testament, maar met de komst van kinderen moesten we sowieso het testament aan laten passen. En dat zou volgens onze notaris nogal in de papieren gaan lopen en dan zou trouwen al goedkoper zijn. Dus wij zijn gaan trouwen. Mijn man hecht er verder niet zo heel veel waarde aan. We weten alleen wel dat mochten we uit elkaar gaan dat het toch wel moeilijker wordt omdat we getrouwd zijn. (Hebben nog niet zo lang geleden op een punt gestaan waar we niet wisten of we nog wel samen zouden blijven, maar gelukkig zijn we nog bij elkaar en weer blij met elkaar). Daarom, het trouwen voor jou is alleen de naam, maar het houdt dus wel meer in dan alleen maar een naam. O ja, wij hadden van te voren al 1 gezamelijke rekening voor de vaste lasten, en dan ieder nog een eigen rekening (nog steeds zo geregeld). En als jullie besluiten niet te trouwen, dan moet je wel zorgen dat je samenlevingscontract, testament etc gaat regelen.
Hey meid, je moet gewoon precies zeggen wat je er van vindt! Niet zeggen dat je in een dip zit maar eerlijk dat dit het is wat je dwars zit! Misschien komen jullie samen dan toch nog tot de keuze te gaan trouwen! Geloof mij, dippen, sippen en sachie doen werkt alleen maar averechts! Probber zo rustig mogelijk uit te leggen wat er in je omgaat! Succes!
Ja papa's kunnen hun grote jongen vaak ompraten he... Heeeel vervelend! Misschien kun je eens informeren hoe het zit als je geregisteerd partnerschap doet? En je kunt altijd gratis trouwen (dan is ook het recht van de papa veeeel beter geregeld!) en later een feest geven? Wij gingen trouwen voordat we aan kinderen begonnen, en toen bleek ik 1 week voor de bruiloft toch al zwanger te zijn.... Ik wilde net als jij dat alle leden van het gezin dezelfde nam droegen....
Ik wilde eerst ook graag trouwen voordat ons kindje werd geboren, omdat ik graag dezelfde achternaam als mijn kindje wilde hebben. Maar het huis moest ook nog af en dus lukte het trouwen niet (met 37 weken was het zo goed als af ). En nu Eva er is, maakt het me helemaal niet uit dat ze een andere achternaam heeft! Ze is zo van mij, ik verzorg haar de hele dag, geeft haar borstvoeding. En ze lijkt heel erg op mij. Eigenlijk vind ik het voor mijn vriend wel iets leuks tussen hun, dat ze allebei dezelfde naam hebben. Dat is nu echt iets van hun. Ik sluit me later wel aan .
Over de rechten van de vader: erkennen en ouderlijk gezag aanvragen. Is echt een kleine moeite. Erkennen doe je samen, voor de geboorte. Bij het aangeven van Eva bij de gemeente heeft mijn vriend de papieren die hij nodig had aangevraagd en een paar dagen later op de bus gedaan. Binnen 2 weken nadat Eva was geboren had hij ook het ouderlijk gezag.
Zou willen dat dat zo makkelijk ging met mijn zoontjes. Maar die zijn al ooit erkent door hun biologische vader. Dat is n beetje wat ons nu tegen houd om te trouwen...we moeten ondanks alles toch nog eerst naar de notaris en een berg geld neer leggen om hem officieel verzorger te laten worden. ook al is de biologische papa al dood en ook al zorgt hij al 5 jaar voor mn zoontjes.
als je dezelfde achternaam wil als je kind kan je toch gewoon jou achternaam geven, als dat de reden is om te trouwen :s er komt wel veel meer bij kijken