Trouwen of niet?

Toen bleek dat ik zwanger was hebben we besloten dat we wilden trouwen. Voorheen wilde ik dat niet, omdat ik al eerder getrouwd ben geweest. Toch begon het te kriebelen en hebben we de stap gewaagd toen ik 17 weken zwanger was. Ik moest eerst wel aan het idee wennen omdat ik best bang was dat het weer mis zou gaan.. Een scheiding gaat niet in je koude kleren zitten.

Als ik jou was zou ik niet kiezen voor jouw naam voor het kindje als je niet gaat trouwen voor de geboorte. Stel dat je later toch nog gaat trouwen dan heeft jullie kind jouw achternaam en dan is kan hij/zij niet meer makkelijk zijn naam krijgen... Bespreek het gewoon goed met je vriend en leg alles uit. Hij heeft er vast wel begrip voor en wil dan misschien alsnog wel trouwen.

 

ik kan me jouw reactie goed voorstellen, ik zou waarschijnlijk hetzelfde gereageerd hebben.

Voor het kind is het het makkelijkst als jullei getrouwd zijn. Voor hem dan, want anders moet hij erkennen en nog wat meer werk, terwijl als je getrouwd bent dat automatisch gaat.

Wij zijn getrouwd (in mijn paspoort staat dus echtgenote van) maar dat heeft niks met onze kinderen te maken, dat was gewoon onze relatie naar een volgend niveau brengen. Want dat is trouwen toch eigenlijk? Dat hij dat nu niet wil is gewoon niet leuk.

 

Hoeft ook niet perse toch? Het is niet verkeerd om eigen spaargeld te hebben vind ik. Wij hebben ook gewoon aparte rekeningen en dat blijft ook zo. Ik zou niet anders willen.

 

Volgens mij is het al eerder genoemd maar je kunt je ook altijd eens verdiepen in geregistreed partnerschap, het enige verschil is dat je vriend het kindje nog wel moet erkennen bij het gemeentehuis (echt een kleine moeite!) Daarna heeft hij automatisch het gezag en alle andere rechten zoals bij getrouwde stellen, jij kunt er zelfs voor kiezen om op dat moment ook zijn achternaam aan te nemen! Je kan het zo officeel maken zoals je zelf wilt, bijvoorbeeld met getuigen, ringen en een feest en het kost echt heel weinig! Bovendien kunnen jullie dan altijd na een jaar besluiten om alsnog te trouwen en het op jullie manier te doen, misschien met een feest, jurk of dergelijke!

Praat er in ieder geval over met je vriend, vertel waarom het voor jou belangrijk is en waarom je vriend twijfeld, een zwangerschap is een onrustige tijd, jouw hormonen vliegen alle kanten op maar ook op je vriend heeft het behoorlijk invloed!

Wij hebben zelf al een samenlevingscontract en testament waar evetuele kinderen toen al in zijn opgenomen, wij hebben dus alleen het kindje erkent en als het straks geboren is moeten we formulieren opsturen voor het gezag. Dit krijgt je kant en klaar mee tijdens het erkennen. Ik vind het echt geen moeite!

Succes ermee!

 

Met alle respect hoor maar waar is de romantiek van het trouwen in godsnaam gebleven?
Iedereen moet het natuurlijk helemaal zelf weten maar als ik het hier allemaal goed lees trouwen jullie alleen maar omdat het zoveel makkelijker zou zijn vanwege de kinderen, en die achternaam.
Ben ik dan zo ouderwets of gewoon dolgelukkig getrouwd?

Groetjes Annrieke

 

Wat een eikels, van die mannen die eerst zeggen met je te willen trouwen maar later dan ineens (om een of andere vage reden) niet meer willen!
Ik heb er thuis ook zo een zitten. Weet nog niet hoe ik het aanpak. ik wil ook dat ik dezelfde achternaam als mijn kind gebruik en aangezien hij ook wil dat het kind zijn achternaam gaat dragen zijn wij er wat mij betreft nog niet uit. Kind is nog niet erkent en ik heb daar dus ook niet zo´n haast mee. Hij woont bij mij in huis dus heeft meer te verliezen dan ik. Ik wil niet stoken maar begrijp je frustratie. Als ik advies voor je had hoorde je het wel, helaas moeten je er zelf uitkomen/ vrede in vinden. Sterkte!

 

Wat romantiek betreft, voor mij hoeft trouwen ineens (na zijn bedenkingen) niet eens meer zo nodig meer hoor. Ik wil eerst merken dat hij echt voor mij wilt gaan/ met mij verder wilt.

 

Wij waren van plan om een geregisteerd partnerschap aan te gaan zodat wij alles rond ons nieuw te bouwen huis goed geregeld hebben. Nu ik zwanger blijk hebben we besloten dat om te zetten en toch te gaan trouwen. Dit toch puur uit praktisch oogpunt.

De romatiek zit voor ons in de gedachte dat we van elkaar houden en voor ons beide niet in een mega spectaculaire huwelijksdag met alles erop en eraan, maar kan me heel goed voorstellen dat dit voor iemand anders voelt.

 

Ik heb altijd gezegd dat ik niet zo nodig hoefde te trouwen...het is en blijft een papiertje en een scheiding is tegenwoordig ook "zo" geregeld. Helaas helaas kwam daar mijn prins in de blauwe volkswagen voorbij. Nu wil ik niets liever dan kindjes van hem en samen met die kindjes zijn (of mijn) achternaam delen! Hij heeft dit helaas iets minder. Ik heb hem al wel heel duidelijk laten weten dat als we gaan trouwen ik best zijn achternaam wil over nemen maar dat als hij niet wil trouwen ik dan wel wil dat de kinderen mijn achternaam krijgen. Het lijkt me héél raar om niet dezelfde achternaam als m'n kinderen te hebben.

 

Ik ben zelf ook erg blij dat wij getrouwd zijn, ondanks dat ik het toch wel wat eng vond in het begin. Het was een geweldige dag. We hebben het niet zo groots aangepakt, maar het was wel erg leuk! Helemaal zoals wij het zelf wilden. Leuk feest ook met alle mensen die belangrijk zijn voor ons erbij.

 

Precies! Waarom snapt mijn vriend, die daar overgens voor zichzelf precies hetzelfde over denkt, dat niet?

 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik er totaal geen moeite mee heb dat ons kleintje een andere achternaam krijgt! Ik hou onwijs veel van mijn vriend en weet dat we (hopelijk) toch niet uitelkaar gaan, ben er alleen maar trots op dat ons kindje de naam van mijn vriend krijgt..

Waarom hebben jullie er wel moeite mee? Zijn jullie bang dat jullie misschien uit elkaar gaan en het kindje dan voor zijn/haar verdere leven de achternaam van de partner moet dragen?

 

Voor mij is het puur een gevoels kwestie. Ik wil graag een gezin zijn samen met m'n vriend en evt kind(eren). Vindt het mooi om dat met een gezamelijke naam naar buiten te kunnen dragen.

 

Bij mij heeft het misschien wel met onzekerheid te maken. Ik wil mijn liefde voor mijn vriend graag uitdragen en tegelijkertijd mijn (ons) kind beschermen zolang ik daar niet zeker over ben. Weet dat dat vreemd/ ongezond klinkt. Wij hebben nog wat cultuurkloofjes (vriend komt uit Sudan, is moslim, kennen elkaar al 8 jaar) te overwinnen Daardoor reageer ik misschien wat star/ minder toegeeflijk. Hij wou wel met mij trouwen zowel voor islamitische wet (voor zijn familie) als NLwet. Omdat ik niet voor de islamitische wet wil trouwen wil hij ook niet meer voor de nl-wet omdat dat geen emotionelewaarde heeft voor hem. Lastig verhaal, kort samengevat, ik kan me niet voorstellen dat het kind dat uit mij komt een andere naam zal dragen dan ik, ik ben wel bereid de naam van mijn partner te dragen.

 

Hier ook getrouwd. Inmiddels al weer 5 jaar en de kleine op komst is een kroon op ons 5-jarige jubileum! Vind het heel prettig dat ons kind straks de naam van mijn man draagt. Mijn achternaam is trouwens voor veel mensen niet te schrijven of uit te spreken ook al is het hardstikke Nederlands . Ben een beetje ouderwets en vind eigenlijk dat het zo hoort. De voornamen komen hoofdzakelijk bij mij vandaan, maar mijn man vind ze ook super, dus toch een soort van compromie.

 

Vergeet dat maar gerust hoor. Scheiden KAN zo geregelt zijn....in theorie. Maar in de praktijk duurt dat eeuwen. Is het al niet voor je gevoel dan wel echt in tijd. (sommigen zijn er na jaren nog mee bezig...alimentatie etc)En het gaat je zoals iemand al zei echt niet in de kouwe kleren zitten. En ik heb sterk het gevoel dat door dat het zo een tijd kost er menigeen juist daar door ruzie krijgt omdat je zo lang op vreemde voet met elkaar leeft (al dan niet echt met elkaar in huis) Je moet je nieuwe grenzen kunnen verkennen en die blijven al de tijd dat de scheiding niet rond is nogal vaag. En dat zorgt voor wrijving en ruzie ook al ga je als vrienden uit elkaar. Ook al vinden jullie alle 2 dat t beter is. Zijn er maar erg weinig die zonder kleerscheuren door een scheiding komen.

En dat is dan meteen waarom ik al 2 jaar de boot heb afgehouden. Al zal ik er nu toch aan moeten geloven want heb ja gezegd